Και επειδή περί ήχου και θορύβου ο λόγος (όπως και τα εκΖομπικά μας sessions), πήρα το θαρ(θρας)ρος ν` αυθαιρετήσω και να βγάλω αυτό το post, δίχως προηγούμενη άδεια κι έγκριση.
Σημαντήρωα, θα με συγχωρέσεις; Τι ήρωας θα είσαι αν δεν το πράξεις;
(Να και οι μαλαγανιές!)
Κινήσεις ασφυξίας
Σημαντήρωα, θα με συγχωρέσεις; Τι ήρωας θα είσαι αν δεν το πράξεις;
(Να και οι μαλαγανιές!)
Κινήσεις ασφυξίας
Είναι, λοιπόν κάτι πράγματα, λεπτομέρειες συνήθως, που με μελαγχολούν. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για μια μελαγχολία υποχθόνια. Πάει κι εμφιλοχωρεί ύπουλα μέσα μου, χωρίς κι εγώ να εντοπίζω την πηγή της. Σήμερα όμως, την τσάκωσα επ` αυτοφόρω!
Κοίταζα μια βιτρίνα με παιδικά παιχνίδια – όχι αυτά τα εμπορικά, κάτι χαζά, της μόδας∙ αλλά εκείνα, τα ξύλινα, τα όμορφα, καλά παιχνίδια – κι ανάμεσά τους ήταν κάποια που κινούνταν. Είτε ανεβοκατέβαιναν, είτε πηγαίναν δεξιά κι αριστερά σα μετρονόμοι, είτε γυρνούσαν γύρω γύρω ασταμάτητα… Μια κίνηση νωχελική, βουβή…
Αμέσως ένιωσα ένα σφίξιμο στο διάφραγμα…
Και να το!
Μελαγχολώ με πράγματα που έχουν μεν κίνηση, αλλά δεν βγάζουν ήχο.
Τα νιώθω σα να θέλουνε, σα να παλεύουν να μιλήσουν, όμως ασφυκτιούν.
Νομίζω πως τους λείπει οξυγόνο. Πως δεν μπορούνε ν` ανασάνουνε. Και πνίγονται. Ένα συναίσθημα ασφυξίας. Έτσι νιώθω…
…Από την άλλη βέβαια, το ίδιο με μελαγχολούνε και τα μουσικά κουτιά. Εκείνα που τ` ανοίγεις κι εμφανίζεται συχνά μια μπαλαρίνα που γυρίζει αργά αργά… Η μουσική που συνοδεύει αυτή την κίνηση είναι συνήθως τόσο… Είναι σα μακρινός απόηχος από κάτι ιδιαιτέρως θορυβώδες που σάρωσε τα πάντα και που τώρα έχει τελειώσει. Κι έμεινε μόνο αυτό: Ήχος-απομεινάρι σαν επίλογος…
…Μάλλον σήμερα δεν ξύπνησα καλά…
Όχι! Μια χαρά ξύπνησα!
Απλά, θα προτιμούσα ένα κουτί που θα τ` ανοίγω και θα παίζει ροκ!
…Ή Σημαντήρα, ασ` ούμε…
Φένια
Κοίταζα μια βιτρίνα με παιδικά παιχνίδια – όχι αυτά τα εμπορικά, κάτι χαζά, της μόδας∙ αλλά εκείνα, τα ξύλινα, τα όμορφα, καλά παιχνίδια – κι ανάμεσά τους ήταν κάποια που κινούνταν. Είτε ανεβοκατέβαιναν, είτε πηγαίναν δεξιά κι αριστερά σα μετρονόμοι, είτε γυρνούσαν γύρω γύρω ασταμάτητα… Μια κίνηση νωχελική, βουβή…
Αμέσως ένιωσα ένα σφίξιμο στο διάφραγμα…
Και να το!
Μελαγχολώ με πράγματα που έχουν μεν κίνηση, αλλά δεν βγάζουν ήχο.
Τα νιώθω σα να θέλουνε, σα να παλεύουν να μιλήσουν, όμως ασφυκτιούν.
Νομίζω πως τους λείπει οξυγόνο. Πως δεν μπορούνε ν` ανασάνουνε. Και πνίγονται. Ένα συναίσθημα ασφυξίας. Έτσι νιώθω…
…Από την άλλη βέβαια, το ίδιο με μελαγχολούνε και τα μουσικά κουτιά. Εκείνα που τ` ανοίγεις κι εμφανίζεται συχνά μια μπαλαρίνα που γυρίζει αργά αργά… Η μουσική που συνοδεύει αυτή την κίνηση είναι συνήθως τόσο… Είναι σα μακρινός απόηχος από κάτι ιδιαιτέρως θορυβώδες που σάρωσε τα πάντα και που τώρα έχει τελειώσει. Κι έμεινε μόνο αυτό: Ήχος-απομεινάρι σαν επίλογος…
…Μάλλον σήμερα δεν ξύπνησα καλά…
Όχι! Μια χαρά ξύπνησα!
Απλά, θα προτιμούσα ένα κουτί που θα τ` ανοίγω και θα παίζει ροκ!
