Κυριακή 2 Ιουλίου 2006

δΓιαμάντΓια: 11 χρόνια (από την πρεμιέρα) στον 102FM


Xέσε μέσα, Πολυχρόνη, την κάτσαμε! Γίναμε σκατοδεινόσαυροι του κερατά. Περάσαμε τα 10 χρόνια από την πρώτη-πρώτη παρουσία μας στον 102FM της ΕΡΤ3, και στις 3 Ιουλίου 2006, συμπληρώνουμε 11. Την κατσουάρ, κανονικά. Αν ξανακοροϊδέψω εγώ τους χρόνιους –ή και ισόβιους- επαγγελματίες (κάθε είδους) ως «θεζμικούς», «παγοκολόνες τού συστήματος», «καθεστωτικούς», να μου τρυπήσεις τη μύτη! ΔΓιότι ήδη όλες ετούτες τις καταστάσεις τις λούζομαι ασούμε. Και ούτε άλλοθι ούτε δικαιολογία έχω ούτε άλλη επιλογή∙ ούτε ελπίδα σωτηρίας από την παγιακαιδΓιαρκηόητα δΓιαφαίνεται στον ορίζοντα. Έφαγα ένα σεβαστό μέρος τής μέχρι τώρα ζωήζ μου (τα ευρέως λεγόμενα «καλύτερά» μου χρόνια) σε στούντΓια, όπως κατ’ ευφημιζμόν λέμε τη ραδΓιοφωνική ειρκτή. Αυτά ήταν τα νεανικά μου όνειρα;


Αρνάκι γάλακτος μπήκα στη δουλειά, σιτεμένος γκριζομάλλης κατάντησα. Χούφταλο θα φύγω από την υπηρεσία. Λίγο πριν έρθει η ώρα να αποστρατευτώ ως «ευδοκίμως τερματίσας τη θητείαχ μου», με μπαστούνι θα μπαίνω στα στούντΓια, και με τρεμάμενη, παππουδίσΧια φωνή θα σαλπίζω έφοδο κατά τού ανταγωνιζμού; Ε, ρε, έχει να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Και να σας πω και κάτι;

(Μετά από αναμονή δέκα λεπτών): Να σας πω και κάτι, λέω; Εντάξει, αζ μη μου απαντάει κανείς, εγώ θα το πω, κι όπΧοιος θέλει να το ακούσει ας το ακούσει. Ούτε που κατάλαβα πώς έμπλεξα στην ίδΓια κειμενική περΓιοχή τον Πολυχρόνη, τον 102FM, το αρνάκι, το κατσίκι, τουζ δεινόσαυρους, τα σκατά και τα –αααχχχ…- όνειρα. Δε γαμείς, πάμε παρακάτω. Άλλωστε, εδώ και κάμποσο χρονικό δΓιάστημα στα ‘δΓιαμάντΓια’, στόχος μας απαρέγκλιτος είναι να πάμε κάτω, όλο και πΧιο κάτω, να ρίχνουμε το επίπεδο, ώσπου να πΧιάσει πάτο.

31 Mαΐου 2003, στην Αγγελάκη, με κουστούμι και γραβάτα (φωτό: Σωτήρης Προέδρου)

Δευτέρα, έπεφτε και το έτος 1995 η 3η Ιουλίου. Αμέσωζ μετά το πεντάλεπτο δελτίο ειδήσεων των βραδινών έντεκα, στον 102FM της ΕΡΤ3, μπουμπουνίζει το ‘diamonds’ του Barry Adamson, το ένδοξο σήμα έναρξης των ‘δΓιαμαντΓιών’. Λίγα λεπτά αργότερα, κολλητά με το σήμα, πέφτει η πρώτη ατάκα. Την έχω καταγεγραμμένη:
«― Φίλοι καλοί κι αγαπημένοι,
Καλωσήρθατε στην πρεμιέρα των ‘διαμαντιών’ στον 102FM της ΕΡΤ3. Αν μισούμε κάτι όσο κι εσείς, αυτό δεν είναι άλλο από τις ανούσιες εισαγωγές, τα ανιαρά προοίμια και τους φλύαρους προλόγους. Δεν μπαίνουμε, συνεπώς, κατευθείαν στο ψητό;»
. Και –στανκ!- εξαπολύουμε το ‘Let’s Spend the Night Together’ των Rolling Stones. Όπερ εγένετο το πρώτο τραγούδι των ‘δΓιαμαντΓιών’ στον 102. Στεγαζόμασταν, τότε, στα υπόγεια κολαστήρΓια της Γεωργικής Σχολής. Ωστόσο, το περιβάλλον έμοιαζε πΧιο λάγνο (δεν θα πω πΧιο «ρομαντικό», εμείς οι αδαμαντιστές δεν μασάμε από κάτι τέτΧοιες πομφόλυγες), ο ήχος έβγαινε αναλογικά, εμένα μ’ αρέσει να λέω από μηχανικά και ηλεκτρικά μέρη, ζεστή φάση. Δεν θα πω «ανθρώπινη», δΓιότι κατά καιρούς με χαλάει αυτός ο χαραχτηριζμός.

