the Last hyperDrive

Ωραίος είναι -ρε- αυτός ο Μουχλαμπούχλας! (σφήνα Μouxlaloulouda: αλλά ακόμα πιο ωραίος ο Γιάννης Σημαντήρας) Μέσα σε μέρες υπερπλήρεις από υποχρεώσεις (για μένα, ο Μουχλαμπούχ είναι ένας αργόσχολος κοκαϊνομανής με τη μουσική), απαιτεί να συντάξουμε κάθε μέλος τής Πα.Οι.ΔΓια. ένα μικρό, δεκάσειρο ασούμε κατά την πρότασή του, κομμάτι για τουζ Drive, και να το αναρτήσουμε -λέει- μέχρι την Τρίτη απόγεμα στην μπλογκάρα μας! Μάλιστα, κ. Μουχλαλούλουδά μας. Ό,τι πείτε, κ. Μουχλαλούλουδά μας. Και πΧοιος θα αναλάβει να μας συντονίσει; H καμπούρα μου –πΧοιος άλλος; Ρε Μουχ, άλλη φορά, άμα έχεις καμιά ιδέα, θέσε την σε υλοποίηση μόνος, γλυκέ μου. Εγώ τι σου φταίω;
Επειδήςςς δεν έχω χρόνο ούτε να μακρηγορήσω (πράμα, το οποίο υπεραγαπώ), θα σημειώσω μόνο ότι τα κομμάτΧια τα κειμενικά, τα οποία παρατίθενται ακολούθως, κρατούν μια χρονολογική σειρά. Τι θέλω να πω; Θέλω να ειπώ ότι στην αρχή δημοσΧιεύεται της Χριστίνας, δΓιότι η Χριστίνα πρώτη ανταποκρίθηκε στο κάλεζμα του Μουχ. Δεύτερο της Κωνσταντίνας, γιατί η Κωνσταντίνα έστειλε δεύτερη τη συμμετόχα της. Και ούτω καθεξής (έχει άλλη …έτσι… φάση να το γράφεις oλόκληρο και χορταστικό το «και ούτω καθεξής»). Πάμε, φύγαμε, δεν έχω άλλο χρόνο (ΓΣ):

