2L8 συνέντευξη: o Κώστας Βοζίκης λύνει τη σιωπή του + τις απορίες τού Μουχλαλούλουδα (κυρίως αυτού) pt. 2

τρόμαξα πολύ. Το κατάλαβα την άνοιξη ότι αυτό το cd δεν μπορούσα να το κάνω, ήταν αδύνατο. Έχοντας ηχογραφήσει το μεγαλύτερο μέρος, ήμουν αντιμέτωπος με projects με περισσότερα από 100 κανάλια για editing, mixing και ποστ παραγωγή. Ήμουνα σίγουρος. Ήταν μάταιο. Και όμως, δε χρειάστηκε παρά να πετάξω 3 ακόμη μήνες από τη ζωή μου. Ό,τι χειρότερο. Ποτέ ξανά έτσι. Τον Σεπτέμβρη ήταν έτοιμο. (Τώρα έχουμε Μάρτιο). Για φαντάσου. Αυτό ήταν, το έκανα. Με μία και μοναδική σκέψη για ώθηση, πιστέψτε με. Ότι είναι ό,τι καλύτερο θα κάνω ποτέ στη ζωή μου.

Σε ποιο λόγο οφείλεται η καθυστέρηση των τελευταίων μηνών;
Στο γεγονός ότι είμαι φτωχός. Τα λεφτά αγοράζουν και χρόνο. Δεν έχω να αγοράσω. Μετά την πανέξυπνη απόφαση να κάνω αυτό το cd χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς label να στηρίζει, τι να περιμένει κανείς; Ε, ίσως κάποια στιγμή βγει. Εγώ, πάντως, το τελείωσα, σε λίγο καιρό θα σας το κάνω δώρο, φίλοι μου.Υπάρχει αμηχανία πριν από κάθε εμφάνισή σας στην σκηνή; Αν ναι, πώς πετυχαίνετε να την καταπολεμήσετε;Θυμήθηκα τον Ανεστόπουλο από τα Διάφανα Κρίνα να με ρωτάει -πριν από 8 χρόνια νομίζω- αυτήν την ερώτηση στα καμαρίνια πριν από το live, παίζαμε τότε μαζί τους εμείς -οι Private Lies-, του είχε κάνει εντύπωση που ήμουν τόσο ήρεμος. Όχι, είχα απαντήσει. Τι φαντασμένο παιδί πρέπει να ήμουνα! Ακόμη φαντασμένος είμαι μάλλον. Όχι και πάλι, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου πάνω σε μια σκηνή είμαι, έχοντας να αντιμετωπίσω πολύ πιο δύσκολο κοινό συνήθως. Συνηθίζεις. Στη μουσική υπάρχει τόση υποκρισία, με λίγη τόσο δα αλήθεια θα κερδίσεις αυτούς που αγαπάνε την αλήθεια. Για τους άλλους ποιος νοιάζεται; Τι σόι άνθρωπος θέλει να κερδίζει τους πάντες;
Με ρώτησες πριν για τους στίχους. Θυμήθηκα μια συνάντηση από τις πρώτες, για να γράψουμε στίχους με τον μπασίστα για τους Private Lies. Ή μάλλον εγώ τους έγραφα μόνο, και ήταν πολύ χάλια. Πίστευα ότι θα πρέπει να έχουν ομοιοκαταληξία. Κάπου είχα δει ένα τετράδιο από εκείνη την εποχή. Λέτε να το ’χω ακόμα; Πού όμως; Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως, το παρελθόν δεν υπάρχει.

