Ιούνιος 2007 εν συνόψει

Πάει κι ο Γιούνης. Το reportάκι, που θα ταχυδρομήσουμε αύριο πρωί στους ιεραρχικά ανώτερούζ μας στην ΕΡΤ3, έχει ως εξής:

1
Παρασκευή,01Ιουνίου2007
● τηλεφωνική, live, συνέντευξη με τον Νικόδημο Τριαρίδη, της Run Devil Run Records, με αφορμή το πάρτι για τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την ίδρυση της δισκογραφικής εταιρείας, το οποίο γίνεται το ίδιο βράδυ (Παρασκευή, 01 Ιουνίου 2007) στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ, στη Θεσσαλονίκη).

2
Πέμπτη,07Ιουνίου2007
● χαρίζουμε δω­ρεάν προ­σκλή­σεις για τη συναυλία των Αυστραλών Dirty Three το ίδιο βράδυ (Πέμπτη, 07Ιουνίου 2007) στo Ξυλουργείο τού ΜΥΛΟΥ, στη Θεσσαλονίκη.

3
Παρασκευή,15Ιουνίου2007
● ξεκινάμε να μεταδίδουμε -σε αποκλειστική παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη, πιθανότατα και στην Ελλάδα- τον νέο live δίσκο τού συγκροτήματος Luca (‘Coming In For A Landing’).
● ξεκινάμε, επίσης σε αποκλειστικότητα, να παρουσιάζουμε τον νέο δίσκο, ‘Get The Gore’, των Gore Gore Girls, επίσης από νόμιμη κόπια του εμπορίου, όπως και στην περίπτωση των Luca. Nα σημειωθεί ότι ο δίσκος κυκλοφορεί στις ΗΠΑ στις 26 Ιουνίου 2007!

4
Κυριακή,17Ιουνίου2007
● μια ειδική στιγμή για το blog μας, www.diamonds.explode.to: o από χρόνια αγαπημένος μας Ben Vaughn σε μια αποκλειστική γραπτή συνέντευξη για τα ‘διαμάντια’, στην αγγλική γλώσσα!

5
Πέμπτη,21Ιουνίου2007
● ένας εκλεκτός δίσκος, που έχει όλα τα φόντα να μείνει στη μνήμη των συνακροατών μας ντεμπουτάρει στα ‘διαμάντια’: το ‘Mad Country’ των Little Aida, βγαλμένο στην αναγεννημένη δισκογραφική ετικέτα (Second Shimmy την λέει πια) μιας σημαντικής προσωπικότητας του αμερικανικού underground, του Kramer!


Γιάννης Γ. Σημαντήρας

<< στη φωτογραφία: η Susannah Rubinstein (πλήκτρα, φωνητικά) των Aυστραλών Little Aida, που παρουσιάζουν κατ’ αποκλειστικότητα τα ‘διαμάντια’

Cassadaga: a career-defining record!

TO ΠΡΑΓΜΑ (ας την μεταχειριστώ κι εγώ αυτήν τη λέξη, που οι πολλοί καραμέλα την έχουν στα στόματά τους, όταν μιλάν αυθόρμητα, αλλά στον γραφτό λόγο την αποφεύγουν επιμελώς· στο «πράγμα» και στα «πράγματα» αναφέρομαι…) …έλα, ας το πάρουμε από την αρχή, χωρίς παρενθέσεις αυτήν τη φορά:
TO ΠΡΑΓΜΑ φαινόταν εξαρχής: ο Conor Oberst θα ανέβαινε στον Γαλαξία των Λαμπρών Αστέρων. Των Φωτεινών Αστέρων. Bright stars, που λέμε. Όπως Bright Eyes λέει (ο Conor) το συγκρότημά του. Τα ‘διαμάντια’ την είχαν μυριστεί τη δουλειά, ακόμα από το ‘Fevers and Mirrors’ των Bright Eyes (2000). Tότε, ο Κόνορας είχε ηλικία ούτε 20 αμούστακων Φλεβάρηδων (γεννημένος 15 Φεβρουαρίου τού 1980, στην Omaha, Nebraska). Το είχαμε ξεχωρίσει το ‘Fevers and Mirrors’, και το μεταδίδαμε συστηματικά και κατ’ εξακολούθησιν. Κι όταν το 2002, τρεις μέρες πριν από τα γενέθλιά του, έσκασε μύτη το ‘Read Music/Speak Spanish’ των Desaparecidos, ενός παράλληλου και πιο ηλεχτρικά μπριζωμένου, πιο …έτσι… οργιζμένου και γκαζιάρικου σχήματος του Conor, τα ‘διαμάντια, γοητευμένα, υποκλίθηκαν. Και ασμένως παραχώρησαν ό,τι πιο πολύτιμο έχουν: τον ραδιοφωνικό χρόνο τους.
Και συνεχίσαμε να παρακολουθούμε τη διαδρομή τού Oberst. O Τύπος είχε αρχίσει πια να του την πέφτει· όποια πέτρα κι αν σήκωνες, τον Conor έβρισκες να μιλάει σε μιντιάδες. Για τα προσωπικά του. Για τη μουσική του. Για τους στίχους του (άλλωστε, ποιητικο-κεντρικά είναι τα τραγούδια του). Για τη ζωή του. Για τις ιδέες του.
Στο μεταξύ, ο Conor έμπλεξε ποικιλοτρόπως με τη λεγόμενη μουσική βιομηχανία. Σαν να μην έφτανε η εξ απαλών ονύχων εμπλοκή του με τη Saddle Creek, ιδρύει και την Team Love. Και μόνο την Jenny Lewis να είχε βγάλει η Team Love, θα αρκούσε για να μπει στον κατάλογο με τις δισκογραφικές τής εμπροσθοφυλακής.
Αλλά ας υπερπηδήσουμε (δεν λέω «πηδήξουμε», δεν είμαι τόσο αλματερός –-αλήθεια!) πολλά, χάριν χώρου οικονομίας. 2007. Ο 27xρονος πια Conor απολαμβάνει ένα καθεστώς ημιλατρείας στις ΗΠΑ. Όχι μόνο από τα media. Αλλά και από τρανταχτά ονόματα. O Springsteen έχει ανέβει στη σκηνή μαζί του. O Lou Reed σχεδόν τον υμνεί σε συνεντεύξεις. Ο ίδιος δεν χάνει ευκαιρία να αναλάβει πολιτικής φύσεως δράση. Κατά τού Οξαποδώ Προέδρου. Έχει ζμίξει -δισκογραφικά- με τη γυναικάρα Emmylou Harris. Ζόρικη στιγμή για έναν δημιουργό αυτή. Και ιδιότυπη. Όλοι περιμένουν από σένα το επόμενο μεγάλο βήμα. Πολλοί οξυδερκείς τραγουδοποιοί την πάτησαν, όταν βρέθηκαν σε ανάλογη καμπή τής τροχιάς τους. Ο Conor;