φωτογραφίες στο slide show: Νάσο Αβδαρμάνι

«Το ότι μπόρεσα να παρευρεθώ στη συναυλιακή επανένωση των Last Drive, ώστε να καυχώμαι για το υπόλοιπο του βίου μου ότι τους έχω παρακολουθήσει επί σκηνής, το νιώθω ως προνόμιο σπάνιο και πολύ σημαντικό -πολλώ δε μάλλον αν λάβει κανείς υπόψη του το νεαρόν της ηλικίας μου. Στη συναυλία αυτή είχα το ρόλο ενός παρατηρητή περισσότερο, παρά ενός χρόνιου θαυμαστή, που προσήλθε για να απολαύσει τραγούδια που έχει αγαπήσει και συνδέσει με τον βίο του. Οι ακουστικές μου μνήμες από τις ηχογραφήσεις του συγκροτήματος είναι, δυστυχώς, μακρινές και κάπως ασαφείς. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, δεν μπορώ παρά να δηλώσω ότι έγινα μάρτυρας μιας καλοδουλεμένης παράστασης ενός σχήματος που κερδίζει αμέσως με τη σκηνική του απόδοση ακόμη και τον όχι ιδιαίτερα φανατικό ακροατή.» Χριστίνα Χάσου
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Τώρα ζηλεύω που δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ στο κάλεσμά σας, αλλά εγώ στη συναυλία των Last Drive 1ον άργησα και 2ον μόλις που πέρασα μια στιγμή την είσοδο, και ξαναβγήκα. Δηλαδής την έβγαλα απ’ έξω. Κι εκεί ακόμα, είχα απορροφηθεί σε μια συζήτηση με την κολλητή μου κι ούτε το “έξω” δεν μπορώ να σας περιγράψω. Πάντως, κόσμος υπήρχε μπόλικος κι εκεί. Αυτό το βεβαιώνω.» Φένια Γκουντούλα
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Θεωρώντας τους Νάνους ως οιωνό καλών συναυλιακών δρώμενων, πήγα θετικά προδιατεθειμένη τη βραδιά της δεκάτης ογδόης του Μαγιού (όχι δεν φορούσα μαγιό) στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ. Το σόου ξεκίνησαν οι Νάνοι,πάντα ορεξάτοι (δεν είναι τυχαίο που σαπόρταραν εξίσου σημαντικά live στην πόλη μας, όπως τους Dead Moon και τους Danny and Dasty). Μας παρέσυραν σε ένα ρυθμικό λίκνισμα, το οποίο ενισχύθηκε όταν ανέβηκαν επί σκηνής οι Dread Astaire. Ήθελα να τους δω και χαίρομαι που “they took time, not to hate them but… to love them”. Το κοινό χόρευε ασταμάτητα, και η προθέρμανση για να υποδεχτούμε τους Last Drive, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ναι, είχε πετύχει! Ήταν η πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τους Last, και έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω, επομένως ούτε και να κατακρίνω τη μουσική τους απόδοση. Σκαρφαλωμένη στα κάγκελα της πρώτης σειράς, αφουγκραζόμουν τις δυνατές κιθάρες τους και τον κρυστάλλινο ήχο τους, που μπορεί λόγω της μικρής μου ηλικίας να μη με “ταξίδευε” στο παρελθόν, αλλά σίγουρα εμπλούτιζε το συναυλιακό μου παρόν. Κατείχαν την τέχνη της μουσικής, αλλά και της σκηνικής παρουσίας, δίνοντας μαθήματα (και ευτυχώς όχι παθήματα) rock n roll. Λάθη μπορούν να γίνουν, και νομίζω είναι θεμιτά σε ένα live από human beings, ειδικά όταν αυτά είναι ανεπαίσθητα και δεν μειώνουν το κέφι μας, τον ρυθμό και τα decibel της φιλόμουσης ψυχής μας. Αξιομνημόνευτη και η παρουσία των φωτογράφων, οι οποίοι μην μπορώντας να αντισταθούν στο παραλήρημα του ήχου των Last Drive, προτιμούσαν να χορεύουν και να τραγουδούν απ’ το να φωτογραφίζουν τα δρώμενα. Στο τέλος, ιδρώτας από τη ζέστη, όχι μόνο του χώρου, αλλά και απ’ αυτήν του χορού. Όχι, δεν ήταν “Lust” Drive. Ήταν The “Last” Drive. Ελπίζω να μην καταφέραν κάποιοι με την γκρίνια τους να τους είδαμε for the last time. Θα ήθελα να τους απολαύσω ξανά. Το σίγουρο είναι ότι τότε θα είμαι περισσότερο “διαβασμένη” γι’ αυτούς, αφού μου έδωσε το κίνητρο αυτή η βραδιά της ΥΔΡΟΓΕΙΟY.» Κωνσταντίνα Μπρατάνη
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Πέρασαν περίπου 10 χρόνια από τη μέρα που πρωτοέπεσε δίσκος των Last Drive στα χέρια μου. ‘F*head Entropy’ τον ελέγανε, τον έκανα δικό μου, και από τότε βάλθηκα να τους μαζέψω όλους (δεν τα έχω καταφέρει ακόμα). Τα χρόνια της νιότης μου βρήκαν το soundtrack που έλειπε, στα τραγούδια των Last Drive, τι ατυχία όμως να μην τους έχω προλάβει σε live! Μια τόσο μεγάλη αδυναμία που μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο, να μη συνοδεύεται από τα απαραίτητα βιώματα.
Το live των Drive ήταν ένα από τα μεγάλα ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ, και ήρθε να γεμίσει ένα κενό 10 ετών, ήρθε για να φέρει αναμνήσεις που θα δίνουν πληρότητα σε κάθε μελλοντικό άκουσμα των τραγουδιών τους. Από το ‘Blue Moon’, ως το ‘Killhead Therapy’, τόσα αγαπημένα κομμάτια των Drive έχουν πλέον αποκτήσει μια ξεχωριστή οντότητα. Η εμπειρία ήταν τόσο σημαντική, που καθιστά την οποιαδήποτε περιγραφή της βραδιάς ασήμαντη.» Ζpi
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Ποιες λέξεις μπορούν να αποτυπώσουν πλήρως και με γλαφυρό τρόπο τα συναισθήματα στο χαρτί; Πώς περιγράφεις τις εντυπώσεις σου, όταν η σκιά ενός συναυλιακού γεγονότος θέτει τις βάσεις για να συνεχίσει να σε ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή σου; Και ποιος περιμένει από ένα συγκρότημα που έχει να δειπνήσει μουσικά για περισσότερα από δέκα χρόνια, ότι θα επανενωθεί, όχι για να κλέψει τις οικονομίες σου, αλλά για να κερδίσει τις εντυπώσεις;

