επέζησα!

Eίμαι έξω από το παμπάλαιο κι ετοιμόρροπο σπίτι μιας θΧειαζ μου στους πρόποδες του βουνού. Υπαρχτό το σπίτι. Μισοερειπωμένο σήμερα. Περικυκλωμένος από τα μέλη (όλα αγόρΓια, μικρότερης ηλικίας από μένα, γύρω στα 23 με 25) ενός βρετανικού γκρουπ. Καινούργιου γκρουπ, το οποίο παίζει ιντάστριαλ μέταλ (στο περίπου). Με έχουν στο μπούρου-μπούρου τα βρετανόπουλα. Mιλάμε στα αγγλικά. Αυτή με ανγκλο-προφορά. Εγώ με αμέρικαν ίνγκλις.

Κοιτάξτε Νικ, όταν σού έγραψα στο email που σου έστειλα, Ι can put you up, if you ever come to Greece, I meant YOU as a person, not the whole band. Λέω στον Νικ. O Νικ, συγκαταβατικός, ήρεμος, πράος ο παίχτης, εντελώς αθύμωτος. Ανέκφραστος και φλεγματικός. Και συνεχίζω και εννοώ κάθε μου λέξη: Και να ξέρετε ότι σας γουστάρω καραμπινάτα, και θα βοηθήσω το γκρουπ όσο μπορώ από την εκπομπή μου. Ο Νικ δείχνει να καταλαβαίνει αυτά που του λέω.

Αλλά έχει δΓιαμορφωθεί ένα κλίμα και-πού-στον-δΓιάολο-να-πάνε-να-μείνουν-τα-παιδΓιά-άμα-δεν-τα-φιλοξενήσεις-εσύ; Το κλίμα αυτό τής έντασης και της οργής που σιγοβράζει (μα καλά: ξενοδοχεία δεν έχουμε εδώ γύρω;) το έχουν καλλιεργήσει οι δΓιοργανωτές τής συναυλίας (τρεις-τέσσερις μαντράχαλοι, Ελληναράδες, επιθετικοί και ζόρικοι), οι οποίοι και παρακολουθούν τη συνομιλία μας με το νικόπουλο το βρετανάκι. Κάτι σκατένιο θα συμβεί, να μου το θυμηθείς, λέω στον εαυτό μου. Και έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα. Ι have my eyes 14. Αυτό το τελευταίο δεν το είπα, αλλά το σκέφτηκα. Όπως σκέφτηκα κι άλλα: τι στον αυτό μου δΓιοργανωτές είναι τούτοι, που έφεραν τα παιδΓιά από την κωλοπατρίδα τους την Αγγλία έως το παλιόσπιτο τση θΧειαζ μου στα κατσάβραχα, περιμένοντας να τα φιλοξενήσω εγώ; Λεφτά δεν έχουν να πληρώσουν ξενοδοχείο; Περίεργο, ρε πούστη μου. Γιατί έχουν μουτρώσει οι δΓιοργανωτές; Δεν με χέζουνε λέω γω! Άντε, να πάνε να παίξουν όλοι τους παραπέρα --έχουμε και δουλειές, myspace, blog και δΓιάφορα συναφή.

Μπορεί και να την σκαπουλάρω (ξαναλέω μέσα μου). Ο Νικ μοιάζει σωστό παλικάρι. Σαν να το πΧιάνει το νόημα, και ίσως πάρει και τους συμπαίχτες του, και πάνε να βρουν hotel. Και πάνω που είμαι έτοιμος να τους wave goodbye! Α, ρε μανούλα και πατερούλη! Άλλο να τα λέω και άλλο να είσαι μες στο πλάνο! Απότομα! Ξαφνικά! Από το γαμημένο πουθενά, πετάγονται κάτι κακομούτσουνοι μπράβοι των δΓιοργανωτών (μα πού στη χαζομάρα τους ήταν κρυμμένοι;), καμιά τρεις-τέσσερις, ο καθένας και με ένα κωλόσπαθο φρεσκοακονιζμένο και κοφτερό, κι αρχίζουν να τα στριφογυρνάν στον αέρα: χιακ, χιακ, χιακ. Απειλητικά, παίχτη μου! Απειλητικά δεν λες τίποτα. Και κινούνται όλοι προς το μέροζ μου να με σφάξουν σαν αρνάκι τη Λαμπρή. Μεγάλε, say a little prayer, λέω μέσα μου. Φινίτο η ζωούλα σου. Θα σε κάνουν κομματάκΧια οι τυπάδες, κι είσαι και άοπλος. Χιακ, χιακ, πλησΧιάζουνε οι πούστηδες... βοήθ... κι εκειπάνω, ξυπνάω κάθιδρος.

Έχοντας χάσει τη συνέχεια και το γκραν-φινάλε ενός συναρπαστικού απογεματινού εφΧιάλτη.

Γιάννης Σημαντήρας