Ευτυχισμένο Χριστούγεννννο!

Σσσστ! Μυστικό!

Κρατάς μυστικό; Έλα πιο κοντά να σου πω στο αφτί…

Το bar ‘Urban’ το ξέρεις; Ναι, αυτό στη Ζεύξιδος (κάθετη της Ικτίνου), στον αριθμό 7. Ε, άκουσα ότι την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου τα ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ θα δώσουν unplugged live εκεί.

Ναι, ναι, σου λέω! Όπως στον 102 στα ‘διαμάντια’ μας, τον Απρίλιο του 2005. Θυμάσαι ‘Το Παιχνίδι’, την ‘Αδρεναλίνη’, το ‘Στο Δρόμο’, τα ‘Χάρτινα Λουλούδια’ και το ‘Πόσο Κοντά Είναι Η Ασία’, τα οποία αερίστηκαν ζωντανά στην εκπομπή από τον Σαλβαδόρ στη φωνή, με τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας (Κώστας Πουλής);

Ε, την Πέμπτη οι δυο τους (πιθανώς κι ο Δημήτρης Ζήκας με τα βασικά στα τύμπανα), θα παίξουν έτσι στο ‘Urban’.

Σσσστ, π’ αναθεμά σε! Mην φωνάζεις. Ακούγεται, επίσης, ότι ο Σαλβαδόρ, μετά από πολύ καιρό σε συναυλία, θα παίξει και μπάσο!

Αμ, το άλλο; δεν στο ’πα. Σκύψε κι άλλο... Είσοδος δωρεάν!

Το ξέρεις, σε εμπιστεύομαι, μην το πεις πολύ παραέξω...
Όχι βρε, εννοείται ότι θέλω να γίνει γνωστό, αλλά να, φοβάμαι...
Πού θα χωρέσουμε;

Νάσος Αβδαρμάνης

Νάσο, δώσε μου τον ΑΦΜ της Baby Records και τον ΑΦΜ του ‘Urban’, για να κόψω τα τιμολόγια για τη δΓιαφήμιση ασούμε. Να είναι τουλάχιστον νομότυπη η συναλλαγή.

Γιάννης Σημαντήρας

ΚΑΡΦΏΘΗΚΕ ΑΠΌ ΤΟΝ/ΤΗΝ NASOS AT 9:10 Μ.M. (ή Π.Μ.;) 102 ΣΧΟΛΙΑ

JODY STEPHENS (BIG STAR)

by John Simandiras

a Big Star on our blog

Things change. That’s for sure. That’s well-known. But some things need, erm, a little extra time to change than others. Big Star, the more-than-cult Memphis band that has been influencing the ‘crème de la crème’ of guitar underground rock, from Replacements to R.E.M., needed “that little extra time” to come back. In their case, “that little extra time” has proven to be no less than 30 years. Three decades after their legendary effort –that suffered poor distribution-, ‘Third/Sister Lovers’, original members, Alex Chilton and Jody Stephens, reformed Big Star. 2005’s Big Star have just released ‘In Space’, an album of new, original studio material on our beloved RYKO. Not at all surprisingly, Alex Chilton refuses to promote ‘In Space’ talking to journalists. On the other hand, Jody Stephens had no problem answering our questions.

Ladies and gentlemen, all the way from Memphis, Mr. Jody Stephens!

Jody, where are you and what have you been doing, before answering my questions?

I’m in Memphis, at Ardent Music, a small record label and recording studio that’s been around since 1966. Primarily, I manage the studio, but I also do some work with the label.

When did you first meet Alex Chilton? What was your first impression about him?

In 1970, Andy, Chris (Bell, the long dead Big Star) & I were playing at a VFW Hall (Veterans of Foreign Wars hall, you can rent it out) in Memphis. He’d come to the gig to check us out. My impression was that he was a pretty significant music figure, he had a lot of success and a great voice —I didn’t know him so much as a musician at that point, more as a great singing voice and someone with experience. He decided to join us, and I thought it was definitely a turn for the best.


All of those years that Big Star were practically not active, and their records were going in and (mostly) out of print -despite the huge critical acclaim-, did you want to put Big Star back together with Alex? Had you asked Alex to re-vive Big Star?

In 1978, when I was in England, the 3rd album was released there for the first time, and EMI then released the first two albums as a double album. Prior to that, information about the band was appearing in ‘Sounds’, ‘Melody Maker’, ‘NME’ —there always seemed to be something, so I communicated with Chris, and we started talking about getting the band back together. By the time I returned to the US in August 1978, it had all fallen apart for some reason, I can’t remember why. But, apart from that time in England, it never came up.
Then Mike Mulvihill called about us playing in Missouri out of the clear blue, saying “we’ll cover your expenses”. Alex agreed, so did I, and I’d met Jon & Ken (see: www.bigstarband.com) through Gary Gersh, so next thing I knew Bud Scoppa called about recording it for Zoo, and we do this gig, and it launches this whole new journey for me.

And, now, thirty years after the legendary ‘Third/Sister Lovers’, Big Star have just released a studio album of brand new material! The unexpected has happened! Was it worth the 30year-wait?

YES! I had a great time doing it; it was a challenge with peaks and valleys. Anything you do that’s a creative challenge, you run into road blocks, and songs seemingly come out of nowhere —and sometimes they don’t come at all. When you find yourself in the studio with a plan to write and record a song each day, and it all comes together, it’s a great euphoria. But on the day or so that it doesn’t, those days are the valleys. It only happened once in this session, on that day the assistant engineer on the project came up with ‘Mine Exclusively’. I’m really proud of the challenge we all took with this, and the way it turned out.


How long (and where) have you been rehearsing ‘In Space’’s songs, before you entered the famous Ardent Studios in Memphis?

We hadn’t, we wrote and recorded a song each day for 15 days. We picked 12 of those songs, and spent 5 days overdubbing. Then we mixed, we mastered, that was it.

What’s so special about Memphis and, particularly, Ardent Studios, that makes them the natural home to host Big Star’s sessions?

John Fry is one of the figures that makes Memphis special, he started a studio in the garage of his parent’s home before opening Ardent in 1966. The studio has hosted Sam & Dave, The Staple Singers, James Taylor, Led Zeppelin, Isaac Hayes, The Replacements, REM, Zucchero, The White Stripes. Add that with Sam Phillips and Sun Records, and the history and events that go along with that —it’s mind boggling to think that Elvis, Johnny Cash, and others walked through the door of that place looking for someone to pay attention to them and their talent. And Stax -Otis Redding, Booker T & the MGs- all that history coupled with all that’s going on musically in Memphis today —do I need to say anything else?

From all the records that you participated in, Jody, do you have a favourite one?

I don’t —it’s hard to have a favourite, because each plays a significant in my creative life. I played on 4 Big Star albums, Golden Smog, a remarkable experience, Bill Lloyd, Elliott Smith, Matthew Sweet… all of it was incredibly fun, because I get to sit down with people who are incredibly creative, and do things that resonate with me —and that’s what it’s all about. I don’t have to over-intellectualize it.

You know, people usually tend to mention Big Star’s ‘Third’ as “a record that can make them cry”. Also, many musicians (among them VIPs, like R.E.M. for example) are systematically spreading this kind of belief about ‘Sister Lovers’. It’s a record that proved to be a life-changing experience, not only for listeners, but for the group itself as well, isn’t it?

I’ve run into people who’ve said listening to it was comforting to them, when they were going through tough periods in their life. I never thought of that record as having that effect, because of my experiences at that time, and my initial thoughts about the record. But as time passed, I began to understand that it was a brilliant expression of where Alex was at that time in his life; it captures his feelings and thoughts on life. “Blue Moon” is a very sweet song, other moments are really dark —a bunch of different emotions are expressed on the record.

So, can you name a record that can make you cry, Jody?

I’m sure there are others, but this is the first that came to mind, there’s a band called Skillet on the Ardent label, their first album has a song called ‘Saturn’. I heard that song about the time that I found out my dad had inoperable cancer, and it was a very comfortable song.


How often do today’s Big Star have group meetings? Besides group meetings and playing together in the studio or on stage, do you hang around together? Could you say you’re friends? And which member of today’s Big Star is more close to you, Jody?

We never have meetings unless we’re on stage or in the studio, we all just kind of know what to do. We discuss things over the phone or the Internet. Jon lives in Seattle, Ken lives in Paris, I live here in Memphis, and Alex lives in New Orleans, so we don’t really hang out together. There’s an incredible connection between the four of us on stage, but we come off stage and go our separate ways. I’m closest to Alex, because we have a relationship that spans 35 years.

After your shows, do you sit around and talk to guys from the audience?

Yes, I appreciate that people come to the shows, and making contact with the audience is what makes it fun. The band is a bridge to meeting people.

Linda Pitmon, Steve Wynn’s precious drummer and girlfriend, was talking to me with great enthusiasm about you and Golden Smog’s upcoming record, when she visited Thessaloniki, Greece, to play with Steve and his Miracle 3, last May. She sounded and looked really excited about Golden Smog! How are things for Golden Smog?

I got to play on four tracks on the new record, and spend some time with Danny, Gary, Jeff, Craig and Mark, and it’s funny, again, in the studio you spend time together but you’re focused on the tasks at hand. The days are long, but you don’t get to visit that much. The Smog connects and resonates with me, and it’s a joy to play in the band, because it’s a great creative experience. Anytime I put myself in a situation where I can surprise myself, I walk away feeling great.

Speaking about girl drummers, are you into Maureen Tucker’s drumming?

She adds a lot of character to the band, and she was the right drummer for the type of the music they made.


And speaking about The Velvet Underground, is Lou Reed aware of your version of ‘Femme Fatale’?

I don’t know.

Ever met with Lou Reed?

No.

What’s the importance of the Velvet’s first album to your life/each Big Star’s life?

I can’t speak for the others, but I can say that in the midst of music getting way over-intellectualized and sophisticated, it brought back the soul, and a certain innocence, to alternative rock.


So, will we be waiting another 30 years for the next Big Star brand new studio project?

We really haven’t thought about anything beyond this record and getting back out on stage to perform live to support it.

9 με 10

Γκαμπρέν μην ξεχάσεις...
Από Δευτέρα η εκzombie αερίζεται 21:00-22:00
Αγγίξαμε το 10 πάμε για το 12.
Εφχαρίστο

ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ για τα ΔΓΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ από το blog μας

Σε μια προσπάθεια να αυτονομηθεί από την εκπομπή, και να λάμψει αυτόφωτο και αυθύπαρκτο στον ΚυβερνοΓαλαξία, το blog μας θα χαρίσει 3 (τρεις) μονές κούτρα προσκλήσεις για τη συναυλία των ΔΓιάφανων Κρίνων στην Αποθήκη τού ΜΥΛΟΥ, το Σάββατο-3Δεκεμβρίου2005.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις 5 (πέντε) μονές προσκλήσεις τις οποίες θα προσφέρουν τα ‘δΓιαμάντΓια’ στΗ ραδΓιόφωνο, το blog θα δημιουργήσει τη δική του λίστα συμμετοχής στην κλήρωση 3 (τριών) προσκλήσεων.

Για να μπει κανείς στη λίστα συμμετοχής στην κλήρωση του blog μας, στέλνει comment στο παρόν post, comment με το ονοματεπώνυμό του. Αρκεί αυτό. Μην μπαίνετε και σε κόπο, έχουμε όλοι τις δουλειέζ μας.

Η κλήρωση για τις 3 δωρεάν προκλήσεις τού blog (όπως και η κλήρωση των 5 προσκλήσεων αυτής καθαυτής τής εκπομπής) θα γίνει λίγο πριν από το σχόλαζμα της Παρασκευής-2Δεκεμβρίου2005, δηλαδή κατά τις 19:50 ασούμε.

Καθεμιά και καθένας δικαιούται να στείλει το ονοματεπώνυμό της/του και στο blog και στο ράδΓιο (με SMS, ωσεπιτοπλείστον), συμμετέχοντας και στην blogίστικη και στη ραδΓιοφωνικιά κλήρωση.