Λου, δεν είπαμε ότι θα φοράμε όλοι άσπρα; (Βright Eyes concert, ΝέαΥόρκη, Μάης07)

Λυπάμαι, δεν θα τον ακολουθήσω τον ιερό κανόνα τού καλού γραφιά. Δεν θα αφήσω το ερώτημα να πλανάται αναπάντητο, διοχετεύοντας αλλού τη διήγηση, και ουσιαστικά απαντώντας στο τέλος. Ώστε να γραπώσω, λέει, τον αναγνώστη από τα μάτια, να οδηγήσω την αγωνία του σε κορύφωση, και να κοτσάρω την απάντηση στο τέλος. Πρώτον, δεν μπορώ να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Πώς, μερικές φορές, σου είναι αδύνατο να βαστηχτείς ασούμε ερωτικά, και –θες-δεν-θες- χύνεις; Έτσι κι εγώ τώρα: με κυριεύει ο ενθουσιασμός μου για το ‘Cassadaga’, και καίγομαι να τον εκφράσω. Έπειτα, μου φαίνεται ότι είμαι της Σχολής: «πρώτα λέμε τη γνώμη μας για τον δίσκο, και μετά παραθέτουμε πληροφορίες, χαρακτηρισμούς, περιγραφές και άλλα στοιχεία». Τι κατάλαβα, όμως; Πάλι ξεστράτισα και δεν έγραψα ατάκα-κι-επιτόπου την κρίση μου για το άλμπουμ. Ε, να, λοιπόν:
Το ‘Cassadaga’ λαμβάνει θέση ναυαρχίδας στη δισκογραφία τού Oberst και των Bright Eyes. Eννοώ: είναι ο τύπος τού δίσκου (δίσκαρου! δίσκαρου ολκής), που αν κάποιος τον ακούσει, χωρίς να γνωρίζει την προηγούμενη δισκογραφία τού Οberst, θα σπεύσει να την αναζητήσει. Κι αντίστροφα: ο μπαζμένος στην υπόθεση Bright Eyes, ακούγοντας το CD, θα νιώσει ότι πρόκειται για το αναμενόμενο επιστέγασμα μιας διαρκώς ανοδικής πορείας.
Από τη φευγατίλα τού εναρκτήριου ‘Clairaudients (Kill or Be Killed)’, μας περνάει στη (ναι!) waterboyική ατμόσφαιρα του ‘Four Winds’. Kατάνυξη το ‘Μake a Plan to Love Me’. Mε τoυς θηλυκούς αγγέλους στα όπισθεν φωνητικά, και με τον ανατριχιαστικό στίχο “Will you make a plan to love me sometime soon?”. Mε την πλούσια ενορχήστρωση (έντεχνη περίπου) να υποστηρίζει τη θεία μελωδία τού τραγουδιού. Στο καπάκι: το ‘Soul Singer in a Session Band’. Αλλαγή κλίματος, με τον Conor να ερμηνεύει με τον γνωστό από τις πρώτες μέρες του -σημακατατεθενικό του- τρεμάμενο τρόπο στη φωνή του. Το ένα αξέχαστο τραγούδι μετά το άλλο. Ειδική μνεία στη μυσταγωγία ‘Νo One Would Riot for Less’: “So love me now, Hell is coming, Kiss my mouth, Hell is here”, μέσα σε μια μαγευτική χορωδία από νεράιδες.
Δυστυχώς, ανάμεσα στις νεράιδες του ‘Cassadaga’, την Jenny Lewis δεν την πήρε το μάτι μας. Ωστόσο, η γυναικομανία μας ικανοποιείται στο έπακρον: Rachael Yamagata (γαμάτα, φωνητικά), Stacy DuPree και Sherri DuPree (άλλες σειρήνες αυτές), Janet Weiss (τύμπανα εδώ κι εκεί / Quasi, Sleater-Kinney), Gillian Welch (άσε και καμία γλύκα για μας), Μaria Taylor (τύμπανα), Ζ. Βerg (φωνές, αχόρταγε Conor!). Ο βασικός πυρήνας των Bright Eyes στο ‘Cassadaga’: Conor, Mike Mogis, Nate Walcott. Τυμπανίζει, κυρίως, ο Jason Boesel των Rilo Kiley. Kρουστά και ηλεκτρονικά: John McEntire (The Sea and Cake, Tortoise, Gastr del Sol, Jim O’Rourke…)! Είχε-δεν είχε, ο Κόνωρ τούς μάζεψε όλους. Τελευταίο και τυχερό αφήσαμε το μούτρο που αγαπάμε πολύ: Μ. Ward. Ρωτήστε τον Nick Luca γι’ αυτόν.

Toν είπανε τον Κόνορα πολλές φορές «νέο Bob Dylan». Ίσως να του καλάρεσε η ετικέτα, ίσως να την είχε βρει κολακευτική, συντέλεσε και το γεγονός ότι αρέσκεται να παίζει δημοσίως μόνος με την κιθάρα του, και -σε κάποια φάση- είχε αρχίσει να χαϊδεύεται (;) και να αναδεικνύει στο έπακρο την εγγενή dylanικότητά του. Μόνο που, εδώ, στο ‘Cassadaga’, ο ήρωάς μας εγκαταλείπει σχετικά την dylanική εκφορά των τραγουδιών, και μας παραδίδει τα άζματα, όντας ο ίδιος μέρος τού όλου. Του συνόλου των Bright Eyes. Θέλω να πω: μάλλον έχουμε στα αφτιά μας τον πιο ομαδικό δίσκο των Bright Eyes. Το ‘Cassadaga’ στέκει ως bandίσια δουλειά. Και οι ενορχηστρώσεις του (πνευστά και έγχορδα και διάφορα τρικάκια) γίνονται ένα από τα πιο ισχυρά ατού του. Σιγά, Conor! Θα πέσεις! [ Bright Eyes at Town Hall 29-May-2007 ]
Το άλμπουμ συνοδεύεται από ειδικό, επίπεδο, πλαστικό φακό, ας τον πούμε έτσι. Πιέζοντας τον φακό πάνω στη χάρτινη συσκευασία, βλέπεις … (δεν τα λέμε όλα εμείς οι γραφιάδες που έχουμε έφεση στο να καλλιεργούμε σασπένς, μουχαχαχα...).

Ακούγοντας ραδιόφωνο τον Μάιο, τσάκωσα μια ραδιοπαραγωγίνα να μεταδίδει στην εκπομπή της το ‘Four Winds’. Είπε και τον τίτλο τού δίσκου στην εκφώνησή της. Συμπλήρωσε, δε, στον αέρα: «Μακάρι να ’ξερα τι είναι ‘Cassadaga’» ή κάτι τέτοιο. Ελένη, εκεί με χάλασες. Αν σέρφαρες λιγουλάκι στον Ιστό, θα έβλεπες ότι ‘Cassadaga’ είναι μια Κοινότητα με Μέντιουμ και Πνευματιστές στη Florida. H oποία στα κείμενα αναφέρεται, οριζμένες φορές, και ως Κέντρο των Μέντιουμ στον Κόσμο.

See you in Cassadaga, Conor.-

< ‘Cassadaga’ / Bright Eyes , Universal Music Greece, συνολική διάρκεια: 62 χορταστικά λεπτά και 12 δευτερόλεπτα. >

Γιάννης Γ. Σημαντήρας

ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

KI ENΩ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ να αλλάξω για λίγες μέρες την προμετωπίδα τήζ μπλογκάραζ μας, και να της προσθέσω τον πηχυαίο τίτλο Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ακούω άναυδος τον Στραβελάκη στο MEGAτζίδικο δελτίο (λαθών;) να ξεστομίζει το σαρωτικό «...η κυρία... μπλα μπλα μπλα είναι γεννηθείς». ΔΓιασκεδάστε μας κι άλλο, λαθόφιλοι μιντΓιατζήδες τής συμφοράς. Ύστερα από τη χοντράδα σου, Νίκο Στραβελάκη, πάρε δέκα λάθη δωρεάν από μας. Και θα σε λέμε κι εμείς, όπωζ μάς ακούστηκε να σε λέει ο Πολύδωρ στο τηλέφωνο: Σκραβελάκη. ΚύρΓιε Σκραβελάκη, μια κυρία είναι -ή δεν είναι- γεννηθείσα. Ένας άντρας είναι γεννηθείς, γαμώ τα ελληνικά σου, χασάπη. Δεν είναι, λοιπόν, η Αστυνομία η υπέρτατη εξουσία. Ο ΤΥΠΟΣ ΕΞΟΥΣΧΙΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και αυθαιρετεί σε βάρος τήζ γλώσσας. Ο Τύπος υποβάλλει τη γλώσσα σε βασανιστήρΓια. ΠΧοιος θα ελέγξει τους της-γλώσσας-δήμιους(ογράφους); Αν ο αστυνομικός που βασάνισε τους συλληφθέντες (αν ήταν κυρίες, θα μιλούσαμε για συλληφθείσες) θα πρέπει να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη, οι Σκραβελάκηδες από πΧοιον θα δικαστούν για τα γλωσσικά παραπτώματά τους;

Kαι λίγο αργότερα, στο ίδΓιο δελτίο, ένας Σαραντάκος, σε μαγνητοσκοπημένο ρεπορτάζ, όχι εν τη ρύμη τήζ λόγου του, λέει άφοβα: «Τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα είναι συχνό φαινόμενο»! Ίσα, ρε παίχτη!

Άσε που χρόνια πολλά πριν, στο περιθώρΓιο μιας κοινωνικής εκδήλωσης, μια νυν συναδέλφισσα στο ΡαδΓιόφωνο της ΕΡΤ3 είχε προλάβει τον Σκραβελάκη: «Είμαι γεννηθείς το χιλιαεννιακόσιατόσο», είχε αμολήσει, αφήνοντάζ μας με γουρλωμένα μάτΧια, εμένα και την άμοιρη γυναίκα μου, η οποία έκτοτε την μετέτρεψε (η γυναίκα μου τη συναδέλφισσά μου) σε ανέκδοτο. (Ναι, καλά, συναδέλφισσα, μήπως φύτρωσε και πούτσος μες στα σκέλια σου, και σε μετέτρεψε σε ...γεννηθέντα;) Ακόμα το λέμε μεταξύ μας και γελάμε. Θα έγραφα και το ονοματεπώνυμό της, αλλά δεν υπήρχαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες άλλοι. Τον Σκραβελά, αντιθέτως, τον παρακολούθησε όλη η Ελλάδα.

Δε με χέζεις, ρε Σημαντήρα, που την είδες εντοπιστής λαθών; Και από τους εντοπιστές λαθών πΧοιος θα μας σώσει ασούμε;

(στη φωτό, ο Νίκος Σκραβελάκης βασανίζει αλύπητα τΟν μετοχή)

-- έμπαινε, Μπεν! (VAUGHN): the interview

words: John G. Simandiras

FOR MANY PEOPLE (including myself), Ben Vaughn is one of the truest iconic figures of US rockNroll. Vaughn got hooked on rockNroll, after hearing an album by pioneer guitarist Duane Eddy. Today, Vaughn has managed to create an exceptional back catalog. Not only the man is a brilliant songsmith, a well-respected singer, but he wears many other hats, too. He is an instrumental musician, known for his excellent compositions of TV and movie film music. Want more? The man has produced albums by cult personalities, such as Charlie Feathers and Arthur Alexander (among others). He released an album in collaboration with the cultest-of-the-cults: Kim Fowley. And another LP with living legends Alex Chilton and Alan Vega, a combination of three major talents. Sounds like the prototype of renaissance man?

BEN HAS RECENTLY given the world two albums, that he was kind enough to send to us, and we could not help but air them on the radio: ‘Vaughn Sings Vaughn Vol. 1’ and ‘Vaughn Sings Vaughn Vol. 2’. These recordings are the first in a series that will offer the complete cataloguing of all songs Vaughn, many from the past, some new, the entire batch recorded with his backing band, the Ben Vaughn Desert Classic.

BEN HAS ALSO found the time to answer our questions via the Net. Here is our conversation in its full glory:

What made you revisit your songbook, Ben?
I have a studio here in L.A., and the rent keeps going up, so I decided to record every idea I could think of, before closing it down. Most of my records are out of print, and fans keep asking for recordings of the old tunes, so I decided to revisit my songbook with my band, the Ben Vaughn Desert Classic. I started writing new songs, once we started recording, so that’s why it’s a mix of old and new.

Upon entering the studio to record the new versions of your old songs, did you remember the lyrics and the music or you needed to play your old albums back on your stereo?
I have a really good memory when it comes to music. I’m hit and miss when it comes to remembering other things in life.

Were the players familiar to the songs? Or did you have to teach the songs to them?
We already play these songs on stage out here in L.A. I’ve had the same band for over five years.

When inspiration visits you and you make up a new tune, what is it that makes this tune develop into a song (with lyrics) or an instrumental composition?
I write everything in my head when I’m driving or walking. It comes to me all at once very quickly.

Many of your songs remain extra popular over here in Thessaloniki. But a certain LP of your back catalog (and that is ‘Dressed in Black’) is still being played quite often, both on local radio stations and music bars, too! How can you explain that?
I need you to explain that to me! Music travels in the strangest ways.

Do you work on PC or on Mac?
Mac.

In today’s music biz, where exactly do you think you fit in?
I’ve never known where I fit in in the music business. When I started out, I was “alternative”, then I was “roots rock”, then I was “indie rock” and now I think I'm “Americana”, but I’m not sure.

Ben Vaughn with no beer near him

When on stage, what do you like to have near you?
Beer and um... beer.

