Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Aloha, Radio Birdman!

φωτογραφίες: Nasso, Ha
λόγια: Yanni[Aν μια φωτογραφία λέει χίλιες λέξεις (γαμώ τον μαλάκα που το έχει δΓιαδώσει αυτό, και έχει γίνει καθεστώς να το λέμε...), στο κάτω-κάτω δεν τις λέει και όλες! Η spectacular φωτό τού Nasso (το καλλιτεχνικό τού Νάσου Αβδαρμάνη, με το οποίο και ήδη πράττει υπερδΓιεθνή, συμπαντική, καρΓιέρα) από το γκιγκ των Radio Birdman στο Ξυλουργείο στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου 2007, στέκεται από μόνη της, αυτόφωτη, ως ένα δαχτυλικό αποτύπωμα όχι μονάχα των Αυστραλών κολοσσών, αλλά και της ροκενρόλ θέωσης. Εγώ θα προσπαθήσω να την συμπληρώσω/πασπαλίσω με λόγια. ΌπΧοιος θέλει απολαμβάνει μόνο την εικόνα. ΌπΧοιος γουστά δΓιαβάζει μόνο το κείμενο. Κι όσοι την δουν στο αλλιώτικο, έχουν την επιλογή να συνδΓυάσουν την ανάγνωση του ποστ, παρατηρώντας και τη φωτογραφία τού Νasso.]

Όλη η αλήθΧεια φωλιάζει στο μουσκεμένο από ιδρώτα μπλουζάκι τού Rob Younger. Ηe may not be younger than ever, he may even not be young any more, that is more than obvious. Aλλά το λέει η καρδούλα του. Το μουσκεύει το μπλουζάκι του. Και έχουμε συμφωνήσει, στην Πα.Οι.ΔΓια., ότι αυτό ακριβώς αποτελεί το υπέρτατο κριτήρΓιο για την αξία ή όχι μιας ροκενρόλ παράστασης: το αν ιδρώνεις ή όχι το μπλουζάκι σου. Ο αρσενικοθήλυκος χορός τού Rob στο μικρόφωνο παρέσυρε τουζ μπροστινούς στον δικό τους, παρτίσΧιο, χορό.
Ο Deniz Tek σφυροκοπούσε από την κιθάρα. Μα τι στα τσακίδΓια παίρνει αυτός ο παίχτης, και κρατΧιέται σε τέτΧοια θαυμαστή κατάσταση; (πληροφορίες από αξΧιόπιστο αυτόπτη: ένα πΧιάτο χάπΧια στην τουαλέτα, λίγο πριν το σόου!) Ο ηγέτης των Birdman, και γραφεύς των περισσότερων τραγουδΓιών τους, έμοιαζε ατσάκιστος από το πέραζμα του πανδαμάτορος. Αν και ο Στέφανος Χρυσάκης, ο κονσολιέρης, που είχε την ευκαιρία να τον τσεκάρει από κοντά, ακόμα από το soundcheck της ίδΓιαζ μέρας, μου είπε αμέσωζ μετά το λάηβ -πλέοντας σε πελάγη ενθουσΧιαζμού που είχε την τύχη να δΓιευθύνει κονσολικά ένα τέτΧοιο γκιγκ ολκής- ότι του ημιφαίνεται η ηλικία του (του Deniz). Όπως και να ’χει, ο Deniz είναι σε ζηλευτή φόρμα. Both physically (για mentally, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτΧιά, η τρέλα έχει περάσει από το campus των Birdman, χε χε χε), and guitarwise. Xριστέ μου, τι γκόμενος! Μπρατσωμένος, ιδρωμένος, σαν ένας λευκός Chuck Berry, που μεταμορφώνεται σε Fred -MC5- Smith, έκανε παρτάλια τους ανταγωνιστές του. Πιλότος, γιατρός, πολυταξιδεμένος, σύζυγος και μπαμπάς, οδεύει προς τα εξήντα μόνο ημερολογιακά. Βιολογικά, (δείχνει να) παίζει σαν έφηβος. Θέλει πείζμα, ρε γαμώ το lounge σας, το ροκενρόλ! Θέλει να ανέβεις στο πάλκο, και να ματώσεις. Θέλει να κυνηγάς την αιώνια νιότη. Κι αν είσαι θεατής, και όχι δράστης ή παραγωγός ροκενρόλ, πάλι κίνηση θέλει. Δεν βΓιώνεται, λουλούδεζ μου, το ροκενρόλ από τους καναπέδες σας. Κίνηση. Όπως ακριβώς το γαμήσι, η πηγή τήζ ζωής. Μπορείζ να γαμιέσαι ακίνητος; Ε, ούτε να παίζεις ή να παρακολουθείς ροκενρόλ ακίνητος μπορείς! Αλλά στη φραπεδοκαναπεδούπολή μας, η κίνηση συνιστά εξαίρεση. Ραχάτι. Ραστώνη. Πώζ να αφήσεις την οικιακή σου εστία, και να μεταφέρεις (και να μοστράρεις) το σαρκίον σου μέχρι το Ξυλουργείο; Γι’ αυτό και -ανάλογα με τη λάμψη των Birdman- λίγοι τούς τιμήσαμε και τιμηθήκαμε κι από δαύτους. Πλέον, οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι -brothers and sisters- δεν λέγονται «σκυλάδες». Γιατί και στο σκυλάδικο να πας, ιδρώνεις. Κινείσαι. Χορεύεις. Απέναντί μας έχουμε (να πολεμήσουμε) τουζ νεοloungeάδες.
Ann Arbor, Michigan. Φίφτις. H γνωστή Πανεπιστημιούπολη. Πλησίον τού Detroit. Ο Deniz Tek μεγαλώνει με γνήσΧιο ροκενρόλ... http://www.deniztek.com/band_histories/768/early_years.html. Στην πορεία, θα παθΧιαστεί με τους αντρΓειωμένους τού Detroit: Mitch Ryder, The Stooges, MC5. Θα την κάνει Αυστραλία για να σπουδάσει γιατρός. Θα κολλήσει με τον Rob, o οποίος θα τον μυήσει πΧιο βαθΧιά, πΧιο σφαιρικά στη δισκογραφία. Οι Birdman γεννιούνται. Επανακαθορίζουν το πανκ. ΔΓυο άλμπουμ αργότερα, οι Birdman πεθαίνουν. Χρόνια μετά, εκειγύρω στο 1996, ξαναγεννιούνται, και βγαίνουν στον δρόμο. Πέρσι, ανασταίνονται. Βγάζουν το τρίτο άλμπουμ τους, το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους. ‘Ζeno Beach’. IσάξΧιο και -ναι!- σε σημεία πΧιο παλικαρίσΧιο από τα ‘Radios Appear’ (1977) και ‘Living Eyes’ (1981). Kαταλαβαίνω όσους είδαν με μισό μάτι την επανένωση των Birdman (κυρίως για την ηχογράφηση νέου υλικού), εγώ ήμουν και είμαι περισσότερο επιφυλαχτικός σε ανάλογες περιπτώσεις. Όμως, το ‘Ζeno Beach’ είναι ικανό να άρει κάθε επιφύλαξη. Άλμπουμ πολλών και λαμπρών αστέρων.
Ξανακοιτάω τη φωτό τού Nasso. Αυτός εκεί ο παιχτρόνιος στα τύμπανα είναι ο Russell Hopkinson, ο μπαγκετΧιάρης των You Am I. Ευκαιρία να ξανααιθερίσουμε το νέο Υοu Am I στην εκπομπή.
Μετά από ένα χορταστικό ανκόρ, oι RadioBirdman-έζοι κατεβαίνουν από το πάλκο τού Ξυλουργείου... εγώ ποζάρω, περιχαρής, στον φακό τού Nasso, με λάφυρο το σετλιστάριον ανά χείρας (μπλούζα Blend of America)...

...η βραδΓιά τελειώνει αγάλι-αγάλι... αλλά όχι και το ποστ, που συνεχίζεται με φωτογραφία Sunsteps, που τράβηξε η Ha (το όνομα, με το οποίο θα πράξει, γκαραντί, υπερδΓιαγαλαξΧιακή καρΓιέρα η Χαρίκλεια Αξούριστου). Νasso, ο πήχυς έχει ανέβει ψηλά (άλλη μια κατεστραμμένη έκφραση, μια έκφραση-φαρσοκωμωδία, αλλά βολική). Η Ha μπήκε με φόρα, χα χα χα...

