Ο κακοπχοιός

Ουφ...ας πράξω λοιπόν εγώ την αρχή, ας ταράξω εγώ τα λασπωμένα νερά, το βούρκο της αδράνειας όπου έχουμε υποπέσει. Ιδού το μεταμεταμοντέρνο πεζό πόνημά μου.

Ο Κακοπχοιός
του Μαρκ Ου Αγγέλου

Μαύρα μεσάνυχτα στο Νέο Κόσμο όταν ο Πάνος Ξηλώνης έσφιξε στα χέρια του το τσαλακωμένο απόκομμα του κυριακάτικου Τύπου. Το κατηγορητήριο ξεχώριζε στο κέντρο της σελίδας με μεγάλα έντονα γράμματα:

Κατηγορούμε τον συγγραφέα Πάνο Ξηλώνη για κακοποίηση της Γάμμα και παρά φύση ασέλγεια. Τον αφήνουμε στο αόρατο χέρι της λαϊκής ετυμηγορίας. Ας είναι αυτή που θα καθορίσει το βάρος της ποινής του.

Στη θέα, όμως, του κατηγορητηρίου ο Πάνος δεν ένιωσε την παραμικρή έκπληξη. Γνώριζε απ' την αρχή ότι αυτοί οι κριτές, οι υπηρέτες του κατεστημένου, του Συστήματος με σίγμα κεφαλαίο, θα ήταν μαζί του αμείλικτοι. Δε μετάνιωνε ούτε στιγμή για τις πράξεις του. Ήταν άλλωστε τα ίδια του τα γραπτά που τις πρόδιδαν. Μια διαρκής ομολογία της κακοποίησής της Γάμμα.

Ήταν τρελά ερωτευμένος με τη Γάμμα από τα χρόνια της νιότης του. Δεν άργησαν να ξεδιπλωθούν οι ηδονικές του ορμές και η περιέργεια ν' ανιχνεύσει κάθε της λεπτομέρεια. Την αγαπούσε μ' όλη του την ψυχή και της δινόταν σχεδόν ολοκληρωτικά. Εκείνη, βέβαια, δινόταν σε πολλούς αλλά εξ' ολοκλήρου φανερωνόταν μόνο στους μύστες της. Γι' αυτό την αγαπούσε βαθιά. Γιατί ήξερε πότε και σε ποιούς να δοθεί.

Δεν ήταν λοιπόν αυτός που έπρεπε να ντρέπεται. Δεν ήταν αυτός ο ξεφτιλισμένος, αλλά εκείνοι, οι αδίστακτοι δικαστές του. Αυτοί που έσπευδαν να φιμώσουν την παραμικρή παραφωνία που έφτανε στα βολεμένα τους αυτιά. Δεν τον πείραζε όμως. Αυτά τα γνώριζε και πριν γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα, το οινο-πνευματικό παιδί του, όπως δήλωνε και στον πρόλογο. Ο πχοιητής της Σήτας είχε αποσπάσει τα χειρότερα σχόλια από τους κριτικούς του Πνεύματος.

Συνέλαβε την υπόθεση μέσα σ' ένα ταξί, στη διαδρομή για το σπίτι του, μα πρέπει να την εγκυμονούσε μέσα του χρόνια. Θυμάται ακόμη το τσιτάτο του Ρεμόν Κενώ που του διαπέρασε το μυαλό κι έπειτα μια λάμψη. Αυτό ήταν. Ξεκίνησε να γράφει το ίδιο βράδυ.

Ήρωάς του ένας φτωχός, άσχημος και ομοφυλόφιλος αναγνώστης που προσπαθώντας να δώσει νόημα στη ζωή του αποφάσισε να σταχυολογήσει ποιήματα που καθρέπτιζαν την ψυχή του. Μπουχτισμένος από το λόγιο, ακαταλαβίστικο ύφος και τις φανφάρες των ποιητών της γενιάς του αποφασίζει να γράψει κι ο ίδιος. Αλλά με παραμορφωμένη γλώσσα. Με μια φωνητική γραφή, κοντά σ' αυτή των Αρχαίων. Αυτός έμελλε να γίνει ο Πχοιητής της Σήτας, ο πιο σπουδαίος πχοιητής της γενιάς του. Ο τίτλος του μυθιστορήματος είναι λογοπαίγνιο με τους ποιητές της ηττημένης Αριστεράς, της γενιάς του Αναγνωστάκη. Δεν άρεσε φαίνεται στους κριτικούς. Είχε βιάσει τη γλώσσα αλλά το είχε ευχαριστηθεί. Μαύρα μεσάνυχτα στο Νέο Κόσμο. Δεν μετάνιωνε ούτε στιγμή και για τίποτα.