What was the longest sound check you ever did?
I have blocked all past sound checks out of my mind. I prefer to dwell on positive experiences.

How many electric guitars do you own?
I own four electric guitars.

Ben with one of his four guitars (2006)

What’s been your latest purchase?
I haven’t bought a guitar in a long time. I’m not a real guitar fanatic. In fact, I know very little about guitars. I bought a Telecaster, when I was a teenager, plugged it into a Fender Deluxe, and never looked any further. I’m a songwriter / composer first. Guitar player second.

How many records per month do you purchase? How many albums per month do you listen to?
I listen to music all the time. I buy a lot of old vinyl out here in L.A. I have thousands of records. I love it.

How many credit cards are there in your wallet?
Two credit cards.

Who’s more sorry? You or Brenda Lee?
Nobody is truly sorry in that song. Nothing is learned. Which is probably why people like it.

Are you too sensitive for this world?
‘Too Sensitive’ was written after my best friend died. I was going through a rough time, and wasn’t sure if I would make it through. That was long time ago, but I still think about him every day. He was a great guy.

Save Our Souls!

ΠΟΙΑ ΜΟΙΡΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ έφερε κοντά τούς Εγγλέζους ρεμιξοποιούς Soulsavers και τον Aμερικανό ερμηνευτή-των-ερμηνευτών, Mark Lanegan;
Α! Μα της χρωστάμε πολλά τούτης τής μοίρας όλοι εμείς που (ανα)βαφτιστήκαμε μέσα στην ιερή κολυμπήθρα τού ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’. Κι όσο κι αν το άλμπουμ πιστώνεται μοναχά στους Soulsavers (Rich Machin και Ian Glover), η δραματουργική εμφάνιση του αλλοτινού grungeίστα των Screaming Trees τού προσδίδει αχλύ επιβλητική και πανώρια. Αλλά, για να είμαστε ακριβείς, εκείνο που αποκομίζει ο περιπλανώμενος στις σκοτεινές στοές τού ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’, είναι μια καθαρόαιμη γκρουπίσια αίσθηση. Όπερ σημαίνει: ο Mark Lanegan «δέθηκε» και «έδεσε» με τους δύο Soulsavers (και τανάπαλιν) σε ένα ενιαίον, όλον και αδιαίρετον μουσικό σχήμα.
Ο MΑRK OΔΗΓΗΣΕ οδήγησε τους Screaming Trees κατευθείαν στα υποσυνείδητά μας. Έδρασε με τους Queens of the Stone Age. Έδωσε νέο νόημα στον όρο ‘songsmith’ και ‘τραγουδιστής’ με μια χούφτα ανυπέρβλητα άλμπουμ, τα οποία υπέγραψε με το ονοματεπώνυμό του. Κόλλησε με την Ιsobel Campbell (αλλοτινή Belle and Sebastian) στο boy-meets-girl+Mark-meets-Isobell ντουετίσιο γλύκισμα ‘Βallad of the Broken Seas’, δυο χρονάκια πριν. Μας έχει αποδείξει πόσο ανεπιτήδευτα επιβλητικός είναι στην ερμηνεία του. Και πόσο ελκυστικά ωριμάζει. Εκείνο που δεν μπορούσαμε να βάλουμε με τον νου μας; Ότι θα τραγουδούσε τόσο φυσικά, όσο όταν μιλάει. Επίτευγμα που απαιτεί δουλειά. Μεράκι. Και timing. Όλοι τούτοι οι παράγοντες βρέθηκαν μαζί κατά την ηχογράφηση του δίσκου. Κι ο Μαρκ δεσπόζει από τη μια άκρη τού δίσκαρου έως την άλλη, με τη σαν κάθαρση ερμηνεία Του. Και συν τοις άλλοις, συν-συνθέτει (αμάν με αυτά τα «συν» μου!) τη μερίδα τού λεόντος των τραγουδιών εδώ. Ένα από τα οποία: η ανάπλαση του ‘Kingdoms of Rain’, από το αλκοολοπότιστο ‘Whiskey for the Holy Ghost’, το δεύτερο σόλο LP τού μαγκίτη κι αλανιάρη μας, 1993.
ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ φροντίζουν οι Machin και Glover. Μανουλίτσες οι δυο τους στο να δημιουργούν ατμόσφαιρα αργόσυρτης ημι-electronica. Mόνο που το άλμπουμ υπερβαίνει την electronica, στην οποία οι ειδήμονες κατατάσσουν τους Soulsavers, και ελίσσεται ανάμεσα σε πλείστα όσα …α! μα θα την γράψω τη μαγική λέξη: …ηχοχρώματα. Παραδεισένιες στιγμές gospel μεγαλείου. Τριπαριστά αργόσυρτο ροκενρόλ των παραμορφώσεων, ενισχυμένο με ινδοπρεπή (ναι!) περάσματα. Μπαλάντες λιτές, με πιάνο και κιθάρα, κεντημένες με ηλεκτρονικά νάζια ταιριαστά, που σταλάζουν μελαγχολία στο φυλλοκάρδι. Και. Και. Και: μια υποφωτισμένη καπνίλα στοουνικότητας των πρώτων –μπλουζ- ετών. Άλλωστε, λίγο πριν μας κουνήσει η ομάδα το μαντίλι τού αποχαιρετισμού, με το μη αναγραφόμενο (τουλάχιστον στο δικό μου advance οπισθόφυλλο) ‘End Title Theme’, παραδίδει ένα σπαραχτικό ‘No Expectations’. Που θα το ζηλεύει ο μακαρίτης ο Brian Jones, το δίχως άλλο. Εφάμιλλο (και βάλε) με το πρωτότυπο από το θρυλικό ‘Beggars Banquet’ τού ’68.
ΕΙΠΑ «η ομάδα», ε; Η ομάδα πλουτίζεται και πλουμίζεται με σφήνες από τον Jimi Goodwin των Doves, τον Will Oldham (σεσημασμένο και ως Bonnie ‘Prince’ Billy) και από τον –ταρατατζούμ- αρχηγάρα PW Long (πού είσαι εσύ, παιχτρόνιουμ;).

EIXA XΡΕΟΣ να τα γράψω όλα αυτά. Λένε ότι ένας μουσικογραφιάς οφείλει να είναι μετρημένος, και να μην σκορπάει αφειδώς τους επαίνους του, υπερβάλλοντας. Λέω ότι όσο μεγάλη χαζομάρα ενός γραφιά είναι η υπερβολή, άλλο τόσο μεγάλη ανοησία είναι η υποτίμηση. Αν πιστεύεις ότι ένα άλμπουμ δικαιούται μια θέση στη δισκοθήκη μας, κύριε, καθήκον σου να το πεις. Και να το διατυπώσεις ξεκάθαρα, δίχως περικοκλάδες. Μόνο που το ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’ δικαιούται μια θέση στις ζωές μας· όχι μόνο στη δισκοθήκες ημών. Το νιώθω ως καθήκον μου να μοιραστώ την εκτίμησή μου για τον δίσκο με τους φίλους μου. Μια που ο δίσκος φτιάχτηκε από το υλικό, με το οποίο μαστορεύονται οι κλασικοί δίσκοι. Δηλαδή, οι άτρωτοι από τον χρόνο.

