Τις χολιγουντιανές ταινίες ποτέ μου δε συμπάθησα
κι ίσως γι' αυτό σπανίως προσδοκώ ένα αίσιο τέλος.
Τη ζωή δεν κατευθύνουν σεναριογράφοι αόρατοι
για να φροντίσουν το έργο να 'ναι αρεστό στο θεατή
κι έτσι κανένας δε σπλαχνίζεται τους πρωταγωνιστές.
Στα παραμύθια ούτε μικρή δεν πίστευα-
χωράνε, άλλωστε, τόση άληθεια μόνο, όση αντέχει ένα παιδί.
Ούτε η ίδια η ζωή με παραμύθι μοιάζει.
Γύρω μου όλο Χιονάτες δηλητηριασμένες από θλίψη
πριγκήπισσες εσώκλειστες στα κάστρα της απόγνωσης
βασιλόπουλα μαλθακά, ή διαφθαρμένα απ' την ύλη
και δράκοι μιλιούνια που κατατρώγουν ανενόχλητοι ζωές
αφοί οι πιο πολλοί αντίπαλοί τους κατέθεσαν τα όπλα.
Καμιά φορά οι Χιονάτες ξυπνούν δίχως φιλί
και οι πριγκήπισσες δραπετεύουν μόνες απ' τα κάστρα,
αφού οι πρίγκηπες σπανίως ξεβολεύονται για να τις σώσουν.
Οι δράκοι όμως δεν αυτοκτονούν,
ούτε πεθαίνουν σε βαθιά γεράματα.
Μόνο κάποιοι ιππότες ξεχασμένοι τους χτυπούν με πέτρες,
αυτοί που ξέρουν πως μόνο έτσι θα έρθει το αίσιο τέλος.
Η πανοπλία μόνο δεν τους φτάνει. Γι' αυτό μάχονται ακόμα.
Επειδή δεν καταδέχονται το "χάπυ εντ" άπρακτοι να περιμένουν...
8/5/2006
4 σχόλια:
Πολύ ωραίο, Χριστινάκι!
Μπράβο!
Μήπως οι "Δράκοι" μείναν ανενόχλητοι, ακριβώς επειδή όλο και λιγότεροι πιστεύουμε στα παραμύθια; Μήπως αυτό ακριβώς είναι αυτό που προσπαθούν να μας κάνουν; Να πάψουμε να πιστεύουμε σ` αυτά, να σταματήσουμε να διατηρούμε και να καλλιεργούμε τη φαντασία μας και τα όνειρά μας; Μήπως η φαντασία, τα όνειρα και τα...παραμύθια είναι ό,τι ακριβώς φοβούνται κι ό,τι νιώθουν να τους απειλεί;
Χριστινιώ μου,συγχαρητήργια!Μου άρεσε το δημιούργημά σου.Μαζί σου σίγουρα συμφωνούν και κάτι νεαροί..μμμ εντζέρικα τους λένε, που κραυγάζουν βροντόφωνα"There are no happy endings".Όντως τα χαμόγελα και ο ρομαντιζμός τείνει να χαθεί.Τα "χάπυ εντς" έχουν αντικατασταθεί από τα "χάπι εντς".Μιλάς όμως και για κάτι ιππότες ξεχαζμένους...ναι υπάρχει μια μικρή ελπίδα..ΦΙΛΑΚΙΑ
ΥΓ.Φένια,με βρίσκεις σύμφωνη.
db
Μμμμ... Νομίζω, αδελφούλες μου γλυκές κι αγαπημένες, πως το ποίημάχ μου δεν έγινε απολύτως αντιληπτό. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να προβώ σε οριΖμένες δΓιευκρινίσεις.
Το ποίημα δεν έχει ως στόχο κακαταδικάσει τα παραμύθΧια αυτά καθ' εαυτά, αλλά τον εθιΖμό στην έννοια του "χάπυ εντ" τον οποίο προκαλούν. Όπως όλοι έχουμε λίγο - πολύ βΓιώσει, στην αληθινή ζωή οι "Δράκοι" όχι μόνο αυξάνονται και πληθύνονται, αλλά ολοένα μειώνονται οι "από μηχανής θεοί", οι οποίοι εξολοθρεύοντάς τους "Δράκους" προσφέρουν στα θύματά τους ένα αίσΧιο τέλος, για να μην πω ότι έχουν εκλείψει ολοκληρωτικά. Γι' αυτό είναι στο χέρι των ίδΓιων των θυμάτων των κάθε λογής Δράκων (εκτός από τους Δράκους της Κοιλιάς, χο χο χο χο) να τους αντιμετωπίσουν μόνα τους -στο βαθμό που μπορούν τουλάχιστον, με όσα μέσα δΓιαθέτουν, όπως μαρτυρά και η τελευταία στροφή-, χωρίς να βασίζονται σε βοήθΧεια τρίτων, και ακόμα λιγότερο σε ανώτερες, μεταφυσικές δυνάμεις, που θα λύσουν το πρόβλημα αντί αυτών.
Κοντολογίς, το ποίημα θέλει να τονίσει ότι το "χάπυ εντ" δεν έρχεται από μόνο του, αλλά το δημιουργεί ο καθένας για τον εαυτό του, ως το σημείο τουλάχιστον που κάτι τέτΧοιο είναι εφικτό! Πρέπει να προσπαθήσουμε για να το επιτύχουμε, να παλέψουμε, και όχι να επαναπαυθούμε στην αναμονή ενός "χάπυ εντ", γιατί η στάση αυτή οδηγεί στην παθητιΚΑΚΟτητα. Αυτήν άλλωστε εκμεταλλεύονται οι κάθε είδουΖ δράκοι και αλωνίζουν...
Got it now? Anywayzzz, kissez, C U on Wednesday...
Υ.Γ.1: Φένια μου, το να πιστεύεις στα παραμύθΧια είναι έτσι κι αλλιώς μια κινητήρΓια δύναμη. Το ξέρεις αυτό καΚύτερα από μένα!
Υ.Γ.2: Ντινιώ μου, πόσο μου έχουν λείψει οι Εντζέρικα...
Enjoyed a lot!
cheap cheap cialis cialis
Δημοσίευση σχολίου