“Those who ask questions know the answers anyway”
‘Chain train’

Λίγες ώρες πριν τη συνάντηση, αναρωτιέμαι αν τα εγκωμιαστικά σχόλια για τις συναυλίες τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη διαδόθηκαν και στη Λάρισα. Το Κηποθέατρο σπάνια καταφέρνει να γεμίσει (οι μισές θέσεις παραμένουν συνήθως άδειες, εκτός και αν πρόκειται για θεατρική παράσταση), το κοινό δυσκολεύεται να βρει το δρόμο για τη σκηνή και από τη στιγμή που η Εθνική Ελλάδος αντιμετώπιζε την ίδια ώρα την Ουγγαρία, η περιορισμένη απήχηση ήταν αναπόφευκτη.

21:30. Το soundcheck δεν έχει ολοκληρωθεί, ωστόσο ευωδιές γέλιων, ανυπομονησίας, ελπίδας, αλκοόλης, ευωδιές και από τα ανθισμένα δένδρα πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Μισή ώρα μετά, και ο κόσμος δεν πυκνώνει. Οι πόρτες ανοίγουν και οι Sonic Youth στα μεγάφωνα αποτελούν την ιδανική συντροφιά και τον προπομπό για αυτό που θα επακολουθήσει. ‘Jams run free’ (τίτλος τραγουδιού τους από την περσινή λαμπερή δισκογραφική κυκλοφορία ‘Rather ripped’). Ακριβώς αυτό υποπτευόμουν. Πριν προλάβουμε να θρονιαστούμε (εναλλακτικά να στολίσουμε με επίθετα θαυμασμού τους Sonic Youth), εμφανίζονται στην σκηνή (22:40) οι Dread Αstaire (μπροστά σε περίπου 500 άτομα). Δύο φορές (σε ΥΔΡΟΓΕΙΟ και Art house) είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω ζωντανά, και οι θορυβώδεις κιθαριστικές συνθέσεις τους με γοήτευσαν.The Last Drive @ Λάρισα photo by siourock

Με εναρκτήριο ανάγνωσμα το ‘Night, the desert’, και με έναν αψεγάδιαστο ήχο (ούτε στο Ξυλουργείο του ΜΥΛΟΥ να βρισκόμασταν), απέδειξαν από την πρώτη νότα γιατί οι The Last Drive τους επέλεξαν ως support (και η ΠΑγκόσμια ΟΙκογένεια των ΔΙΑμαντιών τούς ημιαγκάλιασε), και μας ώθησαν (τουλάχιστον εμένα και μερικούς άλλους) σε κίνηση. Δυσκολευόμουν να παραμείνω στη θέση μου. Οι συνθέσεις τους τραβούσαν χορταστικά σε διάρκεια και το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο. Ευχόμουν τα τραγούδια τους να μην συναντούσαν ποτέ το τέλος. Ο ρυθμός επαναλαμβανόταν απολαυστικά και οι παρεκτροπές του απογείωναν άφθονες ποσότητες μουσικής αγαλλίασης και ευφορίας. Οι στίχοι και οι κραυγές φώτιζαν το ερμηνευτικό μονοπάτι, οι μπαγκέτες σφυροκοπούσαν τα τύμπανα και η κιθάρα και το μπάσο μας προετοίμαζαν για μουσικά μακροβούτια. Απλώς θαυμάσια. Ακούστηκαν στο σύνολό τους τόσο το ‘Hipbeat / Bassassination’ (το επέλεξαν για να μας αποχαιρετήσουν 50 λεπτά μετά), όσο και το ‘Take time to hate me’ EP, κάποια νέα (ίσως δύο), αλλά και διασκευές (αν δεν ποιώ λάθος). Οι αντιδράσεις του κοινού δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Εξάλλου, όταν μετρημένες ραδιοφωνικές εκπομπές στην (ερωτική) Θεσσαλονίκη (που αγκαλιάζει τα εκλεκτά ακούσματα) μεταδίδουν δείγματα από τη δουλειά τους, τότε στη Λάρισα η κατάσταση θα είναι σίγουρα πιο δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση, οι συναυλίες (και η διάθεση να πειραματιστούν περισσότερο με τον ήχο τους) θα τους εξασφαλίσουν την καταξίωση. Επιγραμματικά: Οι Dread Αstaire αστράψαν και μας αποκάλυψαν σημεία (άγνωστα μέχρι πρόσφατα) όπου κρύβονταν μοναδικές συγκινήσεις. Πολλά συγχαρητήρια.

