Τρίτη 29 Αυγούστου 2006

Calexico 28/8/06


Να και τα τυχερά όταν πηγαίνεις βόλτα στη studio κατά τη δγιάρκεια αεριζμού των Δγιαμαντγιών. Τέλος εκπομπής και βόλτα κατευθείαν για το Μύλο όπου οι Calexico είχαν μόλις ξεκινήσει. Τι γκίνια να μην έχω πάρει μαζί μου τη φωτογραφική (ποιος ακούει τον Tertuliano...). Θα πρέπει λοιπόν να αρκεστείτε στο Playlist.
Δυστυχώς δεν έχω χρόνο για αναλυτική περιγραφή οπότε θα περιοριστώ στα παραλειπόμενα. Οι Calexico παίξανε σε ένα χώρο αριστερά πριν τη Βαβυλωνία, όπου υποτίθεται ότι θα τους βρίσκαμε. Εφτασα ημιαπογοητευμένος λόγω της αργοπορείας μας, αλλα εντυπωσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι στο χώρο αυτό η είσοδος βγάζει ακριβώς δίπλα στη σκηνή. Οι Calexico εν ολίγοις ήταν εξαιρετικοί και ο κόσμος φάνηκε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Ως ημιφυσιογνωμιστής μπορώ να πω μάλιστα πως μου φανήκαν όλοι τους καλά παιδιά, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Στο Crystal Frontier καταχειροκροτήθηκαν και βγήκαν εκτός σκηνής για 1 λεπτό μέχρι δηλαδή να ξαναβγούν για το πατροπαράδοτο encore. Ιδγιατέρως εμπνευσμένη η εισαγωγή με το all time classic greek hit του 'Zorba' σε mexican rock edition. Λίγα τραγούδια ακόμα και φινάλε γύρω στις 00:15.
Και τα παραλειπόμενα που λέγαμε; Βρισκόμουνα σε απόσταση 2 μέτρων από το πλησιέστερο playlist. Το θεωρούσα εύκολη λεία, αλλά είχα ξεχάσει ποιον είχα δίπλα μου για παρέα. Ο αίλουρος Cman πρόλαβε και καβάτζωσε το Playlist στο διάλειμμα πριν το encore, 5 ολόκληρα τραγούδια πριν τελειώσει η συναυλία! Βέβαια αναγκάστηκε να το επιστρέψει διότι ο δύσμοιρος Calexicos που καθόταν εκεί δε θυμόταν τη σειρά των κομματιών. Δε μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του Cman όταν είδε τον ίδιο Calexico να διπλώνει το Playlist και να το βάζει στο βαλιτσάκι του στο τέλος της συναυλίας. Ο τσίφτης όμως ξηγήθηκε. Πήγε και πήρε άλλο Playlist και έδωσε στον μικρό Γιάννη που ετοιμαζόταν να αποχωρήσει όντας συντετριμμένος από το Μύλο.
Τελεφταία σχόλΙα:
Ο συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος από κόσμο.
Συνολική δγιάρκεια 2 ώρες παρά.

Fχαρίστοου rating: 7.5/10
{Αν και ξεκίνησαν με ένα εντυπωσιακότατο 'ευχαριστούμε' που άγγιξε την τελειόητα, η συνέχεια δεν υπήρξε ανάλογη}

Fχαρίστοου Cman, Fχαρίστοου Calexico

Τρίτη 22 Αυγούστου 2006

No more bullshit, ENGERICA are coming…

…to get you, to get me, to get us, to get them, to get everybody, to take over the whole world.
Once you experience their debut ‘There Are No Happy Endings’, your life won’t probably be the same as it used to be. Big talk? Nah, Engerica have the guts to be real life-changers, getting their inspiration from true (prototype) life-changers, like The Stooges and The MC5 and the early angry, MickJagger-driven Stones. That’s right, there’s a straight line connecting sixties ‘traditional’ punk bands with Engerica, but no way are these youngsters from Essex just reproducing a glorious past. They belong to the present. Mostly, they belong to the future. Well, maybe the future belongs to them.
Engerica came together in the frosty December of 2000. They decided to form a band, far from any trend, far from any hype, far from any fashion, far-far away from pretension. Far from elitism. A band that would shake and shock listeners, a band that would get listeners high.
(How did they come up with such a name? Their singer + guitarman, Dave spotted the trainers one of his class-mates was wearing. Those were ‘Emerica’ trainers she was in. Dave thought ‘Emerica’ had something to do with England and America. A few seconds later, the name ‘Engerica’ was born inside his head. He suggested it to the other band members; they accepted it. Engerica had just started out.)

