η συνέντευξη για το biscotto

συνέντευξη: Άννα-Μαρία Βασιλάκη // φωτογραφίες: Σάκης Γιούμπασης

Τι ακούει το βράδυ το κοινό της Θεσσαλονίκης; Πιστεύετε ότι έχει συγκεκριμένη ταυτότητα; Μακάρι να ’ξερα! Μπορώ μόνο να σας μιλήσω για όσες και όσους ακούν 95,8 κατά την ώρα μεσάνυχτα-με-μία, είτε ακούν από τη Θεσσαλονίκη είτε όχι. Όλοι ετούτοι ακούν ένα μίγμα από βάρβαρα πανκουργήματα και ακατανίκητα μελωδικά τραγούδια, συν μια αγριοφωνάρα στο μικρόφωνο, που τα παρουσιάζει, αλλά και σχολιάζει περί ανέμων και υδάτων.

Πόσα χρόνια ασχολείστε με το ραδιόφωνο και τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στην βραδινή ζώνη; Είμαι πρωτάρης στο ραδιόφωνο. Έχω μόνο μερικούς μήνες. Μην ακούτε τις περί τού αντιθέτου διαδόσεις. Εεεεε… (μπορώ να κομπιάζω στον γραπτό λόγο;)… στη βραδινή ζώνη με τράβηξε η μη-πολυκοσμία στους χώρους τής Ραδιοφωνίας τής ΕΡΤ3. Την ημέρα, και να μην είχα αγοραφοβία, θα πάθαινα! Άρα, λοιπόν: η νύχτα ήρθε ως λύση ανάγκης.

Υπάρχει κάποιος στόχος της εκπομπής; Για παράδειγμα, να δημιουργεί την αίσθηση ότι όλοι οι ακροατές είναι μια παρέα; Χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να το βάλω στόχο, οι ταχτικοί συνακροατές των ‘διαμαντιών’ έχουν γνωριστεί και συγχρωτίζονται συχνά. Έχουμε υπερβεί την έννοια της παρέας. Έχουμε υπερβεί την έννοια ακόμα και της οικογένειας. Έχουμε υπερβεί και την έννοια του γκέτο! Τώρα, είμαστε Μασονία! Ανάμεσα στους πολλούς στόχους τής εκπομπής, κυριότερος παραμένει να μας κάνει να ιδρώσουμε (για να μην πατώσουμε). Και να σηκωθούμε από τον καναπέ, γαμώ το λάουντζ μου μέσα!

Ο μουσικός παραγωγός, για να έχει επιτυχία, πρέπει να παίζει ό,τι αρέσει στον κόσμο ή ό,τι αρέσει στον ίδιο; Το ζήτημα είναι λυμένο για μένα, εδώ και καιρό. Αν παίζεις για μια αφηρημένη και μη οριοθετημένη «μάζα», το έχεις χαμένο το παιχνίδι. Μου θέτετε το πανάρχαιο δίλημμα, τον προαιώνιο διχασμό: «το ράδιο είναι έκφραση ή επικοινωνία;». Είναι έκφραση. Μόνο αν εκφραστείς σταράτα και αληθινά, θα επικοινωνήσεις ουσιαστικά. Όχι για να έχεις επιτυχία. Αλλά για να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, μόλις τελειώνει κάθε εκπομπή. Ότι δεν κορόιδεψες ούτε όσους σε τίμησαν με την προσοχή και τον χρόνο τους ούτε τον εαυτό σου. Στην πράξη, όμως: είναι σε θέση ένας εκπομπίστας να παίζει ό,τι του αρέσει στη Σαλονίκη τού σήμερα; Όχι. Συνήθως όχι. Οι συστηματικοί παρατηρητές τής δισκογραφίας το έχουν ψυλλιαστεί αυτό από χρόνια, και έχουν κλείσει τους δέκτες τους.

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που έχει συμβεί την ώρα της εκπομπής ή στο διάστημα που κάνετε ραδιόφωνο και δεν μπορείτε να ξεχάσετε; Μμμμ, ένας ισχυρός σεισμός σάς κάνει; Θάνατοι Προέδρων Δημοκρατίας πώς σάς φαίνονται;

Σας αρέσει η μουσική του σήμερα ή πιστεύετε ότι η μουσική έχει εγκλωβιστεί σε εμπορικά πλαίσια; Με τη φτωχή μου την κρίση θα σας πω: συναρπαστικότερη μουσική από το σήμερα δεν έχω ακούσει ποτέ. Δεν ψήνομαι ούτε από την καραμέλα των σίξτις ούτε από τη θεοποίηση των έιτις. Τhe most interesting is yet to come.

Ποιο είναι το είδος που σας εκφράζει περισσότερο; Δεν μπορώ να αντισταθώ στους grindcore βρυχηθμούς (θα πήγαινε πολύ να τους πούμε «τραγούδια») των τριάντα δευτερολέπτων.

Υπάρχει κάποιο σχέδιο που μας επιφυλάσσετε για το μέλλον σας ως παραγωγός ή κάποιο σχέδιο ανεξάρτητα από το ραδιόφωνο; Το σχέδιό μου είναι σατανικό και ντιπ καταχθόνιο. Μακάβριο, λέμε! Σκοπεύω να ζήσω και να δω τον ανταγωνισμό να πέφτει ξερός. Συγνώμη αν σας χαλάω την όμορφη εικόνα που είχατε για μένα.

Μέσα από το ραδιόφωνο θα έχετε έρθει σε επαφή με καλλιτέχνες ή με επώνυμα πρόσωπα γενικότερα. Υπάρχει κάποια γνωριμία που ξεχωρίζετε; Μα αυτό είναι το μέγα κέρδος! Και το μόνο κέρδος, εδώ που τα λέμε, γιατί, αν περίμενα να πλουτίσω από το ραδιόφωνο, την αύτωσα! Είμαι ευτυχής που έχω πρώτα τους φίλους που έκανα από την εκπομπή. Σε επίπεδο μουσικών τώρα, ο Steve Wynn, ο Αλέξης Καλοφωλιάς των Last Drive, o Στέλιος Σαλβαδόρ των Μωρών στη Φωτιά (λέω τους τρεις που μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό) κατέχουν κεντρική θέση στο οικοσύστημα των ‘διαμαντιών’. Και δεκάδες άλλοι μουσικοί και γενικά φίλοι και γνωστοί. Ονομαστοί ή μη διάσημοι. Δώστε μου μερικές σελίδες από το περιοδικό σας, και θα σας τις γεμίσω με ονόματα.