[ ‘It’s Not How Far You Fall, It’s the Way You Land’, V2 Records, συνολική διάρκεια: 46 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα ]

Παρέλειψα να σημειώσω δυο-τρεις κρίσιμες πληροφορίες για τον δίσκο. Ξεπίτηδες. Για να δούμε: θα μπει κάποιος στον κόπο να με συμπληρώσει με σχόλια (τα οποία πιθανόν να βρουν τον δρόμο τους και στον κορμό τού post).

Γιάννης Γ. Σημαντήρας

the Last hyperDrive

Ωραίος είναι -ρε- αυτός ο Μουχλαμπούχλας! (σφήνα Μouxlaloulouda: αλλά ακόμα πιο ωραίος ο Γιάννης Σημαντήρας) Μέσα σε μέρες υπερπλήρεις από υποχρεώσεις (για μένα, ο Μουχλαμπούχ είναι ένας αργόσχολος κοκαϊνομανής με τη μουσική), απαιτεί να συντάξουμε κάθε μέλος τής Πα.Οι.ΔΓια. ένα μικρό, δεκάσειρο ασούμε κατά την πρότασή του, κομμάτι για τουζ Drive, και να το αναρτήσουμε -λέει- μέχρι την Τρίτη απόγεμα στην μπλογκάρα μας! Μάλιστα, κ. Μουχλαλούλουδά μας. Ό,τι πείτε, κ. Μουχλαλούλουδά μας. Και πΧοιος θα αναλάβει να μας συντονίσει; H καμπούρα μου –πΧοιος άλλος; Ρε Μουχ, άλλη φορά, άμα έχεις καμιά ιδέα, θέσε την σε υλοποίηση μόνος, γλυκέ μου. Εγώ τι σου φταίω;
Επειδήςςς δεν έχω χρόνο ούτε να μακρηγορήσω (πράμα, το οποίο υπεραγαπώ), θα σημειώσω μόνο ότι τα κομμάτΧια τα κειμενικά, τα οποία παρατίθενται ακολούθως, κρατούν μια χρονολογική σειρά. Τι θέλω να πω; Θέλω να ειπώ ότι στην αρχή δημοσΧιεύεται της Χριστίνας, δΓιότι η Χριστίνα πρώτη ανταποκρίθηκε στο κάλεζμα του Μουχ. Δεύτερο της Κωνσταντίνας, γιατί η Κωνσταντίνα έστειλε δεύτερη τη συμμετόχα της. Και ούτω καθεξής (έχει άλλη …έτσι… φάση να το γράφεις oλόκληρο και χορταστικό το «και ούτω καθεξής»). Πάμε, φύγαμε, δεν έχω άλλο χρόνο (ΓΣ):

φωτογραφίες στο slide show: Νάσο Αβδαρμάνι

«Το ότι μπόρεσα να παρευρεθώ στη συναυλιακή επανένωση των Last Drive, ώστε να καυχώμαι για το υπόλοιπο του βίου μου ότι τους έχω παρακολουθήσει επί σκηνής, το νιώθω ως προνόμιο σπάνιο και πολύ σημαντικό -πολλώ δε μάλλον αν λάβει κανείς υπόψη του το νεαρόν της ηλικίας μου. Στη συναυλία αυτή είχα το ρόλο ενός παρατηρητή περισσότερο, παρά ενός χρόνιου θαυμαστή, που προσήλθε για να απολαύσει τραγούδια που έχει αγαπήσει και συνδέσει με τον βίο του. Οι ακουστικές μου μνήμες από τις ηχογραφήσεις του συγκροτήματος είναι, δυστυχώς, μακρινές και κάπως ασαφείς. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, δεν μπορώ παρά να δηλώσω ότι έγινα μάρτυρας μιας καλοδουλεμένης παράστασης ενός σχήματος που κερδίζει αμέσως με τη σκηνική του απόδοση ακόμη και τον όχι ιδιαίτερα φανατικό ακροατή.» Χριστίνα Χάσου
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Τώρα ζηλεύω που δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ στο κάλεσμά σας, αλλά εγώ στη συναυλία των Last Drive 1ον άργησα και 2ον μόλις που πέρασα μια στιγμή την είσοδο, και ξαναβγήκα. Δηλαδής την έβγαλα απ’ έξω. Κι εκεί ακόμα, είχα απορροφηθεί σε μια συζήτηση με την κολλητή μου κι ούτε το “έξω” δεν μπορώ να σας περιγράψω. Πάντως, κόσμος υπήρχε μπόλικος κι εκεί. Αυτό το βεβαιώνω.» Φένια Γκουντούλα
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Θεωρώντας τους Νάνους ως οιωνό καλών συναυλιακών δρώμενων, πήγα θετικά προδιατεθειμένη τη βραδιά της δεκάτης ογδόης του Μαγιού (όχι δεν φορούσα μαγιό) στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ. Το σόου ξεκίνησαν οι Νάνοι,πάντα ορεξάτοι (δεν είναι τυχαίο που σαπόρταραν εξίσου σημαντικά live στην πόλη μας, όπως τους Dead Moon και τους Danny and Dasty). Μας παρέσυραν σε ένα ρυθμικό λίκνισμα, το οποίο ενισχύθηκε όταν ανέβηκαν επί σκηνής οι Dread Astaire. Ήθελα να τους δω και χαίρομαι που “they took time, not to hate them but… to love them”. Το κοινό χόρευε ασταμάτητα, και η προθέρμανση για να υποδεχτούμε τους Last Drive, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ναι, είχε πετύχει! Ήταν η πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τους Last, και έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω, επομένως ούτε και να κατακρίνω τη μουσική τους απόδοση. Σκαρφαλωμένη στα κάγκελα της πρώτης σειράς, αφουγκραζόμουν τις δυνατές κιθάρες τους και τον κρυστάλλινο ήχο τους, που μπορεί λόγω της μικρής μου ηλικίας να μη με “ταξίδευε” στο παρελθόν, αλλά σίγουρα εμπλούτιζε το συναυλιακό μου παρόν. Κατείχαν την τέχνη της μουσικής, αλλά και της σκηνικής παρουσίας, δίνοντας μαθήματα (και ευτυχώς όχι παθήματα) rock n roll. Λάθη μπορούν να γίνουν, και νομίζω είναι θεμιτά σε ένα live από human beings, ειδικά όταν αυτά είναι ανεπαίσθητα και δεν μειώνουν το κέφι μας, τον ρυθμό και τα decibel της φιλόμουσης ψυχής μας. Αξιομνημόνευτη και η παρουσία των φωτογράφων, οι οποίοι μην μπορώντας να αντισταθούν στο παραλήρημα του ήχου των Last Drive, προτιμούσαν να χορεύουν και να τραγουδούν απ’ το να φωτογραφίζουν τα δρώμενα. Στο τέλος, ιδρώτας από τη ζέστη, όχι μόνο του χώρου, αλλά και απ’ αυτήν του χορού. Όχι, δεν ήταν “Lust” Drive. Ήταν The “Last” Drive. Ελπίζω να μην καταφέραν κάποιοι με την γκρίνια τους να τους είδαμε for the last time. Θα ήθελα να τους απολαύσω ξανά. Το σίγουρο είναι ότι τότε θα είμαι περισσότερο “διαβασμένη” γι’ αυτούς, αφού μου έδωσε το κίνητρο αυτή η βραδιά της ΥΔΡΟΓΕΙΟY.» Κωνσταντίνα Μπρατάνη
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Πέρασαν περίπου 10 χρόνια από τη μέρα που πρωτοέπεσε δίσκος των Last Drive στα χέρια μου. ‘F*head Entropy’ τον ελέγανε, τον έκανα δικό μου, και από τότε βάλθηκα να τους μαζέψω όλους (δεν τα έχω καταφέρει ακόμα). Τα χρόνια της νιότης μου βρήκαν το soundtrack που έλειπε, στα τραγούδια των Last Drive, τι ατυχία όμως να μην τους έχω προλάβει σε live! Μια τόσο μεγάλη αδυναμία που μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο, να μη συνοδεύεται από τα απαραίτητα βιώματα.
Το live των Drive ήταν ένα από τα μεγάλα ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ, και ήρθε να γεμίσει ένα κενό 10 ετών, ήρθε για να φέρει αναμνήσεις που θα δίνουν πληρότητα σε κάθε μελλοντικό άκουσμα των τραγουδιών τους. Από το ‘Blue Moon’, ως το ‘Killhead Therapy’, τόσα αγαπημένα κομμάτια των Drive έχουν πλέον αποκτήσει μια ξεχωριστή οντότητα. Η εμπειρία ήταν τόσο σημαντική, που καθιστά την οποιαδήποτε περιγραφή της βραδιάς ασήμαντη.» Ζpi
------------------------------------------------------------------------------------------------------«Ποιες λέξεις μπορούν να αποτυπώσουν πλήρως και με γλαφυρό τρόπο τα συναισθήματα στο χαρτί; Πώς περιγράφεις τις εντυπώσεις σου, όταν η σκιά ενός συναυλιακού γεγονότος θέτει τις βάσεις για να συνεχίσει να σε ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή σου; Και ποιος περιμένει από ένα συγκρότημα που έχει να δειπνήσει μουσικά για περισσότερα από δέκα χρόνια, ότι θα επανενωθεί, όχι για να κλέψει τις οικονομίες σου, αλλά για να κερδίσει τις εντυπώσεις;

