Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2006

Still ignoring … them?

Κάθε συνάντηση με το "Armed angels, frustrated youth, the art of self deceit and music industry" χαρίζει απλόχερα νέες αλήθειες, προσκαλεί τον ακροατή σε νέους περίπατους στη ζωή, αγγίζει την ψυχή του κάθε φορά και σε νέο σημείο. Θα τον παρομοίαζα σαν ένα χαρούμενο άνθρωπο γεμάτο ιδανικά που διακατέχεται από (ιώβειος) υπομονή για πολλά παράλογα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του και με περίσσειες ποσότητες αισιοδοξίας για ένα καλύτερο αύριο. Ψιθυρίζει (χαμηλώνει η ένταση στη μουσική), σωπαίνει από αμηχανία για άθλιες επαναλαμβανόμενες καταστάσεις (παύσεις), κατακλύζεται από αρνητικά συναισθήματα και αναρωτιέται για το τι μπορεί να κάνει για όλα αυτά (στίχοι), αντικρίζει την σκληρή πραγματικότητα (κιθαριστικά ξεσπάσματα), θυμώνει και λίγο πριν την καταστροφή παίρνει την κατάσταση στα χέρια του (κραυγές απελπισίας και απεγνωσμένες προσπάθειες για αφύπνιση). Ελεγειακό σχόλιο για μια κοινωνία που καταρρέει (τι την ήθελα αυτήν την κλισαρισμένη έκφραση σε αυτήν την πρόταση; Με την απορία θα μείνετε.), που κυνηγά την προχειρότητα, που αποθεώνει τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, την ευκαιριακή δόξα. Υποθάλπουσα μελαγχολία αλλά και ματιές στη φωτεινή πλευρά της ζωής, κάλεσμα για προστασία των πιστεύων, των ατομικών ελευθεριών και προτιμήσεων, κάλεσμα να αναλογιστούμε τι έφταιξε στις στιγμές που δε λειτούργησαν και ανάληψη δράσης. Πρώτος μαέστρος σε όλα αυτά η φωνή του Κώστα Βοζίκη που με την απίστευτη γλαφυρότητα του λόγου του, την έντονη θεατρικότητα και τη δραματοποίηση των στίχων του, δημιουργεί ωκεανούς εικόνων. Τόσο άμεσος που σε αρκετά σημεία θα σε κάνει να ανατριχιάσεις. Χρειάζεται επομένως και ερώτημα γιατί επιλέξαμε να συνομιλήσουμε μαζί του (αν και μεταξύ μας αφορμή αποτέλεσε η επικείμενη συναυλία (29 Σεπτεμβρίου και ώρα 17:00) των 2L8 στο 3o forum Τεχνών και τεχνολογίας ήχου που θα πραγματοποιηθεί στην Helexpo);

Photo by Stef: http://www.myspace.com/atmosphair3


Ενθουσιασμός, διάθεση για δουλειά, όνειρα για διεθνή επιτυχία και καταξίωση. Κάπως έτσι ξεκινάνε οι παρέες τα συγκροτήματα. Τα τραγούδια αρχικά κρύβονται στο συρτάρι, κάπου κάπου ρίχνουν μια ματιά στον έξω κόσμο, πέφτουν στα χέρια άλλων ανθρώπων που κάποιες φορές θέλουν απλώς να τα αγγίξουν, άλλοι να τα μακιγιάρουν για να ταιριάξουν με τα αισθητικά τους κριτήρια, άλλοι να τα τεμαχίσουν και να τα πουλήσουν σε μικρά κουτάκια, άλλοι... . Και όμως φαντάζομαι ότι κάθε φορά που κάτι δεν τους αρέσει επιστρέφουν στην αγκαλιά εκείνου που τους φύσηξε πνοή.
Τελικά τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να χτίσεις ένα προσωπικό όχημα αν και συμμετείχες σε μουσικό σχήμα; Το ότι περνούσε ο καιρός, το ότι ήταν έτοιμο (στο μυαλό σου και ίσως όχι μόνο) το πως επιθυμούσες να ακούγεται το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, το ότι ήθελες να βαδίσεις μόνος για να αποδείξεις σε όσους δε πίστευαν στις ικανότητές σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις;

Ουσιαστικά το προηγούμενο σχήμα είχε τελειώσει οριστικά όταν άρχισα να γράφω το υλικό του Armed Angels. Ναι και εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς την περίοδο εκείνη. Η λογική αποτυγχάνει. Δούλευα 9 μήνες το demo και το μόνο που ήθελα ήταν να καταφέρω να το τελειώσω. Οι μόνοι που τα άκουγαν ήταν η τότε σύντροφος μου και ένας φίλος. Όλοι οι άλλοι ρωτούσαν και απλά έλεγα ετοιμάζω κάτι. Δεν θυμάμαι άλλο κίνητρο πέρα από θυμό, μίσος ακόμα, βλέπετε μόλις είχα ανοίξει τα μάτια μου. Και η αλήθεια δεν είναι όμορφη. Ο πόνος της ενηλικίωσης φαντάζομαι. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο όμως, απλά δε σου το λένε ότι ισχύει το ίδιο για το πνεύμα όπως και για το σώμα, δηλαδή σου λένε τα κόκαλα σου πονάνε επειδή μεγαλώνεις, το σώμα σου ωριμάζει, αλλά κανείς δε σου λέει ότι πονάς γιατί η ψυχή σου ωριμάζει. Και όμως είναι μια φυσιολογική διαδικασία από την οποία περνάνε, χμ, θα έλεγα όλοι, αλλά μάλλον αυτό δεν ισχύει… πολλοί βρίσκουν αυτόν τον πόνο αβάσταχτο κι όμως θα έπρεπε να τους χαροποιεί καθώς μετά ο πόνος αυτός γίνεται γλυκός, σε βοηθάει να εκτιμήσεις, ε, να εκτιμήσεις σκέτο.


Είσαι ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα;

Κοιτάξτε πέρασα περίπου 3134 ώρες φτιάχνοντας το Armed Angels, έκανα τη παραγωγή ουσιαστικά μόνος, καλά πάντα βέβαια με τον Στηβ να δίνει το ok, οπότε ήμουνα σίγουρος ότι γινόταν όλα όπως ακριβώς ήθελα. Τώρα βέβαια μετά από χρόνια βλέπω ότι κάποιες εμμονές μου να κρατηθούν παραδείγματος χάριν οι πρώτες ηχογραφήσεις ίσως να κοστίζουν στην παραγωγή. Άνευ ιδιαίτερης σημασίας βέβαια… Όχι, δεν έχω παράπονο.

(γαμώτο, μόλις έκαψα το φαγητό μου, κλασικά, γιατί είμαι τόσο στην κοσμάρα μου?)


