2L8 συνέντευξη: o κώστας βοζίκης λύνει τη σιωπή του + τις απορίες τού μουχλαλούλουδα (κυρίως αυτού) pt. 1

1ιδέα-σύλληψη-ερωτήσεις-απορίες: (κυρίως) Μουχλαλούλουδας

2ερωτήσεις-απορίες (λίγες): Ζpi

3όλες οι απαντήσεις: Κώστας 2L8

4ελαφρά κειμενική επιμέλεια, τεχνικό χαμαλίκι, intro, outro: Γ.Σ.

5φωτογραφίες (από το λάηβ τού Κώστα στον 95,8 στα δΓιαμάντΓια) και φωτο/βιντεο επιλογές: Νάσος Αβδαρμάνης

6ηχητική επεξεργασία βίντεο/ντουμπλάριζμα με τον κονσολικό ήχο: Οδυσσέας Ράπαντας

Όπως αρκετά άλλα στην εκπομπή, έτσι και η λάηβ συνέντευξη του Κώστα Βοζίκη στα διαμάντΓια, με το ραδΓιοφωνικό session, αλλά και η έγγραφη, η οποία παρουσΧιάζεται εδώ σε δύο μέρη, ξεκίνησαν ως κόνσεπτ τού Μούχλα. Ο Μουχ έχει μια μοναδική ικανότητα να μπριζώνει ανθρώπους. Έτσι, έβαλε στο κόλπο τον Ζπάη, εμένα και τον Βοζί. Μετά, εγώ αγγάρεψα τον Νάσο για φωτό. Ο, δε, Οδυσσέας προσφέρθηκε μόνος του να στρώσει το βιντεάκι. Υπερπαραγωγή!

Έχεις καταφέρει να αναπτύξεις μία μέθοδο, έναν τρόπο για να γράφεις στίχους; Τι είναι αυτό που σε ωθεί να ξεκινήσεις, όταν η έμπνευση απουσιάζει;Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία. Νομίζω. Έχω ένα τετράδιο, όπου σημειώνω σκέψεις. Όταν είναι να γράψω, το έχω από δίπλα. Αυτό είναι όλο. Κάποια βγαίνουν εύκολα, κάποια λιγάκι σε ταλαιπωρούν. Ναι, δεν υπάρχει κανόνας ή μεθοδολογία.

Υπάρχουν συνθέσεις σου, που ξεκίνησαν με αφορμή να αιχμαλωτίσεις συναισθήματα που ένιωσες βλέποντας μια ταινία ή ακούγοντας τη μουσική που συνέθεσε κάποιος άλλος;Όχι πια. Οι ήχοι μου πλέον είναι προϊόν περισσότερο σκέψης, παρά ενστίκτου. Το να αποτυπώνεις ένα συναίσθημά σου είναι εύκολη τροφή. Μια κατάσταση μέθης που θέλεις να αποτυπώσεις, ίσως και να γνωστοποιήσεις στο φανταστικό κοινό σου. Η αλήθεια στη δημιουργία, νομίζω, βρίσκεται, όταν νηφάλια προσεγγίζεις τα μυστήρια του κόσμου και του ανθρώπινου πνεύματος από τη μια, και φυσικά τον θαυμαστό κόσμο του ήχου από την άλλη. Αυτό που αναφέρετε ως παράδειγμα, είναι μια πολύ εγωκεντρική θεώρηση, νομίζω. Το να θέλεις να πάρεις αυτό που σου δόθηκε και να το επιστρέψεις ΕΣΥ πάλι, προσπαθώντας να κάνεις τον δέκτη να το νιώσει. Είναι προτιμότερο να αφεθείς στο συναίσθημα που έχεις εκείνη τη στιγμή, παρά να αφεθείς στη μεγαλομανία της δημιουργίας για ακόμη μια φορά.
Είσαι χαρούμενος όταν, μετά την πίεση της ολοκλήρωσης ενός τραγουδιού, αντικρίζεις το τελικό αποτέλεσμα ή οι αμφιβολίες ότι το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή (αν βροχή θεωρήσουμε τη συνολική διαδικασία) δεν είναι όπως ακριβώς το ήθελες σε αναγκάζουν να συνεχίσεις την επεξεργασία του;Κάθε τραγούδι τελειώνει, όταν δεν υπάρχει δείγμα αμφιβολίας. Είναι διαδικασία μηνών. Μην ξεχνάτε ότι είμαι και ηχολήπτης. Μπορώ να δουλεύω τα κομμάτια, χωρίς να πρέπει να σκέφτομαι ώρες στούντιο και λογαριασμούς.
Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος, στον οποίο επιλέγεις να τηλεφωνήσεις ή τον οποίο σπεύδεις να συναντήσεις, για να του ανακοινώσεις ότι μόλις δημιούργησες ένα κομμάτι; Και πόσο βαρύνουσα σημασία έχει η άποψή του;
Οι συγκάτοικοί μου. Θέλουν-δε θέλουν, τα ακούνε πρώτες.
Το γεγονός ότι το ‘Armed angels, frustrated youth, the art of self deceit and music industry’ απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές σε γέμισε με ευθύνες και άγχος για το επόμενο βήμα σου;Το ‘Armed Angels’ ήταν κατά τη γνώμη μου ένας καλός δίσκος με κάποιες μέτριες στιγμές και ίσως και μια δυο κακές. Δεν ήταν και πολύ ψηλά ο πήχης. Το ‘Ηe & She’ δεν συγκρίνεται με το cd που έκανα από θυμό στα 21. Είναι κλάσεις ανώτερο. Το ξέρω εγώ, φτάνει, οι κριτικές δεν έχουν καμία σημασία πια. Μπορεί κάποτε να είχανε· τώρα δε με ενδιαφέρουν καθόλου.
Σε ποιο βαθμό είσαι ικανοποιημένος με την προβολή του δίσκου από το ραδιόφωνο και από το Διαδίκτυο;Ο δίσκος μου δεν προβάλλεται από το ραδιόφωνο. Πλην κανά δυο εξαιρέσεων. Υπάρχει προβολή από το Διαδίκτυο; Πώς; Δεν το κατάλαβα μάλλον αυτό. Από τα web μουσικά site εννοείτε μάλλον, ε; Δεν έχω παράπονο. Δείξανε ενδιαφέρον, με ουκ ολίγες αναφορές.


