Έλα, ρε Θεέ. Τι λέει; Πώς πάει; Είσαι καλά, μπαγασάκο; Καιρό έχουμε να τα πούμε, παιχταρά μου.
Ντάξει, το ξέρω. Εγώ είμαι αυτός που έχω ξεκόψει. Εσύ πάντα δίπλα μου στέκεσαι. Πρόθυμος να ακούσεις τα προβλήματα και όλα τα χαζά μου. Αρκεί εγώ να δώσω σημείο ζωής --σωστά, τσίφτη μου;
Κι εγώ καλούτσικα είμαι, μωρέ. Τα κουτσοβολεύω. Τι τώρα; Να παραπονιέμαι σαν τους γκρινιάρηδες;
Κοίτα, Θε μου, σε παρακαλώ, ρε συ, κάνε να πάθει εγκεφαλικό κάθε οχτρός και κάθε αντίζηλόζ μου. Και ειδικά οι τσογλαναράδες (κι οι τσογλαναρίνες, ε;), που με αδίκησαν, χωρίς να τους πειράξω, να τυραννιούνται με ...πΧοια είναι η πΧιο βαρΓιά ασθένεια; ε, μ’ αυτήν την ασθένεια να τυραννιούνται μια ζωή, και να μην τους βγαίνει η ψυχή, ξέρεις εσύ από αυτά, τα έχεις κάνει σε πολλούς άλλους, εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Δεν έχω πολλά να σου ζητήσω, Θεούλη μου. Είμαι πλεονέχτης, αλλά είμαι και ρεαλίσταρος του κερατά. Έχεις να ικανοπΧοιήσεις τσι προσευχές δισεκατομμυρίων άλλων μπούφων. Γι’ αυτό και εγώ: Ένα και κακό σού ζήτησα. Αυτό μονάχα, να βασανίζονται δΓια βίου όλοι οι χαμένοι, που με ενόχλησαν, χωρίς να τους έχω ενοχλήσει ούτε κατ’ ελάχιστον.
Και πού ’σαι, Θε μου. Δεν είμαι και τόσο μπουμπούνας. Είμαι ορθολογιστής. Αντιλαμβάνομαι ότι οι προσευχές είναι μια έμμεση αμφιζβήτησή σου. Σα να λέμε: δεν ξέρεις Εσύ που είσαι γκοτζαμάν Θεός, αρχηγάρα τού Σύμπαντος ολάκερου, των θαλασσών πασών και των χωμάτων των απεράντων, των αστέρων και των Γαλαξιών, και πρέπει να σου υποδεικνύει ο πασαένας τι να κάνεις, μέσω μιας κωλοπροσευχής, που τις περισσότερες φορές, δηλαδής, σου την αναπέμπει ασύνταχτη και πανικόβλητος... ΠΧοιοι είμαστε εμείς οι φτωχοθνητοί, που έχουμε το θράσος να σε κατευθύνουμε με τιζ δεήσειζ μας; Έτσι; Αλλά, να... άνθρωπος είμαι κι εγώ, και κάνω λάθη. Ας είναι αυτό το λάθος, η προσευχή ετούτη, το μοναδικό μου. Το πΧιο σοβαρό και το πΧιο χοντροκομμένο. Το πΧιο ασυγχώρητο, στην τελική. Αυτό που στην οριστική κρισάρα σου θα μετρήσει περσότερο, και θα με στείλει στην Κόλαση. Η καθοριστική μου αμαρτία.
Φχαριστώ που με άκουσες. Μακάρι και να με εισακούσεις.
Αμήν.-
Γιάννης Γ. Σημαντήρας, δούλος σου για πάντα και άσωτος υιός
20 σχόλια:
αυτό δεν είναι προσευχή.
είναι προσκατάρα.
Εκτός και αν είναι κρυμμένο προεκλογικό μήνυμα
λες, ρε πούστη μου (σόρι, άλμπερτ, δεν μιλώ προσωπικά); λες να είναι κρυμμένο προεκλογικό μήνυμα, και να μην το "έπΧιασα" ούτε εγώ;
όσο για το "προσκατάρα", μην μ' ανακατέβεις εμένα με τα κόπρανα, χα χα χα...
thanks.
ΓΣ
Αλίμον-ωχ στους όχτρους του!Η ευτυχία του θα ήταν συμπληρωμένη όταν εκτός από την αρρώστια των εχθρών του, να ήταν αναγκαζμένοι οι ίδιοι να δγιαθέσουν ολόκληρη την περιουσία τους στην φαρμακοβιομηχανία του.Να τσεπώσει και παραδάκι!Με μια προσκατάρα, δυο τρυγόνια!
υγ.Καλέ, πώς αποκαλεί τον Θεό έτσι?Μπαγασάκο και τσίφτη?Δεν αισχύνεται?
Προσκυνώ τη χάρη σου μεγαλοδύναμε John! Είσαι θεός (ήλιος καλοκαιρινός...)