Καμιά απορία; Αν ναι, επικοινωνήστε με το diamonds@ert3.gr.
O κυρΓιάννης ο Σημαντήρας θα χαρεί να σας εξυπηρετήσει…

Εφκαρίστοκ

ΓΣ


Update:
Η Κρίνωσις πραγματοποιήθηκε και οι 3 τυχεροί είναι οι:

Αμανατιάδης Σωτήρης
Νέστορας Πουλάκος
Ελσια Παπαγεωργίου

Have Fun

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ
(ποίημα-μετά-προλόγου)

Όπως έχω ξαναπεί μέσω της εκζομπής -και ζητώ συγγνώμη αν έχω ημιζαλίσει μερικούς μ’ αυτή τη χιστορία-, τον περαζμένο Μάρτη κέρδισα με το σπαθί (και το ξίφοζ) μου μγια θέση ανάμεσα στους εξήντα μαθητές Λυκείων της Δυτικής Θεσσαλονίκης για το πρόγραμμα Euroscola, που έχει ως σκοπό τη γνωριμία των νέων με το Ευρωκοινοβούλιο και τους ευρωπαϊκούς θεζμούς.

Τούτη τη φορά όμως δεν ήξεραν τι τους περίμενε... Εγώ και οι ημισυνάδελφοι συμμαθητές μου, Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι, φανήκαμε ιδγιαιτέρως μαχητικοί, ασούμε, τόσο στον τομέα της κατάθεσης προτάσεων, ανάλογα με το θέμα της επιτροπής του ο καθένας, όσο και στην παρουσίασή τους στους γερομπαμπαλήδες που ήταν επιφορτιζμένοι με τη, ψυχοφθόρα για τους ίδγιους, μπίζνα να τις συγκεντρώσουν. Φαντάζομαι ότι πρέπει να καταναλώθηκαν πολλά κουτχιά υπογλώσσχια στο κτήργιο εκείνη τη μέρα...

Στην ομορφιά του Στρασβούργου δε θέλω ν’ αναφερθώ από τώρα, γιατί αδέρφχια μου είστε, δε θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε. (Λέω «να κάνω» κι όχι «να πράξω», κύργιε Σημαντήρα, γιατί προφανώς η ζήλια συνκακαλέγεται στα καμώματα κι όχι στις πράξεις). Συστήνω πάντως ανεπιφύλ-αχ!-τα μγια επίσκεψη στην αλσατική πρωτεύουσα, αν βρεθείτε ποτέ προς Γαλλία μεργιά.

Το ποίημα που ακολουθεί, φιλοδοξεί να εκφράσει τα προσωπικά μου βιώματα από την όλη περιπέτχεια, αλλά κυρίως να υμνήσει τα έργα και τις ημέρεζ μας εκεί. Περιμένω εναγωνίως τα σχόλιά σας, δΓιαμαντάκια...

Υ.Γ.: Κακέ, τι απέγινε η Σλέιερ; Πείτε ό,τι θέλετε αλλά εμένα μου ημιέλειψε... Πάνω που την είχα συμπαθήσει, είχε προσαρμοστεί σχεδόν άψογα στην οικογέ-νια μας, ασούμε. Γιατί εσχιώπησε η άλλοτε λαλίστατη ημιαδερφή μας;

STRASBOURG, LIBERTE

«Παλιότερα θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, τώρα το μόνο που θέλουμε είναι ν’ αλλάξουμε κόσμο.»

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Μην πας ποτέ μόνος στο Ταχυδρομείο

Στρασβούργο, μου ’παν για σένα ένα πρωί
την ώρα μιας ανούσιας συντακτικής ανάλυσης.
Έχεις ιδέα από αρχαία ελληνικά;
Στρασβούργο, τα λεφτά μου κείνη τη μέρα δεν έφταναν για πρωινό
-για τα δίδακτρα των παλιογαλλικών ας μη μιλήσω-
κι η ζωή μου έμοιαζε μουντζούρα από χαλασμένη πένα
πάνω σε πρώτης ποιότητας χαρτί
όμως από την πρώτη στιγμή το ’ξερα
πως ήτανε γραφτό ν’ ανταμωθούμε.

Στρασβούργο, στ’ ορκίζομαι
πως το πρωί που έφυγα, δεν είχαμε ρεύμα σπίτι
κι οι γονείς μου δυο μίζερες κηλίδες,
έτσι μου φάνηκαν, καθώς πετούσα από πάνω τους.
Βλέπεις λοιπόν;
Το πήρα επιτέλους απόφαση.
Κανένα δε θ’ αφήνω να μιαίνει τη ζωή μου πια.

Στρασβούργο, μην παραπονιέσαι,
τα πιο λαμπρά νεανικά μυαλά της πόλης μου
σου ήρθανε τούτο το Μάρτη.
Πόσο μας κάνει εξήντα παιδιά
επί δεκαεφτά χρόνια ο καθένας;
Μια χιλιετηρίδα δύναμης και σοφίας.
Το ‘Dust In The Wind’ ακούγαμε στο λεωφορείο
καθώς σου ερχόμασταν μέσω Στουτγκάρδης
όμως ο καθένας μας αισθανόταν
ένας μικρός τυφώνας από μόνος του...
Στρασβούργο, το είδες με τα μάτια σου,
τρεις ορόφους ξενοδοχείων γεμίσαμε με τα νιάτα μας.
Φοβήθηκα μην προκληθεί καμία έκρηξη από την τόση ενέργεια
-όχι τίποτε άλλο, μετά θα πλήρωναν οι κηδεμόνες μας
και οι συνοδοί καθηγητές θα έπρεπε να το ανακοινώσουν
στους λυκειάρχες μας
μα εμείς δεν τους θέλουμε άλλο πάνω απ’ τα κεφάλια μας,
ούτε τους μεν ούτε τους δε.

Στρασβούργο, μη με κουνάς από την Place Kleber σου
δε βλέπεις που μαζεύω αχόρταγα ήλιο;
Ήμουν καιρό κλειστή σε θερμοκήπιο
κι ολόγυρα ομίχλη, τι αδικία, μη με παρεξηγείς.
Στρασβούργο, η άνοιξή σου μ’ άνθισε κι εμένα
τόσο που ένας πλανόδιος ζωγράφος σου,
αστείο, μα με πέρασε για Ιταλίδα
και μου ’πε «Ciao bella»
εσύ και η Petite France σου φταίτε για το φιλί που του ’στειλα.

Στρασβούργο, πλάι στο ποτάμι σου περπάτησα
-όσο μπόρεσα, τα πόδια μου, βλέπεις, δεν καταδέχονταν τη γη-
ακούγοντας Μωρά Στη Φωτιά με νίκης χαμόγελο στα χείλη.
Στρασβούργο, τα ποταμόπλοιά σου δεν πλέουν σε νερό
μα σε όνειρα λιωμένα στης νιότης το καμίνι.
Έξοχο το Ευρωκοινοβούλιό σου, μας άφησε άφωνους,
υπήρξε όμως ένα πρόβλημα:
μας υποδέχτηκαν εκεί κάτι γκριζομάλληδες γραφειοκράτες.

Στρασβούργο, εμείς δε δίνουμε δεκάρα για τους γραβατωμένους.
Τα μυαλά μας τα σπείραμε με σπόρους διαλεχτούς
και τα ’χουμε αλύπητα οργώσει, δεν τα πουλάμε στον πρώτο τυχόντα.
Το ξέρω πως δεν τους άρεσαν οι φάτσες μας
ούτε τα ρούχα ή τα μαλλιά μας
-φαντάσου τι θα ’χανε να πουν για τις ιδέες μας!-
Με πόση ευχαρίστηση θ’ απαντούσαν στις ερωτήσεις μας
ή πώς θα χάρηκαν στην ψηφοφορία...
Πλάκα δεν είχε που τους πετάξαμε βροντερό το «όχι»
για Ευρωσύνταγμα κι Ευρωστρατό;

Στρασβούργο, τι ωραία που ξίνισαν τα μούτρα τους
όταν άκουσαν τις προτάσεις των επιτροπών μας...
Όλο ξένες, άγνωστες για κείνους λέξεις τους ξεφουρνίσαμε:
Ειρήνη, δωρεάν παιδεία, περιβάλλον καθαρό,
και κάτι ακόμη, γι’ «ανθρώπινα δικαιώματα»
και «ίσες ευκαιρίες» προσθέσαμε οι τολμηρότεροι.
Ακόμη γελώ χαιρέκακα
όταν θυμάμαι πώς τους στριμώξαμε.
Στο κάτω - κάτω ήμασταν τριακόσιοι
κι εκείνοι μόλις πέντ’ έξι,
Εμείς έχουμε τη Ζωή να βράζει μέσα μας
μα εκείνοι δε θυμούνται καν τι είναι.
Νομίζουν τάχα ότι κρατούν τον κόσμο στ’ ανάξια χέρια τους
ότι τον κουμαντάρουν και μάλιστα ότι το κάνουν και σωστά...
Όμως γελιούνται. Ο Κόσμος είναι δικός μας. Τελεία και παύλα.
Δεν έπρεπε κάποιος να τους βάλει στη θέση τους;

Στρασβούργο, σ’ άφησα αξημέρωτα
με κάτι στάχτες φτηνών τσιγάρων
που προσγειώνονταν στα πεζοδρόμιά σου
σα διάττοντες αστέρες.
Μπορεί τα μαλλιά μου πολύ να ’χουν μακρύνει
από τη μέρα που έφυγα,
όμως τώρα ξέρω ότι μπορώ
και πάντα θα παλεύω-
κι όχι για το Καλό,
αλλά μόνο για το Καλύτερο.
Δε φοβάμαι κανέναν.
Και τώρα πια, σα νιώσω ότι η θηλιά στο λαιμό
επικίνδυνα έχει αρχίσει να σφίγγει,
ένα πράγμα μόνο σκέφτομαι:
πως, ανεβασμένη στου Καθεδρικού σου την κορφή,
το χέρι έτσι απλά τεντώνω και, δες, τον ουρανό αγγίζω...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΣΟΥ

Ozric Tentacles Report

f καρίστο: 2
fχαρίστοου Rating: 3/10

περισσότερα για το live Ozric Tentacles εδώ

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ new report: έως το τέλος Νοεμβρίου ο νέος δίσκος

Ύστερα από χτεσινή τηλεφωνική επικοινωνία μας κατευθείαν με την πηγή (Θάνος Ανεστόπουλος), μάθαμε ότι το νέο άλμπουμ-μετά-βιβλίου (και τανάπαλιν) των Κρίνων, θα κυκλοφορήσει έως το τέλος τού Νοέμβρη που διανύουμε, και όχι τη Δευτέρα-21 Νοεμβρίου 2005, όπως αναγράψαμε στο αμέσως προηγούμενο post μας (αντιγράφοντας το επίσημο δελτίο Τύπου). Η ολιγοήμερη (κατά τον Θάνο) καθυστέρηση οφείλεται στη διευθέτηση ορισμένων λεπτομερειών σχετικών με τη διανομή τού προϊόντος.

Χρωστάμε χάρη στον Θάνο Ανεστόπουλο, ο οποίος μάς έδωσε προφορικά την άδειά του για να δημοσιοποιήσουμε το .ΜP3 ‘Nότια του ανύπαρχτου βορρά’ δια του ιντερνετικού οίκου μας.

Oι ΔιαφανοΚρινίστες ή ΔιαφανοΚρινιστές μπορούν να εντρυφούν, επίξης, στο http://www.geocities.com/diafana_krina_gr/.

Καλό –μπλε- χειμώνα

Γιάννης Σημαντήρας

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ξανανθίζουν δισκογραφικά

Το καινούργιο άλμπουμ των Κρίνων θα είναι για την ακρίβεια (ε, πόσο ακριβό θα είναι πΧια;) άλμπουμ + βιβλίο μαζί. Το σετάκι δύο-σε-ένα κυκλοφορεί στη λιανική πώληση καθ’ άπασαν την ελλαδικήν επικράτειαν τη Δευτέρα, 21 Νοεμβρίου 2005, από τον εκδοτικό οίκο, ‘Ίνδικτος’. Θα το στοκάρουν δισκάδικά τε και βιβλιάδικα. Ο δίσκος περιέχει 11 εξολοκλήρου οργανικές συνθέσεις. Το βιβλίο απαρτίζεται από ημερολογιακές καταγραφές, αδημοσίευτους στίχους και κείμενα, αλλά και από σπάνιες, επιλεγμένες φωτογραφίες από τη 15χρονη πορεία τού γκρουπ.