Τι μπορεί να συμβολίζει ένας κλόουν, ειδικά όταν βρίσκεται στη σκηνή των 2L8;Είναι ερώτηση παγίδα; Δε γνωρίζω από συμβολισμούς και ποιητικούς όρους. Ελπίζω να μη σας απογοητεύω. Εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από έναν κλόουν...
Πώς συνηθίζετε να περνάτε το χρόνο σας μετά το τέλος ενός live; Συνδέεσαι με φιλικές σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη;
Αναλόγως το πόσο χάλια πήγε το live. Αυτό το «μέλη» δεν ξέρεις ότι περιλαμβάνει σχεδόν 20-30 διαφορετικές προσωπικότητες, περίπου τόσοι είναι όσοι περάσανε από το 2L8 πράμα, αλλιώς δε θα ’κανες αυτήν την ερώτηση. Με τους 2L8 συνδέθηκα και συνεχίζω να συνδέομαι με ιδιαίτερο τρόπο με πολλούς ανθρώπους.Λαμβάνοντας υπόψιν τις αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος και κατά συνέπεια τη δυσκολία να πραγματοποιούνται πρόβες σε τακτική βάση, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι απαισιοδοξία; Γιατί άραγε συμβαίνουν τόσο συχνά; Μήπως είναι θέμα δυστροπίας και αδυναμίας σου να συνεργαστείς αρμονικά και αποτελεσματικά με άλλους;
Ε ναι, όταν έχεις επενδύσει μερικούς μήνες από τη ζωή σου για να μάθεις σε κάποιον τα κομμάτια, να ασχοληθείς με τον εξοπλισμό του, να τον εντάξεις με όποιες δυσκολίες κάθε περίπτωσης στο σχήμα, όταν πρέπει να φύγει, ένα νοητό κοντέρ μηδενίζει και πρέπει να γράφει από την αρχή ώρες, αφού βέβαια βρεθεί κάποιος. Είμαι απελπιστικά δεκτικός και υπομονετικός. Και σε ρωτάω: πού θα βρούνε άλλον να μοιράζει καραμέλες μετά από κάθε πρόβα, και να μην αναφέρω το γλειφιτζούρι μετά τα λάιβ, και extra super bonus δωράκια για όποιο παιδάκι έπαιξε καλά, και φυσικά όλα τα παιδάκια παίξανε καλά, και παίρνουν όλοι δώρο, λες και δεν άκουσα εκείνα τα φαλτσάκια ή πίστεψα τον Δημητράκη στα ντραμς, που λέει ότι έχασε το ρυθμό, επειδή φτερνίστηκε! Αλλά... Κάτσε να σκεφτώ λόγους. Βασικό είναι ότι δε μου αρέσει η εξουσία. Πιστεύω στην αμοιβαία κατανόηση, έτσι, όταν κάποιος κάνει του κεφαλιού του θέλοντας να πατήσει πάνω μου, καταλαβαίνω ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε. Για μένα το να επιβληθώ σε κάποιον με εξουσία του στιλ «θα κάνεις ό,τι σου λέω εγώ» είναι κάτι το αδύνατο. Επίσης, αποχωρούν, επειδή δεν έχουν πια χρόνο. Επειδή απογοητεύονται από εξευτελιστικές καταστάσεις που έχουμε αντιμετωπίσει σε λάιβ, από το πώς αντιμετωπίζεται η προσπάθειά τους. Επειδή καίγονται από τα πολλά ναρκωτικά και το αλκοόλ, και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα πια. Επειδή πάνε στρατό. Τέλος, υπάρχει και η αποχώρηση-το μυστήριο του σύμπαντος, όπου κανένας δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο φεύγει αυτός που φεύγει. Λογικές οι αποχωρήσεις, δεν έχω τίποτα ουσιαστικό να προσφέρω σε όλα τα παιδιά που έρχονται αρωγοί. Πολλοί έρχονται με τόσο καλή θέληση και αγνές προθέσεις. Πώς να μην απογοητευτούν; Με τόση χυδαιότητα. Νιώθω και κάποιες τύψεις σε κάποιες φάσεις που τους έμπλεξα σε αυτή την αρρωστημένη φάση του να παίζεις μουσική σε μια χώρα, όπου η μουσική αναζήτηση έχει πεθάνει, και οι άνθρωποι που κινούν την μπίζνα (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη), είναι στην καλύτερη περίπτωση αστείοι.

