συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ

...στο ένθετο ΤV ΕΘΝΟΣ. Στον Λευτέρη Μπιντέλα. Στο φύλλο τής Κυριακής, 21 Σεπτεμβρίου 2008.

Δεν είχαμε περικοπές, δεν είχαμε επεμβάσεις, δεν είχαμε αλλαγές, παθήματα από τα οποία έχω υποφέρει (ή έχω φοβηθεί) σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν. Ό,τι είπα δημοσιεύτηκε όπως ακριβώς το είπα. Έκπληξη μου δημιούργησε (όχι δυσάρεστη, αλλά όχι και ευχάριστη) το ότι για τίτλο ο συνάδελφος δΓιάλεξε αυτό που είπα για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν μετανιώνω που το είπα. Είναι η γνώμη μου. Αλλά, επίσης, το Φεστιβάλ είναι κάτι που ούτε καν σκέφτομαι. Κατά συνέπεια, μεγάλη αξία τού δόθηκε, με το να βγει τιτλάκι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι για τσιτάτο προοριζόταν το Μια εκπομπή είναι, τελικά, ένα -πολύπλοκο- πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων και επαφών.

Υστερόγραφο: Μαζί με την εφημερίδα και τις Εικόνες και τα δΓιάφορα συνοδευτικά (Ρόκι DVD και δεν γκζέρω γω τι άλλο...), σερβίρεται και σιντοσυλλογή Marvin Gaye. Eνός ασυναγώνιστου μαύρου ερμηνευτή, που όμως είχε εκπέσει πολλές φορές στη γλυκαναλατΧιά. ΚολεξΧιόν πλούσΧια, αλλά -φευ- πακεταριζμένη στην ακαλαίσθητη θήκη των DVD, χωρίς ένθετα και βοηθητικά στοιχεία. Ωστόσο, η ανθολογιά περιέχει κι ένα τραγούδι πατρότητας τού φρεσκοχαμένου Norman Whitfield, το οποίο έχει δισκογραφήσει (εντάξει, ψάξτε να βρείτε εσείς σε πΧοιον δίσκο, δεν έχει αξία πΧια η μασημένη τροφή) και ο Steve Wynn. Kαι οι δύο εκτελέσεις είναι κοζμήματα για τιζ δισκοθήκες μας. That’s The Way Love Is. Έτσι λέγεται ο τραγούδης.

-Δεκατρία συνεχή χρόνια στην ΕΡΤ3… Δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό της μεταγραφής;
Κάμποσα χρόνια πριν, ένας μεγάλος και γνωστός όμιλος μιντιακών επιχειρήσεων ξεκινούσε νέο Ραδιοφωνικό Σταθμό στη Θεσσαλονίκη. Μου τηλεφωνεί ο υπεύθυνος: «Έρχεστε σε μας; Αλλά θα παίζετε μόνο ελληνικά». Εγώ: «Α, θαυμάσια, ελληνικά. Μωρά Στη Φωτιά, Τρύπες, Ντίνος Σαδίκης…». Αυτός: «Μμμ, όχι απόλυτα, Αρβανιτάκη, Αλεξίου, Πρωτοψάλτη…». Πρωτοψάλτη; Τον ευχαρίστησα και απάντησα όχι. Δεν μετάνιωσα ποτέ. Στην ΕΡΤ δεν μου υποδεικνύουν τι θα μεταδώσω. Ούτε τι θα πω. Άλλωστε, έχω καταλήξει: Προτιμότερο να υπηρετείς ένα απροσδιόριστο κράτος, παρά έναν συγκεκριμένο ιδιώτη εργοδότη και τα όποια συμφέροντά του.

-Αν κάνατε έναν απολογισμό όλων αυτών των ετών, τι θα «κρατάγατε» και τι θα «πετάγατε»;
Δεν θα άφηνα έξω κάτι. Ακόμα και οι ραδιοφωνικές στιγμές, για τις οποίες δεν είμαι περήφανος, είναι κομμάτι μου, και δεν θέλω να τις απαρνηθώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη γι’ αυτές. Τι θα θυμάμαι; Τους δεκάδες μουσικούς που έχω γνωρίσει από την εκπομπή, και τους δεκάδες ακροατές, με τους οποίους έχω συνδεθεί. Μια εκπομπή είναι, τελικά, ένα -πολύπλοκο- πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων και επαφών.

-Τα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης διαφέρουν από αυτά της Αθήνας;
Και κοινά στοιχεία υπάρχουν, και διαφορές. Στη Θεσσαλονίκη, είμαστε δέσμιοι του παλιού, του καθιερωμένου, του σχεδόν εθιμοτυπικού. Θαρρείς και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί μας σταμάτησαν να ψωνίζουν δίσκους μετά από τους James. To πολύ να αγόρασαν καμιά Duffy! Και κάτι παρατηρημένο και διαπιστωμένο: Οξεία κιθαροφοβία. Η ασθένεια, από την οποία πάσχουν τα ερτζιανά στη Θεσσαλονίκη. Ασθένεια που εξαπλώνεται. Το ροκενρόλ είναι πρακτικά εξορισμένο από τις εδώ εκπομπές.

-Στην εκπομπή σας φροντίζετε πάντα να παρουσιάζετε νέα μουσικά ρεύματα και συγκροτήματα που τα εκφράζουν. Η Θεσσαλονίκη έχει μακρά παράδοση στο να «παράγει» πρωτοποριακές μπάντες. Σήμερα τι έχει να παρουσιάσει;
Έξαρση γνωρίζει η «παραγωγή» μουσικών συγκροτημάτων και η δημιουργία ποικίλων τάσεων στη Θεσσαλονίκη. Νέα γκρουπ ξεφυτρώνουν, δισκογραφικές εταιρείες ιδρύονται, συναυλίες και φεστιβάλ, κούτσα-κούτσα, διοργανώνονται. Να το έπαιρνε χαμπάρι και το ραδιοφωνικό κατεστημένο τής πόλης τι ωραία που θα ’τανε!

-Στις 9 Οκτωβρίου ξεκινά το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ποια είναι η γνώμη σας για την αναβίωση του θεσμού και για την περσινή πρωτιά ενός χιπ-χοπ τραγουδιού;
Καλά δεν συζητούσαμε ώς τώρα; Γιατί θέλετε να με κάνετε να γίνω αιχμηρός; Περιττό και κενό κιτς. Ζούμε και χωρίς αυτό.

-Οι μουσικοκεντρικές εκπομπές έχουν παραγκωνιστεί από το ραδιόφωνο ή έχουν τη θέση που τους αξίζει;
Μ’ αρέσει η ερώτηση. Δεν είναι εύκολο να στήσεις επί μακρόν μια μουσικοκεντρική εκπομπή. Απαιτεί ογκώδες στοκ δίσκων (άρα και ανάλογου μεγέθους αποθηκευτικό χώρο), απόθεμα γνώσεων και συνεχή τριβή με το αντικείμενο, επένδυση σε χρήμα και σε χρόνο, στοιχειώδη ικανότητα και γλωσσική επάρκεια, για να παρουσιάσεις τις μουσικές σου. Α! Και έναν εργοδότη, που είναι σε θέση να σε πληρώσει ικανοποιητικά για τον κόπο σου. Γι’ αυτό και έχω καιρό να κάνω αφιερωματικού τύπου εκπομπή στο ράδιο.

-Υπάρχουν ακόμα «διαμάντια» στο ραδιόφωνο;
Υπάρχουν διαμάντια στη δισκογραφία. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω.