η συνέντευξή μας με τον μπαντούκ.
για το περΓιοδικό 'αλούμνους' τού συλλόγου αποφοίτων αμερικανικού κολλεγίου ανατόλια.
ο γιώργος είναι απόφοιτος. εγώ όχι.
on line από το www.saak.gr.
bandoek vs siman
εκπομπή τού Γιάννη Σημαντήρα στο Ράδιο της ΕΡΤ3, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Coin: Popstitute (2009)
Σκατο-πουστο-κωλο-γαμω-ζωή τού κερατά! Δεν βγαίνει δίχως ενθουσΧιαζμό, δεν βγαίνει δίχως να ανεβαίνεις. Δεν έχει χάρη, άμα σού λείπει ο συνεπαρμός. Είναι λειψή, άμα δεν βρίσκεται κάτι να σε γοητεύει.
Το νέο Coin έγινε για μένα μια αχτίδα αυθεντικής απόλαυσης. Εγώ που πάντα ψάχνω τα μεν, αλλά στα ναι. Εγώ που, για να είμαι δίκιος κι ακριβής στην κρίση μου, έχω αναπτύξει δεκάδες ιδΓιοτροπίες. Εγώ που, εδώ και κάμποσα χρόνια, εύκολα δεν λέω καλή κουβέντα, θα το βροντοφωνάξω: το Popstitute, το νέο άλμπουμ των Coin, έρχεται με τον αέρα τού κλασικού, να αλλάξει τη γνώμη που είχαμε για το ήθος των ελληνικών γκρουπ. Γιατί (το λέω αυτό); Γιατί είναι φανερή η πρόοδος που έχουν σημειώσει αυτοί οι εκ Καβάλας παίδες.
Με ένα πρώτο άλμπουμ το 2005 να αφήνει υποσχέσεις πολλές και στέρεες. Με ένα δεύτερο άλμπουμ το 2007, με φωτεινές στιγμές πολλές, αλλά μάλλον άνισο και με κενά και γρηγοροφτΧιαγμένο. Το 2009, σε έναν μήνα από τώρα (έτσι υπολογίζουν) θα μας κεράσουν έναν δίσκο, που -γαμώτο- δεν του βρίσκω ψεγάδι! Βάση τού υλικού τα τύμπανα, από τα οποία -σοφά- έχουν αφαιρεθεί τα τσίγκια-κι-έτσι. Οι κεντητές κιθάρες, ξερές, στα όρια της ξεκουρδισΧιάς, άλλοτε σαν να κάνουν πρόβα, λιτές. Άλλοτε να ξεσπάν. Οι καθαρές μπασογραμμές. Η ντομπροσύνη στην ερμηνεία τού τραγουδιστή. Η μουσικότητα στην έκφραση. Η αύρα τού Νικόδημου στην επεξεργασία.
Οι Κόιν έφεραν το σιντί τους στο στούντιο της ΕΡΤ3 στην Αγγελάκη, Πέμπτη βράδυ, 19 Μαρτίου 2009. Θα το γαμήσουμε στις μεταδόσεις. Με συγκίνηση.
Βγαίνει η ζωή χωρίς συγκίνηση;
Το νέο Coin έγινε για μένα μια αχτίδα αυθεντικής απόλαυσης. Εγώ που πάντα ψάχνω τα μεν, αλλά στα ναι. Εγώ που, για να είμαι δίκιος κι ακριβής στην κρίση μου, έχω αναπτύξει δεκάδες ιδΓιοτροπίες. Εγώ που, εδώ και κάμποσα χρόνια, εύκολα δεν λέω καλή κουβέντα, θα το βροντοφωνάξω: το Popstitute, το νέο άλμπουμ των Coin, έρχεται με τον αέρα τού κλασικού, να αλλάξει τη γνώμη που είχαμε για το ήθος των ελληνικών γκρουπ. Γιατί (το λέω αυτό); Γιατί είναι φανερή η πρόοδος που έχουν σημειώσει αυτοί οι εκ Καβάλας παίδες.