“Those who ask questions know the answers anyway”
‘Chain train’

Λίγες ώρες πριν τη συνάντηση, αναρωτιέμαι αν τα εγκωμιαστικά σχόλια για τις συναυλίες τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη διαδόθηκαν και στη Λάρισα. Το Κηποθέατρο σπάνια καταφέρνει να γεμίσει (οι μισές θέσεις παραμένουν συνήθως άδειες, εκτός και αν πρόκειται για θεατρική παράσταση), το κοινό δυσκολεύεται να βρει το δρόμο για τη σκηνή και από τη στιγμή που η Εθνική Ελλάδος αντιμετώπιζε την ίδια ώρα την Ουγγαρία, η περιορισμένη απήχηση ήταν αναπόφευκτη.

21:30. Το soundcheck δεν έχει ολοκληρωθεί, ωστόσο ευωδιές γέλιων, ανυπομονησίας, ελπίδας, αλκοόλης, ευωδιές και από τα ανθισμένα δένδρα πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Μισή ώρα μετά, και ο κόσμος δεν πυκνώνει. Οι πόρτες ανοίγουν και οι Sonic Youth στα μεγάφωνα αποτελούν την ιδανική συντροφιά και τον προπομπό για αυτό που θα επακολουθήσει. ‘Jams run free’ (τίτλος τραγουδιού τους από την περσινή λαμπερή δισκογραφική κυκλοφορία ‘Rather ripped’). Ακριβώς αυτό υποπτευόμουν. Πριν προλάβουμε να θρονιαστούμε (εναλλακτικά να στολίσουμε με επίθετα θαυμασμού τους Sonic Youth), εμφανίζονται στην σκηνή (22:40) οι Dread Αstaire (μπροστά σε περίπου 500 άτομα). Δύο φορές (σε ΥΔΡΟΓΕΙΟ και Art house) είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω ζωντανά, και οι θορυβώδεις κιθαριστικές συνθέσεις τους με γοήτευσαν.The Last Drive @ Λάρισα photo by siourock

Με εναρκτήριο ανάγνωσμα το ‘Night, the desert’, και με έναν αψεγάδιαστο ήχο (ούτε στο Ξυλουργείο του ΜΥΛΟΥ να βρισκόμασταν), απέδειξαν από την πρώτη νότα γιατί οι The Last Drive τους επέλεξαν ως support (και η ΠΑγκόσμια ΟΙκογένεια των ΔΙΑμαντιών τούς ημιαγκάλιασε), και μας ώθησαν (τουλάχιστον εμένα και μερικούς άλλους) σε κίνηση. Δυσκολευόμουν να παραμείνω στη θέση μου. Οι συνθέσεις τους τραβούσαν χορταστικά σε διάρκεια και το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο. Ευχόμουν τα τραγούδια τους να μην συναντούσαν ποτέ το τέλος. Ο ρυθμός επαναλαμβανόταν απολαυστικά και οι παρεκτροπές του απογείωναν άφθονες ποσότητες μουσικής αγαλλίασης και ευφορίας. Οι στίχοι και οι κραυγές φώτιζαν το ερμηνευτικό μονοπάτι, οι μπαγκέτες σφυροκοπούσαν τα τύμπανα και η κιθάρα και το μπάσο μας προετοίμαζαν για μουσικά μακροβούτια. Απλώς θαυμάσια. Ακούστηκαν στο σύνολό τους τόσο το ‘Hipbeat / Bassassination’ (το επέλεξαν για να μας αποχαιρετήσουν 50 λεπτά μετά), όσο και το ‘Take time to hate me’ EP, κάποια νέα (ίσως δύο), αλλά και διασκευές (αν δεν ποιώ λάθος). Οι αντιδράσεις του κοινού δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Εξάλλου, όταν μετρημένες ραδιοφωνικές εκπομπές στην (ερωτική) Θεσσαλονίκη (που αγκαλιάζει τα εκλεκτά ακούσματα) μεταδίδουν δείγματα από τη δουλειά τους, τότε στη Λάρισα η κατάσταση θα είναι σίγουρα πιο δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση, οι συναυλίες (και η διάθεση να πειραματιστούν περισσότερο με τον ήχο τους) θα τους εξασφαλίσουν την καταξίωση. Επιγραμματικά: Οι Dread Αstaire αστράψαν και μας αποκάλυψαν σημεία (άγνωστα μέχρι πρόσφατα) όπου κρύβονταν μοναδικές συγκινήσεις. Πολλά συγχαρητήρια.