Αν ήσουν υποψήφΧιος θα σε ψήφιζα με χίλια!
ντινιώ, φαντάσου το εξής: ότι και οι οχτροί μας προσεύχονται για το κακό μας. πχοιανού η προσευχή θα εισακουστεί; του πΧιο ευσεβούς;
δανάη, με δουλέ χοντρά, ε; τι ήθελα εγώ και προσευχόμουν(Α) δημόσΧια;
ΓΣ
Κι εγώ θα σε ψήφιζα!
Θα κάναμε μια κοινωνία -πώς το λέτε εκεί στην στούντιο;- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ!
Σαν την εκπομπή.
Γουστάρω!
Φένια
Θείε ημών, ο εν τοις ερτζιανοίς,
ακουσθήτω το όνομά σου,
ελθέτω η Βασκανία σου,
γεννηθήτω το θέλημά σου,
ως εν ραδιοφώνω και επί της ΤVς.
Τον (ψηφιακόν)δίσκον ημών τον επιούσιον
αέρισον ημίν σήμερον
και άφες ημίν τα κωλύματα ημών
ως και ημείς αφίεμεν τοις ανταγωνισταίς υμών
και εισένεγκε ημάς εις πειρασμόν,
αλλά ρύσαι ημάς από του Κομνηνού.
Αμάν.
..αλλά ρύσαι ημάς από του Κομνηνού?ΘΕΙΚΟ Χα!
Στο τέλος πετάς και το μουσουλμανικό "αμάν".Χάτι χουμαγιούν ολέ!
Υα, οι οχτροί μας, δεν έχουν τον θεό τους..οπότε δεν προσεύχονται.Που και που..κατουρ..εε..καταριούνται μόνο!
καλά, κορίτσΧια, δεν έχετε τον Θεό σας όλες!
χα, δεν μου γράφεις τα επόμενα 10 ποστ; σου έχω εμπιστοσύνη. πίτσος.
γσ
Και φαρμακοβιομηχανία έχει ο απατεώνας;
Στο θέμα μας: Τα συχαρητήργια μου και στους δύο προσευχογράφους.
Αλτσχάιμερ για τους χαμένους. Δέυ ντηζέρβ ιτ. Αν και ο "τσογλαναράς" του ενός είναι "αγαπ(οι)ημένο πρόσωπο" κάποιου άλλου...
ΧΑ, "υμών" δε θα έπρεπε να είναι ο ΨΔ; Εσύ ξέρεις καλύτερα βέβαια... αλλά δεν έχει περάσει (ακόμα) από τα σπίτια μας να μας πάρει τους δί/τρί-σκους.
αχ, σλε... τι μου έφερες στη μνήμη -160GB με την ευκαιρία-, σλε: τον wynn να μου λέει πριν από μερικά χρόνια σε μια από τις -όχι και λίγες over the years, τελικά, ε;- συζητήσειζ μας: "Ι guess my idea of fun is another person's nightmare"... κάπως έτσι.
μπας και κρυφάκουγες;
γσ
by the way: stop thinking in english, σλε!
Πολύ σωστή -όπως πάντα- η παρατήρησή σου, Σλε.
Αν και θεωρώ ότι ένα πόνημαχ πρέπει να το αφήνουμε στην ησυχία του (πονάει που πονάει από μόνο του) κι ό,τι γουστάρει ο καθένας ας καταλάβει με τη γκλάβα του, ωστόσο σε σένα, επειδή σε συμπαθώ ιδιαίτερα, θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση.
Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο "ημών" με απασχόλησε κι εμένα (για το αν θα πρεπε να το κάνω "υμών" ή να το αφήσω έτσι.)
Τελικά αποφάσισα να το αφήσω "ημών" για τους εξής λόγους:
1. Τα ψδ από τη στιγμή που αερίζονται κατά τη γνώμη μου, γίνονται κτήμα όλων των ακροατών.
2. Πολλοί από μας τυχαίνει να έχουμε τα συγκεκριμένα ψδ και στο σπίτι μας και καθώς είναι αδερφάκια του ψδ του θείου ημών, είναι όλα ΔΙΚΑ ΜΑΣ. Μια οικογένεια είμαστε όλοι, ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ (...αδερφέ,βλέπεις πάλι;)
3. Δεν ήθελα να αλλάξω και πολύ το ορίτζιναλ κείμενο, γιατί δεν ήξερα σε τι ποσοστό θα γινόταν κατανοητή αυτή η εναλλαγή "η/υ".
Κι εδώ σταματώ την βαρετή -ακόμα και για μένα που είμαι φιλόλογος- ανάλυσή μου.