Τίτλος τού σετ: ‘Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους’. Let’s give it a spin…

Eνδεικτικά, παραθέτουμε δείγμα ακούζματος σε μορφή MP3.

ΓΣ

Nassos Αβγδαρμάνης' Show

Νάσος Αβδαρμάνης

‘Στην Αριστοτέλους’

Το θέμα της έκθεσης, είναι η φωτογραφική καταγραφή της πλατείας Αριστοτέλους, μέσα από 19 ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Η καταγραφή αυτή ωστόσο, δεν επιδιώκεται να γίνει μέσω της ανάδειξης της χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής σχεδίασής της. Αντιθέτως, δεδομένου ότι η ταυτότητα ενός τόπου ορίζεται σε καθοριστικό βαθμό από τους ανθρώπους που κινούνται μέσα σε αυτόν, ο χώρος της πλατείας λειτουργεί σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα στιγμιότυπα, στα οποία τον πρώτο ρόλο έχει το ανθρώπινο στοιχείο. Η κάθε εικόνα επιχειρείται να λειτουργεί σαν ένα μέρος του συνόλου της εν λόγω καταγραφής, παράλληλα όμως να διαθέτει τη δική της οπτική και αφηγηματική αυτονομία.
Σε δεύτερο επίπεδο, στόχος της έκθεσης είναι η αποτύπωση του χρονικού πλαισίου, στο οποίο διαδραματίζονται αυτές οι σκηνές. Αναρτημένες αφίσες, επιγραφές, πανό συγκεντρώσεων, συνθήματα στους τοίχους, πλανόδιοι πωλητές, γίνονται το μέσο για να δοθεί το στίγμα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Με τον τρόπο αυτό δεν επιλέγεται η ωραιοποίηση του χώρου μέσω μιας ‘καθαρής’ απεικόνισης, αλλά η ανάδειξη στοιχείων, τα οποία πιθανόν και να κηλιδώνουν την εικόνα της πλατείας, την ίδια στιγμή όμως, ορίζουν την πραγματική και ζωντανή ταυτότητά της και περαιτέρω το σήμερα.



- Οι φωτογραφίες της έκθεσης πραγματοποιήθηκαν κατά το χρονικό διάστημα 2002-2005.

Ανταπόκριξη

Έπειτα από την ημιστασιμότητα στην οποία περιήλθε το blog μας, ευελπιστώ ότι η αναρτήση μερικών φωτογραφιών από πρόσφατες συναυλίες στις οποίες παρίσταντο αρκετά μέλη της οικογένΙας των ‘δΓιαμαντΓιών, θα βοηθήσει στην αποτελμάτωση αυτής της κατάστασης.

Είναι μερικά στιγμιότυπα από την συναυλία των ‘Μωρών στη Φωτιά’ στο Ξυλουργείο του Μύλου στις 14 του Οκτώβρη, του suport group της βραδιάς ‘Κεραίες’, όπως εPixies του Rakia με τους ‘Street Parade’, των ‘Infidelity’, και των ‘Scab Level’ από το πάρτυ της ‘Run devil run’ records στον ίδιο χώρο στις 16 του Οκτώβρη.

Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι μεγάλη μου παράλειψη είναι η απουσία φωτογραφικού ντοκουμέντου, λόγω ημιτεχνικακών λόγων, από την μεγαλειώδη εμφάνιση των ‘Los Tromos’ (ή ‘Lost Romos’; θα σας γελάσω), οι οποίοι κατέφτασαν αρεοπορικώς (να το πω και εγώ σαν τον Πετρίδη) κατευθείαν από την Τούμπα της Αυστραλίας για να επανενωθούν, έπειτα από την επεισοδιακή τους διάλυση, αποκλειστικά για μία συναυλία, στο πάρτυ της ‘Run devil run’ records.

Ελπίζω το κενό αυτό να καλύψει ο κάκιστος αδελφός Zpi, ο οποίος έχω την εντύπωση ότι και αυτός κατέγραφε το μεγάλο αυτό γεγονότο.

Επί τη ευκαιρία, αναρτώνται και κάποιες ημιέωλες, αργυροτυπικής φύσεως ασούμε, φωτογραφίες από το καλοκαιρινό φεστιβάλ του Άρδα από τα ‘Διάφανα Κρίνα’ αλλά και από τα ‘Μωρά’, για τις οποίεC-man υπόχρεος στο blog μας εδώ και καιρό.

Για την φωτογραφικακή ανταπόκριση,

Νάσος Αβδαρμάνης

Ξυλουργείο
Μωρά στη Φωτιά





Κεραίες



Πάρτυ Run Devil Run



Ράκιας




Infidelity



Scub Level



Los Tromos



Αρδας
Διάφανα Κρίνα






Μωρά στη Φωτιά

Φύγε

Φύγε επιτέλους
Βαρέθηκα να σε βλέπω να φιγουράρεις πρώτο πρώτο στο μπλόγκ μας
Φύγε πρέπει να έρθουν νέες ιδέες να πάρουν τη θέση σου
κείμενα σπουδαία ή παντελώς ασήμαντα σαν τούτο το ελεεινό
που κάθομαι και γράφω προκειμένου να σε διώξω από την πρώτη θέση
Φύγε ξστττ



Ουφφφ επιτέλους έφυγε

ΑCTIVE MEMBER συνέντευξη και δωρεάν προσκλήσεις

Σε αναγκαστική αργία τίθενται τα ‘δΓιαμάντΓια’ την Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2005, λόγω τής απευθείας κάλυψης από τον 102 τού ποδοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας-Γεωργίας. Την μεθεπόμενη, όμως, δηλαδή την Παρασκευή και 14 Οκτωβρίου 2005, είναι σχεδόν οριστικοποιημένο (το «σχεδόν» το βάζουμε για να καλύψουμε κάθε πιθανή στραβή, στην Ελλάδα ζούμε), οι Active Member θα αντιπροσωπευτούν τηλεφωνικά στο εκπομπικό σέσιον μας δια της Γιολάντας Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia).


Oι αρχιμάστορες του low bap έχουν νωπό στα δισκάδικα το νέο (11ο μεγάλης διάρκειας) έργο τους, με τίτλο ‘blah-blasphemy’.
Συνεπώς, η συναυλία τους στον ΜΥΛΟ, στην ΑΠΟΘΗΚΗ, το Σάββατο, 15 Οκτωβρίου 2005, έχει και τον ειδικό, πανηγυρικό, χαρακτήρα τής παρουσίασης του νεοδημοσιοποιημένου υλικού τους.

Η τηλεφωνική συνομιλία με τη Sadahzinia των Active Member στα ‘διαμάντια’ θα καταλήξει, κατά το απαράβατο έθιμό μας, στην παροχή δωρεάν προσκλήσεων για το εν λόγω (και κυρίως εν έργω) λάιβ.

Καλούνται τα μέλη -ενεργά και εν υπνώσει- τής Φαμίλιας των ‘διαμαντιών’ να δώσουν βροντερό το παρών τους στη συνέντευξη Active Member, τόσο βροντερό που να αντηχήσουν τα ερτζιανά από τις ιαχές μας.-

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ

Επειδή...

Επειδή τις τελευταίες μέρες όλα τα στραβά κι ανάποντα βγαίνουνε στο ν-Τρόμο μου. Κι επειδή αυτές οι «τελευταίες μέρες» όλο και μακραίνουν κι ακόμη φως ντεν Γλέπω. Να με συγχωράτε μα ντεν μου βγαίνει κάτις πΧιο αισΧιόντοξο για την ώρα. Νιώθω λίγο σαν αυτό που λέει ο Σαλβαδόρ∙ «Τι έχω κάνει και με πέταξαν στη γη;». Πού θα πάει όμως; Θα πω κι αυτό που λέει ο Αγγελάκας∙ «Σιγά μην κλάψω! Σιγά μη φοβηθώ!»…
( ΚαΚέ, να εμφανίζεται ο Αγγελάκας πΧιο αισΧιόδοξος από τον Σαλβαδόρ! Ακόμη κι αυτούς αντέστρεψα εγώ! Α, είναι σοβαρό το κατάσταση! )
ΜπουρδομιζέρΓια, λοιπόν, αλλά μην δίνετε και πολλή σημασία! Τα μου περάσει!

Μεγαλώνω∙
κι οι ανασφάλειές μου μεγαλώνουνε μαζί.
Όσο πιο πίσω, πιο παιδί,
πιο ατρόμητη μου φαίνεται πως ήμουν
Πόσο οξύμωρο αυτό!
Σκληρό!
Που μεγαλώνοντας τρομάζω πιο πολύ!
Κοιτάζω τους ανθρώπους
και τους έχω περισσότερη ανάγκη
Γιατί η καρδιά μου η φοβισμένη ένα στήριγμα γυρεύει
Μια τρυφερή φωνή και μια αγκαλιά
Όμως αντίστροφα εκείνοι αξιολογούν το φτάσιμό μου
Στο βλέμμα μου το ικετευτικό
όλο και πιο σκληρό το βλέμμα που μου ρίχνουν
Στο απλωμένο χέρι μου,
αυτοί, στητοί κι αλύγιστοι,
δεν τσαλακώνουνε την αυστηρή κορμοστασιά τους
Όλο και πιο τραχιά, πιο απότομη η φωνή τους…

… Γεμάτοι απαιτήσεις οι άνθρωποι!
Απαιτήσεις – Διαταγές!
Όχι για τη δική τους,
για τη δική σου τη ζωή απαιτήσεις!
Και είναι απόλυτοι!
Και είναι αργά για αγκαλιές και νανουρίσματα
Κι αν εσύ λες ότι ανάγκη ακόμη τα `χεις,
τότε μ’ εσένανε κάτι δεν πάει καλά.
Κι η υπέρμετρη Ευαισθησία σου
είναι ψεγάδι που θα πρέπει να κοιτάξεις!

Φένια

Ανέμπνευστο ποιηματάριο

Το έχω πλέον αποδεχθεί ο δείκτης της δημιουργικόητας μου έχει πέσει στο 0. Δε βρίσκω τίποτε τριγύρω να με εμπνεύσει. Κόντρα στην πνευματική μου νωθρόητα αποφάσισα να πράξω μιαν ύστατη προσπάθεια.

