Save Our Souls!

ΠΟΙΑ ΜΟΙΡΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ έφερε κοντά τούς Εγγλέζους ρεμιξοποιούς Soulsavers και τον Aμερικανό ερμηνευτή-των-ερμηνευτών, Mark Lanegan;
Α! Μα της χρωστάμε πολλά τούτης τής μοίρας όλοι εμείς που (ανα)βαφτιστήκαμε μέσα στην ιερή κολυμπήθρα τού ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’. Κι όσο κι αν το άλμπουμ πιστώνεται μοναχά στους Soulsavers (Rich Machin και Ian Glover), η δραματουργική εμφάνιση του αλλοτινού grungeίστα των Screaming Trees τού προσδίδει αχλύ επιβλητική και πανώρια. Αλλά, για να είμαστε ακριβείς, εκείνο που αποκομίζει ο περιπλανώμενος στις σκοτεινές στοές τού ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’, είναι μια καθαρόαιμη γκρουπίσια αίσθηση. Όπερ σημαίνει: ο Mark Lanegan «δέθηκε» και «έδεσε» με τους δύο Soulsavers (και τανάπαλιν) σε ένα ενιαίον, όλον και αδιαίρετον μουσικό σχήμα.
Ο MΑRK OΔΗΓΗΣΕ οδήγησε τους Screaming Trees κατευθείαν στα υποσυνείδητά μας. Έδρασε με τους Queens of the Stone Age. Έδωσε νέο νόημα στον όρο ‘songsmith’ και ‘τραγουδιστής’ με μια χούφτα ανυπέρβλητα άλμπουμ, τα οποία υπέγραψε με το ονοματεπώνυμό του. Κόλλησε με την Ιsobel Campbell (αλλοτινή Belle and Sebastian) στο boy-meets-girl+Mark-meets-Isobell ντουετίσιο γλύκισμα ‘Βallad of the Broken Seas’, δυο χρονάκια πριν. Μας έχει αποδείξει πόσο ανεπιτήδευτα επιβλητικός είναι στην ερμηνεία του. Και πόσο ελκυστικά ωριμάζει. Εκείνο που δεν μπορούσαμε να βάλουμε με τον νου μας; Ότι θα τραγουδούσε τόσο φυσικά, όσο όταν μιλάει. Επίτευγμα που απαιτεί δουλειά. Μεράκι. Και timing. Όλοι τούτοι οι παράγοντες βρέθηκαν μαζί κατά την ηχογράφηση του δίσκου. Κι ο Μαρκ δεσπόζει από τη μια άκρη τού δίσκαρου έως την άλλη, με τη σαν κάθαρση ερμηνεία Του. Και συν τοις άλλοις, συν-συνθέτει (αμάν με αυτά τα «συν» μου!) τη μερίδα τού λεόντος των τραγουδιών εδώ. Ένα από τα οποία: η ανάπλαση του ‘Kingdoms of Rain’, από το αλκοολοπότιστο ‘Whiskey for the Holy Ghost’, το δεύτερο σόλο LP τού μαγκίτη κι αλανιάρη μας, 1993.
ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ φροντίζουν οι Machin και Glover. Μανουλίτσες οι δυο τους στο να δημιουργούν ατμόσφαιρα αργόσυρτης ημι-electronica. Mόνο που το άλμπουμ υπερβαίνει την electronica, στην οποία οι ειδήμονες κατατάσσουν τους Soulsavers, και ελίσσεται ανάμεσα σε πλείστα όσα …α! μα θα την γράψω τη μαγική λέξη: …ηχοχρώματα. Παραδεισένιες στιγμές gospel μεγαλείου. Τριπαριστά αργόσυρτο ροκενρόλ των παραμορφώσεων, ενισχυμένο με ινδοπρεπή (ναι!) περάσματα. Μπαλάντες λιτές, με πιάνο και κιθάρα, κεντημένες με ηλεκτρονικά νάζια ταιριαστά, που σταλάζουν μελαγχολία στο φυλλοκάρδι. Και. Και. Και: μια υποφωτισμένη καπνίλα στοουνικότητας των πρώτων –μπλουζ- ετών. Άλλωστε, λίγο πριν μας κουνήσει η ομάδα το μαντίλι τού αποχαιρετισμού, με το μη αναγραφόμενο (τουλάχιστον στο δικό μου advance οπισθόφυλλο) ‘End Title Theme’, παραδίδει ένα σπαραχτικό ‘No Expectations’. Που θα το ζηλεύει ο μακαρίτης ο Brian Jones, το δίχως άλλο. Εφάμιλλο (και βάλε) με το πρωτότυπο από το θρυλικό ‘Beggars Banquet’ τού ’68.
ΕΙΠΑ «η ομάδα», ε; Η ομάδα πλουτίζεται και πλουμίζεται με σφήνες από τον Jimi Goodwin των Doves, τον Will Oldham (σεσημασμένο και ως Bonnie ‘Prince’ Billy) και από τον –ταρατατζούμ- αρχηγάρα PW Long (πού είσαι εσύ, παιχτρόνιουμ;).

EIXA XΡΕΟΣ να τα γράψω όλα αυτά. Λένε ότι ένας μουσικογραφιάς οφείλει να είναι μετρημένος, και να μην σκορπάει αφειδώς τους επαίνους του, υπερβάλλοντας. Λέω ότι όσο μεγάλη χαζομάρα ενός γραφιά είναι η υπερβολή, άλλο τόσο μεγάλη ανοησία είναι η υποτίμηση. Αν πιστεύεις ότι ένα άλμπουμ δικαιούται μια θέση στη δισκοθήκη μας, κύριε, καθήκον σου να το πεις. Και να το διατυπώσεις ξεκάθαρα, δίχως περικοκλάδες. Μόνο που το ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’ δικαιούται μια θέση στις ζωές μας· όχι μόνο στη δισκοθήκες ημών. Το νιώθω ως καθήκον μου να μοιραστώ την εκτίμησή μου για τον δίσκο με τους φίλους μου. Μια που ο δίσκος φτιάχτηκε από το υλικό, με το οποίο μαστορεύονται οι κλασικοί δίσκοι. Δηλαδή, οι άτρωτοι από τον χρόνο.

[ ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’, V2 Records, συνολική διάρκεια: 46 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα ]

Παρέλειψα να σημειώσω δυο-τρεις κρίσιμες πληροφορίες για τον δίσκο. Ξεπίτηδες. Για να δούμε: θα μπει κάποιος στον κόπο να με συμπληρώσει με σχόλια (τα οποία πιθανόν να βρουν τον δρόμο τους και στον κορμό τού post).

Γιάννης Γ. Σημαντήρας