cheapruN (αφιερωμένο στον Οδυσσέα και στον Νάσο)

Στο παρόν ποστ, έχουμε «ανεβάσει» δύο τεμάχια από το λάηβ, που ξεκίνησε μεσάχυχτα Πέμπτης 06 Μαρτίου 2008, και ολοκληρώθηκε στη μία η ώρα τής Παρασκευής 07 Μαρτίου 2008.

KΩΔΙΚΟΣ ‘ΤΣΙΠΡΑΣ’. Το ένα κομμάτιον αφορά ένα κομμάτιον. Τον Συνασπιζμό. Ειδικότερα αφορά τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Όσο κι αν απομυθοποιείται μια ατάκα, όταν αναλύεται και όταν, αν θέλετε (χα χα χα…), δίνονται εκ των υστέρων εξηγήσεις, ενδεχομένως (το «ίσως» το έχουμε καταργήσει) να είναι χρήσιμα δύο περαιτέρω σχόλια. Συμπληρωματικά των όσων εκφωνούνται on air και live στο περί Τσίπρα απόσπαζμα. Με αγανάχτησε ο Τσίπρας. Με αγανάχτησε, γιατί στο πρόσωπό του είδα όλους τουζ νέους, που συμπεριφέρονται σαν γέροι. Όλους τους γιαλαντζή ανατροπέες (δεν θέλω το «ανατροπείς», δεν το κάνω κέφι), που -όμως- αναπαράγουν τις ήδη υπάρχουσες συμβάσεις. Στο πεδίο τής σημειολογίας θέλετε; Στη γλώσσα τού σώματος; Στη φρασεολογία; Ο Τσίπρας μού θυμίζει τον Κώστα Καραμανλή παλιότερων ετών. Λίγο πΧιο φρεσκαριζμένο και πΧιο νεολαίο. Αλλά οι αναλογίες παραμένουν και (παρα)είναι εμφανείς.
Στην Ελλάδα, είμαστε μαθημένοι, από τα αρχαία χρόνια, στις κρίσεις και στις κριτικές. Έχουν πέσει πολλοί πάνω στον Τσίπρα, και τον κριτικάρουν. Ειρωνικά. Αιχμηρά. Δίκαια. Αλλά, ενίοτε, και άδικα. Δεν ήθελα να προσθέσω μια ακόμα τσουχτερή κρίση εναντίον του. Μπορούσα, κάνοντας την ατάκα, να ακροβατήσω στα όρια τού correct, και να αγγίξω την περΓιοχή των σκωμμάτων. Δεν το ήθελα. Δεν του αξίζει. Τουναντίον, παρακάλεσα την εσωτερική μου παναγιάτήςΠαρρησίαζ (με μικρό η παναγιά, με κεφαλαίο η Παρρησία) να εκφράσω επακριβώς τη γνώμη μου, ναι μεν μπεσαλίδικα, ανοιχτά, ευθέως, αλλά χωρίζ να θίξω. Ακούγοντας ξανά το soundclipθαρρώ πως κάτι κατάφερα. Μεγάλη η χάρη Της. Της Παρρησίας, εννοώ.

ΚΩΔΙΚΟΣ ‘ΤΡΕΧΤΙΚΗ ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ’. Εδώ και μήνες, με έτρωγε η ιδέα να αποφωνήσω μια εκπομπή, λάηβ και τηλεφωνικά, τρέχοντας σε πραγματικό χρόνο, έξω από το στούντιο, στην οδό Αγγελάκη. Ήξερα από πριν ότι θα είναι ο Οδυσσέαζ μαζί μου στη δουλειά. Είπα μέσα μου: «Τώρα; Τώρα!». Είπα έξω μου, στον Οδυσσέα: «Το κάνουμε; Μπορούμε;». Ο Οδυσσέας απάντησε ότι ήταν μέσα. Και το κάναμε. Και πέρασε κι αυτό στην Ιστορία. Εκείνο που δεν ακούγεται στο ηχητικό, που ακολουθείείναι η σκέψη μου. Η οποία φτερούγιζε στο πώζ βγαίνει τεχνικά η ατάκα. Γιατί τα ακουστικά στο κινητό μου τηλέφωνο δεν είχαν την ένταση, με την οποία είμαι συνηθιζμένος να ακούω. Ούτε ατάκες είχα έτοιμες. Ούτε τίποτα. Ούτε πρόβες. Δεν θα είχε χάρη, άμα το είχαμε προβάρει και το είχαμε τεστάρει. Φλέρταρα, εν ολίγοις, με την αποτυχία. Όλες τούτες τις σκεψΧιές τις κάνω στα πρώτα δευτερόλεπτα, ενώ τρέχω στην έρημη, θεοσκότεινη Αγγελάκη. Μετά, σκέφτηκα ότι στην κονσόλα είναι ο Οδυσσέας. Και ότι, ακόμα και να τα σκατώσω εγώ, κάπως θα το σώσει ο Οδυσσέας. Και «λύθηκα». Και είπα στο τηλέφωνο/ραδΓιόφωνο ό,τι ακριβώς ένιωθα. Κρίμα που δεν μίλησε στο μικρόφωνο κι ο Οδυσσέας. Όμως, για αυτό δεν υπάρχουν οι επόμενες φορές;

Γιάννης Γ. Σημαντήρας