Η έμπνευσή μου έφυγε

χάθηκε μια για πάντα
την ξόδευσα όλη ο άπληστος
μέσα σε επτά ημέρες

Σαν πεινασμένος ποιητής
κατάπια την κάθε ρίμα
περίλυπος φιλόσοφος
ρούφηξα κάθε ιδέα

Δεν είπα ένα ευχαριστώ
για όσα μου 'χε προσφέρει
τον εγωισμό μου έτρεφα
καιρό με την ευχή της

και τώρα με εγκατέλειψε
γιατί με βρήκε σκάρτο
διότι τη σπατάλησα
χωρίς να τη ρωτήσω

αν ήθελε το χρόνο της
αν ήταν όλα εντάξει
καμιά στιγμή δε νοιάστηκα
να ακούσω την άποψή της

κι όμως δεν το μετάνιωσα
η γνώμη μου δεν αλλάζει
κι άμα γυρίσει δίπλα μου
τα ίδια θα της (κάνω) πράξω

Δεν έχω την ανάγκη της
συγνώμη δε ζητάω
στην απουσία της θα βρώ
την έμπνευση που μου λείπει

- - - - -
Zpi

Los de Abajos concert

Ότι και να πω για το χθεσινό live λίγο θα 'ναι. Ωραίο το ζέσταμα από τον Ράκια με τους Street Parade (Φωνή - κιθάρα, drums & Djaying [ ή αν προτιμάτε πικαπισμοί [[βλέπε βιβλιογραφία Terror Ex Crew]]] - αν και δεν έπαιξαν τη Μαριλού οι Αδαμαντιστές τους χαρήκαμε - για να ακολουθοήσουν οι εξαιρετικοί Los de Abajo. Δεν ήταν πλάκα τελικά το λογότυπο της πρόσκλησης 'The childrens of Manu Chao'. Στα χνάρια του Manu λοιπόν οι 10 los de Abajo κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους πάντες, τους πάντες εκτός από τον Σημαντήρα που έπρεπε να φύγει νωρίς για να πάρει τα χάπια του λόγω Αλτσχάιμερ.
Καταπληκτική ατμόσφαιρα για 1.5 περίπου ώρα. Δουλευταράδες μουσικοί μας χαρίσαν καλοδουλεμένα τραγούδια με παιχνιδιάρικα γυρίσματα και ξεσηκωτικούς ρυθμούς. Πολιτικοποιημένος στίχος (απ'ότι μπορώ να φανταστώ, καθόλου τυχαίο το σκετσάκι με τις μάσκες Kiss και Bush. Όπως και να 'χει όταν ξανάρθουν μην τους χάσετε.
Bonus της βραδιάς η έκτακτη εμφάνιση των One Drop. Ξανάμαναγέμισε η σκηνή με 9 ρέγγες και μετά από 45 λεπτά αναμονής το γλέντι συνεχίστηκε για όσους ήρωες είχαν κουράγιο να συνεχίσουν. 2:30 έφυγα από το club της Μύλου μαζί με τον Μαρκ και το κέφι ακόμα καλά κρατούσε.
Στο εξαίσιο τούτο live παρευρέθηκαν εpixies οι Αδαμαντιστές Νάσος, Φένια και Κωσταντίνα. Έλα μωρέ ποια Κωσταντίνα τώρα, η Ντηνιώ θέλω να πω.
Γκαμπρέν
Εφχαρίστο

Ράκιας

Los de Abajo

ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΡΑΚΙΑ ΚΑΙ LOS DE ABAJO ΣΤΗΝ ΜΥΛΟ

Τα ‘διαμάντια’, η θρασύτατη εκπομπή μας, έχει το θράσος να χαρίζει άφθονες δωρεάν προσκλήσεις για ένα κουνιστικό λάιβ ανεξέλεγκτου πάθους (όπως προμηνύεται τουλάχιστον):
τη συναυλία των Los De Abajo στο Ξυλουργείο τΗς ΜΥΛΟΥ, την ΚυρΓιακή, 2 Οκτωβρίου 2005.
Πριν από τη συναυλία των Los De Abajo, ο δικός μας Ράκιας στη ‘δική του φάση’, τη δική του λάιβ φάση. Ράκιας και Los De Abajo: δύο σετ, σε μία βραδΓιά.

Πληροφορέισιον για τους Mεξικανούς Los De Abajo στο παράρτημα:

http://www.kazandb.com/index2.htm

Όσοι επιθυμούν να πληρώσουν θα πληρώσουν 15 ευρώ στην είσοδο. Ώρα έναρξης η δεκάτη βραδινή.
Οι προσκλήσεις είναι όλες μονές και επίσημες. Χαρίζονται σε όσους προσέλθουν στα στούντιο της ΕΡΤ3 στην Αγγελάκη 14, κατά τη διάρκεια των ‘διαμαντιών’ (19:00 με 20:00), αύριο Πέμπτη, 29 Σεπτεμβρίου 2005 και μεθαύριο Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2005. Έκαστος μπορεί να παραλάβει περισσότερες από μία προσκλήσεις. Η ΚΑκατανάλωση σκόρδου πριν από την περασΧιά από τα στούντιά μας επιβάλλεται.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ

ΝΟ ΜΟRE AΛΛΑ ΚΟΛΠΑ

Έχω τόσα μαθήματα να δΓιαβάσω, τόσα περΓιοδικά να μελετήσω, τόσους δίσκους να ακούσω, τόσες υποχρεώσεις να ταχτοπΧοιήσω, τόσες εκκρεμότητες χάσκουν μπρος στα μάτΧια μου υπό μορφήν post-it (συνήθως ριγωτών, με βολεύουν πΧιο πολύ από τα συμβατικά), και κάθομαι και γράφω ποιηματάκια σαν τους αργόσχολους. Πώς τους είχε χαρακτηρίσει τους ποιητές εκείνος ο άξΧιος πολιτικός ανήρ; Και έχω και την αναίδεια να τα κοινοπΧοιώ από πάνω! Ε, μου αξίζει να αυτοπαραδοθώ στη δημόσΧια περιφρόνηση…

NO ΜΟRE AΛΛΑ ΚΟΛΠΑ

Με τι να μας εκπλήξουν πΧια οι διαφημιστές,
Όταν μας τα ’χουν δείξει όλα;

Πώς να μας προσελκύσουνε οι ντελάληδες;
Μπερδεύονται οι φωνές τους.

Άλλο τίποτα από κοινοτοπίες έχουνε οι ποιητές
Για να γεμίσουν τις γραφές τους;

Μα πΧιότερο αναστενάζουν οι Θεοί (οι Ύψιστοι Ταχυδακτυλουργοί),
που δεν ξέρουν τι άλλο θάμα να κάνουν, για να μας ξεγελάσουν να τους πιστέψουμε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ

ΜΟΝΑΧΟ ΤΩΝ ΔΕΚΑΞΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

Xαζομάρα μου ίσως που ημιπρολογίζω το ποίημα της Χριστίνας μας, διότι ως αυτόφωτο γραπτό στέκει αυτόνομο στα πόδια του, και λάμπει αφ’ εαυτού του, χωρίς παρείσακτες εισαγωγικάντζες. Αλλά και τι να τον κάμω τον δικό μου ενθουσιαζμό για το ποίημα της Χριστίνας; Να τον αφήκω να με πνίξει; Τον διοχετεύω στην εικονική πραγματικό’ητα της Διαδιχτύου, και ξαλαφρώνω κάπως. Διότι δύο τινα δεν κάνει να κρατάμε μέσα μας: το ένα είναι ο ενθουσιαζμός μας. Το άλλο είναι το σπέρμα μας (τα αγοράκια) και τα υγρά μας (τα κοριτσάκια).
Δεν κρύβω, ως χαζοακριτόμυθος που είμαι, ότι, όταν ξεκίνησα την ανάγνωση του ποιήματος, υπομειδιούσα ειρωνικά. Όταν την ολοκλήρωσα, είχα ανατριχιάσει από συγκίνηση. Αυτή παραμένει μια μεγκάλη πρόκληση για κάθε ντημιουργκό: να καταπΧιαστεί με ένα τετριμμένο θέμα, και να του εμφυσήσει αυθεντική πνοή ζώσα. Την προσωπική του πνοή.
Δεν θα ήθελα να είμαι ο φιλόλογος της Χριστίνας στο Σκολείο. Θα την ζήλευα φανατικά για την ικανότητά της στο γράφειν. Βλέποντας και το ιδιόγραφον επιστολάριόν της (το συνοδευτικόν των παρακάτω στίχων, το οποίο μόνο εγώ έχω στα χέρΓια μου), συμπεραίνω ότι η Χριστίνα τα καταφέρνει το ίδιο λαμπρά και στον λεγόμενο πεζό λόγο, όσο και στην ποίηση. Έχει ο Republic τέτοιους συνακροατές; ΓΣ

ΜΟΝΑΧΟ ΤΩΝ ΔΕΚΑΞΙ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ

Μουντό πρωινό, πέντε του Απρίλη
κι εσύ φτάνεις στο Μόναχο μόνη.
Όλη μέρα βροχή, μα ως το δείλι,
είχε αρχίσει ψιλό να ρίχνει το χιόνι.

Να ο θείος Λάζης, με το γέλιο το παιδικό
κι ο Ηλίας, στοργικός σαν πατέρας.
Η θεία Λουίζα, σουλούπι βαυαρικό.
Της Κριστίνε η κουζίνα, σωστό Αμάλθειας κέρας.

Κυριακή του Πάσχα, εκδρομή με τ’ ανίψια στο βουνό.
Ψηλά στο ξύλινο σπιτάκι ιστορίες, γέλια, εξομολογήσεις.
Δε θες να το παραδεχτείς, όμως φίλους, γονείς, σχολειό,
σε λίγο οριστικά θα λησμονήσεις.

Αδέσποτη τ’ απογεύματα στο Garching.
Σαν σε ρωτούν «Πότε γυρνάς;» απαντάς «Δε γυρίζω!
Πρώτη φορά, στα δεκάξι μου, την αληθινή ελευθερία γνωρίζω».

Τη δέκατη μέρα λες σ’ όλους αντίο.
Επιστρέφεις -πέτρα η καρδιά- στου λύκου το στόμα.
Και τώρα που αποκοιμιέσαι, κάπου εκεί στο τελευταίο θρανίο,
τ’ ανθρωπάκια στη Marienplatz βλέπεις, που μες στο κρύο θα χορεύουν ακόμα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΣΟΥ

Χωρίς ταυτό’ητα

Βέβαια, το παρακάτω κειμενάκι, μάλλον παραπλανά όσον αφορά στον «τσαμπουκά» μου, αλλά είναι έτσι οργιΖμένο γιατί όντως κάτι μπατσάκια με σταμάτηΞαν και ζήτηΞαν ταΦτό’ητα κι όταν τους είπα ότι δεν την κουβαλώ, κάναν πλακίτσα τ` ατι – ΜΟΥΛΙΚΑ, ότι θα με παν στο τμήμα!

ΣΥΧΤΗΡΡΡ!...

Προχθές, καταμεσίς στο πουθενά,

με σταματήσατε ταυτότητα ζητώντας.

Εγώ δεν είχα κι εσείς παίξατε μαζί μου,

να με πάτε ή μήπως όχι γι` αναγνώριση στοιχείων.

Των στοιχείων που εσείς αναγνωρίσετε, ίσως.

Όχι εγώ!

Όνομα, θρήσκευμα, εθνικότητα, αριθμοί…

Ποτέ εγώ δεν ρωτήθηκα γι` αυτό.

Ταυτότητα μοναδική μου,

οι αισθήσεις μου και το μυαλό∙

οι ευαισθησίες, τα ένστικτα και οι προσπάθειές μου.

Όλ` αυτά που εσείς φοβάστε, δηλαδή.

Που θέλετε να έχετε υπό έλεγχο.

Γι` αυτό και μου κρεμάτε άσχετες ταμπέλες.

Γι` αυτό και μου επιβάλλετε να τα καταπιέσω.

Να τ` αλλάξω.

Να τα χάσω.

Πάντως, να μην τα εκφράσω!

Όμως εγώ,

όλα σας τα έγγραφα και τα χαρτιά σας όλα,

τα πιστοποιητικά και τις ταυτότητες που μου ‘χετε φορτώσει,

όλα τα διαψεύδω!

Ταυτότητα μονάχα μια αναγνωρίζω:

Αυτή που γράφει του αίματός μου την ομάδα.

Να κάτι αληθινό!

Αυτό, ναι!

Το αίμα που μέσα μου κυλάει και που βράζει.

Αυτό, που θέλετε ήσυχο να είναι…

Όμως δεν είναι λίμνη,

είναι ποτάμι!

Άτακτο και ορμητικό.

Ποτέ ό,τι ζητάτε δεν θα κάνει!

…Κι αν πλησιάσετε πολύ

μπορεί και να σας πνίξει!



Άντε τώρα γιατί συγχίστηκα!

Δεν πιστεύω να θέλατε να δώσω και ταφτό’ητα στο κείμενό μου, φορώντας του τίτλο!

Μάκια, Δγιαμαντα-καΚά-κια



Φένια

Ε;

Πρόλογος (για πούλημα)

Το 1969 ο Γάλλος συγγραφέας Ζωρζ Περέκ (Georges Perec), έγραψε το μυθιστόρημα Η εξαφάνιση (La Disparition), απ' το οποίο λείπει ολοκληρωτικά το γράμμα e, το οποίο είναι, όχι συμπτωματικά, το συνηθέστερο γράμμα της γαλλικής αλφαβήτου. Αυτή η τεχνική συγγραφής είναι γνωστή ως λιπόγραμμα (lipogram). Αφήνω στην άκρη τις τεχνικές και προχωρώ στα μεγέθη.

Ιδού Πάνσεπτοι συνδγιαμαντιστές. Έχω την ύψιστη τιμή να μοιραστώ μαζί σας ένα ανάλογο, με το παραπάνω, πόνημαχ. Ένα κείμενο από το οποίο θα λάμπει -τύφλα να 'χει ο Λιβιεράτος και η Βίσση- δια της απουσιάς του ο χαραχτήρας του ελληνικού αλφαβήτου, ε (έψιλον). Μη διστάσετε να κατακρίνετε την προσπάθειά μου με τα χειρότερα σχόλια, όμως αν τύχει και τη βρείτε έστω και λίγο ενδιαφέρουσα, σας παροτρύνω να καταφύγετε σε παρόμοιους πειραματιζμούς και ... καλά ξεμπερδέματα.

E;
του Μαρκ Ου Αγγέλου

Μαρτύριο η γραφή δίχως σου, το ομολογώ, κι ας ήταν ολοκληρωτικά δική μου η απόφαση. Αποφάσισα λοιπόν να γίνω ο δολοφόνος σου, να μιμηθώ αυτόν το Γάλλο πρωτομάστορα που αδυνατώ προς το παρόν να αποκαλύψω. Τα μάτια μου σαρώνουν μάταια το γραπτό μήπως και ανακαλύψουν ίχνη σου. Ίχνη μιας λάμψης γνωστής από τα πρώτα μου αναγνώσματα, μιας και ήσουν ο πιο συχνός θαμμώνας των γραπτών μου. Ως τώρα. Πριν γίνω ο δολοφόνος σου. Πριν αφανίσω το χαρακτήρα σου από το γραφικό χαρακτήρα μου. Για λίγο, ναι. Για λίγους στίχους. Τι σαρκασμός για το βασιλικό μητρώο σου, τι πλήγμα στη ματαιοδοξία σου, στην πρώην κυριαρχική τάση σου!

Σκληρό το τόλμημα, σπουδαίο το ρίσκο της σύγκρουσης μαζί σου. Ζορίζομαι ν' απαριθμήσω τα στριμώγματα που αισθάνθηκα. Μα πώς να σχηματίσω αυτή τη λίστα δυσκολιών, όταν από τους αριθμούς μόνο το οκτώ συνάντησα ανυπότακτο στη δύναμή σου; Διαπιστώνω, ακόμη, τη δυσκολία σχηματισμού της άρνησης, δικά σου τα προνόμια στη γη της. Αδυνατώ να καταγράψω ρήματα, συχνά κι αυτά στη γραφή σαν και του λόγου σου, όπως το ίδιο το ρήμα της ύπαρξης, αυτόν τον μυστήριο συνωμότη στην ανυπαρξία σου.

Όμως απολαμβάνω το ταξίδι όλο και πιο πολύ καθώς σου μιλώ. Νιώθω πια πως κατόρθωσα το ακατόρθωτο. Νίκησα για μια στιγμή το στοίχημα μαζί σου, να αναχαιτίσω προσωρινά την παρουσία σου. Γι' αυτό, νομίζω, πως δικαιούμαι ισόβια τη χρήση σου.

Απλώς κακοποιημένη

"απλός, -ή, -ό επίθ.[... ... επίρρ. απλά, με απλό τρόπο: συμπεριφέρεται απλά, απλώς μόνο: απλώς δεν έχουν την ικανότητα να κατανοούν τι χρειάζεται ο λαός."

Πολλές φορές στην καθομιλουμένη μπερδεύουμε το απλώς με το απλά. Δεν είναι αυτό όμως το πρόβλημα μου. Το πρόβλημα μου είναι ότι η έννοια του απλού κακοποιείται καθημερινά με τον χειρότερο τρόπο. Παραθέτω ορισμένα παραδείγματα για να επανέρθω

Ενότητα 1η: Απλώς μας γάμησες (μπαρδόν)

Πχ1
-Κύριε καθηγητά υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Το αρχείο δε σώζεται στη δισκέτα
-Δεν πειράζει. Απλά θα ξαναδώσεις το μάθημα την επόμενη εξεταστική.

Πχ2
-Κύριε τροχομπάτσε μου δε μπορώ να βρώ την άδεια κυκλοφορίας
-Εντάξει δεν τρέχει τίποτε, απλά θα σημπεριληφθεί στην κλήση

Πχ3
-Γιατρέ τι βλέπετε στο καρδιογράφημα; Είναι κάτι σοβαρό;
-Όχι όχι μην ανησυχείτε. Απλά θα νιώθετε ενοχλήσεις όταν κουράζεστε

Πχ4
-Δηλαδή καλέ μου άνθρωπε τζάμπα έτρεχα να μαζέψω όλη αυτή τη χαρτούρα;
-Απλά θα πρέπει να ξαναπάτε στην εφορία.


Στην καθομιλουμένη η έννοια του 'απλά' ή του 'απλώς' αποκλίνει επικίνδυνα από τον αρχική της ορισμό. Ο κάθε συνομιλητής που θέλει να σου πετάξει ένα δυσάρεστο νέο χρησιμοποιεί πρώτα τη λέξη απλά, λες κι εσύ είσαι κορόιδο και δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο ποιητής.
Πόσο απλό θα φαινόταν στον καθηγητή το 'κόψιμο' εαν ήταν ο ίδιος στη θέση του φοιτητή; Πόσο απλή θα φάνταζε η κλήση αν την πλήρωνε ο τροχομπάτσος; Πόσο απλό θα ήταν το πρόβλημα της καρδιάς αν το πάθαινε ο ίδιος ο γιατρό; Πόσο απλή θα φαινόταν η διαδικασία της γραφιοκρατίας στον υπάλληλο αν έπρεπε να διευθετήσει κάποιο δικό του θέμα;. Δε νομίζω ότι θα χρησιμοποιούσε κανείς τους την απλότητα για να περιγράψει το συμβάν σε περίπτωση αντιστροφής των ρόλων.


Και σα να μην έφτανε αυτό έχουμε και την άλλη περίπτωση την οποία ανακάλυψα για να είπω την αλήθεια στα σοφά λόγια του κυρίου CmanDra.

Ενότητα 2η: Απλή να πεις τη μάνα σου

Πχ5
-Στη διαμαρτυρία συμμετείχαν όχι μόνον άνθρωποι της τέχνης, αλλά και πολλοί απλοί πολίτες.

Πρώτα απ'όλα δεν υπάρχουν σύνθετοι πολίτες για να πρέπει να γίνει αυτός ο διαχωρισμός. Δεν είναι όμως μόνον αυτό το λάθος. Χαρακτηρίζοντας τους πολίτες ως απλούς πετυχαίνουμε κατευθείαν την υποτίμηση της αξίας του πολίτη. Σκεφτείτε πως θα μπορούσαμε να πούμε με διαφορετικό τρόπο τη φράση του 5ου παραδείγματος χρησιμοποιώντας άλλη λέξη αντί του 'απλοί', χωρίς να προσπαθούμε τόσο πολύ να είμαστε political correct. Δίνω μια εκδοχή:

Πχ5_2
-Στη διαμαρτυρία συμμετείχαν όχι μόνον άνθρωποι της τέχνης, αλλά και πολλοί ασήμαντοι πολίτες.

Για να μην μακρυγορώ το νόημα είναι ότι στη συγκεκριμένη φράση η λέξη 'απλοί' είναι περιττή. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαρακτηρίσουμε τους πολίτες ως απλούς.

Το χειρότερο όμως αγαπητοί αναγνώστες δεν είναι ότι χρησιμοποιούμε με λάθος τρόπο την απλότητα. Το χειρότερο είναι ότι έχουμε συνηθίσει να ακούμε τις λανθασμένες εκδοχές της με αποτέλεσμα να πιστεύουμε τις κακόβουλες αυτές φράσεις. Πόσες φορές δε μπερδευτήκατε όταν σας πλασαραν μια δυσάρεστη είδηση ντυμένη μέσα στην απλότητα της 1ης ενότητας; Για τους απλούς πολίτες δεν το συζητώ. Έχουμε πειστεί πλέον ότι πρόκειται για άβουλα πλάσματα.

Η απλότητα είναι πολύ απλή για να την ανακατεύουμε σε τέτοιου είδους βρώμικα παιχνίδια.


ΥΓ: Ζητώ συγνώμη αν έριξα λιγουλάκι το επίπεδο με τις αθυροστομίες που χρησιμοποίησα στους τίτλους των ενοτήτων. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να το ρίξω περισσότερο.

- - - Zpi - - -

Οι κομπάρσοι

Δεν ξέρω τι γίνεται στο σινεμά και τα μυθιστορήματα, αλλά στην πραγματικότητα όλοι οι χαρακτήρες αξίζει να σωθούν, εκτός από τους κομπάρσους. Αυτούς που δεν καταφέρνουν να πρωταγωνιστήσουν ούτε στην ίδια τους την καθημερινότητα. Στην ιστορία που ακολουθεί, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς κομπάρσους δεν είναι διόλου συμπτωματική.

* Η ιστορία δημοσιεύεται αυτούσια και στο ιστολόγιο Introspection.

1. Θύμα και θύτης

Ντάλα μεσημέρι του Αυγούστου στη δημόσια παραλία Αλίμονου. Ένας μελαψός, μεγαλόσωμος, μάλλον νεαρός άντρας, κρατά σφιχτά ανάμεσα στα χέρια του τον λαιμό μιας ηλικιωμένης. Το σώμα της είναι δύσκολο να περιγραφεί διότι βρίσκεται σχεδόν ολόκληρο κάτω από το νερό, ελάχιστα μόλις μέτρα από την καυτή αμμουδιά. Πότε-πότε ανέρχεται στην επιφάνεια, παλεύει, σπαρταράει για λίγο, σείεται από την αγωνία και την ένταση. Μπροστά στη θέα του ο άντρας εντείνει το σφίξιμο των χεριών του, πιέζει κατευθείαν στην καρωτίδα και ταυτόχρονα βυθίζει το κεφάλι της ηλικιωμένης στο νερό. Το δικό του σώμα είναι σε όρθια στάση, με το νερό να φτάνει λίγο κάτω από τη μέση του. Για μια στιγμή μόνο, για ένα ή δύο δευτερόλεπτα, ο άντρας κοιτά προς την αμμουδιά. Σαν να περιμένει κάτι να του αποσπάσει την προσοχή. Μάταια όμως. Φέρνει ξανά το κεφάλι στην επιφάνεια. Μπορεί να διακρίνει κάθε λεπτομέρεια του προσώπου. Αυλάκια, ρυάκια και αποχρώσεις του δέρματος αποτυπώνονται στο μυαλό του με μοναδική ευκολία. Σφίγγει τα δόντια του. Σαν να ξεκίνησε να κυλά ένα δάκρυ. Μπα, όχι. Αυτός δεν κλαίει ποτέ του.
Μετά από λίγο, νιώθει το σώμα της γυναίκας να του γλιστρά μέσα από τα γόνατα. Κι όμως τα χέρια του δεν είχαν κουνηθεί ρούπι από τον λαιμό της. Ένας λαιμός εύπλαστος, σαν πάνινης κούκλας. Η δράση του παύει να προκαλεί αντίδραση. Μετακινεί τα χέρια του με δυσκολία από πάνω της, πράγμα που φαίνεται να του κάνει εντύπωση. Πέφτει στα γόνατα, στρέφεται ολόκληρος, βλέμμα και σώμα, προς την αμμουδιά και με απότομες κινήσεις σπρώχνει το νερό για να κινηθεί προς τα έξω. Σύντομα στέκεται στα πόδια του και διασχίζει ένα ανέλπιστο μονοπάτι ανάμεσα στους παρευρισκόμενους.