Θα κατάφερναν οι The Last Drive να τους επισκιάσουν;

“Maybe I should sit and stare or light up a cigarette”

‘Sweet Thing’

Τhe Last Drive @ Λάρισα photo by siourock

Οι πρώτες σκέψεις συνηγορούσαν ότι ήταν αδύνατο. Σύντομα η λογική επανήλθε. Με πέντε δίσκους, οι οποίοι στιγμάτισαν δημιουργικά την ελληνική (αν όχι όλοι, κάποιοι από αυτούς και τη διεθνή) πραγματικό’ητα (χωρίς τ) στην μπαγκαζιέρα τους (με αυτήν την έκφραση προσπαθώ να προσελκύσω τις λαϊκές μάζες), αρκούσε η παρουσία τους και μόνο για να εκτινάξει τον ενθουσιασμό μας στον κολοφώνα (και με αυτή τους Πρετεντέρηδες).

Οι διοργανωτές ελέγχουν για τελευταία φορά ότι τα μουσικά όργανα είναι κουρδισμένα και σωστά συνδεδεμένα και γενικώς ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, και στη σκηνή εισέρχονται οι The Last Drive. Και ως δια μαγείας, οι ακροατές σηκώνονται, πλησιάζουν, αρχίζουν να χορεύουν και να χοροπηδούν και μέχρι να αρχίσει το ‘Valley of death’ (δεύτερο στη σειρά), έχουν συγχρονιστεί απόλυτα. Το πρώτο μπουκάλι (τενεκεδάκι για την ακρίβεια) μπίρας εκσφενδονίζεται (και με πετυχαίνει στη μύτη). Σημάδι ότι η βραδιά θα είναι συναρπαστική. Στο ‘Overloaded’ ο χαμός αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι στριμώχνονται μπροστά. Ένα τέτοιο θέαμα δεν χάνεται. Τα πάντα είναι στην εντέλεια και οι ακροατές (τουλάχιστον όσοι ήταν όρθιοι) έδειχναν εξοικειωμένοι με τη δισκογραφία τους.

Το συγκρότημα μας χάρισε ένα ονειρώδες χαρμάνι μουσικής αρτιότητας (δεν έπεσε κανένα σφάλμα στην αντίληψή μου), άριστα επιλεγμένου set (έμφαση δόθηκε στα ‘Blood Νirvana’, ‘Underworld shakedown’ και ‘Heatwave’, ενώ δεν έλειψαν τα ‘Shot with crystal balls in my hands’, ‘Have mercy’, ‘Killhead therapy’, ‘Black limo’, ‘Midnite hop’, ‘Blood from a stone’ … ), ανελέητης έντασης, καταιγιστικών επιτυχιών και ξεσηκωτικής διάθεσης, ερωτοτρόπησαν με το παρελθόν και έντυσαν το παρόν και το μέλλον μας με αισιοδοξία, διασκέδασαν μαζί μας, επανεμφανίστηκαν (αν και κάθε φορά που αποσύρονταν σημειώνονταν απώλειες στο κοινό) τρεις φορές στη σκηνή (οι δύο ήταν αναμφισβήτητα προγραμματισμένες), σκάλισαν μνήμες στο δέντρο της ζωής μας, προσκάλεσαν το φεγγάρι να παραστεί στη χαρά τους και υπό το φως του τραγούδησαν το ‘Blue moon’ (ξεπέρασα το όριο των δέκα σειρών που έθεσε ο υπεύθυνος της ανταπόκρισης). Ο αποχαιρετισμός κατέφτασε έπειτα από δύο ώρες και είκοσι λεπτά.

The Last Drive @ Λάρισα photo by siourock

Aμέτρητες ευχαριστίες και υποκλίσεις στους The Last Drive και επευφημίες στην άριστη διοργάνωση από την No Βudget Τeam.» Μouxlaloulouda

------------------------------------------------------------------------------------------------------

φωτογραφίες στο slide show: Δανάη Μενεξιάδη

«Αφού όλοι είπαμε κατιτίςςςςς για τους Last Drive, ένα έχω να προσθέσω: Καιρό είχαμε να κουνηθούμε, να χτυπηθούμε, να δαρθούμε και να ιδρώσουμε τόσο. Και να το ευχαριστηθούμε κι από πάνω, τόσο ξύλο, σπρωξίδι και στενή επαφή με άλλα μουσκεμένα κορμιά.
Όσο για τους Dread Astaire, νομίζω, θεωρώ, πιστεύω, πρεΖβεύω, πως έπραξαν εξαιρετικό ζέσταμα και ξεσήκωμα και πως σίγουρα θα δίνουμε το “παρών” στα μελλοντικά live τους.
Αυτή τη φορά έφτασα αργά και δεν τους πρόλαβα. Κρίνοντας όμως από την κατάσταση που βρήκα το πλήθος μόλις ακριβώς οι Νάνοι είχαν αποχωρήσει από τη σκηνή, ήταν φανερό πως αυτοί ήταν που ξύπνησαν αρχικά το ζώο που όλοι κρύβουμε μέσα μας.» Μετά τιμής, Δανάη Μενεξιάδη«Πόσο καιρό είχαμε να βιώσουμε μια συναυλία που να μυρίζει ιδρώτα, να ξεχυλίζει από πάθος και ντεσιμπέλ, που να χαρακτηρίζεται από μια τέτοια ροκ ‘ν ρολ ένταση πάνω και κάτω απ’ την σκηνή ανεβάζοντας την θερμοκρασία του συναυλιακού χώρου τόσο ώστε να αναγκάζει τους τρέντυ εναλλακτικούς σελέμπριτις -θαμώνες νερόβραστων πολυδιαφημιζόμενων εισαγόμενων συναυλιών- να αποχωρούν δυσανασχετώντας; Πόσο καιρό αλήθεια; Πρρραγματικά είχαμε πάάάάρα πολύ! Εν ολίγοις και για να μην ξεπεράσω τις δέκα σειρές που μου αναλογούν σε τούτη ‘δω την ανταπόκριση, οι Last Drive έδωσαν μια συναυλία με α ρ χ ί δ ι α! Κρίμα για όποιον δεν την βίωσε.» Νάσος Αβδαρμάνης

ΙΔΕΑ: ΜΟΥXLALOULOUDA - ΣΥΝΤΟΝΙΖΜΟΣ+ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΣΟΥ, ΦΕΝΙΑ ΓΚΟΥΝΤΟΥΛΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΠΡΑΤΑΝΗ, ΖPI, ΜΟΥΧLALOULOUDA, ΔΑΝΑΗ ΜΕΝΕΞΙΑΔΗ, ΝΑΣΟΣ ΑΒΔΑΡΜΑΝΗΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑS CREDITED EACH ONE - ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: ΝΑΣΟΣ ΑΒΔΑΡΜΑΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ (ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΧLALOULOUDA).