Η πρώτη μετάθεση των ‘δΓιαμαντΓιών’ τα φέρνει (όλα κύκλους κάνουν, ε;) στο καθεβραδινό 21:05 – 22:00! Η πρώτη μετάλλαξη των ‘δΓιαμαντΓιών’ τα βρίσκει με την ονομασία «οδός απογέματος 5-7» στην απογεματινή ζώνη τού Α΄ ΡαδΓιοφωνικού Προγράμματος της ΕΡΤ3. Μια ποικιλία προσωπικοτήτων θα παρελάσουν –τηλεφωνικώς ή αυτοπροσώπως- από την ‘οδό απογέματος 5-7’, αλλά και από τα ‘δΓιαμάντΓια’, τα οποία επανακάμπτουν (μα πΧοιος νοιάζεται για όλες αυτές τις ιστορικές λεπτομέρΓειες;) με το brand name τους από τις 16 Σεπτεμβρίου 1997 στο 16:05 με 17:00, πάλι στο φιλόξενο υπέδαφος της Γεωργικής Σχολής, δίπλα από τον Μαρινόπουλο, ευτυχώς [για να προμηθευόμαστε τα αναγκαία (ναρκωτικά): νερό ΑΥΡΑ, καμιά σοκολάτα και τα λοιπά σέα, ένας τεχνικός μια φορά είχε αγοράσει κι έτρωγε στο κοντρόλ κονσέρβα μανιτάρΓια, με ό,τι φτΧιάχνεται ο καθείς…]. Έλεγα, λοιπόν, και δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα, ότι με τα ‘δΓιαμάντΓια’ εκείνης τής (μπαρδόν, αν σιχαίνεστε το γυναικείο αίμα) περιόδου συνέπραξαν, από τηλεφώνου ή επιτοπίως, πλήθος συγγραφέων, μουσικών και αποδέλοιπων καλεζμένων. Να σταχυολογήσω;

26 Ιουνίου 2003: στα γόνατα παλιοπούστη, στα γόνατα! (φωτό: Σωτήρης Προέδρου)

(Μετά από αναμονή δέκα λεπτών): Ε, καλά, τώρα, παλιά μας τέχνη κόσκινο. Σταχυολογώ, αφού απάντηση και πάλι δεν πήρα. Σταχυολογώ και ιδΓιόητες δεν αναφέρω δίπλα από τα ονόματα, όπΧοιος ξέρει - ξέρει: Αμάντα Μιχαλοπούλου, Πάνος Θεοδωρίδης (τότε Καλλιτεχνικός ΔΓιευθυντής τού Οργανιζμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Θεσσαλονίκης), Hugo Race, Tom Kazas, Nίκος Καρατζάς, Τάσος Αποστολίδης, Μανώλης Φάμελλος, Στέλλα Βογιατζόγλου. Stefan Big Sleep ηχογραφήθηκε live&unplugged-in-the-basement-studio. 28 Φεβρουαρίου 1997.

Στιγμή μοναδικής ευλάβειας: η προσέλευση του Ντίνου Σαδίκη στα ‘δΓιαμάντΓια’, την ΚυρΓιακή, 13 Οκτωβρίου 1996. Εκείνα τα φεγγάρΓια, βγαίναμε στον αέρα στις εννιά-και-πέντε τις καθημερινές και στις έντεκα-και-πέντε (βράδυ πάντα) τις ΚυρΓιακές. Ο Ντιν Σαδίκ προσήλθε μετά τής ακουστικής του, μολονότι γριπωμένος και από ταξίδι προερχόμενος, συνεντευξΧιαστήκαμε και απαθανατίστηκε live&unplugged-in-the-basement-studio της Γεωργικής Σχολής, σε ένα ακουστίκ-ρουστίκ, μα πλήρες συναισθηματικής φορτίσεως, ‘Απαισιόδοξο Τραγουδάκι’. Σώζεται ίσαμε σήμερα το σχετικό ηχητικό ντοκουμέντο, και με κάθε ευκαιρία αερίζεται στην ενοχλητική και αήθη εκπομπήλ μας.

Το φθινόπωρο του 1998 μάς βρίσκει στην Αγγελάκη. Τα ‘δΓιαμάντΓια’…

να συνεχίσω με sequel post ή να μην καταχρώμαι του Ιντερνετικού Απείρου και του πεπεραζμένου προσωπικού χρόνου μας (επί τήζ Γης);


Γιάννης Γ. Σημαντήρας

Λέω «επί τήζ Γης», για να είμαι καλυμμένος, μπας και –πού ξες;- ισχύει η Ανάσταση νεκρών. Οπότε, σε κάπΧοια άλλη δΓιάσταση, ο χρόνος μας θα είναι απερΓιόριστος. Μακάρι και οι ηδονέζ μας.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κουράστηκα!