2. Κομπαρσιλίκια

Σούλα και Μήτσος

«Πήραμε και τον Τσίκο, πάμε για πρωτάθλημα φέτος», μονολόγησε ο Μήτσος και χτήπησε με το χέρι του το πρωτοσέλιδο του «Οπαδού». Δηλαδή δεν μονολόγησε ακριβώς, διότι μοιραζόταν την πετσέτα της παραλίας με τη Σούλα, τη μεγαλύτερη αδερφή του.
«Θα τα σκίσουμε τα χανούμια την Κυριακή. Τουλάχιστον τρία γκολάκια. Θα τους τη στήσουμε στον ηλεκτρικό. Ε ρε πετρίδι που έχουν να φάνε. Ε ρε κεφάλι που έχει ν’ ανοίξει».
«Άσε μας ρε Δημήτρη με τα αθλητικά σου. Υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα στη ζωή από τα αυτοκίνητα και τις ομάδες».
«Τι σοβαρότερα δηλαδή; Να στέλνεις αιτήσεις συμμετοχής σε ριάλιτι, όπως έκανες τελευταία;», χασκογέλασε ο Μήτσος.
«Μαλακείες λες πάλι. Τα ριάλιτι έχουν αλλάξει καλέ μου. Είναι παρεξηγημένη έννοια, όπως είπε κι αυτός ο…ο… δημοσιογράφος μωρέ. Έχουν αλλάξει ναι. Έχουν μετατραπεί σε Ακαδημίες παραγωγής ταλέντων πάσης φύσεως».
«Εσύ Σουλίτσα το μόνο ταλέντο που έχεις είναι να τρως ένα ταψί μπακλαβά στην καθισιά. Σε ποιο ριάλιτι θα σε πάρουν;».
Η Σούλα δεν πρόλαβε να απαντήσει. Τα βλέμματα και των δυο τους, στράφηκαν προς θάλασσα, εκεί όπου κοιτούσε κι ο περισσότερος κόσμος.

Ευδοκία και Κωστής

«Τι διαβάζεις Κωνσταντίνε;»
«Το τελευταίο του Μεγακλή Ωραιόπουλου»
«Αμάν βρε Κωστή. Ακόμα και στην παραλία θα μας κυνηγάει αυτός ο Ωραιόπουλος; Ένα σαββατοκύριακο ήρθαμε να ξεσκάσουμε κι εσύ πάλι φιλοσοφικά διαβάζεις. Άντε, παράτα το βιβλίο να πούμε καμιά κουβέντα»
«Όχι, Ευδοκία δεν έχεις δίκιο. Αξίζει να το διαβάσεις κι εσύ το βιβλίο. Ειδικά το κεφάλαιο περί ανθρωπίνων σχέσεων είναι το κάτι άλλο. Καλά τα λέει ο μπαγάσας».
«Ουφ! Σαν τι λέει δηλαδή;»
«Άκου αυτό: Οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται σύσφιξη. Όπως ακριβώς η κοιλιά και τα στήθη μιας μικροαστής νοικοκυράς. Έχουμε γεμίσει από ινστιτούτα αδυνατίσματος. Για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλήθεια, τι κάνουμε; Χα, χα καλό ε;»
Η Ευδοκία δεν πρόλαβε ν’ απαντήσει. Τον σκούντησε απότομα για να κοιτάξει το σκηνικό είκοσι μέτρα μπροστά τους.

Μάκης και Νικήτας

«Ρε συ φίλε, δεν είμαι καλά τελευταία, κάτι μου φταίει»
«Τι ‘ναι ρε Μάκη, τι έχεις;»
«Ξέρω κι εγώ ρε Νικήτα. Ξυπνάω απ’ τα χαράματα, γυρνάω στο σπίτι πτώμα απ’ τη δουλειά και την πέφτω μπροστά στην τηλεόραση»
«Χαλάρωσε κι εσύ λίγο με τη δουλειά. Σκέψου θετικά. Εγώ έτσι κάνω»
«Σαν τι θετικό να σκεφτώ ρε Αποστόλη; Από τότε που χώρισα με τη Μάρθα όλα στραβά μου πάνε»
«Α, πες έτσι να καταλάβω. Δεν είναι η δουλειά, άλλα σου φταίνε. Μ’ εκείνη τη μικρή τις προάλλες, τίποτα;»
«Δε μου ‘κατσε ρε συ, όχι. Και πλήρωσα και 50 ευρώ τα ποτά. Μακάρι να ήταν τα γαμισιάτικα… Κι αυτή η παραλία όλο κωλόγερους μαζεύει»
«Να μην ξανάρθουμε ρε. Αύριο θα σε πάω στον Αστέρα, χαλάλι τα 25 ευρώ…Ρε συ κάτι γίνεται εκεί»
«Πού;»

Οι κομπάρσοι μιας ζωντανής ταινίας, μιας φέτας ζωής. Απλοί κομπάρσοι, όμως, γιατί οι πρωταγωνιστές ήταν άλλοι. Αυτός ο μαυριδερός αλλοδαπός, μάλλον Τούρκος – ή μήπως Κούρδος -, έπαιζε στον ρόλο του Κακού. Η ηλικιωμένη μαντάμ ήταν αναμφίβολα το αξιολύπητο θύμα. Πάλευε να σωθεί απ’ τα τεράστια χέρια του, που σε σχήμα καρυοθραύστη την είχαν αρπάξει απ’ το λαιμό και την βύθιζαν στο νερό. Κάτι, όμως, δεν ταίριαζε στο σενάριο. Κάτι δεν ήταν εντάξει. Η ώρα περνούσε. Μα πού βρισκόταν ο Καλός της ιστορίας; Α, ναι, μάλλον θα είναι απ’ αυτές που το θύμα πεθαίνει πρώτο. Ο κακός αλλοδαπός είχε παρατήσει το σώμα άψυχο πίσω του και τώρα προχωρούσε προς το μέρος τους. Κοίτα ρε συ πρόοδο ο κινηματογράφος. Εικονική πραγματικότητα, σου μιλάω. Τώρα περνούσε σχεδόν από δίπλα τους. Σχεδόν μπορούσαν να τον αγγίξουν. Αλλά δεν τόλμησαν. Ο πολύπλοκος μηχανισμός του ενστίκτου δεν τέθηκε ούτε αυτή τη φορά σε λειτουργία. «Πότε θα παίξουμε εμείς;», αναρωτήθηκαν μόνο. Αυτοί, οι κωμικοτραγικοί κομπάρσοι της καθημερινότητας.

3. Ο πρωταγωνιστής

Ο Κασίμ είχε ξυπνήσει νωρίς εκείνο το πρωί του Σαββάτου. Ο πρωινός ήλιος που έμπαινε από το σπασμένο παράθυρο του υπογείου σε συνδυασμό με την υγρασία της ατμόσφαιρας, έκαναν τη διαμονή αφόρητη σ’ εκείνη την τρύπα. Άσε που έπρεπε να βγει να ψάξει και για δουλειά. Τα Μεγάλα Έργα είχαν τελειώσει. Ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και βρέθηκε στο ισόγειο. Να τη πάλι μπροστά του αυτή η γριά με τα μαύρα γυαλιά και το ψάθινο καπέλο. Στεκόταν μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, από την έξω πλευρά, δίπλα σε μια άλλη γυναίκα, μάλλον φίλη της. Μόλις τον είδε τραβήχτηκε προς τα πίσω, σχεδόν έπεσε πάνω στην άλλη και ψέλλισε ίσα για ν ‘ ακουστεί «Ωχ, ο βρωμιάρης». Ο Κασίμ δε μιλούσε καλά ελληνικά αλλά τα καταλάβαινε όλα. Δεν έδειξε να τον ενοχλεί ο χαρακτηρισμός της γριάς και της έσκασε ένα χαμόγελο. Την φαντάστηκε να τον κοιτάζει σαστισμένα πίσω απ’ την πλάτη του.
Προχώρησε λίγα μέτρα μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Απίστευτη κοσμοσυρροή και κομφούζιο. Μόλις ξεπρόβαλλε απ’ τη στροφή το βαρύ όχημα, βρέθηκαν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο. Παραχώρησε ευγενικά τη θέση του σε αρκετό κόσμο μέχρι που βρέθηκε στο τέλος της ουράς, τελευταίος. Την ώρα που το πόδι του ετοιμαζόταν να πατήσει στο πρώτο σκαλί, ένιωσε τον αέρα της κινούμενης πόρτας στο πρόσωπο. Γι’ άλλη μια φορά έτρωγε πόρτα.
Αυτό το τελευταίο δεν μπορούσε να το συνηθίσει κι ας του σύμβαινε από τον καιρό που πρωτοπάτησε το πόδι του στη χώρα. Βυθίστηκε σε σκέψεις, σαν το καράβι που τους μετέφερε όταν μπάταρε δυο ναυτικά μίλια έξω απ’ τη Χίο. Η γυναίκα του πνίγηκε στη θαλασσοταραχή και από θαύμα γλίτωσε ο ίδιος. Τις πρώτες μέρες φιλοξενήθηκε σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο της κοινότητας αλλά όταν έγινε καλά, τον τράβηξαν να δουλέψει για ψίχουλα στο τίναγμα της ελιάς. Δεν του παρείχαν όμως και στέγη, κανείς δεν τον έβαζε σπίτι του. Κοιμόταν σε καλυβάκια τσοπάνων στην ύπαιθρο. Όταν είδε κι απόειδε μπήκε σ’ ένα καράβι για την πρωτεύουσα.
Πρέπει να περπατούσε πάνω από δύο ώρες. Διψούσε αφόρητα, τα πόδια του πονούσαν φριχτά, ένιωθε τα ρούχα κολλημένα επάνω του. Το κεφάλι του ήταν βαρύ, βούϊζε από τις σκέψεις κι από τη ντάλα του μεσημεριού. Σχεδόν ζαλιζόταν. Ένα θαλασσινό αεράκι χάιδεψε ξαφνικά τα ρουθούνια του. Αποφάσισε να βουτήξει στην πιο κοντινή παραλία. Άρχισε να τρέχει ξαφνικά, χωρίς ξέρει το γιατί.
Το αμέσως επόμενο πράγμα που θυμάται είναι να περνά μέσα από ένα άμορφο πλήθος, μια ανθρώπινη μάζα που τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσε να φανταστεί την αιτία.

4. Η ώρα των κομπάρσων

Το βανάκι του M-Channel είχε μόλις παρκάρει στο τέλος του χωματόδρομου που έβγαζε στην παραλία. Ο Άρης και οι συνεργάτες του έβγαλαν βιαστικά απ’ το πίσω μέρος κάμερες, μικρόφωνα και άλλα σύνεργα. Ο τύπος στο τηλέφωνο, τους είχε μιλήσει για άγριο φονικό. Η στιγμιαία χαρά τους, όμως, δεν ήταν ανεξήγητη. Είχαν φτάσει πριν την αστυνομία.

