αυτοανάλυ-σηκ

Για κοίτα, φίλε μου: Αναγκάζομαι να αυτοαναλυθώ, επειδής δεν με κάλυψαν οι αναλύσεις τού ποιήματόζ μου, ‘Η φούστα σου η εμπριμέ’, όπως αυτές δημοσΧιεύτηκαν στα σχόλια του σχετικού ποστάριου. Ξεκινώ μια σύντομη ανάλυση. ΟπΧοιοζδήποτε μπορεί να την προεχτείνει commentικά. Όπως υποστηρίζει η Χαρά (και δεκάδες άλλοι), όταν ένα έργο δει το φως τήζ δημοσΧιόητας, παύει να ανήκει στον δημιουργό του, και είναι -πλέον- (και;) του κοινού. Αυτό ισχύει και δεν ισχύει. Αλλά δεν θα μπούμε στην ουσία τού συγκεκριμένου φλέγοντος ζητήματος. Θα πούμε μόνον (το προφανές): ότι και ο δημιουργός ενός έργου, λίγο-πολύ μπορεί να δει πίσω από την πέτσα τού έργου. Τι δΓιάλο, ο ίδΓιος το έγραψε και δεν έχει το δικαίωμα να το αναλύσει; Όλοι οι άλλοι μπορούν να το ξεκοκαλίζουν, και ο ίδΓιος δεν νομιμοποιείται να πει γιατί το έγραψε και πώς το συνέταξε και πού αποσκοπούσε;

Με βάση το παρόν σκεπτικό, επιθυμώ να ξεκαθαρίσω ότι το ποίημά μου ‘Η φούστα σου η εμπριμέ’ δεν είναι παρά ένα μαθηματικό παιχνίδι. Τουλάχιστον στο κουκούτσι τής πρόθεσήζ μου, έτσι το αντιμετώπισα. Εξηγώ: Πάντα με προβλημάτιζε η αναλογία αριθμού λέξεων στίχων και αριθμού λέξεων τίτλου ενός ποιήματος. Εδώ, στο ‘Η φούστα σου η εμπριμέ’, το πηλίκο αυτό (αριθμός λέξεων τίτλου προς αριθμός λέξεων στίχων) είναι ακριβώς 1 (ένα). Τίμια φάση. Δικαιοσύνη. Ούτε παράπονα από τον τίτλο. Καμιά δΓιαμαρτυρία κι από τους στίχους (τον στίχο, εν προκειμένω). Ισοπαλία.Δεν κρύβω (γιατί πού να το ξέρει αυτό ο αναγνώστης, άμα δεν το μολογήσω;) ότι ήμουν πολύ κοντά στο να σκαρώσω το ποίημα, δίνοντάς του τίτλο ‘Η φούστα σου η εμπριμέ’, και στίχο απολύτως κανένα, δηλαδή ως ακολούθως:

‘Η φούστα σου η εμπριμέ’

Σε μια τέτΧοια περίπτωση, όμως, λόγω τού μηδενικού παρονομαστή, ο λόγος αριθμού λέξεων τίτλου προς αριθμό λέξεων στίχων θα έτεινε στο άπειρο, αν δεν με προδίδουν οι μαθηματικές αναμνήσειζ μου. Και δεν ήθελα αφηρημένες έννοιες, όπως το άπειρο, να μπλεχτούν στα πόδΓια μου (ή στα πόδΓια κάθε φίληζ μας, που θα φορούσε τη φούστα την εμπριμέ ή και -ενδεχομένως- άλλου τύπου φούστες). Ήθελα μόνο τα απτά, τα χειροπΧιαστά. Όπως τις εικονιζόμενες φούστες. Όπως τα μπούτΧια των γυναικών που τις φοράνε.

Γιάννης Γ. Σημαντήρας