Η αλήθεια είναι όμως ότι όλ` αυτά ήθελα να τα μάθω. Μάλιστα, πολλά σκόπευα να σου τα ρωτήσω ούτως ή άλλως με την ευκαιρία των 11 χρόνων των ΔΓιαμαντΓιών. Όπως πχ, πΧοιο ήταν το πρώτο πρώτο τραγούδι που έπαιξες, πρώτη μέρα δουλειάς;
Νομίζω, μέσες άκρες, είμαι καλυμμένη τώρα.

Συγχαρητήρια γι` ακόμη μια φορά για την εκΖομπή, αν και τα χουμε πει τόσες φορές, κι ελπίζω να συνεχιστεί όντως μέχρι που δεν θα μπορείς πΧια να την πράττεις. Δηλαδή...και δυο χιλιάδες χρόνια, ας 'ούμε!

Φιλιά

ΥΓ: "Σιτεμένος γκριζοΜΑΛΛΗΣ;...

Zpi είπε...

Εύγε γκαμπρέν. Το χρειαζόμασταν το αφχιέρωμα.
Θα έχουμε τη χαρα να ακούσουμε αύριο μετά το ενακτήργιο λάκτισμα το άσμα του Barry Adamson;

Χρόνια πολλλά

Oneiros είπε...

Τρεις έντεκα τρεις δώδεκα τρεις δεκαπέντε κι έντεκα να γίνουν τα χρόνια των Δγιαμαντιών, ή τουλάχιστον eleventy hundred, που λένε και τα χόμπιτ. Να 'σαι πάντα καλά Γιάννη, να χαρίζεις νότες και ρυθμό στους μουσικούς επιζήσαντες της Θεσσαλονίκης.

mystery falls down είπε...

"...να συνεχίσω με sequel post..."

(Περιμένω δέκα λεπτά. Δε βλέπω τίποτα.)

Η πρώτη σκέψη; Μπορεί και να μην πέρασαν.

(20 λεπτά αργότερα.)

ΚάπXοιο λάθος θα έγινε.

(5 ώρες αργότερα.)

Έίναι δυνατόν να μην έχει δημοσιευτεί συνέχεια;

Στη θέση σας ο Γιάννης Πετρίδης θα είχε καλέσει όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, τους επίδοξXους ραδιοφωνατζήδες και μουσικογραφιάδες για να τους ανακXοινώσει το γεγονός. Θα το είχε σχεδιάσει τόσο έξυπνα που τη στιγμή που θα εμφανίζονταν θα έδειχνε να εκπλήσσεται. Μετά από πολύωρη κουβέντα δε θα παρέλειπε να δώσει και το λόγο για κανά λεπτό στο συνεργάτη του Κώστα Ζουγρή.

O Κομνηνός θα προχωρούσε ακόμα παραπέρα και θα ετοίμαζε και spot το οποίο θα μεταδίδοταν για χρόνια στον Rep***c. Να μην ξεχνάμε ότι είναι ο μοναδικός που καταφέρνει να παινεύει καθημερινώς την εκπομπή του και τον εαυτό του χωρίς να κουράζεται.

Αναφέρω τους συγκεκριμένους δύο γιατί όπως δεν έχετε δηλώσει τους ακούτε παιδιόθεν (ειδικά τον δεύτερο).

Περιμένουμε συνέχεια. Τί έγινε από το 1998 και μετά;

Υ.Γ. Ξεκινήσατε με Rolling Stones; Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου

Ανώνυμος είπε...

Άντε όλοι μαζί στις τρεις εβδόμου /
συντονιζμένοι στη δΓιαμαντική παρτούζα /
μπας και φουλάρουμε το στούντιο ηδονές /
να μεγαλώσει η ΟικογένΙα /
δΓιαπλανητικοί δΓιαμαντιστές ασούμε

Αναμμένος τη συνέχεια...

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Συνέχισε, συνέχισε! Πάνω στο καλό μας έκοψες άτιμε...

Ανώνυμος είπε...

Moiazete wraia parea. Na ta xiliasete. Filia apo to vroxero London.

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά!

ΑπολαυστιΚΑΚΟ το ποστ.

Ανώνυμος είπε...

Αδέρφχια!Να τα χαιρόμαστε τα δγιαμάντγια!Να τα εκατοστήσουν!Ά
ντε 10-12!
ντινιώ/db

Ανώνυμος είπε...

Ζηλεύουμε κι εμείς στην Αθήνα που ακούμε ενιότε μέσω Διαδικτύου.

Έζησα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και οι λέξεις Σημαντήρας και Διαμάντια μου φέρνουν στο νου μεταμεσονύχτιες (μου)σκέψεις πάνω σε έρωτες αγιάτρευτους. Μοναδική συντροφιά το ραδιόφωνο. Νόστιμα χρόνια.

Συγκινήθηκα γαμώ το.