COPYRIGHT: 2007, ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.-

o Mάιος μας έφυγε (με βήμα ταχύ)

Μας τελείωσε κι ο Μάης. Μας ξεπάτωσε κι ο Μάης. Μια που είχαμε ένα σωρό («ένα κάρο» θα έλεγαν οι πΧιο λαϊκίζοντες) ...έτσι... φάσεις να παρουσΧιάσουμε εναερίως.

Ημερολογιακά καταγεγραμμένες οι φάσεις αυτές αποτυπώνονται ακολούθως:

1
Τρίτη,01Μαΐου2007
● ξεκινάμε να μεταδίδουμε σε αποκλειστικότητα έναν νέο δίσκο, που είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητος: το ‘7’ του συγκροτήματος Harmful (όπου και ο Billy Gould των Faith No More).
● ξεκινάμε, επίσης, να παρουσιάζουμε σε αποκλειστική προμετάδοση, σχεδόν ένα μήνα πριν από την επίσημη κυκλοφορία του τον νέο δίσκο, ‘Καλή Όρεξη’, του συγκροτήματος Μαύρη Μαγιονέζα. Μάλιστα, τα ‘διαμάντια’ παίρνουν μέρος στο ‘Καλή Όρεξη’, συνεισφέροντας, σε τρία τραγούδια, την πρόζα μιας, υποτίθεται, ραδιοφωνικής εκπομπής!

2
Πέμπτη,03Μαΐου2007
● χαρίζουμε δω­ρεάν (5 μονές) προ­σκλή­σεις για τη συναυλία τού Γιάννη Αγγελάκα και των Επισκεπτών στο Principal, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, το Σάββατο, 05 Μαΐου 2007.

3
Παρασκευή,04Μαΐου2007
● μια αξέχαστη τριπλέτα live τηλεφωνικών συνεντεύξεων στον αέρα τού 9,58 και των ‘διαμαντιών’: Μας μιλά τηλεφωνικά ο Σταύρος Χατζόπουλος των Deus Ex Machina (από την Αθήνα), λίγο αργότερα συζητάμε με τον Γιάννη Αγγελάκα, και προς το τέλος και με τον Σπύρο Γιασαφάκη τού γκρουπ, Δαιμονία Νύμφη.
● χαρίζουμε δω­ρεάν προ­σκλή­σεις για τη συναυλία των Deus Ex Machina, Scab Level, Sunsteps στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ, στη Θεσσαλονίκη, το ίδιο βράδυ (Παρασκευή, 04 Μαΐου 2007), όπως και για το live των Δαιμονία Νύμφη στο Club τού ΜΥΛΟΥ, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, το Σάββατο, 05 Μαΐου 2007.

4
Παρασκευή,11Μαΐου2007
● χαρίζουμε δω­ρεάν προ­σκλή­σεις για τη συναυλία τού Θάνου Ανεστόπουλου στο Ξυλουργείο τού ΜΥΛΟΥ, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, την Κυριακή, 13 Μαΐου 2007, την οποία και υποστηρίζουμε mediaκά ως εκπομπή.

5
Παρασκευή,18Μαΐου2007
● ακόμα μια ιστορική τριπλέτα live τηλεφωνικών συνεντεύξεων στον αέρα τού 9,58 και των ‘διαμαντιών’: Μας μιλά τηλεφωνικά ο Αλέξης Καλοφωλιάς των αναγεννημένων Last Drive (από την Αθήνα), λίγο αργότερα συζητάμε με τον Σίμο Νάνο, και προς το τέλος και με τον Δημήτρη Καραθάνο των Dread Astaire. Tι ραδιοφωνική νύχτα!
● χαρίζουμε δω­ρεάν προ­σκλή­σεις για τη συναυλία των Nάνων, Dread Astaire και Last Drive στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ, στη Θεσσαλονίκη, το ίδιο βράδυ (Παρασκευή, 18 Μαΐου 2007), στην οποία τα ‘διαμάντια’ είναι υπερήφανοι χορηγοί επικοινωνίας.

ο Νάσο Αβδαρμάνι κλέβει με τη φακό του μια στιγμή από τη ζωή μας με τουζ Drive στην Υδρόγειο

6
Τρίτη,22Μαΐου2007
● 100ό επεισόδιο των ‘διαμαντιών’ στον 95,8.
● ξεκινάμε να μεταδίδουμε -σε αποκλειστική προπαρουσίαση στη Θεσσαλονίκη- τον πρώτο δίσκο των Αθηναίων Dr. Atomik, ο οποίος αναμένεται να βρίσκεται στα δισκάδικα μες στο πρώτο 15ήμερο του Ιουνίου.
● ξεκινάμε, επίσης σε αποκλειστικότητα, να παρουσιάζουμε το demo των αξιαγάπητων Σκανδιναβών Mary’s Kids, οι οποίοι θα μας κερδίσουν με τον αφοπλιστικό ροκενρόλ αυθορμητισμό τους.

7
Τετάρτη,23Μαΐου2007
● ντεμπουτάρουν στα ‘διαμάντια’ οι Δανοί Breakers DK, με το άλμπουμ τους, ‘Here For A Laugh’, νιόβγαλτο στην αγορά των ΗΠΑ. Θα τους αγαπήσουμε αμέσως, χάρη στην ανεπιτήδευτη ευθύτητα των ροκενρολισμών τους.
● τηλεφωνική live συνέντευξη με τον Θεσσαλονικιό, Harry Electron, ενόψει τής (σημερινής) συναυλιακής εμφάνισής του στο Ξυλουργείο τού ΜΥΛΟΥ, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη // δωροθεσία προσκλήσεων για τη συναυλία.

8
Παρασκευή,25Μαΐου2007
● χαρίζουμε δω­ρεάν προ­σκλή­σεις για τη συναυλία των Suicidal Tendencies στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ, στη Θεσσαλονίκη, το ίδιο βράδυ (Παρασκευή, 25 Μαΐου 2007).

9
Tετάρτη,30Μαΐου2007
● αποκλειστικό ΜP3 των Dr. Atomik στο web blog μας. H διασκευή τους στο ‘See That My Grave Is Kept Clean’, η οποία δεν θα υπάρχει στον δίσκο τους.

Γιάννης Γ. Σημαντήρας, Παρασκευή 01 Ιουνίου 2007