Ποια θα ήταν η ιδανική συναισθηματική κατάσταση για να ακούσει κάποιος το ‘He & she, angry enough to keep loving in the Dark Ages’;
Χμμμμ... Δηλαδή κάτι του στιλ, σκεπτόμενοι ότι ο δίσκος είναι ερωτικός, αν πρέπει να το βάλεις να παίξει μετά τον χωρισμό; Καλύτερα όχι. Δεν ξέρεις τι μπορεί να προκαλέσει. Ας πούμε κάποιος θα έμπαινε στον ρόλο του ‘He’, και θα ζητούσε από τη Ζοζεφίνα του να τον στραγγαλίσει. Για φαντάσου. Και η Ζοζεφίνα τι φταίει η καημένη; Είναι αθώα. Βέβαια, εν έτει 2008 όλοι είναι αθώοι, παρόλο που, αν θέλετε την άποψή μου, η Ιστορία, σε περίπτωση που υπάρχει τέτοια μετά από 100 χρόνια ας πούμε, θα έχει διαφορετική άποψη περί αθωότητος in the Dark Ages.
Πώς προέκυψε η συναυλία στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (31 Οκτωβρίου 2007), η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών; Θα συνέθετες μουσική για το θέατρο ή τον κινηματογράφο; Ποια η σχέση σου με αυτές τις δύο μορφές τέχνης;Στην ουσία, μας φωνάξανε από το προεδρείο της Καλών Τεχνών να συμμετάσχουμε στα εγκαίνια της έκθεσης των αποφοίτων. Καμία επαφή με τους του Μουσείου και με την τέχνη γενικότερα. Σχέση με θέατρο, κινηματογράφο καμία επίσης. Παρεξήγηση. Είμαι άσχετος. Μου αρέσει και παρακολουθώ σύγχρονο ιαπωνικό κινηματογράφο. Ως εκεί. Από θέατρο δε σκαμπάζω. Δεν καταλαβαίνω τι είναι καλό και τι όχι. Δυσκολεύομαι στην κρίση, ενώ για κάποιους είναι τόσο εύκολο. Ε, ναι, αυτά που γράφω πλέον, μόνο για θέατρο και κινηματογράφο είναι.

