Επειδή...

Επειδή τις τελευταίες μέρες όλα τα στραβά κι ανάποντα βγαίνουνε στο ν-Τρόμο μου. Κι επειδή αυτές οι «τελευταίες μέρες» όλο και μακραίνουν κι ακόμη φως ντεν Γλέπω. Να με συγχωράτε μα ντεν μου βγαίνει κάτις πΧιο αισΧιόντοξο για την ώρα. Νιώθω λίγο σαν αυτό που λέει ο Σαλβαδόρ∙ «Τι έχω κάνει και με πέταξαν στη γη;». Πού θα πάει όμως; Θα πω κι αυτό που λέει ο Αγγελάκας∙ «Σιγά μην κλάψω! Σιγά μη φοβηθώ!»…
( ΚαΚέ, να εμφανίζεται ο Αγγελάκας πΧιο αισΧιόδοξος από τον Σαλβαδόρ! Ακόμη κι αυτούς αντέστρεψα εγώ! Α, είναι σοβαρό το κατάσταση! )
ΜπουρδομιζέρΓια, λοιπόν, αλλά μην δίνετε και πολλή σημασία! Τα μου περάσει!

Μεγαλώνω∙
κι οι ανασφάλειές μου μεγαλώνουνε μαζί.
Όσο πιο πίσω, πιο παιδί,
πιο ατρόμητη μου φαίνεται πως ήμουν
Πόσο οξύμωρο αυτό!
Σκληρό!
Που μεγαλώνοντας τρομάζω πιο πολύ!
Κοιτάζω τους ανθρώπους
και τους έχω περισσότερη ανάγκη
Γιατί η καρδιά μου η φοβισμένη ένα στήριγμα γυρεύει
Μια τρυφερή φωνή και μια αγκαλιά
Όμως αντίστροφα εκείνοι αξιολογούν το φτάσιμό μου
Στο βλέμμα μου το ικετευτικό
όλο και πιο σκληρό το βλέμμα που μου ρίχνουν
Στο απλωμένο χέρι μου,
αυτοί, στητοί κι αλύγιστοι,
δεν τσαλακώνουνε την αυστηρή κορμοστασιά τους
Όλο και πιο τραχιά, πιο απότομη η φωνή τους…

… Γεμάτοι απαιτήσεις οι άνθρωποι!
Απαιτήσεις – Διαταγές!
Όχι για τη δική τους,
για τη δική σου τη ζωή απαιτήσεις!
Και είναι απόλυτοι!
Και είναι αργά για αγκαλιές και νανουρίσματα
Κι αν εσύ λες ότι ανάγκη ακόμη τα `χεις,
τότε μ’ εσένανε κάτι δεν πάει καλά.
Κι η υπέρμετρη Ευαισθησία σου
είναι ψεγάδι που θα πρέπει να κοιτάξεις!

Φένια