αποφώνα:

Eπιμελώς και απολύτως συνειδητά, απέφυγα να γράψω «στο Ξυλουργείο τού ΜΥΛΟΥ». Αυτό, επειδής πλέον είναι ηλίου φαεινότερον (όχι πάλι αυτές οι μαλακιζμένες κοινοτΥΟπίες!) ότι το Ξυλουργείο λειτουργεί ως αυτόνομος οργανιζμός εντός τού ΜΥΛΟΥ. Αυτή η μεγαλοπρεπής ανοησία, που υποτίθεται ότι είναι αψιδωτή είσοδος, ε... δεν καταπίνεται με τίποτα. Ούτε και ο κοντόχοντρος γραβατωμένος [sic(k)] σεκιουριτάς στην αψίδα τού θριάμβου. Ποτέ δεν χώνεψα τον ΜΥΛΟ. Ποτέ-ποτέ. Ούτε καν στα πρώτα χρόνια του. Νεοπλουτέξ, λαμέ, μπόλικο τουπέ από τους -αγορανομικώς και φορολογικώς- υπεύθυνους έως τον τελευταίο σερβιτόρο, κρυπτοσκυλέ, νεοελληνικό έντεχνο, το ουζερί δίπλα στο Κλαμπ όπου παίζει ο Κέηβ, δεν ήταν χαλαρότητα και πλουραλιστικό κόνσεπτ, αλλά αταίρΓιαστη κοτσάνα, ο Μητροπάνος (γιακ!) στην Αποθήκη, ηχολήπτες ακατάλληλοι... γρήγορα οι μάσκες έπεσαν και φάνηκε η αληθινή φυσΧιογνωμία. Δεν περνούσα ωραία στις συναυλίες τού ΜΥΛΟΥ. Ώσπου ήρθε ο Σάββας kazandb, και έδωσε το φιλί τής ζωής σε μια επιχείρηση (που, στο μεταξύ, είχε αλλάξει ιδΓιοχτήτες, αλλά όχι και όνομα), που βούλιαζε σε μαραζμό. Το 2004. Κι ενώ ο κατεξοχήν χώρος τής kazandb, το Ξυλουργείο, προοδεύει ολοταχώς, ως κράτος εν κράτει (άντε πάλι αυτά!), η γενική εικόνα τού ...ΜΥΛΟΥ, δεν μας αφορά. Ανεξαρτητοποίηση του Ξυλουργείου, τώρα! (ΓΣ)

---------------------------

επί τού πΧιεστηρίου:

Ακόμα μια απαιχτέ φωτό τού Νasso από το γκιγκ των Μπέρντμαν, στο http://salllonica.blogspot.com. (ΓΣ)

15 σχόλια:

Leigh-Cheri είπε...

Πω πω! Καταρχήν το ποστ είναι καταπληκτικό! Ένα ΕΥΓΕ σ` όλους σας.
Ωστόσο, θα σου τη σπάσω λίγο γιατί δεν συμφωνώ σε όλα;-)
Ως εικόνα, ίσως η πιο σουρεάλ συναυλία που έχω δει. Η σύνθεση του γκρουπ, 25-60φεύγα..Younger? Ο ντράμερ σαφώς άπαιχτος κι ο κιθαρίστας επίσης. (Κοντεύει αυτός τα 60? Απίστευτο!)Ο μπασίστας, κάτι ανάμεσα σε Φώντα Λαδοπρακόπουλο και Γιώργο Κωνσταντίνου μου έκανε κι ο 2ος κιθαρίστας είχε αυτό το στυλάκι που προσωπικά δεν γουστάρω καθόλου.
Το κλίμα στο ξυλουργείο ξεκάθαρα ροκ, βέβαια και το ξύλο που έφαγα εκεί μπροστά (ενώ εσύ την έκανες μ` ελαφρά πηδηματάκια)θα μου μείνει αξέχαστο!Η καλύτερη ατάκα σου για το πώς πρέπει να είναι η ατμόσφαιρα κι η "δράση" στις ροκ συναυλίες βρίσκεται κάπου στη μέση του ποστ, αλλά δεν θα την επαναλάβω.Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ! Παρ` όλ` αυτά, δεν ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω δει. Μου φάνηκε όλο ένας ήχος απ` την αρχή ως το τέλος.Καμία αλλαγή. (Μ` εξαίρεση το τραγούδι του Steve Wynn)Κι αν θυμηθώ όλες τις τελευταίες συναυλίες που είδα στο ξυλουργείο, ψηφίζω Gallon Drunk, Saints και Μαύρη Μαγιονέζα. Μου άρεσαν πιο πολύ.

Κι όσο για την αποφώνα σου...αυτή θα έπρεπε να την έχεις με τεράστια γράμματα, όχι με μικρότερα κι από του ποστ! Πές τα ρε Γιάννη! Το κιτς μας έχει τσακίσει πια!

Φένια

ΥΓ:Thnx για τις προσκλήσεις. Όλες:-)

John G. Simandiras είπε...

