μεταπράτες ποιημάτων

Με λίγα λόγια, η πρόκληση έχει ως εξής:

Να δημιουργήσεις ένα ποίημα, του οποίου κάθε στίχος θα είναι αυτούσΧια και κατά λέξη κλεμμένος από άλλα ποιήματα άλλων ποιητών. Κάθε στίχος του να προέρχεται από δΓιαφορετικό ποίημα δΓιαφορετικού ποιητήκ. Άλλος όρος: να μην επανέλθεις στον ίδΓιο ποιητή ούτε στο ίδΓιο ποίημα. Ένας επιπλέον όρος: να βγαίνει νόημα. Να ικανοποιείται η αρχή τής ενιαιότητας ασούμε, που δεν υπάρχει, αλλά εκεί θα κολλήσουμε τώρα, θα την δεχτούμε αξΧιωματικά. Δηλαδής: το ποίημα που θα προκύψει κατά τον εδώ περιγραφόμενο τρόπο, να βγάζει νόημα. Να στέκει στον λόγο ως ένα ενιαίο νοηματικό προϊόν, ένα όλον και αδΓιαίρετον, παρότι συνετέθη από δανεικές και ξένεζ μεταξύ τους συνιστώσες. Θα κάνω εγώ την αρχή, στο παρόν ποστ, δίνοντας ένα παράδειγμα -μικρό και χαραχτηριστικό-, όσο για να συνεννοηθούμε, κι ελποιήζω να με βοηθήσουν κι οι συναναγνώστες/συναγωνιστέζ μου, με το να δομήσουν δικά τους patchwork στιχουργικά.

Πάμε, μαέστρο; Πάμε, παιδί μου.

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,

τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις.

Διψάσαμε το μεεεεσημέεερι;

Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί τού εικοσιένα.

Αναλύω και αναλύομαι: Το κολαζάκι, που μόλις σκάρωσα, δΓιαθέτει προφανώς στόφα εθνικών ποιητών. Άρα θα του δώσουμε για τίτλο ‘εθνικό ποίημα. Αν βγάζει νόημα; Μα τώρα τι μαλακία ερώτηση είναι τούτη; Βγάζει και παραβγάζει νόημα. Εξηγώ πώς:

Βρισκόμαστε λίγο μετά την καταστροφή των Ψαρών. Χάος. Οδύνη. Σπαραγμός. Τι να λέμε τώρα; Αλλά η ελπίδα φυτρώνει στο καρβουνιαζμένο χώμα, μες στη μαυρίλα τής πυρπολημένηζ γης: μην πενθείς τον ελληνιζμό, γαμώ την Παναχαϊκή σου! Θα θερΓιέψει πάλι. Με χρόνια με καιρούς. Μέσα σε αυτό το φλεγόμενο πλαίσΧιο, λογικό είναι το μεσημέρι να διψάσουν όσοι απέμειναν ζωντανοί. Τι να πΧιούνε; Να πΧιούνε Περγιέ; Σκατέ να πΧιούνε! Μη γαμήσω: Να κατεβάσουν άσπρο πάτο νταμιτζάνες ολόκληρες από το θείο (προσέχεις τον οίστρο μου, μεγάλε;) επαναστατικό κρασί τής Εθνικής Παλιγγενεσίας, και τα Ψαρά, πού θα πάει, θα ορθοποδήσουν. (Αλλά και, μεταφορικά, κάθε στόχος που θέτουμε στη ζωή μας, θα πετυχηθεί. Καλή θέληση να υπάρχει και πολιτική βούληση, επιμονή και υπομονή και μέθη με γνήσΧια πίστη, και ακόμα κι ο σπανός -όχι ο μουσικοσυνθέτης· ο άτριχος- θα ξυρίζεται στο τέλος.)

Αγαπώ πολύ τα στιχουργικά μωσαϊκά αυτού τού φυράματος. Ψηφίδα-ψηφίδα, δΓιαλέγεις από ξένες εργιές, και με μεράκι και μαστορΓιά δομείς το δικό σου, ολόνεο, παλίμψηστο. Ή μάλλον δομείς ένα παλίμψηστο, ένα ζωντανό έργο, που δεν είναι κανενός. Ούτε των αρχικών ποιητών, μια που πλέον οι στίχοι τους ζουν κι αναπνέουν σε νέο λογο-βιότοπο. Ούτε τού μεταπωλητή, κολαζίστα (παρα)ποιητή. Ενδεχομένως να είναι του λαού. Ή τού έθνους. Αυτά τα νέα ποιητικά συμπλέγματα, οι ποιητικές παρτούζες, έχουν για προοριζμό τα χείλη των αγνών και άδολων λαϊκών ανθρώπων. Που μια μέρα θα τα τραγουδούν και θα χύνουν. Δάκρυα.

Γιάννης -να το ζβήσω αυτό το ποστ σε λίγες ώρες;- Σημαντήρας