Με ένα πρώτο άλμπουμ το 2005 να αφήνει υποσχέσεις πολλές και στέρεες. Με ένα δεύτερο άλμπουμ το 2007, με φωτεινές στιγμές πολλές, αλλά μάλλον άνισο και με κενά και γρηγοροφτΧιαγμένο. Το 2009, σε έναν μήνα από τώρα (έτσι υπολογίζουν) θα μας κεράσουν έναν δίσκο, που -γαμώτο- δεν του βρίσκω ψεγάδι! Βάση τού υλικού τα τύμπανα, από τα οποία -σοφά- έχουν αφαιρεθεί τα τσίγκια-κι-έτσι. Οι κεντητές κιθάρες, ξερές, στα όρια της ξεκουρδισΧιάς, άλλοτε σαν να κάνουν πρόβα, λιτές. Άλλοτε να ξεσπάν. Οι καθαρές μπασογραμμές. Η ντομπροσύνη στην ερμηνεία τού τραγουδιστή. Η μουσικότητα στην έκφραση. Η αύρα τού Νικόδημου στην επεξεργασία.
Οι Κόιν έφεραν το σιντί τους στο στούντιο της ΕΡΤ3 στην Αγγελάκη, Πέμπτη βράδυ, 19 Μαρτίου 2009. Θα το γαμήσουμε στις μεταδόσεις. Με συγκίνηση.Βγαίνει η ζωή χωρίς συγκίνηση;
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Πεμ26Φεβ09 Flakes live στο NY bar, Θεσ/νίκη
κείμενο & φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης
Για τους Flakes, πριν από την συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη Πέμπτη (26.02.09), μάλλον είχα διαβάσει περισσότερα για αυτούς (συνεντεύξεις, κριτικές, σχόλια) παρά είχα ακούσει τη μουσική τους. Μερικά τραγούδια τους στα Διαμάντια από τον Νοέμβριο και έπειτα και στην σελίδα τους στο myspace. Μαθαίνοντας για τη συναυλία, ήξερα πως ήταν δεδομένο πως κάποιοι φίλοι (βλ. κυρίως Freerider, ΧαΞου…) θα πήγαιναν σίγουρα, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για να δω και τους μεν αλλά και για να τσεκάρω συναυλιακά τους Flakes (δεν λέω δε γιατί είναι σκέτο Flakes. Χα χα, κρυάδες... --όχι, ρε αδερφέ, είναι το ωραιότερο σημείο τού ποστ! Σημάν) Ο χώρος όπου θα γινόταν το live έλεγε ήταν κάποιο New York bar. Πού είναι αυτό, τρέχα γύρευε. Θα ’ναι κανένας από αυτούς τους συναυλιακούς χώρους που ξεφυτρώνουν στην πόλη εν μια νυκτί, για να εξαφανιστούν όπως εμφανίστηκαν. Αλλά και η ονομασία του χώρου ακουγόταν κάπως ύποπτα. Τελικά, βρισκόταν σε έναν δρόμο λίγο πιο μακριά από τον Μύλο, και οι πόρτες άνοιγαν μετά τις δέκα. Με τον Freerider είχαμε ραντεβού εκείνη την ώρα. Φτάνοντας εκεί, οι υποψίες για τον χώρο δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν. Από έξω, με μεγάλα γράμματα και φωτεινές επιγραφές φώναζαν πως πρόκειται για κάτι σε γκλαμουρονεολαουντζοσκυλάδικο στυλ (στυλ ή σΚυλ; Σημάν). Ρε, σίγουρα αυτό είναι το μαγαζί; Η αφίσα των Flakes, όμως, έξω από αυτό δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Ο μετρ στην είσοδο, η απαραίτητη γκαρνταρόμπα, η μοκέτα, όλα μαρτυρούσαν περιβάλλον κιτσοχλιδάτης αισθητικής. Τι να πω, ίσως μέσα να είναι διαφορετικά. Φευ! το εσωτερικό ήταν το αποκορύφωμα.