…Ή Σημαντήρα, ασ` ούμε…
Φένια
7 σχόλια:
Καλή ιδέα!
Να ανοίγεις το κουτί και ενώ θα ξεκινάει να παίζει μουσική ασούμε Steve Wynn θα αρχίζει -με το ένα χέρι ψηλά και ενώ θα στέκεται στις μύτες των ποδιών του- να γυρνάει γύρω γύρω ένας...Σημαντήρας!
Αυτό είναι παιχνίδι!
Φένια μου, τι όμορφο! Δεν σου κρύβω ότι, από τη στιγμή που άκουσα στην εκΖομπή την αναγγελία του νέου σου ποστ, ανυπομονούσα να το διαβάσω.
Έχεις απόλυτο (και απώλητο, γιατί εσύ δεν γίνεται να ξεπουληθείς) δίκιο. Η σιωπή, όσο χρήσιμη κι ωφέλιμη κι αν είναι καμιά φορά, μπορεί να κρύβει πολύ "θορυβώδη" κι εκρηκτικά πράγματα μέσα της. Πολύ περισσότερο, αν δεν συνοδεύεται από ακινησία, όπως πολύ σωστά έχεις επι-Σημάν-ει. Από τη δική μου πείρα, ξέρω πως οι πιο ήσυχοι και λιγομίλητοι άνθρωποι είναι αυτοί που κουβαλούν τις μεγαλύτερες θύελλες -με την καλή ή την κακή έννοια- στο μυαλό και την ψυχή τους.
(Ωχ, άρχισα πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες και θα με αποκακεί ο Σημάν "προφέσορα"...)
Όσο για τη βιτρίνα που αναφέρεις, κάπου πάει το μυαλό μου. Μπορεί και να εννοούμε την ίδΓια. Αυτά τα παιχνίδια "της μόδας" όσο πάνε γίνονται όλο και πΧιο κακόγουστα. Ανυπόφορα!
Φιλιά πολλά ζουζούνα μου... Καλό δΓιάβαΖμα (και στο Ντινιώ επίξης!)
Ναι ρε!
Όσο το σκέφτομαι τόσο πΧιο ωραίο μου φαίνεται.
Θα έχουμε ένα τέτοιο κουτί και θα το κουβαλάμε μαζί μας. Κι όποτε ξενερώνουμε απ`ό,τι ακούμε γύρω μας, θα το ανοίγουμε και θα ακούμε την όμορφη φωνή του Σημάν. Ζωντανά όμως. Άλλη ατάκα κάθε φορά, προσαρμοΖμένη στην επικαιρό'ητα του καθενός (όπως έχουμε και ως κανόνα στα ΔΓιαμάντΓια, άλλωστε).
Μμμμ...Μήπως γίνεται να μας απαντάει και στους προβληματιΖμούς μας; Εκεί που θ` αναρωτιόμαστε για κάτι να πράττουμε την ερώτηση μέσα μας, ν` ανοίγουμε το κουτάκι και να μας απαντά!
...Μπα! Αυτό θα ήταν τζίνι. Το "Coin operated boy" μου θυμίζει. Το θυμάστε;
Γεια σου Χριστινιώ!
Σωστά τα λες Φένια!Και οι Τρύπες συμπληρώνουν σοφά...
"Διψάω,σαν ψάρι στο βυθό
και ΑΣΦΥΚΤΙΩ
και ΑΣΦΥΚΤΙΩ σαν συννεφάκι
μέσα στον καθαρό ουρανό".
φιλιά και thanx Χριστινάκι....
db
Φένια γράφεις εξαίσια (αν και βρήκα την τελευταία πρόταση περιττή. Συγγνώμη). Σε κάθε περίπτωση συγχαρητήρια. Για καιρό σκεφτόμουν πως να σχολιάσω το κείμενό σου αλλά πολλές φορές, όπως συμβαίνει και με τα έργα τέχνης, σου αρκεί να τα παρατηρείς (δε θες να τα αγγίξεις).
ΥΓ (προς Γιάννη Σημαντήρα). Μην νομίζετε ότι ξέχασα και τη δικιά σας δημοσίευση. Απλώς απεργούν οι κειμενογράφοι μου. Εκεί οφείλεται η καθυστέρηση
Χα χα! Δεκτές οι δΓιορθώσεις.
mfd, ειλικρινά με συγκίνησε το σχόλιό σου. Το ίδιο και το δικό σου τελευταίο post για τον Μπάμπη Ακτσόγλου κι ας μην τον ξέρω εγώ. Βλέπεις, γράφεις κι εσύ "σκοτωστικά". Όμως, δυστυχώς, εσύ δεν έχεις σχόλια στο blog σου. Κι εγώ σκεφτόμουν να σου γράψω στο blog του Zpi (που μπορώ και τον εκμεταλλεύομαι;-) )
Θενξ!
Αμάν, τι κομματάρεΖ μου θυμίζετε, κορίτσΧια... Coin operated boy, (Dresden Dolls δεν ήταν;) μεγάλες δΓιαμαντοστιγμές ασούμε!
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό... Πώς δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτη; Από τα τραγούδια που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς.
Δημοσίευση σχολίου