Πέμπτη 21 Ιουλίου 2005

Θέλει προσπάθεια η χαρά

Υπάρχουν λόγια (γραμμένα ή άγραφα/προφορικά), που έχουν τη δύναμη να σου ανοίξουν τα μάτΧια. Ή να σου ανοίξουν δρόμους. Τα λόγια τής Φένιας Γκουντούλα τα συμπυκνωμένα στο ποιητικό μόρφωμα ‘Θέλει Προσπάθεια Η Χαρά’, μπορούν να γίνουν φάρος φωτεινός κι οδηγητής ισόβιος για τις ψυχές μας.

Η Φένια δεν είναι ακριβώς συνοδοιπόρος των ‘δΓιαμαντΓιών’. Είναι συν-δρομέας και συνδρομητής, αφού μέγα τμήμα τής ζωής της το έχει περάσει τρέχοντας (με παπούτσια Nike). To ποίημα φέρει τον προσωρινό τίτλο ‘Θέλει Προσπάθεια Η Χαρά’, τον οποίο αυθαίρετα τού κόλλησα εγώ, εστιάζοντας στο σημείο τού ποιήματος που με αφορά και με εκφράζει περισσότερο. Αντιπροτάσεις για τον τίτλο δεκτές. Δεν ρώτησα τη Φένια: ήταν από τις ποιητικές συνθέσεις που συναρμολόγησε στο μυαλό της, κατά τη δΓιάρκεια ενός ή πΓιο πολλών τρεχτικών session; ΓΣ


Θέλει προσπάθεια η χαρά

Υπάρχει όμως και μια μελαγχολία,
αυτή της τεμπελιάς
Σ’ αυτή που μπαίνεις κάποτε με κάποια αφορμή
ή και χωρίς
- πόσες φορές μονάχοι δεν την προκαλούμε;

Κι ύστερα κλαίγεσαι σε άλλους
ή και μόνος
Κι οι μέρες κυλούν
Κι εσύ βουλιάζεις όλο πιο βαθιά
σ’ αυτή την άνευ λόγου θλίψη
Την ξέρω!
Τη χρησιμοποίησα κι εγώ
και για καιρό την είχα παρατείνει
Για λόγο σοβαρό, να πεις, δεν ήταν
Απλά τεμπέλιαζα
Βολεύεσαι και μες στη θλίψη, ξέρεις

Σου γίνεται συνήθεια και πορεύεσαι μαζί της
Θέλει λιγάκι κόπο για να βγεις
Λίγη δουλίτσα,
Ίσως μαγκιά επίσης
Πώς να το κάνεις;
Θέλει προσπάθεια κι η Χαρά
Διεκδικεί την προσοχή που της αξίζει
Α!... Ναι!
Τη γνώρισα της τεμπελιάς ετούτη τη μιζέρια!
Κι εγώ την έχω εκμεταλλευτεί.
Μα τώρα πια,
πώς με θυμώνει!
Όταν τη συναντώ σ’ άλλων τα πρόσωπα αγριεύω!
Δεν έχω χρόνο να παρηγορώ
μία μελαγχολία πλασματική.
Κάτι
που εύκολα μπορούσες να το σβήσεις
μα υποσυνείδητα εσκεμμένα το αγνοείς.

Φένια Γκουντούλα



11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

8ELEI PROSPA8EIA I TEMPELIA
kai eroto: poios epitelous 8a milisei kai tin megalepivoli kai suntoxroni terastia prospa8eia pou apaitei i idia i tempelia..? exei pi3ei auto to makavrio pentadiastato sumpan me ti filosofia tin idia pou exoume ouli xasei to noima. oti pisw apo ka8e filosofia kruvontai apeirws apeires wres tempelias. tempelias pou de mas xarizetai tsampa kai verese.. apoktatai de, me terastia prospa8eia, kopous, agones ktl. opote isws proteinw na organo8ei kinima 'i organosis 'i anorganosis uper tou anapospastou dikaiomatos mas uper tis tempelias. Ole…!