«Έχουμε κοντά μας κάποιους απ’ τους αυτόπτες μάρτυρες, τους πρωταγωνιστές της φρικιαστικής αυτής τραγωδίας. Κυρία μου πείτε μας, που βρισκόσασταν την ώρα του αποτρόπαιου εγκλήματος, τι είδατε;»

«Λέγομαι Σούλα Μπάρδαση και είμαι αισθητικός. Καθόμουν ακριβώς μπροστά στους πρωταγωνιστές. Είδα αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος, αυτόν τον λεχρίτη, να μπήγει τα χέρια του στο λαιμό αυτής της ανυπεράσπιστης γριούλας. Τραγικό, πραγματικά τραγικό. Μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα, συγνώμη…αχ…»

«Ευχαριστώ. Εσείς παιδιά, τι έγινε εδώ πέρα;»
«Κι εμείς εκεί μπροστά στη σκηνή καθόμασταν. Πάθαμε σοκ. Ο φίλος μου από δω, μάλιστα, αναρωτήθηκε τι σχέση μπορεί να είχε ο αλλοδαπός με την καημένη τη γριούλα»
«Γιατί δεν τρέξατε να τη βοηθήσετε;»
«Φοβηθήκαμε. Δεν ξέραμε τι μπορεί να έχει κρυμμένο στο παντελόνι του. Κανά μαχαίρι ίσως; Ποιός ξέρει. Μπορεί και όπλο»

«Εσείς κύριε, τι συνέβη, γνωρίζετε άλλες λεπτομέρειες, μπορείτε να περιγράψετε το δράστη;»
«Μην σπρώχνετε ρε παιδιά, κι εσείς λίγο πιο μακριά το μικρόφωνο. Ακούγομαι τώρα; Λέγομαι Κώστας Βασιλείου και είμαι καθηγητής σε γυμνάσιο. Οι σκηνές που αντίκρισα σήμερα είναι χαρακτηριστικές της αποδιοργάνωσης, της σήψης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Οι σχέσεις που συνάπτουμε με τους συνανθρώπους μας χρειάζονται σύσφιξη όπως…όπως…»
«Κωνσταντίνε…»

«Ακούσατε κυρίες και κύριοι τις σκηνές που διαδραματίστηκαν στην παραλία Αλίμονου μπροστά στα μάτια των έντρομων κολυμβητών. Η ελληνική αστυνομία έχει στήσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του δράστη αυτού του αποτρόπαιου και φρικιαστικού εγκλήματος. Ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι γιατί ο δράστης επέλεξε μια πολυσύχναστη τοποθεσία…»

Μόλις Μ'όλης και ο Μορμόλης

Προειδοποίση: το κείμενο αυτό είναι γραμμένο εις την αδαμαντική. Αρκούν οι βασικές γνώσεις της διαλέκτου

-Ξέρετε κάτι; ΜΟΛΙΣ τώρα το σκέφτηκα!

Κρατήστε τον ενθουσιασμό που σκόρπισε το ΜΟΛΙΣ μόλις τώρα δγιότι σε τούτο δω το post θα σας μιλήξω για τις παγίδες που κρύβονται πίσω από το ΜΟΛΙΣ.
Το ΜΟΛΙΣ αν και μοιάζει να είναι άκακο είναι ιδγιαίτερα ύπουλο ως λέξη. Μπορεί να χρησιμοποιείται σε ορισμένες περιπτώσεις σκορπίζοντας ενθουσιασμό λόγω της νέας ανακάλυψης που προαναγγέλει, όπως είδαμε στο προηγούμενο παράδειγμα, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα σε αυτόν που το ακούει.

Το ΜΟΛΙΣ είναι τόσο ακριβές χρονικά που πολλές φορές γεμίζει τον ακροατή με άγχος. Πχ.
-Θα σου το στείλω ΜΟΛΙΣ φτάσω σπίτι.
Χωρίς να το συνειδητοποιεί ο ακροατής δέχεται ανεπαίσθητα ψυχολογική πίεση. Δε θα μου το στείλει σε λίγο, ούτε αργότερα, αλλά ΜΟΛΙΣ φτάσει σπίτι. Αν το έστελνε όταν φτάσει σπίτι δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Θα ξέραμε ότι κάπχοια στιγμή θα φτάσει ο συνομιλητής μας στο σπίτι και θα μας το στείλει. Αυτός όμως προτίμησε να το στείλει ΜΟΛΙΣ φτάσει σπίτι. Η ιδέα της μιας και μοναδικής στιγμής που αντιστοιχεί στο ΜΟΛΙΣ μας γεμίζει χωρίς λόγο με άγχος.

Σα να μη φτάνει όμως μόνον αυτό το ΜΟΛΙΣ μπορεί να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στην περίπτωση που χρειαστεί να πράξει κάπχοια ενέργεια σε ακριβή χρονική στιγμή ο ίδγιος ο ακροατής. Πχ.
-Στείλτο μου ΜΟΛΙΣ φτάσεις σπίτι
Σε αυτήν την περίπτωση το ΜΟΛΙΣ, όπως αρέσκεται άλλωστε, συνοδεύεται από προστακτική. Ο ακροατής αυτή τη φορά δε νιώθει μόνον ασυναίσθητα το άγχος που δημιουργεί το ΜΟΛΙΣ από μόνο του, αλλά είναι πραγματικά επιφορτισμένος από ένα καθήκον, το όποιο πρέπει μάλιστα να εκτελεστεί σε δεδομένη χρονική στιγμή.

Ακόμη όμως και όταν το ΜΟΛΙΣ δε διοχετεύει τον ακροατή με άγχος, υπάρχει η πιθανότητα να τον περιγελάσει, κοροϊδεύοντας τον κατάμουτρα. Πχ
-Αντε ρε Γιάννη, σου έκανα 10 αναπάντητες κι εσύ με έγραψες κανονικά.
-Δε θα το πιστέψεις. ΜΟΛΙΣ σήκωσα το τηλέφωνο να σε πάρω
Πρόκειται για μια εξίσου συνηθισμένη χρήση του ΜΟΛΙΣ, το οποίο αναλαμβάνει τα βγάλει τα κάστανα από τη φωτχιά, το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να δημιουργήσει στον ακροατή εκνευρισμό καθώς ο ίδγιος αντιλαμβάνεται εύκολα την κοροϊδία.

Κυκλοφορούν λοιπόν πολλών ειδών ΜΟΛΙΣ στην πχιάτσα γι αυτό και θεώρησα καθήκον μου μόλις συνέλλαβα την ιδέα να σας ενημερώσω φίλοι Αδαμαντιστές και μπλογκερς. Μην αφήνετε τους συνομιλητές σας να σας επιβάλλουν στενά χρονικά περιθώρια χρησιμοποιώντας το ΜΟΛΙΣ. Απαντήστε διπλωματικά λέγοντας τους ότι θα το πράξετε ΟΤΑΝ... Κι αν το ΜΟΛΙΣ που ακούσετε συνοδεύεται από κάπχοια φτηνή δικαιολογία, ε τότε δώστε τόπο στην οργή και αυτό το κακόμοιρο το ΜΟΛΙΣ μια λέξη είναι τι να πρωτοπράξει;

δΓιαμαντοΤεστ

Μάθε 16+1 (ή 3+14, 9+8, (3x4):2+11...) Πολύτιμες Άχρηστες Πληροφορίες για τα΄δΓιαμάντΓια’

Ο ιδεολογικός τομέας των ‘δΓιαμαντΓιών’ έπειτα από τη θερινή ανάπαυλα και την εβδομάδα προσαρμογής επιστρέφει ανανεωμένος στα καθήκοντά του. Η κακίτερη αρχή έγινε από τον αδερφό Μαρκ και το peugeot πόνημά του και τον hyperάσωτο αδερφό Ζpi…; Zpy...; Zbi...; -κάπως έτσι τον Helen- με την φίλο-και φτερό-σοφικακή ‘Ατέρμονη Αναζήτησή’ του .


Στο πλάισιο της σταδιακής προσαρμογής, κρίνεται απαραίτητη η ενασχόληση των μελών με θέματα που κρίνονται ‘προσβάσιμα’ και ‘ελαφρά’, τα οποία όμως συνάμα θα διαμορφώνουν και θα ενισχύουν ημιυπόγεια το αγενές και ανορθόδοξο πνεύμα που υποστηρίζουν και επιβάλλουν οι αρχές της ΔΓιαμαντοσύνης.
Η δημιουργία του παρακάτω ‘δΓιαμαντοΤέστ’ δημιουργήθηκε με αυτές τις προδιαγραφές. Διασκεδάζει και (παρα)μορφώνει.
Το τεστ αυτό δεν θα μπορούσε επ’-σε τσάκωσα!-ουδενί να είχε τον τίτλο ‘Μάθε Πόσο Δγιαμαντιστής Είσαι’, για το λόγο της λανθασμένης ελιτίστικης εικόνας που αυτός θα προέβαλε. Αντιθέτως επιχειρείται να δωθεί η αφορμή σε νέα μέλη να μάθουν μερικές πολύτιμες άχρηστες πληροφορίες για τα ‘δΓιαμάντΓια, το Γιάννη Σημαντήρα και τα μέλη της ‘ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.’.

*Όλες οι ερωτήσεις έχουν μία σωστή απάντηση, εκτός από μία που δεν έχει καμία σωστή, (αν και κάποια από αυτές ίσως και να αγγίζει την αλήθεια).

Ερωτήσεις:

1. - Ποια είναι η παρούσα ώρα που μεταδίδεται η εκπομπή που παρουσιάζει ο Γιάννης Σημαντήρας στον 102 Fm και ποιο το όνομα αυτής;

α.Την ώρα 19:00-20:00, ‘ΔγιαμάντΓια.’
β. Τις ώρες 22:00-00:00, ‘ΔγιαμάντΓια.’
γ..Τις ώρες 22:00-00:00, ‘Με του βοριά τα κύματα’.

2. - Από που πήρε το όνομά του ο ‘Δράκος Της Κοιλιάς’, επίτημο μέλος της αδερφότητας των δΓιαμαντΓιών;

α. Από την προσφιλή του συνήθεια, να δαγκώνει το καλοκαίρι τις ακάλυπτες κοιλιές των κοριτσιών στο δρόμο.
β. Από τους κατα συρροήν βιασμούς γυναικών που έχει διαπράξει, στις απόμερες περιοχές του ορεινού χωριού Κοιλιά (γειτονικό της Μοιλιάς, στο νομό Γρεβενών), απ’ όπου και κατάγεται.
γ. Από σχολικό παρατσούκλι, το οποίο προήρθε από την απάντηση που έδωσε στην ερώτηση του δασκάλου του ‘Ποιός είναι ο μεγαλυτερος εχθρός των ελαιοπαραγωγών;’ παρακούγοντας την απάντηση που του ψιθύρισε συμμαθητής του, που ήταν ‘ο δάκος της ελιάς’.

3. - Γιατί η επίσημη ηλεκτρονική διεύθυνση των ‘δΓιαμαντΓιών’ δεν ξεκινά με το τυπικό www;

α. Γιατί έπειτα από μακρά συζήτηση σχετικά με το θέμα που αφορούσε το δυσπρόφερτο και αντιραδιοφωνικό όνομα της ηλεκρονικής διεύθυνσης αποφασίστηκε η απλοποιησή της. Έτσι από www.paoidgia.blogspot.com απλοποιήθηκε σε paoidgia.blogspot.com.
β. Γιατί έτσι.
γ. Γιατί ο τεχνικός τομέα των ‘δΓιαμαντΓιών’ (Zpy & Mαρκ) έλαβε ρητή εντολή από τον Γιάννη Σημαντήρα, για την επ’ ουδενί χρησιμοποίηση του γράμματος ‘w’, που στα greekenglish λειτουργεί σαν ‘ω’. (σημ: Ο Γιάννης Σημαντήρας είναι ένθερμος υποστηρικτής της κατάργησης του ‘ω’.)

4. - Στην συναυλία των ‘Μωρών στη Φωτιά’ στο Μύλο, τον Απρίλιο του 2005, γιατί επενέβη ‘σεκιουριτάς’ για να επαναφέρει στην τάξη τον Γιάννη Σημαντήρα;

α. Γιατί ενώ ο Στέλιος Σαλβαδόρ τραγουδούσε, ανέβηκε στην σκηνή με δάκρυα και λυγμούς στην σκηνή και άρχισε να τον σφιχταγκαλιάζει και να του λέει ‘Στέλιο, σ’ αγαπώ!’
β. Γιατί σε στιγμή μουσικής έκστασης και ενώ ‘χτυπιότανε’, άρχισε να τραβά ένα μόνιτορ.
γ. Γιατί προτού ξεκινήσει η συναυλία, ανέβηκε αυθαίρετα στην σκηνή, πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να προλογίζει ακατάπαυστα, να λέει την ιστορία πώς ο ίδιος άκουσε τα ‘Μωρά στη Φωτιά’ για πρώτη φορά, ατέλειωτα περιστατικά από τα ‘δΓιαμάντΓια’ που αφορούσαν το συγκρότημα, ανάλυση στίχων, μπλα, μπλα, μπλα...