Πώς επιλέγεις να αξιοποιείς τον ελεύθερο χρόνο σου; Τι σε ευχαριστεί, τι σε χαλαρώνει;
Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που να βρίσκει κανένα ενδιαφέρον στο τι κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Μέχρι προσφάτως, δεν είχα καθόλου, και τώρα που έχω, τον αξιοποιώ άσχημα. Βελτιώνομαι κάπως, αλλά θέλω δουλειά ακόμα.
Ποια είναι η πιο πρόσφατη συναυλία που παρακολούθησες και ποιες οι εντυπώσεις σου;
Του Manyfingers στο Ξυλουργείο. Έχω την εντύπωση ότι η κιθάρα μου, καθώς του την δάνεισα για να παίξει, του πήγαινε. Φοβερή εντύπωση μου έκανε η πόκετ τρομπέτα του, πολύ όμορφη, και ο ηχολήπτης που ανέβηκε στη σκηνή, και τον έκοψε στο κομμάτι που την χρησιμοποίησε, γιατί κατά τη γνώμη του παραμόρφωνε πολύ. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω μέχρι και σήμερα το γιατί, κάτι μέσα μου ψιθύρισε: Live your myth in Greece. Μου ’χει κάνει κακό η καμπάνια του Υπουργείου Τουρισμού.

Αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις έναν καλλιτέχνη για να συμμετάσχει στο δίσκο σου, ποιος θα ήταν αυτός, και γιατί;
Έχω 14 συνεργάτες σε αυτό το cd. Τι άλλο να ζητήσω πια; Έχω τους καλύτερους, κανά 2 θεσούλες δεν μου ’χουν κάτσει. Σκέφτομαι και τις τρομπέτες τώρα τελευταία. Προσπαθούμε να πείσουμε και τον πιανίστα να γυρίσει από την Ολλανδία. Ελάτε, κ. Φωτιάδη, έχουμε πιάνα να γράψουμε. Σας αγαπάμε!

Τέλος, ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου για το ‘He & she, angry enough to keep loving in the Dark Ages’; Ποια τα όνειρα που ελπίζεις να συναντήσουν την ευτυχία;
Πάντα τα δύσκολα για το τέλος. Τι μου λέτε τώρα για όνειρα; Τι περιμένετε να απαντήσω; Είμαι 20 βάλε διαφορετικές φωνές στους Frustrated Poets Choir. Τι να ’χω να πω; 20 απαντήσεις, η μία χειρότερη από την άλλη. Όχι, όχι, όλα καλά. Δεν περιμένω τίποτα. Ό,τι γίνει θα γίνει. Εκτός και αν δεν γίνει τίποτα. Μουαχαχά.
Και έτσι ευχάριστα τελειώνει η ετήσια ανασκόπηση με τους εξαίρετους κ. κ. Μουχλαλούλουδες, Ζπάιντερμεν και Σημαντήρηδες! Γιούπι! Πότε τελειώνει αυτός ο χειμώνας; Άντε. Άντε. Σπρώξτε και σεις λίγο ρε παιδιά... (Μέχρι να στείλω τις απαντήσεις πέρασε!)

Ο Βοζίκης είναι γεννημένος με το χάριζμα (ή το έχει καλλιεργήσει ή και τα δΓυο μαζί) να μιλάει σοφά, όχι δοκησίσοφα. Οι απαντήσεις του (γόνιμη ανάπτυξη συλλογιζμών και παρουσίαση προβληματιζμών, πίσω από την πέτσα ενός λόγου λαϊκά και ντόμπρα και άμεσα δΓιατυπωμένου) αποκαλύπτουν έναν (συν)ομιλητή, που έχει την τάση να εκφράζεται με τα δικά του, ορίτζιναλ αποφθέγματα (ασούμε: «Τι σόι άνθρωπος θέλει να κερδίζει τους πάντες;»). Προς στιγμήν, είπα να μεγαλώσω τα σημεία των απαντήσεών του, τα οποία φώναζαν να γίνουν τιτλάκια. Μετά, εγκατέλειψα το σχέδιο. Αυτά είναι πρακτικές Rolling Stone και άλλων μεγαλοαστικών δημοσΧιογραφικών τραστ, σκέφτηκα. Όχι πως αποκλείω να τον δούμε κάποτε στο Rolling Stone. Τι δΓιάλο, μια χαρά αγγλικά μιλάει.