«Οπλισμένοι άγγελοι, απογοητευμένα νιάτα, η τέχνη της εξαπάτησης του εαυτού και η μουσική βιομηχανία». Με ποιους τρόπους εξαπατούμε τον εαυτό μας;

Ο καθένας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο; Φαντάζομαι κάτι τέτοιο είναι η απάντηση. Εγώ για παράδειγμα μπορεί να εξαπατώ τον εαυτό μου πιστεύοντας ότι το γεγονός ότι γράφω μουσική και επειδή κάποιοι νιώθουν μέσα από αυτή μου προσδίδει κάποια, ε, αξία. Μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η ύπαρξη μου έχει ουσία. Αλλά στην πραγματικότητα τι είναι αυτό που ορίζει την αξία μας; Και πόσο άραγε σπουδαίο είναι τελικά το να βάζεις νότες, κυματομορφές στη σειρά; Πόσοι είναι οι άνθρωποι στην κοινωνία που ασχολούνται με τη μουσική, και ακόμη πόσοι είναι αυτοί που τη νιώθουν; Αλλά πρέπει να εξαπατάς τον εαυτό σου. Να τον πείθεις, η ζωή μου είναι από εδώ ως εκεί, και παραπέρα δεν κοιτάω. Και έτσι θα νιώθω ‘καλά’. Στην πραγματικότητα η διαύγεια απαγορεύεται σε έναν δυστυχισμένο κόσμο… Λίγο αντιφατική η απάντηση, όπως αντίφαση είναι και το ίδιο το φαινόμενο καθώς αυτός που εξαπατά είναι ο ίδιος με αυτόν που εξαπατείται. Και παρόλο που το γνωρίζει προσποιείται το αντίθετο.

(Ωραία, μυρίζει όλο το σπίτι καμένο τώρα. Να το ξέρετε καθιστώ εσάς υπεύθυνους, παρ’όλο που το ξέρω ότι είναι άδικο, απλά είναι πιο εύκολο να κατηγορείς κάποιον άλλο.)


Πριν από ένα χρόνο σε συνέντευξη που είχες παραχωρήσει στον Γιάννη Σημαντήρα είχες εκφράσει κάποιες αμφιβολίες σχετικά με την απόφασή σου να δώσεις τα κομμάτια του άλμπουμ στο φως της δημοσιότητας. Ποια είναι η άποψή σου σήμερα;

Απλώς αναρωτιέμαι πως θα ήταν η τροχιά αν είχα πάρει διαφορετικές αποφάσεις στη ζωή μου. Αλλά δεν με απασχολεί τόσο πολύ πια, το χω πάρει απόφαση, δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο βλέπετε…


Δεύτερη δουλειά στα σκαριά ή ακριβέστερα στο τελικό πλέον στάδιο. Πως γεννήθηκε λοιπόν; Πως ξεκίνησαν όλα; Πρόκειται για κάποιο sequel ή θα είναι μια νέα αναζήτηση;

Δεύτερη για εσάς. Για μένα όμως; Πέμπτη; Σύντομη αναδρομή:

Το Οne weak δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε, σε demo μορφή πάντα, σχεδόν όλο σε μια βδομάδα, λίγο πριν τις ηχογραφήσεις του Armed Angel, πολύ απλό μάλλον, πιο τραγούδια φάση, πιο εύκολα, αλλά απορρίπτεται, το μόνο που επιβίωσε ήταν το Wounded Animals Smell Funny.

Μετά το A New Sun, με ζωντανά ηχογραφημένες λούπες, το concept ήταν ότι θα έβγαινε σαν ένα κομμάτι, το ένα θα έμπαινε μέσα στο άλλο, κομμάτια με φωνές, μόνο κιθάρες, κάπου στα 25 λεπτά με κούρασε, το άφησα, αυτό δεν το έχει ακούσει ποτέ κανείς.

Το Finita La Comedia τελείωσε πέρσι τα Χριστούγεννα νομίζω, αυτό είναι αρκετά κοντά στη λογική του Armed Angels, πολυμορφικό, πιο πλούσιο όμως στις ενορχηστρώσεις, και πιο δραματικό, το τέλος της κωμωδίας, αλλά το ξέρω ότι είναι αδύνατο να ηχογραφηθεί, δυστυχώς δεν αντέχω να κάνω μια τέτοια παραγωγή, είναι κρίμα πάντως, έτσι λένε όσοι το έχουν ακούσει. Εγώ συμφωνώ με το υπουργείο τουρισμού, ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα.

Το Desperate Puppet είναι κομμάτια με λούπες, ζωντανά ηχογραφημένα, κάποια είναι στη μίξη, κάποια τελειωμένα, ίσως μέσα στο 2007.

Και φτάνουμε σε αυτό που κάνουμε τώρα. Ξεκινάει από την Καβάλα που με φιλοξένησε η Βάσω(τσέλο) το καλοκαίρι. Ένα απόγευμα καθώς ετοίμαζε κάτι να φάμε και ο αδερφός της ο Μάρκος μιλούσε στο τηλέφωνο, κάθισα λίγο στο πιάνο, έβαλα κάπου τα χέρια μου τραγούδησα κάτι και κάπως έτσι γεννήθηκε το Josephine, την επόμενη έφυγα διακοπές, και το τραγουδούσα όλη μέρα στην παραλία και σκεφτόμουν τι θα γίνει μετά. Οπότε δεν άντεξα έφυγα μια μέρα πιο νωρίς από τις διακοπές, ήρθα Θεσσαλονίκη και το ηχογράφησα. Μέχρι την επόμενη μέρα είχα γράψει τα πρώτα 15 λεπτά. Πρόσθεσα ένα κομμάτι που είχαμε γράψει με τη Βάσω μια βδομάδα πριν τα Σκόπια, κάτι άλλα περάσματα ανάμεσα σε κομμάτια που παίζουμε στα live και το υλικό έχει πάρει τον δρόμο του. Προχωράει από μόνο του πλέον. Είναι στημένο στο σχήμα των 8 ατόμων που υπάρχει τώρα. Διπλά κρουστά, κιθάρες, κουαρτέτο εγχόρδων και πιάνο. Ίδωμεν…


Στη δεύτερη δουλειά τα industrial sections θα λείπουν. Εχουμε δει και άλλα συγκροτήματα στο παρελθόν να ακολουθούν πιο μελωδικές διαδρομές μετά τον πρώτο δίσκο (πχ. Διάφανα Κρίνα). Θα το χαρακτήριζες ως σύμπτωση ή είναι η οργή που κοπάζει μετά την εκτόνωση της πρώτης δισκογραφικής προσπάθειας;

Μιλάς για ποιους τώρα; Στις μεγάλες εταιρίες αυτό γίνεται επειδή οι μουσικοί πλέον δεν έχουν λόγο στη μουσική τους. Αποφασίζουν οι εταιρίες να το γυρίσουν σε πιο εύκολες φόρμες γιατί εδώ πρόκειται για λεφτά, δεν παίζουμε. Για τους υπόλοιπους δε γνωρίζω, αλλά μάλλον είναι αυτό που λες.