5. - Ποιος/α έπασχε από καρκίνο του προστάτη και νοσηλευόταν στο Ιππογένειο;

α. Ο πατέρας του Δράκου Της Κοιλιάς.
β. Ο Γιάννης Σημαντήρας.
γ. Η μικρή Μαριλού.

6. - Τι είναι η ‘θερεμίνη’, και σε ποιά φράση την έχει αναφέρει ο Γιάννης Σημαντήρας;

α. Ουσία που περιέχεται σε ισοτονικά ποτά, η οποία βοηθά στην αναπλήρωση αλάτων μετά από άθληση, στην φράση: ‘Αμάν ρε Φένια, με τα ‘Μωρά στη Φωτιά’ σου! δεν έχω προλάβει να πιω και τη θερεμίνη μου... ‘, όταν, πριν ακόμη την αρχή της εκπομπής ζήτησε με sms τραγούδι από το εν λόγω συγκρότημα,
β. Μουσικό όργανο με οξύ ηλεκτρονικό ήχο, στην φράση: ‘Αμαν ρε Νικόδημε (Τριαρίδη), με αυτήν τη θερεμίνη σου...!’, για την χρήση που πράττει σε τραγούδι του Ντίνου Σαδίκη.
γ. Δημοφιλές αναλγητικό ως τα μέσα του προηγούμενου αιώνα όταν διακόπηκε η παραγωγή του έπειτα από την διαπίστωση σοβαρών παρενεργειών σε έμβρυα όταν οι μητέρες που κυοφορούσαν έπρατταν χρήση αυτού, στην φράση: ‘Αμάν ρε Δράκε με τις ερωτήσεις σου, με ζάλισες! για να συνέλθω τώρα θα πρέπει να κατεβάσω ένα κουτί θερεμίνες...’

7. -Τι έλεγε ότι έπραττε ο Γιάννης Σημαντήρας κατά την διάρκεια του δελτίου ειδήσεων στις 23:00, όταν αυτό διέκοπτε για μερικά λεπτά τα ‘δΓιαμάντΓια’;

α. Άκουγε τον ‘ανταγωνισμό’ για να διαμορφώσει ανάλογα το πρόγραμμα της δεύτερης ώρας της εκπομπής.
β. Έπαιζε φιδάκι στο κινητό του.
γ. Πήγαινε στο απέναντι περίπτερο της οδού Αγγελάκη όπου έτρωγε την καθηβραδυνή του ‘σοκοφρέτα’.

8. - Ποιος έχει στο ενεργητικό του, το κάψιμο 300 δίσκων βινυλίου και σε ποιο μέρος;

α. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, έξω από γνωστό δισκοπωλείο στην οδό Αριστοτέλους, δίσκων που περιείχαν ανάστροφα σατανιστικά μηνύματα.
β. Ο Βασίλης Γκουνταρούλης, στον κήπο του σπιτιού του, σε μια επιλογή βινυλίων από τη δισκοθήκη του.
γ. Ο Γιάννης Σημαντήρας, στο πεζοδρόμιο της οδού Αγγελάκη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας μετά από την αποχώρησή του από τον FM 101.

9. - Γιατί η ‘σλέιερ’ υπογράφει με ελληνικούς χαρακτήρες;

α. Γιατί ανήκει σε ακραία εθνικιστική οργάνωση που υποστηρίζει την διεθνή επιβολλή της χρήσης του ελληνικού αλφάβητου.
β. Γιατί το όνομά ‘Slayer’ είναι copyrighted και αν το μάθει το συγκρότημα θα την τρέχουν στα δικαστήρια για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Για τον ίδιο λόγο όταν αποφασίζει να το γράψει με λατινικούς χαρακτήρες γράφει: ‘Slayeeeeeeee(εεε! πόσα ακόμη;)r’
γ. Γιατί δεν έχει βρει ακόμη, τον τρόπο να αλλάζει γραμματοσειρά στο κινητό της.

10. –Γιατί ο Γιάννης Σημαντήρας έχει την εμμονή να μεταδίδει κακιτέχνες που προέρχονται από την Σκαδιναβία;

α. Γιατί πριν μερικά χρόνια ένα καλοκαίρι, πρόσφερε ‘μύγδαλα σε μια Σουηδή τουρίστρια και εκείνη έκτοτε ως δείγμα εκτίμησης και ανταπόδοσης του στέλνει κάθε αξιόλογη μουσική κυκλοφορία της Σκαδιναβίας.
β. Διατηρεί μαζί με έναν ακόμη συνέταιρο, εταιρία η οποία είναι ο βασικός εισαγωγέας δίσκων από την Σκαδιναβία στη χώρα μας.
γ. Γιατί θέλει να παίζει μουσικές και τραγούδια που κάποιος μπορεί να τα ακούσει μόνο στην εκπομπή του.

11. –Πώς θα ονομαζόταν το τελευταίο πεντάλεπτο της εκπομπής ‘δΓιαμάντΓια’ κάθε Παρασκευή βράδυ, όταν αυτά αερίζονταν Δευτέρα-Παρασκευή στις 22:00-00:00, και σε ποιον θα ανήκε;

α. ‘Το Πεντάλεπτο του Αγανακτισμένου Συνακροατή’, στο οποίο θα έβγαιναν στον αέρα τηλεφωνήματα ακροατών που θα εξέφραζαν την συσσωρευμένη αγανάκτησή τους για την tetrisάθλια εκπομπή.
β. ‘Το Πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου’, στο οποίο ο δημοφιλής bon viver θα σχολίαζε ένα θέμα της επικαιρότητας με το γνωστό γλαφυρό του τρόπο.
γ. Το Πεντάλεπτο της Ντινιώς’, πεντάλεπτο ραδιοφωνικού αέρα που θα άνηκε στην συνακροάτρια και εξέχων μέλος της ‘ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.’, Ντινιώ για να πράξει τη δική της εκπομπή.

12. –Ποια είναι, κατά τον Γιάννη Σημαντήρα, η επαγγελματική ιδιότητα του αδερφού Βασίλη -Zpy- Μπαγιάτη και για ποιο προσωπικό ζήτημα του πρώτου ζητηθήκαν οι υπηρεσίες του;

α. Δικηγόρος. Για την κατάθεση μήνυσης σε γείτονα του, ο οποίος έπαιζε ντραμς σε ώρες κοινής ησυχίας.
β. Προγραμματιστής. Για να ‘καθαρίσει’ τον οικιακό του υπολογιστή που γέμισε ‘ιούς’ και ‘σκουλίκια’ που κατέβηκαν από το internet.
γ. Προαγωγός. Για να του βρει ‘συντροφιά’ ένα Σαββατοκύριακο που έλειπαν από το σπίτι η γυναίκα και το παιδί του.

13. –Γιατί στις αφίσες των συναυλιών όπου τα ‘δΓιαμάντΓια’ είναι επικοινωνιακός χορηγός η λέξη ‘δΓιαμάντΓια’, κάτω από το σήμα του 102 Fm, αναγράφεται χωρίς τα δύο Γ (γάμα) που εμπεριέχει;

α. Γιατί επανειλημμένα πράττει την εμφάνισή του ο ‘Δράκος του τυπογραφείου’.
β. Γιατί οι αντικομφορμιστικοί κανόνες τις Δγιαμαντοσύνης (όπως η αναγραφή του ‘γ’ όπου αυτό προφέρεται) προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση.
γ. Γιατί τελικά η ιστορία που λένε οι γαμαμάδες στα μικρά γάμα (για να φάνε όλο το φαΐ τους και να γίνουν κεφαλαία) που πράττει λόγο για το ‘Δράκο του Γάμα’, ο οποίος ως γνωστόν δαγκώνει τα ακάλυπτα Γάμα, δεν είναι μύθος αλλά πραγματικότητα.

(Σημ: Επιτρέψτε μου στην επόμενη ερώτηση να περιαυτολογήσω, έστω και στο τρίτο πρόσωπο.)

14. –Ποιο cd χάρισε το μέλος της ‘ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.’ Νάσος, στο Γιάννη Σημαντήρα κατα την πρώτη του επίσκεψη στο στούντιο του 102 Fm, και ποιο τραγούδι από αυτό έκλεισε την εκπομπή;

α. Γιάννης Κότσιρας, (cd και dvd μαζί), τίτλος ‘30 και κάτι’, το τραγούδι ‘Το σεντόνι’
β. Rage against the machine, το ομώνυμο πρώτο τους album σε limited edition χάρτινης συσκευασίας, το τραγούδι ‘Killing in the name’.
γ. Έφη Θώδη, τίτλος: ‘Σώπα, σώπα μη μιλάς’, το τραγούδι ‘Έφυγα από το σπίτι’.

15. – Σε τι εγχείρηση υπεβλήθει ο αδερφός Μαρκ, στις αρχές του κακοκαιργιού του 2005;

α. Αλλαγής φύλου.
β. Εμπρόσθιου χιαστού.
γ. Σκωληκοειδίτιδας.

16. –Τι έπραξε η Χριστίνα Χάσου, μέλος της ‘ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.’, στο ευρωπαΐκο κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες;

α. Τοιχοκόλλησε τις θέσεις και τις αρχές της Δγιαμαντοσύνης έξω από το αυτό, ως άξιος αντιπρόσωπος των ΄δΓιαμαντΓιών. Η επιλόγη της αδερφής Χριστίνας από την ‘ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.’ έγινε τόσο για την άκρατη μαχητικότητά της, αλλά και για την σημειολογική αξία του υπεραδαμαντικού επιθέτου της. (Στα λατινικά ‘Hasou’, ωσάν να λέμε ‘ημιασούμε’.)
β. Πρωτοστάτησε σε διαδηλώσεις κατά της ευρωπαΐκής πολιτικής, σπάζοντας βιτρίνες και παρμπρίζ αυτοκινήτων .
γ. Παρακολούθησε εκπαιδευτικά προγράμματα.

17. –Τι δεν παραλέιπει να στέλνει η αδερφή Φένια, μέσω των μηνυμάτων της στην εκπομπή;

α. Στο διάολο τους Dwarves.
β. Φιλιά.
γ. Ιδιαίτερους χαιρετισμούς στην κυρία ΔΓιαμάντω από τα Φιλιατρά, στον κυρ’ Αρτέμη από την Αμφίκλεια, στον αγαπητό κύριο Ζαφείρη από το Διακοφτό Αχαΐας και στη γυναίκα του Σμαρούλα, στο θείο Ζήση στην Στουτγκάρδη, στην ‘ξαδέρφη του μπατζανάκι του γαμπρού της συννυφάδας της κουνιάδας της Κούλα στη Μελβούρνη, σε όλους τους νταλικέρηδες που περιμένουν το καράβι στο Μπάρι καλή υπομονή, σε όλους του ναυτικούς καλή επιστροφή, στις Ειδικές Δυνάμεις, στην Χωροφυλακή, στην Πυροσβεστική, σε όλους τους οδηγούς ταξί καλό δρόμο, και σε όλο τον κόσμο που ακούει την εκπομπή, να ‘ ναι όλοι καλά.

Απαντήσεις:

Σκεπτόμενοι να ακολουθήσουμε την τρέχουσα επιλογή που εφαρμόζεται στα έντυπα μέσα, να δώσουμε δηλαδή τις απαντήσεις αναποδογυρισμένες ώστε να είναι δύσκολα αναγνώσιμες κατά την διάρκεια διεξαγωγής του τεστ, ανέκυψε το πρόβλημα που έγκειται στο αναγκαίο αναποδογύρισμα ολόκληρης την οθόνης του υπολογιστή για να την ανάγνωση αυτών. Χωρίς άλλη επιλογη λοιπόν, δίνουμε τις απαντήσεις με την ορθή αναγραφή τους.

(Προειδοποιούμε όμως ότι όποιος κλέψει, θα του μηδενίσουμε το γραπτό.)

1:α, 2:α, 3:β, 4:β, 5:γ, 6:β, 7:γ, 8:β, 9:β, 10:Καμία, 11:γ, 12:α, 13:β, 14:γ, 15:β, 16:γ, 17:β.


Νάσος Αβδαρμάνης