Zpi είπε...

Μπράβο Φένια εξαιρετικό!
satnapar μεγάλη αλήθχεια είπες τώρα και το κακό είναι ότι έχεις και επίγνωση του γεγονότος.
Εγώ πάντως το παλεύω χρόνια τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Φένια, να σου δώσω και τα δικά μου συγχαρητήρια για το ποίημά σου. Οι σκέψεις σου, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.
Ασφαλώς και το να παρατείνεις μια θλίψη, είναι ένα είδος βολέματος. Και το βόλεμα είναι εξαρτησιογόνο από την ίδια του τη φύση. Σου δίνει μία ασφάλεια η θλίψη. Σε καλομαθαίνει το να ‘κλαίγεσαι’ και να είσαι έρμαιο της μοίρας σου. Είναι πολύ ωραία τεμπελιά τελικά, να αποφασίζει η μοίρα σου για ‘σένα...
Και όταν ένα φως ανάβει, το βλέπεις μα το αφήνεις να σβήσει. Σε ταρακουνά από τη μελαγχολία μέσα στην οποία έχεις μάθει να ζεις. Σου ζητά να κάνεις ακόμη ένα βήμα προς αυτό, μα εσύ έτσι μοιραία και παθητικά που έχεις πάρει τη ζωή σου, του γυρνάς την πλάτη. Η χαρά έρχεται, αλλά από ‘σένα εξαρτάται αν θα μείνει...

Τα εύσημά μου και για τη γραφή σου αλλά και για το περιεχόμενο.
Καλή συνέχεια (ε, δεν μου πάει να σου πω ‘κακή’), αν και ξέρω πως αυτή θα υπάρξει.
Νάσος

Υ.Γ.: Μου αρέσει επίσης πολύ η τελευταία πρόταση, και η εύστοχη αντινομία που περιέχει.

Ανώνυμος είπε...

endiaferousa topothetisi,an kai isos tha prepei na analogistoume kai ta vathitera aitia autis tis aneu logou ekdiloumenis tempelias. Tis perisoteres fores den einai ena kapritsio. Mporei na apaitite anupervlitos kopos gia na parasirthei ousiastika mia prosopikatita se domikes allages. perisotero tha simfoniso oti theli MAGIA i xara

Ανώνυμος είπε...

Οχι προσπάθεια αλλά προσπάθχια θέλει. Αρκετά ημιάθλιο το ποι-ημι-ήμα. Και Zpi ή όμπγιος αλλος σχεδγιάζει το σάιτ, λιγο μεγαλύτερο font δεν θα πείραζε. Να διαβάζεται και από μας τους αστιγματικούς (ή μήπως αστιγματισμικούς?) διοπτροφόρους...

Ανώνυμος είπε...

Θύμαμαι τότε που είχαμε πρωταρχίσει να γράφουμε μαζί τα πρώτα ψήγματα ποιητικής γραφής...
Θυμάμαι πάντα τον ενθουσιασμό σου και την αφοσίωση σου κυρίως σε ότι σε πάθιαζε. Ξεχνούσες τα πάντα γύρω σου...
Σε θαύμαζα απο τότε.
Και τώρα...τι να πω? Θα ήθελα να διάβαζα το συγκεκριμένο ποίημα γραμμένο όμως σε χαρτί και όχι στο ευτελές μέρος ενός διαδικτυακού τόπου, και να χαίρομαι την υπογραφή σου και να περιμένω κι άλλα, κι άλλα...
Δε σταματώ να περιμένω.
Να σε περιμένω να ξεπροβάλλεις πάντα μέσα απο τις σελίδες και να σε διαβάζω, να γεμίζεις με εικόνες, τις εικόνες σου, και με συναισθήματα, αυτά που τόσο απλώχερα γνωρίζεις να δίνεις, σε όσους σε ακούν και σε διαβάζουν.
Πάντα πιστός ακόλουθος σου
Μάνος

Ανώνυμος είπε...