Τους στίχους τους ανέλαβες και πάλι εσύ ή αυτή τη φορά ήταν συλλογικό αποτέλεσμα;

Εγώ.


Πόσο επηρέασε η προσθήκη νέων μελών τη μουσική κατεύθυνση που θα έπαιρναν τα τραγούδια στο στούντιο;

Είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό οπότε δεν υπήρχε πολύς χώρος. Αλλά έστω και μια μελωδία που μπαίνει, μπορεί να αλλάξει τη μορφή ενός κομματιού. Ή μια ιδέα να το πάει τελείως αλλού.


Το καλοκαίρι εμφανιστήκατε στο Synch festival. Πώς ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην εμφάνισή σας; Πώς αισθάνεσαι, όταν βλέπεις τον κόσμο να τραγουδά τους στίχους σου, να απολαμβάνει αυτό που κάνετε, να διασκεδάζει, να χοροπηδάει ρυθμικά;

Κοιτάξτε ένα μήνα πριν το Synch τα παράτησα. Ήμουν εξαντλημένος από την προσπάθεια τόσων χρόνων χωρίς διακοπή, από την αϋπνία, από την κούραση, ενώ ταυτόχρονα προέκυπταν διάφορα προβλήματα, χμ, απλά δεν το είπα σε κανέναν. Θεώρησα ότι ήταν άδικο να το κάνω ενώ όλα τα παιδιά προσπαθούσαν, ο Στηβ, η Poeta, και τόσοι άλλοι που βοηθάνε, και έτσι συνέχισα. Μέχρι να φτάσουμε στα live στη Μονή Λαζαριστών και στο Synch ήμουν εκτός εαυτού. Πραγματικά δεν ξέρω τι έγινε στο Synch. Έβλεπα μόνο συνέχεια κόσμο να μαζεύεται. Συγνώμη που το παραδέχομαι αλλά δεν με ενδιέφερε, ήθελα μόνο να τραγουδήσω. Θέλω μόνο να τραγουδάω. Πάντως ακόμα έρχονται ενθουσιώδη μηνύματα για το Synch


Μπορείς να αναφέρεις κάποια από τα υπόλοιπα συγκροτήματα που ξεχώρισες (αν βέβαια συνέβη αυτό);

Ήμουν εκτός εαυτού. Δεν κατάλαβα τίποτα.


Δειλά δειλά βλέπουμε να πραγματοποιούνται και στη Θεσσαλονίκη ορισμένα φεστιβαλ (εικόνας και ήχου), όπως Pixel Dance, Video Dance, Reworks και άλλα. Εχουν ωριμάσει καθόλου οι συνθήκες ώστε να υπάρχει πρόσφορο έδαφος;

Ατάκα μιας φίλης στο χώρο του ντοκιμαντέρ, βίντεο, χθες: η πόλη είναι νεκρή. Συμφωνώ μαζί της. Τι να σας πω; Εμένα δε με φώναξαν σε κανένα από αυτά τα φεστιβάλ. Όχι για να ακριβολογούμε, δεν ήθελαν τη μουσική μου σε κανένα από αυτά. Σσσσς, μη μιλάς.


Πρόσφατα δημιουργήσατε προφίλ στο myspace και από ότι φαίνεται υπάρχει αρκετός κόσμος που ανταποκρίνεται. Έτυχε πολλές φορές να το επισκεφτώ και παρατήρησα ότι μεταξύ άλλων (ενδεικτικά αναφέρω τους Garden box και τους Infidelity (συνέντευξή τους μπορείτε να διαβάσετε στο www.transistor.gr)) στις λίστες με τους φίλους του συγκροτήματος συγκαταλέγονται και οι Liars! Είναι κάτι που σας ενθουσιάζει; Η συναναστροφή μαζί τους, έστω και αν διήρκησε λίγο κατέρριψε κάποιους μύθους;

Οι μύθοι πέρα από το υπουργείο τουρισμού δεν υπάρχουν πια. Όμως η γνωριμία μαζί τους ήταν εμπειρία. Στην αρχή ήμουν πολύ καχύποπτος. Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο ευγενικοί μαζί μου. Είχα μια στάση τι θέλουν τώρα αυτοί από μένα; Μετά το κατάλαβα ότι αυτό είναι το normal αλλά βλέπετε είχα συνηθίσει τον Ελληνικό τρόπο. Μπαίνεις στο sound check περνάς δίπλα από κάποιον λες γεια και μουγκρίζει, ή είναι δίπλα σου και δε μιλάει καθόλου. Τέλος πάντων, πραγματικά η νηφαλιότητα αυτών των ανθρώπων πίσω από τη σκηνή και η τα δίνω όλα παρουσία τους δε μπορεί παρά να εμπνέει. Όπως και με τους 27 το ίδιο. Το πόσο προσβάσιμοι και απλοί ήταν.


Σε ένα από τα κείμενα που έχεις αναρτήσει στο myspace κάνεις αναφορά στην εξής φράση του Orhan Pamouk: «η μεγαλύτερη ικανοποίηση του ανθρώπου είναι να προσπαθεί να κάνει τους άλλους όμοιους του». Πρόκειται για άλλη μια πικρή αλήθεια;

Χμ. Μάλλον ο Ορχάν ξέρει. Δυστυχώς το κακό με αυτόν είναι ότι αν συμφωνήσεις μαζί του και πιστέψεις στην καινούρια ζωή μετά δε μπορείς να επιστρέψεις στην παλιά και τα πράγματα που έκανες φαντάζουν τόσο μάταια. Αλλά από την άλλη σε περιμένει ένας νέος κόσμος. Νομίζω πως έχει κάπως έτσι: όλοι θέλουν να μιλήσουν αλλά ποιος θέλει να ακούσει;


Σίγουρα, το συγκρότημα δεν είναι μία βιοποριστική ασχολία για εσάς. Από την άλλη όμως μια μεγαλύτερη αποδοχή από πλευράς κόσμου είναι κάτι που το επιδιώκετε;

Όχι η αποδοχή αλλά η γνωστοποίηση είναι ο στόχος. Παίζουμε αλλά σε πόσους μπορούμε να φτάσουμε. Ας μας απορρίψουν αλλά ας μας δοκιμάσουν τουλάχιστον.


Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο τουλάχιστον στην Ελλάδα καθοδηγούν το αγοραστικό γούστο. Πώς αισθάνεσαι που για να γίνει αποδεκτή η μουσική σας από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού πρέπει να παίξεις το παιχνίδι τους;

Θλιβερό δεν είναι; Τι να κάνουμε κερδίσανε, τουλάχιστον μπορούμε να αντισταθούμε και να προσπαθούμε να αλλάξουμε όσο και αν μπορούμε την κατάσταση.


Ποια είναι η γνώμη σου για τα blogs; Είναι ένα μέσο που προσφέρει δυνατότητα δημιουργίας και επικοινωνίας φέρνοντας τους ανθρώπους πιο κοντά ή ένας τόπος διαφυγής ώστε να εκτονώνονται “ανώδυνα” τα ανήσυχα πνεύματα;

Χα. Νομίζω ότι με την ερώτηση αυτή προσπαθείς να με κατευθύνεις δίνοντας μου δυο απαντήσεις έτοιμες. Ε λοιπόν ναι και τα δύο. Είναι μια επικοινωνία, είναι και μια έλλειψη επικοινωνίας, αλλιώς πως μαζεύονται μέσα όλα αυτά που τώρα απαιτούν να ειπωθούν; Είναι μια εκτόνωση αλλά είναι και μια διαφυγή, μια πιστοποίηση ότι είμαστε δειλοί να πούμε με τα χείλη αυτά που τα δάχτυλα μπορούν να φανερώσουν.


Τι να περιμένουμε την Παρασκευή στη Helexpo;

Θα παίξω μόνος υλικό από το Desperate Puppet και από το 2L8 Theatre. Δηλαδή λούπες που ηχογραφούνται ζωντανά, χορωδίες από φωνές, κιθάρες, μπάσα, και άλλα. Κακά τα ψέματα, δεν θα είναι ευχάριστο, αλλά η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη…


Και τέλος η ερώτηση που όσο προβλεπόμενη είναι τόσο ενδιαφέρουσα παραμένει! Γράψε μας οτιδήποτε σε ενθουσίασε τους τελευταίους μήνες (από θεατρική παράσταση, βιβλίο, αφίσα, χειρονομία, δίσκος, τραγούδι, συναυλία, ταινία, καφετέρια, μπαρ, απορρυπαντικό πιάτων, ...) αρκεί στην απάντησή σου να υπάρχει το κομψοτέχνημα “The eraser” του Thom Yorke!

Προχθές άνοιξα την τηλεόραση, είχα μια διαίσθηση, για να την ανοίξω, στις 6 και βλέπω στο Cosmos τον Bob! Μπορεί να με άκουσε και όλη η γειτονιά που φώναξα o Booooooob. Έδειχνε 2 ώρες επεισόδια! Τον σφουγγαράκη εννοώ ε, τον τετραγωνό-παντελονή! Τι καλό παιδί που είναι ο άτιμος.

Πριν το καλοκαίρι πήρα το Requiem for Adam των Kronos Quartet με τον Riley. Το έγραψε ο Riley για τον Adam, το παιδί 2 μελών του Kronos Quartet που πέθανε ξαφνικά στα 16 και παίζουν οι ίδιοι οι γονείς του, σπαρακτικό. Τέλειο καλοκαιρινό άκουσμα.

Τώρα μουσική δεν ακούω. Γράφω μόνο. Ξέρω ότι δε μπορώ να αγαπήσω τίποτα αυτή την περίοδο. Όταν δουλεύεις ένα κομμάτι για 10 ώρες μετά θέλεις μόνο να ακούς τον ήχο της σιωπής. Με ωτοασπίδες κιόλας. Ούτε έχω αυτή τη ποσότητα γαλήνης που χρειάζεται για να διαβάσω ένα βιβλίο, τζάμπα μαζεύονται, ούτε να κάτσω στο ίδιο μέρος για 2 ώρες(!) να δω ταινία. Όμορφα, όμορφα…

- - - - - - -


Η παρούσα συνέντευξη παραχωρήθηκε από τον Κώστα Βοζίκη στους mouxlaloulouda και Zpi για λογαριασμό της ραδιοφωνικής εκπομπής ‘Διαμάντια’ του Γιάννη Σημαντήρα. Λόγω πίεσης χρόνου η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε διαδικτυακώς χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ (;) οι τρεις προαναφερόμενοι. Το Internet παρέχει τέτοιου είδους διευκολύνσεις στους χρήστες, θα πρέπει όμως να χρησιμοποιείται έτσι ώστε να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και όχι να τους κρατάει σε απόσταση.

Κώστα σε ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο που διέθεσες για να απαντήσεις στις ουκ ολίγες ερωτήσεις μας. Ας συμφωνήσουμε ότι η συνέντευξη αυτή θα αποτελέσει αφορμή για να συναντηθούμε και να τα πούμε από κοντά στο προσεχές μέλλον και γιατί όχι την Παρασκευή στο live των 2l8. Σου ευχόμαστε ότι καλύτερο για παρόν και για μέλλον.

«Σας ευχαριστώ πολύ, γνωρίζω την αγάπη σας για τη μουσική, το ενδιαφέρον σας με τιμά.»

ΥΓ. Σας προτρέπουμε να διαβάσετε όλες τις συνεντεύξεις που έχει δώσει ο Κώστας Βοζίκης (some of them here) και να μην χάσετε τη συναυλία της Παρασκευής.


Photo-Update:


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2006

MOGWAIZ, Manchester Academy 24/09/06

γράφει ο ξενιτεμένοζ μας αδερφός, GT

Η χρηματιστηριακή αναλυτική εταιρεία GT Αssociates έχει υπερ-20χρονη εμπειρία στην κάλυψη εναλλακτικών σχημάτων. Στη δραστηριότητά της αυτή έχει συνεργασίες με διάφορους διεθνείς επενδυτικούς οίκους, καθώς αναλαμβάνει την κάλυψη διεθνών roadshows: καλύπτουμε αποκλειστικές παρουσιάσεις (σε απλά ελληνικά: gig), αλλά και ομαδικές παρουσιάσεις (σε απλά ελληνικά: festival). Ειδικότητα της εταιρείας είναι οι καλύψεις γεγονότων στο εξωτερικό (events). Ως αποτέλεσμα της πολύχρονης δραστηριότητας της εταιρείας, έχουν καλυφθεί απειράριθμα events πολυδιάστατης υφής και ύφους (από 30μελείς ομάδες Ρουμάνων τσιγγάνων και Peter Hammill, μέχρι Sonic Youth, Cramps, Ramones, Rage Against the Machine, Smashing Pumpkins, Καλέξικους και άλλα πολλά). Στην ελληνική αγορά η δραστηριότητα της εταιρείας βρίσκεται στο στάδιο της ανάπτυξης, κυρίως χάρη στην ευγενική χορηγία (σε απλά ελληνικά τζάμπα εισιτήριο) του παλιοχαρακτήρα και της εκπομπήζ του.