Νεομπαρόκ πολυέλαιοι, δερμάτινοι καναπέδες, ρεζερβέ τραπεζάκια με το μπουκάλι ουίσκι από πάνω, μεγάλες κιτς φωτεινές διαφάνειες πίσω από την σκηνή με φωτογραφίες της Νέας Υόρκης, παγάκια, φυστικάκια… Δέκα και κάτι η ώρα, και το μαγαζί άδειο. Άντε, να γεμίσει ο χώρος, και κατά τις έντεκα και κάτι να ξεκινήσει η συναυλία (είχε και σαπόρτ γκρουπ). Η ώρα, όμως, περνά αλλά πού! Δώδεκα, κι ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει, αλλά εκτός από το sound check τίποτα δεν δείχνει πως επιτέλους θα ξεκινήσουμε. (Αλλά βέβαια βλέπεις, πώς θα κάνεις κατανάλωση να ανέβει και λίγο ο τζίρος αν δεν περιμένεις;). Και εκεί που λέγαμε καλές μία (εντάξει! καλή μια --αμάν με τη σωστομανία σας /Σημάν/) 12:20 βγαίνουν οι Le Page.
Μια ακουστική κιθάρα, ένα μπάσο, πλήκτρα και μεταλλόφωνο παίζοντας χαμηλότονες ποπ μπαλάντες. Παρά το πολύωρο sound check, ο ήχος δεν βοηθούσε καθόλου το σχήμα. Πέρα όμως από τα αρκετά ηχητικά προβλήματα οι Le Page φαίνεται πως χρειάζονται αρκετό δρόμο για να αποκτήσουν μια αρκούντως ικανοποιητική επικοινωνιακή και σκηνική ωριμότητα, αν και η αλήθεια είναι ότι τα τραγούδια τους με μια καλή και προσεγμένη παραγωγή μπορούν να αναδειχθούν στουντιακά. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται και από τα τραγούδια τους στο myspace που ακούγονται πολύ συμπαθητικά.
Και μετά από ένα 45λεπτο και κάτι -και το ενδιάμεσο κενό- στη 1:20, οι Flakes βγαίνουν επιτέλους στη σκηνή. Οι οποίοι κατάφεραν στην στιγμή να ανατρέψουν οποιοδήποτε αρνητικό κλίμα υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή. Για να το πω μας με δυο λόγια, άμα την εμφανίσει τους μας πήραν τα σώβρακα! Εξαιρετικά δεμένο σχήμα, πολύ καλός ήχος, δυνατές μουσικές, γκαζιάρικες κιθάρες, αλλά και ξεχωριστές ανθρώπινες μουσικές μονάδες που εκτός από το δεινό παίξιμό τους δείχνουν να κατέχουν με το παραπάνω τον αέρα της σκηνικής παρουσίας με προεξάρχουσα την frontwoman Yodashe να αλωνίζει ολόκληρη την σκηνή (αλλά και κάτω από αυτή) να μπλέκει τα καλώδια της με των άλλων μουσικών, να χοροπηδά, να πέφτει κάτω, να κινείται και να χορεύει ασταμάτητα, γυναίκα με λίγα λόγια που δεν φοβάται μην …σπάσει τα αυγά! 
Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που κάποια στιγμή χτύπησε άσχημα την μύτη της και χρειάστηκε πάγο κάτι που δεν πτόησε καθόλου την ενεργητικότητά της αλλά και το συνεχίζει να χαρίζει διαρκώς χαμόγελα στο χαρακτηριστικά πια σχεδόν απαθές θεσσαλονικιώτικο κοινό. Αυτό που, παρά το ότι παρακολουθεί τις συναυλίες με ενδιαφέρον (να το λέμε κι αυτό), κρατάει 2-3 μέτρα ασφαλείας από τη σκηνή και που φαντάζει απόλυτα βιδωμένο στη θέση του, και πως τίποτα δεν το ξεκουνά από αυτήν. Το ίδιο φεστιβαλικό κοινό που πριν 2 χρόνια γέμισε την αποθήκη του Μύλου στη συναυλία των Juliette & the Licks, και εκτός από 30-40 άτομα στην πρώτη γραμμή μπροστά από τη σκηνή οι υπόλοιποι χίλιοι και βάλε να παρακολουθούν ατάραχοι το live, απλά και μόνο για το hype του γεγονότος. Θεσσαλονικιώτικα facebookάκια, αγαπητοί φίλοι και εναλλακτικοί κρυφολαουντζιέρηδες, χύστε και λίγο ιδρώτα. Δεν πειράζει κι αν χαλάσει και λίγο το μακιγιάζ… Δεν είναι όλα σινεμά ρε γαμώτη μου να τα παρακολουθείς παθητικά.
Κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι στους Flakes, οι οποίοι, αν και έχουν μια σκηνική εικόνα αλλά και ένα μουσικό ύφος που είναι πολύ… γόνιμο για να συντηρήσουν ένα τουπέ, μια δήθεν ποζεριά, ένα ύφος μεγάλου και-καλά συγκροτήματος, αυτοί αντιθέτως σε όλη την διάρκεια της συναυλίας ήταν χαρακτηριστικά φιλικοί και προσιτοί. Κυρίως η Yodashe βέβαια (με εμφάνιση βγαλμένη από την punk της δεκαετίας του ’80), η οποία δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει το πόσο χαρούμενοι ήταν που έπαιζαν επιτέλους για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη. Και μετά το τέλος της συναυλίας, το σίγουρο είναι πως και εμείς χαρήκαμε που τους είδαμε. Έπρεπε να τους το φωνάξουμε αλλά να η ευκαιρία, το λέμε τώρα. Flakes σας ευχαριστούμε!
Για τους Flakes, πριν από την συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη Πέμπτη (26.02.09), μάλλον είχα διαβάσει περισσότερα για αυτούς (συνεντεύξεις, κριτικές, σχόλια) παρά είχα ακούσει τη μουσική τους. Μερικά τραγούδια τους στα Διαμάντια από τον Νοέμβριο και έπειτα και στην σελίδα τους στο myspace. Μαθαίνοντας για τη συναυλία, ήξερα πως ήταν δεδομένο πως κάποιοι φίλοι (βλ. κυρίως Freerider, ΧαΞου…) θα πήγαιναν σίγουρα, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για να δω και τους μεν αλλά και για να τσεκάρω συναυλιακά τους Flakes (δεν λέω δε γιατί είναι σκέτο Flakes. Χα χα, κρυάδες... --όχι, ρε αδερφέ, είναι το ωραιότερο σημείο τού ποστ! Σημάν) Ο χώρος όπου θα γινόταν το live έλεγε ήταν κάποιο New York bar. Πού είναι αυτό, τρέχα γύρευε. Θα ’ναι κανένας από αυτούς τους συναυλιακούς χώρους που ξεφυτρώνουν στην πόλη εν μια νυκτί, για να εξαφανιστούν όπως εμφανίστηκαν. Αλλά και η ονομασία του χώρου ακουγόταν κάπως ύποπτα. Τελικά, βρισκόταν σε έναν δρόμο λίγο πιο μακριά από τον Μύλο, και οι πόρτες άνοιγαν μετά τις δέκα. Με τον Freerider είχαμε ραντεβού εκείνη την ώρα. Φτάνοντας εκεί, οι υποψίες για τον χώρο δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν. Από έξω, με μεγάλα γράμματα και φωτεινές επιγραφές φώναζαν πως πρόκειται για κάτι σε γκλαμουρονεολαουντζοσκυλάδικο στυλ (στυλ ή σΚυλ; Σημάν). Ρε, σίγουρα αυτό είναι το μαγαζί; Η αφίσα των Flakes, όμως, έξω από αυτό δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Ο μετρ στην είσοδο, η απαραίτητη γκαρνταρόμπα, η μοκέτα, όλα μαρτυρούσαν περιβάλλον κιτσοχλιδάτης αισθητικής. Τι να πω, ίσως μέσα να είναι διαφορετικά. Φευ! το εσωτερικό ήταν το αποκορύφωμα.