Είναι παρατηρημένο, Φε. Αλλά θα το γράπσω, για να γίνει και γνωστό. Για τις προσκλήσεις λένε (και το εννοούνε) ευχαριστώ μόνο οι πολύ-πολύ κοντινοί φίλοι, όπως εσύ, ο Νasso, η Ha, ο Σίμος, η Ντινιώ, η Χριστίνα, ο Ζπάης, ο Άγγελος, η Σλε... Οι υπόλοιποι σπανίως ευχαριστούν για μια πρόσκληση. Δεν τρέχει κάστανο. Αλλά κάτι δείχνει αυτό (;). Καταλαβαίνω όσα γράφεις. Και σέβομαι τις εχτιμήσεις σου. Το τραγούδι τού Steve Wynn, που αναφέρεις, είναι -για να καταλάβουν όλοι- το 'The Side I'll Never Show', από το άνευ αντιπάλου 'Ghost Stories', το κύκνειο άλμπουμ των Dream Syndicate. To δΓιασκεύασαν επί σκηνής οι Sunsteps. Βy the way, γαμάτο το κόκκινο Mambo πουκάμισο, Ασκληπιέ...
Η αποφώνα απηχεί εντελώς προσωπικές απόπσειζ μου. Υπάρχουν κι άλλοι που δεν πσήθηκαν από την παραμύθα τού ΜΥΛΟΥ όλα αυτά τα χρόνια;

ΓΣ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Καλά εγώ τώρα ντρέπομαι υπερβολικά... (Χριστέ μου!.. που θα έλεγες και εσύ, Ω διάβολε που λέω εγώ...)
Και αυτό όχι μόνο για τα τόσο κολακευτικά σου λόγια που γράφεις για το ...άτομό μου αλλά κυρίως γιατί η φώτο μου βρίσκεται στην κεφαλή μιας τόσο παθιασμένης, ιδρωμένης, οργισμένης, σεξουαλιάρικης, ροκεντρολιάρικης, ηχηρής, αγαπησιάρικης, αντικειμενικής ανταπόκρισης. Γράφεις ρε άνθρωπέ! Ή όπως θα έλεγε και κάποιος μίζερος βιβλιοαρρωστημένος που αρέσκεται να ξεπατώνει κάθε κοινότοπη φράση, θα σου έλεγα: "Έχεις πένα βρε παιδί μου!"
ΕπειδήΣ όμως ξέρω ότι θα μου απαντήσεις ότι την πένα σου την έχεις παρατήσει προ πολλού και τώρα πχια γράφεις στο πληκτρολόγιο, ε τότε και εγώ θα σου πω:
"Έχεις πληκτρολόγιο βρε παιδί μου!"

Γαμάτο ποστ!
Και αν τώρα κανένας από όλα αυτά που λέμε θέλει να βγάλει το συμπέρασμα ότι αρεσκόμαστε (δεύτερο "αρέσκομαι", στο τρίτο καίγομαι) να λιβανίζουμε ο ένας τον άλλο τότε και εγώ, όπως θα έλεγε και ένας Κουτς, θα του πω με την σειρά μου:
"Να πα' να γαμηθεί!"
Είμαστε το λιγότερο τυχεροί που υπάρχει στην Θεσσαλονίκη αυτή η συναυλιακή όαση της Kazandb στο Ξυλουργείο (όμορος χώρος του Μύλου δεν είναι προτιμότερο πια να λεμε μέχρι την ανεξαρτητοποίηση του;..) μέσα στην έρημο του life-lounge-style και βλέπουμε συναυλίες όπως αυτή των Radio Birdman. Μέσα σε μισό μήνα είδα(με) ένα κάρο γαμάτες συναυλίες. Τι να Lemmy τώρα... (Aχ, μου την έχεις κολλήσει αυτή την σαχλαμάρα άτιμε!)




Y.Γ.1: Φυσικά Johnny ευχαριστώ και εγώ για τις προσκλήσεις!

Y.Γ.2: Μα όντως, τι μαλακία φράση είναι αυτό το "Μία εικόνα, χίλιες λέξεις"; Αν ισχύει αυτό, τότε και εγώ είμαι ένας ακατάσχετος φλύαρος!
(Καλά είμαι που είμαι...)

Y.Γ.3: Η Ha σκίζει! Γουστάρω που ανεβαίνει ο πήχυς. Σάματις έχουμε ποτέ δείξει ότι μας αρέσουν (δεν είπα αρεσκόμαστε, εντάξει) στα εύκολα;..

Y.Γ.4:
(Δεν σας ξέχασα!)
Γαμώ τα life style ραδιόφωνά σας!
Γαμώ τα free κωλοpaper σας!
Γαμώ τα ιλουστρασιόν περιοδικά σας!
Γαμώ τα κωλόμπαρά σας στην παραλιακή και στην Ζεύξιδος!
(Δεν μου ενοχλεί που υπάρχετε, με εξοργίζει που γίνατε καθεστώς...)