Το ‘He & She, angry enough to keep loving in the Dark Ages’ μοιάζει με μουσική επένδυση θεατρικής παράστασης, ταινίας ή ίσως όπερας. Ανασύροντας από τα συρτάρια του μυαλού σου εικόνες, θα μπορούσες να μας περιγράψεις πώς φαντάζεσαι τους δύο βασικούς χαρακτήρες (He & She);Υπάρχουν τέσσερις βασικοί ρόλοι στο ‘Ηe &She…’:
He: Αυτός που αγαπάει, που αγαπιέται.
She: Αυτή που αγαπιέται, που αγαπάει.
The Pixy: Το Στοιχειό. Ο παρατηρητής. Τους νουθετεί. Μιλάει με το στόμα των ηρώων, αποκαλύπτοντας αυτά που δεν μπορούν να παραδεχθούν. Αλλά και βλέπει κάποιες αλήθειες, χμμμμ, θέλει να τους βοηθήσει. Τους λυπάται τους καημένους. Αλλά ποιος δε θα τους λυπόταν! Είναι τόσο τραγικά ερωτευμένοι, για φανταστείτε. Πόσο εκτός εποχής φαντάζουν. Να σας πω την αλήθεια δεν τον καταλαβαίνω. Πάρα πολλές φορές, αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα.
The Frustrated Poets Choir: Η Χορωδία των Απογοητευμένων Ποιητών. Η κοινή λογική-γνώμη (Υπάρχει τελικά τέτοιο πράμα;). Είρωνες. Μηδενιστές.
Ο διαχωρισμός, βέβαια, δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρος. Προσπάθησα πάρα πολύ να καταλάβω ποιος λέει τι, και τι υποκινεί τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα. Επί σειρά μηνών, είχα καρφώσει στους τοίχους του δωματίου μου όλες τις λέξεις προσπαθώντας να καταλάβω. Νομίζω ότι κατάλαβα αρκετά. Απλά δεν τους αντέχω. Όλη αυτή η ιστορία είναι κάπως αβάσταχτη. Και δεν μπορείς να το πάρεις ελαφρώς το θέμα. Όλη η γαλήνη που υπάρχει στο ‘He & She…’, υπάρχει μόνο και μόνο για να αδειάζει ό,τι μαζεύεται από τα προηγούμενα.
Όπως βλέπετε, μιλάω με δυο λέξεις για Αυτόν και Αυτήν, ενώ αφιερώνω τόσες για όσους μιλάνε για αυτούς. Μην παρεξηγήσετε τη στάση μου. Εγώ τους αγαπάω και τους δύο. Αγαπάω την αγάπη τους. Άκουσα όσα είχανε να πούνε όχι λίγες φορές κλαίγοντας. Φυσικά και τους μισώ για αυτό, ίσως το ίδιο με όσο τους αγαπώ. Με μια αγάπη όχι άυλη όπως είναι αυτός, όπως είναι και αυτή. Αποκυήματα της φαντασίας καθώς είναι. Με μια αγάπη με δέρμα και πνοή. Γιατί εγώ είμαι δέρμα και πνοή. Αλλά η γλώσσα μου τώρα είναι δεμένη, πρέπει να τους αφήσω εκεί που βρίσκονται ευτυχισμένοι, στην τέλεια κρυψώνα τους, μέσα σε ένα ηφαίστειο, εκεί που κανένας ποτέ δεν θα βρει το DNA τους, να φτιάξει άψυχους κλώνους, δύο ανδρείκελα, για να χλευάσει την τέλεια αγάπη τους. Νικήσανε. Απίστευτο μου φαίνεται. Εγώ τους είχα ξεγραμμένους από την πρώτη στιγμή. Τους μισώ.
Το 2L8 Theatre θα έχει συμμετοχή σε αυτό το νέο project;
To 2L8 Theatre δεν υπάρχει παρά μοναχά στη μνήμη 200 περίπου ανθρώπων, που είδαν το ‘Miles to go Before I Sleep’ πριν από μερικά χρόνια. Εκτός και αν...;
Σε προηγούμενες συνεντεύξεις, είχες σχολιάσει το πόσο επίπονη ήταν η προσπάθεια που απαιτήθηκε για να κυκλοφορήσει το πρώτο cd. Έχει αλλάξει αυτό;Α χα χα. Έτσι είχα πει; Τι τεμπέλης που ήμουνα! Δεν υπάρχει σύγκριση. Ο πρώτος δίσκος ήτανε χαβαλές. Το ‘He & She…’ ήταν, πώς να το πω, η έξαρση της αυτοκαταστροφικής μου μανίας. Αυτή τη φορά κόντεψε να με καταστρέψει τελείως. Τρόμαξα. Ναι, σε κάποια φάση