παίχ’ την, παιχταρά μου, παίχ’ την

Μετά από μακροχρόνια μελέτη του σχήματος των Μοgwaiz, και αφού έμπειροι αναλυτές μας (2 PhD) παρακολούθησαν το χθεσινοβραδινό event στο Manchester, (μέρος του Mogwaiz UK roadshow), η πρόταση της εταιρείας μας προς το επενδυτικό κοινό διαμορφώνεται ακολούθως: Το σχήμα Mogwaiz έχει ωριμάσει και φτάσει στη μέγιστη οργανική ανάπτυξη (σε ελληνικά: 3 superb κιθάρες!). H έξυπνη εκμετάλλευση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του διαφοροποιεί το σχήμα από το πλήθος, και αντιπαρέρχεται την προφανή έλλειψη έντονης επικοινωνιακής δραστηριότητας (σε απλά ελληνικά τα μικρόφωνα είναι μόνο για 2 thank you). Λαμβάνοντας επίσης υπόψη την εντατική δραστηριότητα του σκληρού πυρήνα «φανατικών» επενδυτών (που κυρίως εντοπίζεται γεωγραφικά στην περιοχή της Glazgow), την πολυσχιδή δραστηριότητα του σχήματος στην περιοχή, καθώς και την αποδεδειγμένη διείσδυσή του σε διεθνείς αγορές και τις συνεργασίες με αλλοδαπά σχήματα (Ζigur Rόs) η τελική σύστασή μας είναι: BUY 2, overweight, outperform. Και για όσους σχεδιάζουν την παρακολούθηση αντιστοίχου event, μια συμβουλή για τα πλέον χρήσιμα accessories: μόνο με ωτασπίδες.

O GT ξαναχτυπάει από τη μακρινή Γηραιοτάτη Αλβιόνα, όπου περιφέρει το σαρκίο του από venue σε venue. (Κι οι δικοί σου που νόμιζαν ότι δουλεύεις μέχρι αργά τη νύχτα, GT); Τον efkaristoume και συνεχίζουμε την ανάγνωση: ακολουθεί η Κωνσταντίνα Μπρατάνη με φωτό τής Δανάης ΜενεξΧιάδη, σε εντόπΧια, επιτόπΧια αΝΤΙπόκριση περί Radio Birdman. Xικ.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2006

RADIO BIRDMAN, 17ΣΕΠΤ06, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

αΝΤΙπόκριση: ΚωνσταΝΤΙ(εξ ου και αΝΤΙπόκριση)να Μπρατάνη

τις αναμνηστικές φωτογραφίες τράβηξε / το setlist εγκόλπωσε ασούμε: η Δανάη ΜενεξΧιάδη

κιτρινιζμοί: Γ.Σ.

Και όμως, είναι αλήθεια! Οι Αυστραλοί Radio Birdman χάρισαν ένα rock’n’roll punk πανηγύρι στο κοινό της Θεσσαλονίκης, το βράδυ της Κυριακής, 17 Σεπτεμβρίου του 2006. Είχα την δυνατότητα να παρευρεθώ και να το απολαύσω.Στις 21:30, ήμουν ήδη εκεί, στον ημι-υπαίθριο χώρο του Μύλου απέναντι από την Αποθήκη (χώρο που δεν χρησιμοποιείται τόσο ταχτικά, όσο παλαιότερα, όταν είχαμε χαρεί εκεί έως και την Patti Smith, και στον οποίο εμφανίστηκαν πρόσφατα οι Calexico), γνωρίζοντας ότι τα support groups ήταν δύο απ’ τα καλύτερα της garage και της rock’n’roll μουσικής της Θεσσαλονίκης, οι De Sades και οι Hydes. Δεν διαψεύστηκαν τα καλά λόγια που είχα ακούσει για τους De Sades. Οι Hydes μού ήταν γνώριμοι από τη συμμετοχή τους στη συλλογή ‘Enjoy the Greeks’, μια παραγωγή της on stage records.
Στις 22:00, εμφανίστηκαν πρώτοι οι De Sades και στη συνέχεια οι Hydes, συμβάλλοντας στο ολοένα και δυνατότερο λίκνισμα του κοινού που, όσο κυλούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η προσέλευσή του.
Στις 23:20, αφού λοιπόν το κοινό, περίπου 350 άτομα, είχε κατανεμηθεί ομοιόμορφα στον χώρο, και αφού εξασφάλισα μια εποπτική θέση, δόθηκε το σήμα από τον ηχολήπτη, και υποδεχτήκαμε επί της χαμηλού ύψους σκηνής τους υψηλού μουσικού επιπέδου Radio Birdman. Έξι μουσικοί, με διάθεση να μας διασκεδάσουν, αλλά και να μας απογειώσουν. Λέτε γι’ αυτό να ονομάστηκαν Bird-man; Ο Deniz Tek, σταθερός στο κιθαριστικό πόστο του. Ο Rob Younger, τιμώντας το επώνυμό του, Younger, υπερκινητικός και ακμαιότατος. Φορώντας ένα απλό, μαύρο Τ-shirt και κουνώντας με επιδέξιο τρόπο τα χέρια του, γράπωνε το μικρόφωνο με διάφορα σκέρτσα, και τραγούδησε παλιά , θρυλικά κομμάτια αλλά και νέα από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά τους, ‘Zeno Beach’. Μεταξύ των τραγουδιών τους, υπήρχαν κάποια μικρά χρονικά κενά. Ίσως ήταν και μια καλή ευκαιρία για τον Rob να αφουγκραστεί το κοινό και τις ενδεχόμενες προτιμήσεις του.
Ο ενθουσιασμός στα πρόσωπα όλων ήταν φανερός. Η ευδιάκριτη κόκκινη ένδειξη ήταν αυτή της υψηλής θερμοκρασίας του κοινού και όχι της παραμόρφωσης του ήχου στην κονσόλα. Όσο πλησίαζες προς τη σκηνή, τόσο οι πιθανότητες να πάρεις ή να δώσεις καμιά γροθιά (αν ήσουν τυχερός να φας μόνο τσαλαπάτημα ή στρίμωγμα), μεγάλωναν. Χωρίς καμιά παρεξήγηση βέβαια, πάντα «εν χορώ» και πάντα «εν ρυθμώ». Ευτυχώς, η συμμετοχή στο «πεδίο της μάχης» ή αλλιώς στο «πεδίο της εκτόνωσης» ήταν προαιρετική, και συνειδητά, αυτή τη φορά, το απέφυγα. Ο χορός, όμως, ήταν αναπόφευκτος. Στο τραγούδι ‘Anglo Girl Desire’ ένα μέρος του κοινού ανέλαβε τον ρόλο των δεύτερων φωνητικών. Πώς να μη παρασυρθώ και εγώ;Αυτό το «αυτεπάγγελτο» μακρόσυρτο, ρυθμικό, μουρμουρητό το θυμάμαι και ανατριχιάζω από συγκίνηση. Προς το τέλος της συναυλίας έπαιξαν και το χαβαϊπεντεμηδενέζικο ‘Αloha Steve & Danno’, ενώ παράλληλα κάποιος παραδίπλα μου φώναζε «Aloha-Aloha!».