January 2005, Sanctuary Records grabs Engerica. March 2006 sees the release of ‘There Are No Happy Endings’, their first full-album. The sleeve, ha ha ha, is a parody of ‘Hopes And Fears’ by Keane, only with gallows on top. Which means that Engerica make a fine and approved impression on us (sorry, Keane) at first glance.But what about the sound? From the opening song ‘Reasons To Be Fearful’, to the very last note, Engerica rules the fucking game. Raw and aggressive, more frenzy than angry, insane and dirty, they attack our ears with their electric, eclectic blend of high-velocity punk and metal, with added touches of grunge and a little hint of goth (plus a well-hidden pop flavor in the back). David Gardner (guitar, vocals) performs noise in an activist’s sort of way. He screams and yells, like a twisted, sick preacher. He does this on stage, too, scaring the audience and making enemies on purpose. Needless to remark, his style attracts many more followers. His partners (in crime), Mike Webster (bass) and Neil-Ross Gregory (drum-kit, as he prefers to be credited) back him up gracefully. Hot become the airwaves, each time ‘diamonds’ (our let’s-get-crazy radio show) broadcasts Engerica. I can imagine many listeners saying to the person sitting beside them: “Shut the fuck up, Engerica’s on the air!”. Fact is that these destructive kids from the deepest darkest reaches of Essex, UK have refreshed our playlist, having come to stay (there for a long time). Are we willing to die for Engerica? Hell, no! We’d die to …live to enjoy them.
So, fuck power-trios! Engerica are here. That’s how (nasty) today’s rockNroll should be played.

Turn it up, feel the heat, smash it all!


John Simandiras

Τρίτη 15 Αυγούστου 2006

Xαίρετε, Κεχαριτωμένοι. We’re back. Whos’s in front?

Αγνοώ την ευθεία και ανοιχτή πρόκληση του Νάσου να κοτσάρει φάτσα-κάρτα μια σαγιονάρα (να ξέχασε ότι τις σιχαίνομαι τις σαγιονάρες;), και επανέρχομαι στην bloggίσΧια δράση, για να αποκαταστήσω την τάξη, δημοσΧιεύοντας αναμνηστική φωτογραφία από τη live-in-the-studio συνέντευξη του Στέλιου Σαλβαδόρ στα ‘δΓιαμάντΓια’ της Τρίτης, 18 Ιουλίου 2006. Τη φωτογραφία τράβηξε ο συνάδελφος ηχολήπτης, Αποστόλης Κοσμόγλου. Για να γίνει αντιληπτή η κυκλική ροή των πραγμάτων, συμπληρώνω ότι ο Αποστόλης έτυχε (;) να είναι παρών στην παλιά, ιστορική συναυλία των ΜΩΡΩΝΣΤΗΦΩΤΧΙΑ στις ΣυκΧιές, το 1995. Μια βραδΓιά αργότερα, την Τετάρτη, 19 Ιουλίου 2006, τα ΜΩΡΑ ξαναέπαιζαν στις Ανοιχτές ΣυκΧιές. Υπάρχουν κι άλλες φωτογραφίες που έβγαλε ο Αποστόλης. Έχει νόημα, έχει ενδΓιαφέρον να τις κρεμάσω στον ιντερνετικό πίνακα του diamonds.explode.to;
Τέλος, ο ανταγωνιζμός μπορεί να κοιμάται ήσυχος για απόψε, Δεκαπενταύγουστο06: ανεξάρτητα από τη δική μας θέληση, τα ‘δΓιαμάντΓια’ ματαιώνονται. Στη θέση των ‘δΓιαμαντΓιών’, έχει εκτάκτως προγραμματιστεί αφιέρωμα με τίτλο ‘Μάνα Παναγιά’, το οποίο επιμελήθηκε ο συνάδελφος Αλέξανδρος Τριανταφύλλου. Η πανηγυρική αυτή εκπομπή περιλαμβάνει συνέντευξη του πατέρα Άγγελου Λύσσαρη, ηγούμενου της Μονής Ευαγγελιστρίας τής Σκιάθου, με αναφορές σε όσα συμβολίζει το θείο πρόσωπο της Θεοτόκου, με την ευρεία έννοια της μητέρας. Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς. Αμήν .-

ΓΣ

Κυριακή 6 Αυγούστου 2006

Συ εχίζο μ τι δΓ ακ πέ

Και αφού ανοίξαμε για λίγο το μαγαζί, αερίσαμε, ταΐσαμε τις αράχνες και τις κατσαρίδες μας, καιρός για να ξαναφύγουμε. Το καράβι μας σφυρίζει κλέφτικα...


"Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος..."

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2006

Μωραστηφωτιαστοθεατροσυκεών


Υποσχέθηκα εδώ και κάμποσο καιρό μεσοδΓιακόπια να αερίσω καμΧιά ανταπόκριση από την συναυλία των Μωρών στη ΦωτΧιά την Τετάρτη 19 Ιουλίου 2006 στο Aνοιχτό Θέατρο του Δήμου Συκεών γαρνιριζμένη με καμΧιά φωτογραφία, αλλά όπως φαίνεται από αναβολή σε αναβολή το πάω... Ίσως η καθυστέρηση, όπως συνηθίζουμε να λέμε, να αποτελεί ίδιον την Αδαμαντικής φυλής -αρκεί αυτή να μην σημαίνει εγκυμοσύνη- αλλά και τόση πΧια αργοπορία από την άλλη, πάει πολύ... Θα με προλάβει στο τέλος το σφύριγμα της λήξης των δΓιακοπών. -Eδώ που τα λέμε όμως αυτή η καθυστέρηση όσο και να κρατήσει πάλι Μωρά θα μας αποφέρει...-

Καλοκαίρι 1995, Θέατρο Συκεών. Η συναυλία των Μωρών στη Φωτιά στις ΣυκΧιές έρχεται μετά από μια μακρά περίοδο αποχής του συγκροτήματος από τις live εμφανίσεις. Το θέατρο ασφυκτικά γεμάτο από κόΖμο αλλά το τελικό μουσικό και ηχητικό αποτέλεΖμα μάλλον δεν ικανοποιήσε τις προΖδοκίες του κοινού.

Καλοκαίρι 2006, Θέατρο Συκεών. Τα Μωρά στη ΦωτΧιά με ανανεωμένη σύνθεση δείχνουν να βρίσκονται στην ωριμότερη φάση των ζωντανών τους εμφανίσεων. Το νέο σχήμα και η παραγωγή της συναυλίας υπόσχονταν πολλά πριν από το live τα οποία τελικά δεν μας διέψευσαν καθόλου. Τουναντίον μάλιστα. Δυστυχώς όμως η προσέλευση του κοινού –θες γιατί η μόλις προηγούμενη εμφάνιση στο Μύλο ήταν πολύ πρόσφατη, θες επειδή ήταν μέσα στο κατακαλόκαιρο που ο περισσότερος κόσμος είναι διακοπές- ήταν αρκετά μικρή γεγονός που ήταν κρίμα αφού το μουσικό αποτέλεσμα (με τα νέα μέλη και την υψηλού επιπέδου παραγωγή) ήταν εξαιρετικό.
Τα λόγια του Σαλβαδόρ αποτυπώνουν ακριβώς το γεγονός αυτό: "Πριν 11 χρόνια παίξαμε στον ίδιο χώρο σε ένα κατάμεστο θέατρο σε μια συναυλία που όμως εμείς ίσως δεν είχαμε δώσει και το καλύτερο μας εαυτό. Όλα είχαν πάει καλά με το κοσμό, όχι όμως και με εμάς. Σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο..."