Θα κατάφερναν οι The Last Drive να τους επισκιάσουν;

“Maybe I should sit and stare or light up a cigarette”

‘Sweet Thing’

Τhe Last Drive @ Λάρισα photo by siourock

Οι πρώτες σκέψεις συνηγορούσαν ότι ήταν αδύνατο. Σύντομα η λογική επανήλθε. Με πέντε δίσκους, οι οποίοι στιγμάτισαν δημιουργικά την ελληνική (αν όχι όλοι, κάποιοι από αυτούς και τη διεθνή) πραγματικό’ητα (χωρίς τ) στην μπαγκαζιέρα τους (με αυτήν την έκφραση προσπαθώ να προσελκύσω τις λαϊκές μάζες), αρκούσε η παρουσία τους και μόνο για να εκτινάξει τον ενθουσιασμό μας στον κολοφώνα (και με αυτή τους Πρετεντέρηδες).

Οι διοργανωτές ελέγχουν για τελευταία φορά ότι τα μουσικά όργανα είναι κουρδισμένα και σωστά συνδεδεμένα και γενικώς ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, και στη σκηνή εισέρχονται οι The Last Drive. Και ως δια μαγείας, οι ακροατές σηκώνονται, πλησιάζουν, αρχίζουν να χορεύουν και να χοροπηδούν και μέχρι να αρχίσει το ‘Valley of death’ (δεύτερο στη σειρά), έχουν συγχρονιστεί απόλυτα. Το πρώτο μπουκάλι (τενεκεδάκι για την ακρίβεια) μπίρας εκσφενδονίζεται (και με πετυχαίνει στη μύτη). Σημάδι ότι η βραδιά θα είναι συναρπαστική. Στο ‘Overloaded’ ο χαμός αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι στριμώχνονται μπροστά. Ένα τέτοιο θέαμα δεν χάνεται. Τα πάντα είναι στην εντέλεια και οι ακροατές (τουλάχιστον όσοι ήταν όρθιοι) έδειχναν εξοικειωμένοι με τη δισκογραφία τους.

Το συγκρότημα μας χάρισε ένα ονειρώδες χαρμάνι μουσικής αρτιότητας (δεν έπεσε κανένα σφάλμα στην αντίληψή μου), άριστα επιλεγμένου set (έμφαση δόθηκε στα ‘Blood Νirvana’, ‘Underworld shakedown’ και ‘Heatwave’, ενώ δεν έλειψαν τα ‘Shot with crystal balls in my hands’, ‘Have mercy’, ‘Killhead therapy’, ‘Black limo’, ‘Midnite hop’, ‘Blood from a stone’ … ), ανελέητης έντασης, καταιγιστικών επιτυχιών και ξεσηκωτικής διάθεσης, ερωτοτρόπησαν με το παρελθόν και έντυσαν το παρόν και το μέλλον μας με αισιοδοξία, διασκέδασαν μαζί μας, επανεμφανίστηκαν (αν και κάθε φορά που αποσύρονταν σημειώνονταν απώλειες στο κοινό) τρεις φορές στη σκηνή (οι δύο ήταν αναμφισβήτητα προγραμματισμένες), σκάλισαν μνήμες στο δέντρο της ζωής μας, προσκάλεσαν το φεγγάρι να παραστεί στη χαρά τους και υπό το φως του τραγούδησαν το ‘Blue moon’ (ξεπέρασα το όριο των δέκα σειρών που έθεσε ο υπεύθυνος της ανταπόκρισης). Ο αποχαιρετισμός κατέφτασε έπειτα από δύο ώρες και είκοσι λεπτά.

The Last Drive @ Λάρισα photo by siourock

Aμέτρητες ευχαριστίες και υποκλίσεις στους The Last Drive και επευφημίες στην άριστη διοργάνωση από την No Βudget Τeam.» Μouxlaloulouda

------------------------------------------------------------------------------------------------------

φωτογραφίες στο slide show: Δανάη Μενεξιάδη

«Αφού όλοι είπαμε κατιτίςςςςς για τους Last Drive, ένα έχω να προσθέσω: Καιρό είχαμε να κουνηθούμε, να χτυπηθούμε, να δαρθούμε και να ιδρώσουμε τόσο. Και να το ευχαριστηθούμε κι από πάνω, τόσο ξύλο, σπρωξίδι και στενή επαφή με άλλα μουσκεμένα κορμιά.
Όσο για τους Dread Astaire, νομίζω, θεωρώ, πιστεύω, πρεΖβεύω, πως έπραξαν εξαιρετικό ζέσταμα και ξεσήκωμα και πως σίγουρα θα δίνουμε το “παρών” στα μελλοντικά live τους.
Αυτή τη φορά έφτασα αργά και δεν τους πρόλαβα. Κρίνοντας όμως από την κατάσταση που βρήκα το πλήθος μόλις ακριβώς οι Νάνοι είχαν αποχωρήσει από τη σκηνή, ήταν φανερό πως αυτοί ήταν που ξύπνησαν αρχικά το ζώο που όλοι κρύβουμε μέσα μας.» Μετά τιμής, Δανάη Μενεξιάδη«Πόσο καιρό είχαμε να βιώσουμε μια συναυλία που να μυρίζει ιδρώτα, να ξεχυλίζει από πάθος και ντεσιμπέλ, που να χαρακτηρίζεται από μια τέτοια ροκ ‘ν ρολ ένταση πάνω και κάτω απ’ την σκηνή ανεβάζοντας την θερμοκρασία του συναυλιακού χώρου τόσο ώστε να αναγκάζει τους τρέντυ εναλλακτικούς σελέμπριτις -θαμώνες νερόβραστων πολυδιαφημιζόμενων εισαγόμενων συναυλιών- να αποχωρούν δυσανασχετώντας; Πόσο καιρό αλήθεια; Πρρραγματικά είχαμε πάάάάρα πολύ! Εν ολίγοις και για να μην ξεπεράσω τις δέκα σειρές που μου αναλογούν σε τούτη ‘δω την ανταπόκριση, οι Last Drive έδωσαν μια συναυλία με α ρ χ ί δ ι α! Κρίμα για όποιον δεν την βίωσε.» Νάσος Αβδαρμάνης

ΙΔΕΑ: ΜΟΥXLALOULOUDA - ΣΥΝΤΟΝΙΖΜΟΣ+ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΣΟΥ, ΦΕΝΙΑ ΓΚΟΥΝΤΟΥΛΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΠΡΑΤΑΝΗ, ΖPI, ΜΟΥΧLALOULOUDA, ΔΑΝΑΗ ΜΕΝΕΞΙΑΔΗ, ΝΑΣΟΣ ΑΒΔΑΡΜΑΝΗΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑS CREDITED EACH ONE - ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: ΝΑΣΟΣ ΑΒΔΑΡΜΑΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ (ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΧLALOULOUDA).

COPYRIGHT: 2007, ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.-