Διάφανα τρένα γεμάτα μουσική

γράφει, αποκλειστικά για την Πα.Οι.ΔΓια., ο μυστηρΓιώδης Μουχλαλούλουδας ή ΕλευθέρΓιος Αρβανιτάκης ανταπόκριση από το γκιγκ των Κρίνων στη ΜΥΛΟαποθήκη στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο10Νοε06

Σε τρεις ώρες, μας ταξίδεψαν σε εκατομμύρια (και όχι απλώς ογδόντα) κόσμους, χαρίζοντάς μας όμορφες μνήμες, αξιοζήλευτες εικόνες, εξαίσια τοπία, καινούργιους τόπους, μας κεράσανε νέα τραγούδια σε μια γη που ανατέλλει πιο λαμπερή, μας βοήθησαν να ξορκίσουμε τις λύπες μας και να νανουρίσουμε τις στεναχώριες μας, πρόσθεσαν ανεξίτηλες (για ακόμα μία φορά) πινελιές στον πίνακα της ζωής μας, μας έδειξαν τα σμήνη στιχουργικού και ηχητικού βάθους που διαθέτουν, έλυσαν τους συναισθηματικούς μας γρίφους, μας εξομολογήθηκαν μικρές αλήθειες, ρίξαν τις καρδιές μας στα σκυλιά, έπεισαν τις νύχτες μας και τα όνειρά μας να επεκταθούν στις μέρες μας, άγγιξαν τον ώμο μας και μας απόδειξαν ότι υπάρχουν θαυμάσιοι άνθρωποι δίπλα μας, παρουσίασαν ένα ανέλπιστο set (εγώ το λάτρεψα. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Άρα κάθε συναυλία μοναδική!), μας εκμυστηρεύτηκαν γιατί ο αγέρας της ζωής μας φυσάει αγριεμένος, μας ψιθύρισαν μελιστάλαχτα ποιήματα, ερωτοτρόπησαν με την έμπνευση (και βγήκαμε κερδισμένοι), ξεσήκωσαν ανέμους ευτυχίας, διασκέδασαν μαζί μας, νιώσαμε τη χαρά να τρέμει στα χέρια μας (ενίοτε και στα αυτιά μας)...

Σε κάθε περίπτωση, αξιομνημόνευτη συνάντηση. Σε όλα αυτά προσθέστε και το γεγονός ότι έπαιξαν το ‘Λιώνοντας μόνος’! Όποιος έχει γευτεί τους χυμούς των Διάφανων Κρίνων έστω και για μία φορά έχει κατακτήσει την αγάπη, έχει νικήσει το θάνατο, έχει πατήσει το πόδι του στην όχθη της αληθινής αγαλλίασης, έχει ... (συμπληρώστε εσείς ό,τι θέλετε).

Διάφανα Κρίνα (Αποθήκη Μύλος, 11.11.2006) (η σειρά δεν είναι ακριβής)

Στη ράχη του διαβόλου
Είναι που όλα ήρθαν αργά
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Κάρμα
Ζωή σαν τη δικιά μου
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά
Η γιορτή
Μικρές αλήθειες
Καινούργιος τόπος
Στο πλάι σου
Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός
Όλα αυτά που δεν θα δω
Διάφανα Κρίνα
Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία
Χρειάζομαι μέρες
Κυριακή των Βαΐων

e n c o r e
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Μνήμες του νερού
Λιώνοντας μόνος (!)

+ 4 καινούργια τραγούδια (3 από αυτά ακούστηκαν και σε προηγούμενες εμφανίσεις τους)

Ερώτημα που υπάρχει στη συνέντευξη που παραχώρησαν τα Διάφανα Κρίνα στην Αναστασία Γρηγοριάδου για το περιοδικό CITY231:
― Κι αν όλη η μουσική σας πορεία γινόταν ένα τοπίο, ποιο θα ήταν αυτό; «Ένας κάμπος γεμάτος με τα τρελά πνιγμένα στην ώχρα χρυσάνθεμα του Βαν Γκονγκ. Ίσως.»