Θέλει προσπάθεια η χαρά, αυτό είναι σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι εσύ Φενιούλα, δε χρειάζεσαι προσπάθεια για να γράψεις κάτι τόσο όμορφο...
Το' χεις μέσα σου και όταν το μοιράζεσαι και μαζί μου αισθάνομαι τυχερή!
ΛΙΑ

Ανώνυμος είπε...

πόσο πολύ τα νοιώθω αυτά τα λόγια, πόσο πολύ τα ζω αυτά τα συναισθήματα...και πόσες ακόμη φορές θα με διαβάζω μέσ' από σένα?
Είχα διαφορετικές συστάσεις σχολίων για αυτό σου το ποίημα αλλά αφού το διάβασα δε μπορούσα παρά να τις αγνοήσω.Τα κατάφερες γι ακόμα μια φορά να με φέρεις - ίσως εν αγνοία σου - πιο κοντά σε σένα, πιο κοντά στην πραγματικότητα. Δε θα σου πω συνέχισε γιατί ξέρω ότι τέτοια μέσα έκφρασης σε τρέφουν. Αυτό είσαι εσύ. Αλλά αυτό μπορεί να είμαι κι εγώ, και κάποιοι άλλοι ίσως που περιμένουν να δουν τους εαυτούς τους στα γραπτά σου.
Η δική μου γνώμη είναι πως μάλλον μόνο τα σημαντικά και τα όμορφα θέλουν προσπάθεια. Και η χαρά είναι ένα απ΄αυτά. Ισως λίγο υποτιμημένη λόγω του κηνυγιού της ευτυχίας. Μήπως ξεχάσαμε να χαιρόμαστε κυνηγώντας την ευτυχία? Μήπως δεν ξέρουμε πώς?Αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια για τη χαρά και μόνο.

Ανώνυμος είπε...

πόσο πολύ τα νοιώθω αυτά τα λόγια, πόσο πολύ τα ζω αυτά τα συναισθήματα...και πόσες ακόμη φορές θα με διαβάζω μέσ' από σένα?
Είχα διαφορετικές συστάσεις σχολίων για αυτό σου το ποίημα αλλά αφού το διάβασα δε μπορούσα παρά να τις αγνοήσω.Τα κατάφερες γι ακόμα μια φορά να με φέρεις - ίσως εν αγνοία σου - πιο κοντά σε σένα, πιο κοντά στην πραγματικότητα. Δε θα σου πω συνέχισε γιατί ξέρω ότι τέτοια μέσα έκφρασης σε τρέφουν. Αυτό είσαι εσύ. Αλλά αυτό μπορεί να είμαι κι εγώ, και κάποιοι άλλοι ίσως που περιμένουν να δουν τους εαυτούς τους στα γραπτά σου.
Η δική μου γνώμη είναι πως μάλλον μόνο τα σημαντικά και τα όμορφα θέλουν προσπάθεια. Και η χαρά είναι ένα απ΄αυτά. Ισως λίγο υποτιμημένη λόγω του κηνυγιού της ευτυχίας. Μήπως ξεχάσαμε να χαιρόμαστε κυνηγώντας την ευτυχία? Μήπως δεν ξέρουμε πώς?Αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια για τη χαρά και μόνο.

Ανώνυμος είπε...

ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΤΕ!!! Μπλανκο! Μπλανκο! Σε λάθος σελίδα είσαστε. Εδώ είναι της ΚαΚοσύνης! Κσου!
Πάντως, περάστε μετά απ` το λογιστήρΓιο να σας πληρώΞω. Ειδικά εσένα τον τελεΦταίο, θα σου δώκω τα διπλά.

Ανώνυμος είπε...

Το ζήλεψα το ποίημά σου, Φένια.
Πιότερο κι απ'τα τρεχτικά session sou...