Ξεκινώντας από την σύνθεση του συγκροτήματος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε το νέο σχήμα με δύο κιθάρες επί σκηνής (με μόνη εξαίρεση πέρισυ στην Φεστιβαλάρδα* -τα κρέντιτς για την λέξη στη Φένια-) με τον γνωστό κιθαρίστα Σταύρο Ρωσσόπουλο και τον Γιώργο Βασίλα ο οποίος παίζει τις κιθάρες στο τελευταίο cd των Μωρών.
Οι δύο κιθάρες έδωσαν νέο χρώμα και δύναμη στα τραγούδια. Το παίξιμο και η μουσική κλάση του Ρωσσόπουλου πρόσθεσε ένα μελωδικό τόνο σε αυτά και αφήσε πολλές θετικές υποσχέσεις για το μέλλον μιας και περισσότερα φαίνεται ότι θα φανούν στις επόμενες συναυλίες μετά από ένα καλύτερο ζύμωμα με το συγκρότημα. Πολύ θετικές εντυπώσεις όμως κέρδισε ο Γιώργος Βασίλας όπου τα γεμίσματα της κιθάρας του έδωσαν ξεχωριστό όγκο στον ήχο των τραγουδιών.
(Γεγονός πάντως είναι πως σε αρκετούς αδαμαντιστές η παρουσία του Κώστα Πουλή έλειψε αρκετά αφού έχουμε έναν επιπρόσθετο λόγο να είμαστε συναισθηματικά δεμένοι μαζί του για το γεγονός ήταν ο κιθαρίστας στην ιστορική πρώτη ever unplugged συναυλία των ΜωρώνΣτηΦωτΧιά η οποία έλαβε χώρα στΑ στούντιΑ του 102fm και στα δΓιαμάντΓια’ την Παρασκευή 8 Απριλίου 2005.)

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ήχος της συναυλίας, με μια εξαίρεση ένα μικρό μπούκωμα στα μπάσα των ντραμς (Δημήτρης Ζήκας), ήταν πάρα πολύ καλός, τα πλήκτρα του Ηλία Πετρίδη όπως το μπάσο του Βαγγέλη Νοτόπουλου και η φωνή του Σαλβαδόρ να ακούγονται εξαιρετικά με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τις κιθάρες, τα τραγούδια να ακούγονται ηχητικά πολύ φρέσκα.

Πολύ αρνητικό όμως ήταν το στήσιμο του συγκροτήματος πάνω στην πολύ μεγάλη σκηνή, αφήνοντας μεγάλα και άσκοπα κενά μεταξύ των μελών του συγκροτήματος προκαλώντας έτσι μια αρκετά ψυχρή οπτική εντύπωση. Ντραμς, μπάσο και πλήκτρα χαμένα στο βάθος, μπροστά αριστερά και δεξιά σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους οι δυο κιθάρες και ο Σαλβαδόρ μόνος μπροστά σε έναν τεράστιο κενό χώρο.

Ένα ακόμη αρνητικό ήταν και η αρκετά μικρή διάρκεια της συναυλίας που ενώ είχε δώθει στο συγκρότημα χρονικό περιθώριο να παίξει ως τις 12:00 (το οποίο όπως γνωρίζουμε πολλές φορές σημαίνει και κάτι παραπάνω) δώθηκε ‘εντολή’(καταγγελία από ‘ευαίσθητο’ περίοικο να εικάσουμε;..) η συναυλία να σταματήσει λίγο μετά τις 11:30.

Ναπούμε ασούμε επίσης ότι η συναυλία ηχογραφήθηκε και βιντοσκοπήθηκε με σκοπό τον ερχόμενο χειμώνα να κυκλοφορήσει διπλό live cd/dvd των Μωρών στη ΦωτΧιά από την Baby records.

Συνολικά όμως παρά τα όποια αρνητικά, το μεγάλο θετικό της συναυλίας -που εν τέλει είναι και το πιο σημαντικό- ήταν ότι το μουσικό αποτέλεσμα ήταν πολύ ικανοποιητικό πράγμα το οποίο καθιστά τη νέα αναζωογονημένη φάση του συγκροτήματος αρκετά ελπιδοφόρα. Θα τα πούμε και στο μέλλον σύντομα!

Τέλος να σημειώσω ξανά πως ανταπόκριση και εντυπώσεις από την συναυλία υπάρχουν εδώ και καιρό στο blog της αδερφής Φένιας. Θα συμφωνήσω με τα σχόλια της για την παρουσία των σεκιούριτι και για της συναυλίες γενικότερα στο Θέατρο Συκεών.

Ημικειμενοφωτοανταπόκριση: Nasus Tertulianus Avdarmanus*
* Τα κρέντιτς στον Ζπάη

Υ.Γ.: Αν και καθυστερημένα, να χαιρετίσω θερμά την νέα παρουσία στο blog μας των αδερφών Μπούμπη και Δανάης. (Συμφωνώ μαζί σου Σημάν’, γαμάτη η φώτο!)