Νεομπαρόκ πολυέλαιοι, δερμάτινοι καναπέδες, ρεζερβέ τραπεζάκια με το μπουκάλι ουίσκι από πάνω, μεγάλες κιτς φωτεινές διαφάνειες πίσω από την σκηνή με φωτογραφίες της Νέας Υόρκης, παγάκια, φυστικάκια… Δέκα και κάτι η ώρα, και το μαγαζί άδειο. Άντε, να γεμίσει ο χώρος, και κατά τις έντεκα και κάτι να ξεκινήσει η συναυλία (είχε και σαπόρτ γκρουπ). Η ώρα, όμως, περνά αλλά πού! Δώδεκα, κι ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει, αλλά εκτός από το sound check τίποτα δεν δείχνει πως επιτέλους θα ξεκινήσουμε. (Αλλά βέβαια βλέπεις, πώς θα κάνεις κατανάλωση να ανέβει και λίγο ο τζίρος αν δεν περιμένεις;). Και εκεί που λέγαμε καλές μία (εντάξει! καλή μια --αμάν με τη σωστομανία σας /Σημάν/) 12:20 βγαίνουν οι Le Page.
Μια ακουστική κιθάρα, ένα μπάσο, πλήκτρα και μεταλλόφωνο παίζοντας χαμηλότονες ποπ μπαλάντες. Παρά το πολύωρο sound check, ο ήχος δεν βοηθούσε καθόλου το σχήμα. Πέρα όμως από τα αρκετά ηχητικά προβλήματα οι Le Page φαίνεται πως χρειάζονται αρκετό δρόμο για να αποκτήσουν μια αρκούντως ικανοποιητική επικοινωνιακή και σκηνική ωριμότητα, αν και η αλήθεια είναι ότι τα τραγούδια τους με μια καλή και προσεγμένη παραγωγή μπορούν να αναδειχθούν στουντιακά. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται και από τα τραγούδια τους στο myspace που ακούγονται πολύ συμπαθητικά.
Και μετά από ένα 45λεπτο και κάτι -και το ενδιάμεσο κενό- στη 1:20, οι Flakes βγαίνουν επιτέλους στη σκηνή. Οι οποίοι κατάφεραν στην στιγμή να ανατρέψουν οποιοδήποτε αρνητικό κλίμα υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή. Για να το πω μας με δυο λόγια, άμα την εμφανίσει τους μας πήραν τα σώβρακα! Εξαιρετικά δεμένο σχήμα, πολύ καλός ήχος, δυνατές μουσικές, γκαζιάρικες κιθάρες, αλλά και ξεχωριστές ανθρώπινες μουσικές μονάδες που εκτός από το δεινό παίξιμό τους δείχνουν να κατέχουν με το παραπάνω τον αέρα της σκηνικής παρουσίας με προεξάρχουσα την frontwoman Yodashe να αλωνίζει ολόκληρη την σκηνή (αλλά και κάτω από αυτή) να μπλέκει τα καλώδια της με των άλλων μουσικών, να χοροπηδά, να πέφτει κάτω, να κινείται και να χορεύει ασταμάτητα, γυναίκα με λίγα λόγια που δεν φοβάται μην …σπάσει τα αυγά! 
Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που κάποια στιγμή χτύπησε άσχημα την μύτη της και χρειάστηκε πάγο κάτι που δεν πτόησε καθόλου την ενεργητικότητά της αλλά και το συνεχίζει να χαρίζει διαρκώς χαμόγελα στο χαρακτηριστικά πια σχεδόν απαθές θεσσαλονικιώτικο κοινό. Αυτό που, παρά το ότι παρακολουθεί τις συναυλίες με ενδιαφέρον (να το λέμε κι αυτό), κρατάει 2-3 μέτρα ασφαλείας από τη σκηνή και που φαντάζει απόλυτα βιδωμένο στη θέση του, και πως τίποτα δεν το ξεκουνά από αυτήν. Το ίδιο φεστιβαλικό κοινό που πριν 2 χρόνια γέμισε την αποθήκη του Μύλου στη συναυλία των Juliette & the Licks, και εκτός από 30-40 άτομα στην πρώτη γραμμή μπροστά από τη σκηνή οι υπόλοιποι χίλιοι και βάλε να παρακολουθούν ατάραχοι το live, απλά και μόνο για το hype του γεγονότος. Θεσσαλονικιώτικα facebookάκια, αγαπητοί φίλοι και εναλλακτικοί κρυφολαουντζιέρηδες, χύστε και λίγο ιδρώτα. Δεν πειράζει κι αν χαλάσει και λίγο το μακιγιάζ… Δεν είναι όλα σινεμά ρε γαμώτη μου να τα παρακολουθείς παθητικά.Κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι στους Flakes, οι οποίοι, αν και έχουν μια σκηνική εικόνα αλλά και ένα μουσικό ύφος που είναι πολύ… γόνιμο για να συντηρήσουν ένα τουπέ, μια δήθεν ποζεριά, ένα ύφος μεγάλου και-καλά συγκροτήματος, αυτοί αντιθέτως σε όλη την διάρκεια της συναυλίας ήταν χαρακτηριστικά φιλικοί και προσιτοί. Κυρίως η Yodashe βέβαια (με εμφάνιση βγαλμένη από την punk της δεκαετίας του ’80), η οποία δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει το πόσο χαρούμενοι ήταν που έπαιζαν επιτέλους για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη. Και μετά το τέλος της συναυλίας, το σίγουρο είναι πως και εμείς χαρήκαμε που τους είδαμε. Έπρεπε να τους το φωνάξουμε αλλά να η ευκαιρία, το λέμε τώρα. Flakes σας ευχαριστούμε!
[Και επειδή οι σέχτες και τα κυκλώματα υπάρχουν και στην ιστολογική κοινότητα, το παρόν post δημοσιεύεται και στο blog Tertuliano Maximo Afonso με ίδιο το κείμενο γαρνιρισμένο όμως με διαφορετικές φωτογραφίες. Μπείτε και δείτε τες. Να κάνουμε και κανένα αλλαξογιουνίκς ασούμε...]
dean and britta!
It is always so fascinating to get back home after a short holiday trip, and -upon opening the mailbox- to find a package that means a lot. In fact, I hurried to open my mailbox, before caring to open my apartment’s door. I know, I know: This is the anxiety of a little child, when the child receives a present! And the little child opens the present. And the present is... wow! A package from Dean & Britta, sent by Britta herself. And the package contains two items of desire:
The re-release with extras of ‘L’Avventura’, Dean & Britta’s narcotic/dream/psychedelic pop achievement, a record of the finest guitar ambient, that originally hit the shelves back in 2003. If my memory serves me well... And the Sand Pebbles. The Sand Pebbles are the first signing to Dean & Britta’s new record label, Double Feature.
Hate to have to leave you, friends and neighbors. It is late, and I need some sleep, because I caught a cold. But we will soon meet on the radio. Enjoying these records.
John
You can buy both albums from the webstore at: www.deanandbritta.com/shop.htm
And you can read more about the couple, here: www.diamonds958fm.net/2007/04/dean-britta-exclusive-interview.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)