Στις 00:40, οι Radio Birdman έπραξαν το πρώτο τους και το τελευταίο τους encore. «We want more» φωνάζαμε, ενώ κάποιοι άλλοι επιδίδονταν σε συνθήματα που θύμιζαν πιο πολύ οπαδούς σε γήπεδο ποδοσφαίρου («ολέ, ολέ!»). Καμιά φορά, είναι αυτά τα ένα-δύο τραγούδια παραπάνω που μας χορταίνουν πλήρως… ήμασταν σίγουροι ότι θα ξαναέβγαιναν στη σκηνή αλλά… φρούδες ελπίδες. «Ευχαριστόου» δεν άκουσα. Δε νομίζω ο Rob να προσπάθησε να ψελλίσει το «thank you» στα ελληνικά. Έφυγαν χαμογελαστοί. Ήταν αξιοπρεπέστατοι, μα και το κοινό της Θεσσαλονίκης αντάξιό τους, δεν αποσυντονίστηκε λεπτό από τους ρυθμούς τους.
Το κοινό στοιχείο των Radio Birdman με εμένα ήταν «η πρώτη φορά». Πρώτη φορά αυτοί στη Θεσσαλονίκη, πρώτη φορά και εγώ τους απόλαυσα. It’s a fair play, don’t you think? Μας απαλλάσσει εξίσου από τις αυστηρές κριτικές. Radio Birdman, να μας ξανάρθετε!

Ευχαριστώ θερμά τον Γιάννη Σημαντήρα που υπήρξε το έναυσμα να παρακολουθήσω αυτό το live.- K.M.


Άλλη λαγνεία να ακούς την Κωνσταντίνα να μας τα περιγράφει με τη γοητευτική φωνή της on air στα ‘δΓιαμάντΓια’ τα όσα εκτυλίχθηκαν στο λάιβ των Αυστραλών παιχταράδων, κι άλλη χάρη να τα δΓιαβάζεις στην οθόνη, γαρνιριζμένα με τις φωτό τής δραστήρΓιας Δανάης. Και στη μία (την προφορική) και στην άλλη περίπτωση (τη γραπτή), η απόλαυση είναι δεδομένη. Ευκαιρίας δοθείσης, ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ότι η Κωνσταντίνα ντεμπουτάρει στο blog μας σε κανονικό post, όχι στα σχόλια σε post άλλων αδερφών μας. Α! Last but not least: list όλων όσες και όσοι έχουν δημοσΧιεύσει κείμενα και φωτογραφίες τους στο diamonds.explode.to πΧοιος θα αναλάβει να κάνει; Γ.Σ.

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2006

Επισκέπτες 11/9/06

Λες και ήταν επτασφράγιστο μυστικό το χθεσινό live που έδωσαν οι επισκέπτες μαζί με τον Αγγελάκα στο κηποθέατρο της Λάρισας. Δύο μέρες γύριζα στην πόλη μια αφίσσα δεν πέτυχα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρακολουθήσω για πρώτη φορά Αγγελάκα σε μισογεμάτο χώρο. Ούτως ή άλλως το (ανοιχτό) αμφιθέατρο δεν ήθελε και πολύ κόσμο για να γεμίσει.

Κατά τις 10 και κάτι βγαίνει στη σκηνή ο Σαδίκης και όπως συνηθίζεται στις συναυλίες των επισκεπτών ανοίγει το πρόγραμμα με τρία δικά του τραγούδια unplugged ['Απαισιόδοξο τραγουδάκι', 'Χωρίς Κανόνα' και 'Χόρεψε για μένα'. Εξαιρετικός ως συνήθως. Στη συνέχεια βγήκαν και οι υπόλοιποι 12 επισκεπτες (μην μετρήσω και κανα δυό ακόμα στην κονσόλα) για να ξεκινήσει το γλέντι. Εκεί έπεσε και το πρώτο σοκ. Η σκηνή δεν ήταν υπερυψωμένη με αποτέλεσμα να μην μαζεύεται κόσμος μπροστά, κάθως κάτι τέτοιο θα έκλεινε το οπτικό πεδίο του κοινού το οποίο μάλιστα απαρτίστηκε και από αρκετούς 40-50ρηδες. Ξεκινάει λοιπον η συναυλία με το 9ρι (πρώτο κομμάτι του δίσκου) και όλοι πιτσιρικάδες και 50ρηδες καθισμένοι στις θέσεις τους σα να πρόκειται να παρακολουθήσουμε φιλαρμονική.


Οφείλω να παραδεχτώ ότι φοβήθηκα λίγο για την αντίδραση του Αγγελάκα. Η μπάντα έχει παίξει σε κατάμεστους χώρους και σκέφτηκα ότι ίσως να τους κακοφαινόταν η θέα του μισογεμάτου θεάτρου. Αδίκως ανησυχούσα όμως καθώς όλοι τους υπήρξαν κεφάτοι και ορεξάτοι. Εντύπωση μου έκανε όμως η καλή διάθεση του Αγγελάκα. Καμία σχέση με το στυλάκι του ημικομματιασμένου performer που έχουμε συνηθίσει. Υπήρξε μάλιστα και ιδιαιτέρως φιλικός.

-Ευχαριστούμε, είπε μετά το τέλος του πρώτου τραγουδιού
-Ευχαριστούμε Λάρισα... έτσι δε λένε;


Η εικόνα που αντίκρυσα στη συνέχεια με έφερε στο μυαλό το '24 Hour Party People'. Οσοι έχετε δει την ταινία θα θυμόσαστε το live των Sex Pistols και τους 2-3 που χόρευαν χοροπηδόντας επι τόπου. Κάπως έτσι άρχισαν 2-3 τύποι να εκφράζονται και στη χθεσινή βραδιά.Οριοι μπροστά στο κάθισμά τους, κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι και με μικρά χοροπηδητά. Σιγά σιγά 5-6 νέοι σηκώθηκαν από τη θέση τους και πλησίασαν τη σκηνή χωρίς όμως να τολμήσουν να ανεβούν το ένα σκαλί που θα τους έφερνε μπροστά στη σκηνή. Φρόντιζαν μάλιστα να βρίσκονται στο πλάι αριστερά ή δεξιά της σκηνής ώστε να μην ενοχλούν.

