Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Save Our Souls!

ΠΟΙΑ ΜΟΙΡΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ έφερε κοντά τούς Εγγλέζους ρεμιξοποιούς Soulsavers και τον Aμερικανό ερμηνευτή-των-ερμηνευτών, Mark Lanegan;
Α! Μα της χρωστάμε πολλά τούτης τής μοίρας όλοι εμείς που (ανα)βαφτιστήκαμε μέσα στην ιερή κολυμπήθρα τού ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’. Κι όσο κι αν το άλμπουμ πιστώνεται μοναχά στους Soulsavers (Rich Machin και Ian Glover), η δραματουργική εμφάνιση του αλλοτινού grungeίστα των Screaming Trees τού προσδίδει αχλύ επιβλητική και πανώρια. Αλλά, για να είμαστε ακριβείς, εκείνο που αποκομίζει ο περιπλανώμενος στις σκοτεινές στοές τού ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’, είναι μια καθαρόαιμη γκρουπίσια αίσθηση. Όπερ σημαίνει: ο Mark Lanegan «δέθηκε» και «έδεσε» με τους δύο Soulsavers (και τανάπαλιν) σε ένα ενιαίον, όλον και αδιαίρετον μουσικό σχήμα.
Ο MΑRK OΔΗΓΗΣΕ οδήγησε τους Screaming Trees κατευθείαν στα υποσυνείδητά μας. Έδρασε με τους Queens of the Stone Age. Έδωσε νέο νόημα στον όρο ‘songsmith’ και ‘τραγουδιστής’ με μια χούφτα ανυπέρβλητα άλμπουμ, τα οποία υπέγραψε με το ονοματεπώνυμό του. Κόλλησε με την Ιsobel Campbell (αλλοτινή Belle and Sebastian) στο boy-meets-girl+Mark-meets-Isobell ντουετίσιο γλύκισμα ‘Βallad of the Broken Seas’, δυο χρονάκια πριν. Μας έχει αποδείξει πόσο ανεπιτήδευτα επιβλητικός είναι στην ερμηνεία του. Και πόσο ελκυστικά ωριμάζει. Εκείνο που δεν μπορούσαμε να βάλουμε με τον νου μας; Ότι θα τραγουδούσε τόσο φυσικά, όσο όταν μιλάει. Επίτευγμα που απαιτεί δουλειά. Μεράκι. Και timing. Όλοι τούτοι οι παράγοντες βρέθηκαν μαζί κατά την ηχογράφηση του δίσκου. Κι ο Μαρκ δεσπόζει από τη μια άκρη τού δίσκαρου έως την άλλη, με τη σαν κάθαρση ερμηνεία Του. Και συν τοις άλλοις, συν-συνθέτει (αμάν με αυτά τα «συν» μου!) τη μερίδα τού λεόντος των τραγουδιών εδώ. Ένα από τα οποία: η ανάπλαση του ‘Kingdoms of Rain’, από το αλκοολοπότιστο ‘Whiskey for the Holy Ghost’, το δεύτερο σόλο LP τού μαγκίτη κι αλανιάρη μας, 1993.
ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ φροντίζουν οι Machin και Glover. Μανουλίτσες οι δυο τους στο να δημιουργούν ατμόσφαιρα αργόσυρτης ημι-electronica. Mόνο που το άλμπουμ υπερβαίνει την electronica, στην οποία οι ειδήμονες κατατάσσουν τους Soulsavers, και ελίσσεται ανάμεσα σε πλείστα όσα …α! μα θα την γράψω τη μαγική λέξη: …ηχοχρώματα. Παραδεισένιες στιγμές gospel μεγαλείου. Τριπαριστά αργόσυρτο ροκενρόλ των παραμορφώσεων, ενισχυμένο με ινδοπρεπή (ναι!) περάσματα. Μπαλάντες λιτές, με πιάνο και κιθάρα, κεντημένες με ηλεκτρονικά νάζια ταιριαστά, που σταλάζουν μελαγχολία στο φυλλοκάρδι. Και. Και. Και: μια υποφωτισμένη καπνίλα στοουνικότητας των πρώτων –μπλουζ- ετών. Άλλωστε, λίγο πριν μας κουνήσει η ομάδα το μαντίλι τού αποχαιρετισμού, με το μη αναγραφόμενο (τουλάχιστον στο δικό μου advance οπισθόφυλλο) ‘End Title Theme’, παραδίδει ένα σπαραχτικό ‘No Expectations’. Που θα το ζηλεύει ο μακαρίτης ο Brian Jones, το δίχως άλλο. Εφάμιλλο (και βάλε) με το πρωτότυπο από το θρυλικό ‘Beggars Banquet’ τού ’68.

ΕΙΠΑ «η ομάδα», ε; Η ομάδα πλουτίζεται και πλουμίζεται με σφήνες από τον Jimi Goodwin των Doves, τον Will Oldham (σεσημασμένο και ως Bonnie ‘Prince’ Billy) και από τον –ταρατατζούμ- αρχηγάρα PW Long (πού είσαι εσύ, παιχτρόνιουμ;).

EIXA XΡΕΟΣ να τα γράψω όλα αυτά. Λένε ότι ένας μουσικογραφιάς οφείλει να είναι μετρημένος, και να μην σκορπάει αφειδώς τους επαίνους του, υπερβάλλοντας. Λέω ότι όσο μεγάλη χαζομάρα ενός γραφιά είναι η υπερβολή, άλλο τόσο μεγάλη ανοησία είναι η υποτίμηση. Αν πιστεύεις ότι ένα άλμπουμ δικαιούται μια θέση στη δισκοθήκη μας, κύριε, καθήκον σου να το πεις. Και να το διατυπώσεις ξεκάθαρα, δίχως περικοκλάδες. Μόνο που το ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’ δικαιούται μια θέση στις ζωές μας· όχι μόνο στη δισκοθήκες ημών. Το νιώθω ως καθήκον μου να μοιραστώ την εκτίμησή μου για τον δίσκο με τους φίλους μου. Μια που ο δίσκος φτιάχτηκε από το υλικό, με το οποίο μαστορεύονται οι κλασικοί δίσκοι. Δηλαδή, οι άτρωτοι από τον χρόνο.

[ ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’, V2 Records, συνολική διάρκεια: 46 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα ]

Παρέλειψα να σημειώσω δυο-τρεις κρίσιμες πληροφορίες για τον δίσκο. Ξεπίτηδες. Για να δούμε: θα μπει κάποιος στον κόπο να με συμπληρώσει με σχόλια (τα οποία πιθανόν να βρουν τον δρόμο τους και στον κορμό τού post).

Γιάννης Γ. Σημαντήρας

13 σχόλια:

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Γιάννη συγγνώμη, δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο για το post, αλλά να όμως, εεε, πως να το πω;
Απλώς όπως είδα λευκό και άσπηλο το χώρο των σχολίων αυτοστιγμεί ξεπήδησε από μέσα μου μια ...έτσι... ακατανίκητη επιθυμία να είμαι εγώ αυτός που θα του σπάσω την αγνή ακόμη και αμόλυντη από λόγια και φλυαρίες παρθενιά του...

Ανώνυμος είπε...

ελπίζω να καύλωσες που γάμησες παρθένα ασπρίλα (ηλκτρνκς σελίδας), ερωτΧιάρη τερτουλιάνι.

γσ

Ανώνυμος είπε...

Οι soulsavers ήρθαν για να σώσουν όχι μόνο τις ψυχές μας αλλά και τα αφτχιά μας.Μου άρεσε το "no expectations" που μεταδώσατε και το προτιμώ από αυτό τον stones.Κατά τ'άλλα,εσείς Γιάννη τα ξέρετε και τα κατέχετε καλύτερα τα του Lanegan από εμάς τους θνητούς..οπότε τί άλλο να προσθέσω?Αυτός ο δίσκος μου δίνει την αίσθηση μιας πελώριας αγκαλίας...Keep on putting it!

John G. Simandiras είπε...

put-- γαμάτο ρήμα.

το ξέρεις ότι μ' αρέσει, ντη.

γσ

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Τι;! Έχει και κειμενάρα; Εγώ νόμιζα ότι έπαιρνα την παρθενιά ενός απλού ποστάκιου με μια φωτογραφία μόνο. Τώρα με 'φτιαξες ακόμη παραπάνω!
(Είδες όμως και τι ανώμαλιες του έπραξα; ΆσπΗλο με ήτα!)

Υ.Γ.: -Φτάνουν οι χαζομάρες!-
Τι μουσικάρες είναι αυτές που συνέχεια μας προτείνεις;

John G. Simandiras είπε...

πόσα πήρες, ρε ...μονολεπτιστή;

γσ

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

εφτά

John G. Simandiras είπε...

με κάλυψες. όλα για τα (λ)εφτά τα πράττεις.

γ/

Ανώνυμος είπε...

ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΝΕ αυτοί οι "ειδήμονες" και το χαρακτηρίζουνε "electronica" λες και είναι τίποτα ξερόμπιτα; Ο δίσκος έχει μερικές από τις τελειότερες συνθέσεις, αν όχι έβερ, τουλάχιστον των τελευταίων ετών. Προσωπικό αγαπημένο μου το Arizona Bay, αυτή η ατομχαρτμαδερική/νιμπελουγκενιανή, εξαιρετική σύνθεση. ΈΧπληξη, το ρημέηκ του Kingdoms of Rain, το οποίο είναι ν φορές καλύτερο από το (βαρετό) πρωτότυπο. Το No Expectations, όμως, δε με συγκίνησε ιδιαίτερα (ως διασκευή Rolling Stones πάντα, γιατί ως Soulsavers τα σπάει. (άλλη μια εκνευριστική κλισαριζμένη φράση)). Για τον ύμνο (Revival) δεν έχω να πω κάτι, τα έχει πει όλα ο Lanegan. Όσο για τα "ααα" του Paper Money... αχ, Μαρκ. Αχ.

John G. Simandiras είπε...

σλέιερ, έχουμε όλοι καταλάβει πΧοιοι άντρες σε ερεθίζουν. κάτι βραχνοκόκορες α λά κέηβ και λάνεγκαν. έχεις ωραίο γούστο στους άντρες. στις γυναίκες;

κατά σύμπτωση, μόλις άκουγα το 'arizona bay', όταν είδα τΗ σχόλιό σου. πίσω στΗ σχολείο σου. don't you got any homework to ...fix?

js

Ανώνυμος είπε...

Ε, όχι και βραχνοκόκορες. (Καλά από όλο το κόμμεντ μου αυτό βρήκατε να σχολιάσετε;...). Όσο για τις γυναίκες, θα μείνω στις "βραχνοκότες" (Τζόπλιν) και δε θα πάρω Σίντνεϊ. Και εγώ το Arizona Bay άκουγα, στο ρηπήτ, μέχρι να τελειώσω το κόμμεντ. Who cares about "homework"? -συγγνώμη, "...έτσι, homework".

mystery falls down είπε...

Ελάχιστες είναι οι φορές που συμπίπτουν τα μουσικά μας γούστα. Μετά το "Abandoned language" του Dälek (αν και οφείλεται να ακούσετε το "I'll sleep when you're dead" του El-p και το "The foley room" του Amon Tobin. Η αισθητική τους είναι παρεμφερής.), η δεύτερη καταγράφεται με το δίσκο των Soulsavers (και όχι μόνο εξαιτίας της παρουσίας του βραχνοκοτά!).

Ο συνάδελφος σας μπήκε στον κόπο να συμπληρώσει τις πληροφορίες που ξεπίτηδες παραλείψατε στην blog του(εδώ)

ΥΓ. Οι Doves σύντομα κυκλοφορούν νέο δίσκο (ίσως τον Οκτώβριο). Για να δούμε αν θα συνεχίσετε να σκορπάτε αφειδώς τους επαίνους σας (Μεταξύ μας, αμφιβάλλω αν το αποτέλεσμα θα φτάσει ποτέ στα αυτιά σας).

John G. Simandiras είπε...

Moυχλαμύστερη, αν και είναι λίγες oι φορές, κατά τις οποίες συμπίπτουν τα μουσικά γούστα μας, ξέρετε ότι ό,τι μού προτείνετε κατά κανόνα το αναζητώ. Kαι του ρίχνω και καμιά ακρόαση. Συμφωνώ και το αποσαφηνίζω πεντακάθαρα: Δεν πρόκειται μόνο για δουλειά τού Λάνεγκ, αλλά για ελεγεία των Soulsavers, την οποία εν μέρει ενσαρκώνει ο Μαρκ. Δηλαδή, λόγω ονόματος: την ενΜαρκώνει.

Τώρα μάλιστα. Μου κάνατε την καρδΓιά περβόλι. Ακριβώς αυτά είχα στΗ μυαλό μου, και ο μόνος που βρέθηκε να τα σημειώσει, είναι ο ...μμμ... "συνάδελφος". Μηνύστε και θυμίστε στον "συνάδελφο" ότι Josh Hayden ίσον Spain, και ότι το πρωτότυπο 'Spiritual' είναι ο επίλογος του ντεμπούτου των Spain, 'Τhe Blue Moods of Spain'-1995. Δίσκου, τον οποίο τα 'δΓιαμάντΓια' είχαν αερίσει δεόντως, πολύ πριν τον πάρουν μυρουδΓιά οι ...συνάδελφοι.

Σας ευχαριστώ θερμά για όλα,

Γιάννης Σημαντήρας