Α! και περιμένω ακόμα να ξεκινήσεις το μπλογκ σου, ε;
Μμμ, ναι, θα το δεχτώ. Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από τον ίδιο τον συγγραφέα. (Νεοελληνική λογοτεχνία διδάσκεις; Πολλές από τις ερμηνείες που δίνουν οι "ειδικοί" δεν είναι εντελώς "άκυρες";)
Όσο για το μπλογκ, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν το έχω ξεκινήσει; Έχω γράψει και δυο-τρία ποστς. Τα οποία μάλλον θα έχουνε την τύχη του ΣΜΛ. Δε μ' αρέσει έτσι. Δεν μπορώ πλέον να γράψω όπως έγραφα παλιά. Φοβάμαι. Και, 'ντάξει, το δοκιμάσαμε και το γράψιμο, ωραία ήταν όσο κράτησε, καιρός για κάτι άλλο. Αγόρασα καινούργιο μολύβι, λέω να το ρίξω στη ζωγραφική. Αυτή τουλάχιστον δε θέλει σχεδιαγράμματα.
ΓΣ, είδες τι καλά που κρύβομαι;
σλε, είσαι μεγάλο μούτρο.
τι να σου πω, παιδάκι μου; ο Θεόζ μαζί σου.
ΓΣ
Ναι, ανάμεσα στα άλλα διδάσκω και λογοτεχνία.
Μια που με ρωτάς, ούτε ο ίδιος ο ίδιος ο συγγραφέας δεν ξέρει καλά καλά να δώσει ερμηνείες για το έργο του. ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
ΚΑΝΕΝΑΣ.
ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ "ΕΙΔΙΚΟΣ", ΟΥΤΕ ΚΑΝ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.
Το έργο ζει, αναπνέει, εμπνέει, επηρεάζει ή όχι, ΜΟΝΟ ΤΟΥ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ. Η σχέση μας μαζί του είναι ξεχωριστή και αποκλειστική για τον καθένα μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να γίνεται συζήτηση.
Όσο για το μπλογκ σου, σόρι,δεν ήξερα ότι άρχισες να ξαναγράφεις, περίμενα κάποιος να με ειδοποιήσει :ΡΡΡΡΡ
Πάντως, είτε συνεχίσεις να γράφεις, είτε το γυρίσεις στη ζωγραφική, ένα έχω να σου πω : ΜΗ ΜΑΣΑΣ. Τι θα πει "φοβάμαι"; Τι χαζά είναι αυτά;
ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ.
Αυτό είναι το μόνο που έχω μάθει ως τώρα εγώ.
χαρά, μεγάλη κουβέντα άνοιξες-σταράτα λόγια είπες. δεν μπαίνω στην ουσία των επιχειρημάτων σου, αλλά μου φαίνεται: έχεις πάρει φόρα. μαρσάρεις. ανεβάζεις στροφές. λίγο ακόμα και θα γίνεις οξύτατη. αυστηρή. γουέλκαμ του δε κλαμπ, χα χα χα χα... (να σε δω να χειρονομείς, κι ας πεθάνω...)
γσ
Ε, γι αυτό δε χειρονομώ, John.
Για να μην πεθάνεις :Ρ
Να προσθέσω, επίσης, ότι ούτε χειροτονώ.
ΒΡΟΥΟΥΟΥΟΥΜΜΜ, ΒΡΟΥΟΥΟΥΜΜΜ!
είναι που δεν είσαι χειρο-κίνητη, αλλά βενζινο-κίνητη, χα.
γσ
ΧΑ, δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ με αυτό που λες για τη σχέση κειμένου-αναγνώστη. Πού να το καταλάβουν όμως τα ντουγάνια, οι αρμόδιοι για την "παιδεία"...
Α, και ούτε εγώ ήξερα ότι άρχισα να ξαναγράφω.
ΓΣ, πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Αμήν.
(Πω... απογοήτευση. Πάλι δεξιάχ; Και χάσαμε και στο μπάσκετ...)
Γιώργη Χολιαστού
Προσευχή μικρού παιδιού
Όταν ήσουνα Χριστούλη
σαν και με παιδί μικρό
σου ’δινε λεφτά ο μπαμπάς σου
για να πάρεις παγωτό;
Σου αγόραζε η μαμά σου
κάθε τόσο καραμέλες;
Σε αφήνανε όταν παίζεις
σαν κι εμέ να κάνεις τρέλες;
Από κει ψηλά που είσαι
«ναι» σ’ ακούω να μου λες
γιατί αφού θεούλης ήσουν
δε γινότανε να κλαις.
Μα εμένα-δες Χριστέ μου-
Τα ματάκια μου όλο κλαίνε
γιατί σ’ ό,τι τους ζητήσω
«ναι» ποτέ τους δε μου λένε.
Αχ! Χριστούλη, μίλησέ τους!
«Τα παιδάκια»,να τους πεις,
«άλλες έχουν προτιμήσεις
απ’ αυτές που ’χετε σεις.
Μη λοιπόν τα τυραννάτε:
όταν κάτι σας ζητούν
κάνετέ το-έτσι αθώα
δεν λυπάστε να πονούν»;
Κι από τότε οι γονείς μας
σαν και σε να σκέφτονται ίδια
κι η ζωή μας να κυλάει
με γλυκά και με παιχνίδια.
---
Γιώργης Χολιαστός
Δημοσίευση σχολίου