Τρίτο τραγούδι το Σιγά μην κλάψω και εκεί αρχίζω να αναρωτιέμαι τι θαγίνει; Την προηγούμενη φορά που είδα τους Επισκέπτες στο Μύλο πριν από 4 μήνες είχα ξυλοφορτωθεί κατά τη δγιάρκεια 2 τραγουδιών. 'Σιγά μην κλάψω' και 'Ακούω την Αγάπη'. Σηκώθηκαν και άλλοι νέοι στις άκρες και τη στιγμή που έμπαινε ο Αγγελάκας στο ρεφραίν με εξαιρετικό συγχρονισμό πηδάει ένας μάγκας στον άδειο χώρο μπροστά στη σκηνή και ρίχνει ζεμπεκιά! Πολλές φορές χρησιμοποιώ στις συναυλιακές μου ανταποκρίσεις τον όρο 'ρίχνει/δεν ρίχνει ζεμπεκιά' για να δείξω πόσος στριμωγμένος είναι ή δεν είναι ο κόσμος. Ε λοιπόν χθες το είδαν και αυτό τα ματάκια μου. Ζεμπεκιά (χαρούμενη βέβαια και σε πιο χορευτικό ρυθμό) μεγαλοεπέστατη σε κύκλο ακτίνας 3ων μέτρων.


Για να μην τα πολυλογώ ο καλός τζερτζελές άρχισε στο 'Ακούω την Αγάπη', όπου ο Αγγελάκας έδωσε το ok για να πλησιάσει ο κόσμος τη σκηνή, για να ακολουθήσει το 'Απο εδ'ω και Πάνω' το οποίο και έμελλε να είναι το τελευταίο κομμάτι του προγράμματος. Καλά όχι ότι ψαρώσαμε κι όλας, εννοείται ότι θα ακολουθούσε το πατροπαράδοτο encore.



Ετσι κι έγινε. Οπως ακριβώς είχε συμβεί στο live του Μαϊου, οι επισκέπτες βγήκαν στη σκηνή χτυπώντας τα πόδια ρυθμικά και ο Χαμένος τα πήρε Ολα. Ακολούθησε η 'Ω δεσποινίς μου Ουτοπία', αν δε με απατά η μνήμη μου, για να κλείσει το encore πανηγυρικά με την απίστευτη εκτέλεση του 'Θα ανατέλλω'.



Μακάρι να κρατούσε λίγο ακόμα σκεφτόμουν γνωρίζοντας πως αυτό ήταν το πρόγραμμα που είχε βγάλει το συγκρότημα στο προηγούμενο live. Δεν είχα υπολογίσει όμως την απουσία guest καλλιτεχνών που είχε ως αποτελέσμα να ξαναμαβγεί το team για ένα 2ο encore. Πρώτοι οι Σιώτας & Μακρυγιαννάκης είπαν δυο τραγούδια α καπέλα, στη συνέχεια άλλη μια διασκευή και τέλος με επανάληψη των 'Αιρετικό' & 'Σιγά μην κλάψω'.



Εντυπώσεις & παραλειπόμενα:
Μπράβο και ξανά μπράβο στους επισκέπτες όχι μόνον για την εξαιρετική εμφάνιση αλλά και για τη διάθεση που είχαν να αφήσουν ικανοποιημένο το κοινό της Λάρισας. Ως γνωστόν τα συναυλιακά δρώμενα στις επαρχιακές πόλεις είναι μετρημένα στα δάκτυλα και οι επισκέπτες φέρθηκαν με σεβασμό απέναντι στο κοινό τους.

-Ο Σαδίκης χρησιμοποίησε και πάλι κουταλάκι αντί για πένα στο 'Χόρεψε για μένα'

-Στο δεύτερο encore ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Πάνος Ρώσης ανέβηκε στη σκηνή ανεβαίνοντας από το σκαλάκι που χώριζε μπάντα και κοινό. Ο Σεκιουριτάς τον πήρε από πίσω νομίζοντας πως ήταν οπαδός του συγκροτήματος. Οταν ο Ρώσης έπιασε την κιθάρα και κάθισε χωρίς να έχει καταλάβει, ο σεκιουριτάς την απορρημένος με την ουρά στα σκέλια.

-Ευχαριστούμε Λάρισα. Ευχαριστούμε Ελλάντα. Φώναξε με ειρωνικό ύφος ο Μπαχαρίδης πριν ξαναμπεί η μπάντα δυναμικά στο 'Ακούω την Αγάπη'

-Το Playlist της χθεσινής συναυλίας είναι το άθλιο τσαλαπατημένο κωλόχαρτο που έχω στο συρτάρι μου

Συνολική δγιάρκεια: 2 ώρες 15'

Επόμενες επισκέψεις:
15 ή 16/9 Αθήνα
18 ή 19/9 Πάτρα
22/9 Θεσ/κη [Βαβυλωνία_Μύλος]

Υπάρχει διαφωνία απόψεων σε gagarin και Atraktos

Ανταπόκριση προηγούμενου live επισκεπτών

Playlist:


More Photoz:




Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2006

Παυλίδης, Ρόδες, Μίκρο, Θ.Παπακ/νου, Active Member, από όλα έχω καλιέ.

Σεπτέμβριος, μήνας συναυλιών στη πόλη και αντιπροσωπεία της ΠαγκόΖμιας ΟικογένΙας των ΔΓιαμαντΓιών έδωσε το παρόν σε αρκετές ζωντανές εμφανίσεις κακιτεχνών. Όπως πάντα συνεπής στην καθυστέρηση αερίζω τις ανταποκρίσεις μαζεμένες με δΓυο συνοπτικά λογάκια για την κάθε μΓια και μερικά οπτικά ντοκουμέντα από συναυλΓιακά μέτωπα των τελευταίων ημερών.

Τη Δευτέρα 04/09/06 στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα στη Καλαμαριά με το ελεύθερο της εκζομπής -κούτρα προσκλήσεις ασούμε- παρακολουθήσαμε την μουσική τριπλέτα συγκροτημάτων Παύλος Παυλίδης & B Movies, Ρόδες και Μίκρο.

Λίγο πριν τις 21:30 που φτάσαμε στην συναυλία ο κόσμος που βρισκόταν εκεί ήταν σχετικά μικρός σε αριθμό, παρολαυτά σε λίγη ώρα ο χώρος άρχισε να γεμίζει και να ζεσταίνει η ατμόσφαιρα. Στις δέκα παρά κάτι, πρώτοι στην σειρά στην σκηνή βγήκαν οι Ρόδες οι οποίοι ανέλαβαν την αποστολή να ‘ζεστάνουν’ το κοινό. Εμφανίστηκαν με μια σχετικά συμπαθητική παρουσία που όμως τελικά δεν είχε και την απαιτούμενη δύναμη για να ξεσηκώσει το κόσμο μαζικά. Ένα μέρος του κοινού πάντως μπροστά στην σκηνή φάνηκε να το ευχαριστιέται.


Μετά από τις Ρόδες σειρά είχε ο Παύλος Παυλίδης & B Movies. Γενικά δεν είμαι πολύ φανατικός της μουσικής του Παυλίδη και μάλιστα το καινούρΓιο cd του με μια γρήγορη αυτΧιά που του είχα ρίξει δεν φάνηκε να με κερδίζει. Οπότε δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες για το τι θα περίμενα από την συναυλία. Κι όμως, πόσο άδικο –ευτυχώς- είχα! Γύρω στην μια ώρα που κράτησε η εμφάνισή τους ο περισσότερος κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει. Πολύ δεμένο ηχητικά σχήμα και ο Παύλίδης να δίνει τον καλύτερο εαυτό στην σκηνή τόσο ερμηνευτικά αλλά και τόσο ως σκηνική παρουσία. Ο ήχος πάρα πολύ καλός (έχοντας όμως και ένα πολύ μικρό πρόβλημα στη φωνή το οποίο έκανε δύσκολο σε κάποιος που δεν ήξερε του στίχους να τους καταλάβει) και πολύ ‘γεμάτος’. Τρεις κιθάρες (και ο Ασκληπειός Ζαμπέτας), μπάσο, ντράμς, και 2 πνευστά (ηλεκτρονικά δεν θυμάμαι, είχε;...) Τους ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω εκεί που δεν το περίμενα. Άλλα έτσι όμως δεν μου συνέβαινε και με τα Σπαθιά; Στους δίσκους μου ήταν απλά συμπαθητικοί και στα ζωντανά τους δυναμίτης! Τέλος, παρά την πρώτη εντύπωση από το cd, μετά την συναυλία το ακούω ασταμάτητα και μου αρέσει πάρα πολύ! Το προτείνω.


Μετά από την τόσο δυναμική εμφάνιση του Παυλίδη, οι Μίκρο φάνταζαν πολύ λίγοι για να συνεχίσουν αυτό που μας πρόσφεραν μέχρι εκείνη για περίπου μια ώρα οι B Movies. Κι όμως, οι Μίκρο παρά το ελαφρύ pop ύφος τους, έστησαν πετυχημένα ένα πολύ δυναμικό και μπιτάτο πάρτυ κρατώντας την διαθεσή μας ψηλά, εκεί δηλαδή που την είχε αφήσει ο Παυλίδης. Κατάφεραν αμέσως να κάνουν όλο το κόσμο μπροστά στην σκηνή να χορεύει και μάλιστα ασταμάτητα για όλη την ώρα που έπαιξαν. Η σκηνική τους παρουσία ήταν πολύ καλή, με πολύ ένταση και κέφι. Και όταν μπορούν να κρατούν το κοινό τόσο ψηλά, ποιον να χαλάσει το γεγονός ότι ίσως δεν έχουν και κανένα βαθύ στίχο...


Την επόμενη μέρα Τρίτη 05/09/06 πάλι στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα πήρα μια μικρή δόση (καμιά ώρα) από Θανάση Παπακωνσταντίνου προς το τέλος της συναυλίας. Από φίλους που ήταν από την αρχή της έμαθα πως το πρόγραμμα κινήθηκε (όπως φυσικά ήταν αναμενόμενο) όπως στη συναυλία στο θέατρο Δάσους τον Ιούνιο. Πρόλαβα εκτός των άλλων μερικά ρεμπέτικα που είπε ο Θανάσης με την μπουζουκομάνα του, και κάποια παραδοσιακά από την Μάρθα Φριτζήλα. Η συναυλία έκλεισε με τους Πότες της Στρογγυλής Τραπέζης με Θανάση, Μπαντούκ και Σιώτα στις φωνές μπροστά σε ένα μικρόφωνο.


Την Παρασκευή 08/09/06 είχε ανακοινωθεί ότι οι Active Member παίζουν στο πάρκο Δενδροποτάμου πίσω από το παλιό εργοστάσιο της ΑΓΝΟ. Έλα που όμως το πάρκο Δενδροποτάμου δεν είναι στον Δενδροπόταμο αλλά στην Σταυρούπολη... Αποτέλεσμα, αρκετοί –που δεν ήξεραν που είναι το εργοστάσιο- να μπερδευτούνε και να ψάχνουν την συναυλία στον Δεδροπόταμο! (Ευτύχώς εμείς το βρήκαμε έυκολα.) Τελικά όμως η μοίρα μας το έχει και πως γίνεται από τις συναυλίες των Active Member μια να χάνουμε την αρχή, μια το τέλος... (Ο λόγος όμως εδώ που τα λέμε που αυτή τη φορά τους χάσαμε ήταν άκρως σημαντικός. Μια αδερφή Χριστίνα έχουμε, και η χαρά της,είναι φυσικά χαρά μας!) Τελικά τους είδαμε περίπου μια ώρα. Σχετικά είχε αρκετό κόσμο με πολύ παλμό. Ελπίζω στην επόμενη να τους δούμε από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας...


Λίγες ακόμα φωτογραφίες;

Παύλος Παυλίδης & B Movies

ΡόδεςΜίκροActive Member
Ουφ, φτάνει πΧια...

Α, τώρα που το θυμήθηκα:
Για την συναυλία στο Κόδρα με τα τρία συγκροτήματα, θα πρέπει να επισημάνω την πολύτιμη συνεισφορά της Φένιας και της Δανάης στην φωτογραφική κάλυψη. Η πρώτη προσφέροντας τη φωτογραφική μηχανή της, και η δεύτερη την απαραίτητη ενέργεια -μπαταρίες ΑΑ ασούμε-. Είναι που η δική μου πράττει ότι θέ...BATTERY EMPTY!

Φωτογραφίες και λογάκια : Νάσος -Τερτουλιάνης- Αβδαρμάνης

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2006

Κοζμικακά Νέα

Ο διάσημος ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης -Φιντέλ- Σημαντήρας, ο οποίος παρουσιάζει καθημερινά 21:05-22:00 την εκπομπή "Διαμάντια" στον 102 fm της ΕΡΤ3, εθεάθη απόψε σε κεντρικό κατάστημα επώνυμης εταιρίας εστιατορίων στη Θεσσαλονίκη. Πλήθος φανατικών θαυμαστριών του έσπευσε να τον πλησιάσει, να του μιλήσει και να βγει μια φωτογραφία μαζί του. Εύθυμος και φιλικός δεν αρνήθηκε να μοιράσει αυτόγραφα και πολλά χαμόγελα. Ο φακός ήταν παρόν σε αυτήν την σπάνια δημόσια εμφάνιση του απόλυτου σταρ των ερτζιανών της πόλης, από όπου και τα χαρακτηριστικά ενσταντανέ που ακολουθούν.


-Το όνομά σου κούκλα μου;.. Σε πειράζει να σου υπογράψω σε ένα χαρτάκι από το τεφτέρι μου μιας και ξέχασα τις φωτογραφίες μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου;


Γ.Σ.: Μ ε...ό λη... μου...την...α γά πη...
Bodyguard: Γκρρρ!..