John G. Simandiras είπε...

τα κρέντιντ αποκαταστάθηκαν πλήρως, ha.

γσ

John G. Simandiras είπε...

nasso, κατουρήθηκα στα γέλια.

ουρολάγνο με έκανες!

happee birthday, λοιπόν.

(nasso is celebrating his 15th birthday today)

γσ

Ανώνυμος είπε...

Ματσ (μουτς) μπέτερ νάου, θενκ γιου, Τζον!
ΧΑΠΙ -κι όχι χάπια- ΜΠΕΡΘΝΤΕΗ ΝΑΣΟΣ και καλή ενηλικίωσηηηηηηη!!!! (Δεν ήξερα ότι ειμαστε συνομήλικοι!)

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Θενκ γιου του γκάειζ!

Σας παρακαλώ παιδιά, ευχηθείτε μου τουλάχιστον καλή επιτυχία στις πανελλαδικές, γιατί ήδη, 2 χρόνια πιο πριν, και έχουμε αρχίσει τα τεστ και τα διαγωνίσματα στο φροντιστήργιο για τις κωλοεξετάσεις!
:(

Με έχει φάει το διάβασμα και το άγχος γαμώτη μου!..

Ανώνυμος είπε...

Ας πω και γω κάτι: Όταν είδα τους γερόλυκους την προηγούμενη φορά δε γλυκάθηκα ιδιαίτερα. Ήχος χάλια, χορός σχεδόν μηδέν, λόγια λίγα καταλάβαινα. Κάτι σαν πιασάρικο μου φάνηκε. Αυτή τη φορά προσωπικά αν δεν είχα διαμαντική πρόσκληση δεν θα πήγαινα. Και φυσικά ΘΑ ΕΧΑΝΑ! Ήταν όμορφα, speed, με ξύλο ή χωρίς, λίγο αλκοόλ, λίγο σχετικά κόσμο. ΔΕΝ θα μου μείνει αξέχαστη η συναυλία, υπήρξαν καλύτερες. Ίσως επειδή το βλέμμα του Rob όταν "χορεύαμε" μπροστά του ήταν μακριά. Καμία επαφή εκτός από κάτι ελαφρά ακατανόμαστο σε 2 στιγμές. Εκεί γούσταρα τον Steve. Εκεί γούσταρα το Σαλβαδόρ χρόνια τώρα, στην επαφή. Τώρα θα μου πεις είναι κι η ηλικία... Καλά κρατιέται αλλά αν συγκρίνω με Iggy ή με MC5 στο Club, απλά ήταν κατώτερος. Θα ξαναπήγαινα βέβαια να τον ξανα-δώ. Όμως μόνο εκεί.Μπροστά.Με ένταση. Όχι σαν μακρινός θεατής. Όπως πρέπει για το "ροκ" που παίζει. Είναι αυτονόητο ότι συμφωνώ για τα περί Ξυλουργείου. Και ελπίζω. Κρίμα που ο κόσμος ήρθε λίγο πριν τελειώσουν οι Σάνστεπς... Τα λέμε.

Erwtas Stomaxhs είπε...

Τρομερή περιγραφή και απόψεις για τη μουσική! Μπράβο φίλος!

Ανώνυμος είπε...

Τα συγχαρητήριά μου στους φωτογράφους και τον κειμενογράφο που για άλλη μια φορά ξ-έσκισαν. Μπράβο που μπαίνετε στον κόπο να ενημερώνετε εμάς που δεν ήμασταν εκεί. Επειδή τρώγαμε στη μάπα το νταβατζιλίκι μερικών-μερικών, όχι επειδή είμαστε λάουντζ. (ασ' τα σάπχια, ξέρουμε ότι δεν πήγες γιατί χρωστάς ένα σεντ στον Σημαντήρα)

Αυτός ο νεολαουντζισμός, πάντως, καταστρέφει. Αυτοβαφτίζονται "κουρασμένοι" και μου στρώνονται στους καναπέδες βλέποντας χαζοκούτι και νταουνλοουντιασμένες χολυγουντγιανές ταινίες. Μετά "δεν έχουνε χρόνο". Και αν αποφασίσουνε να "βγούνε", θα πάνε σε λάουντζ μπαράκια με δερμάτινους καναπέδες και τσιλλάουτ "μουσική" ή σε "ρεστοράν" (γιατί η λέξη "εστιατόριο" είναι πολύ μπασκλάς) με ψηλομύτηδες σερβιτόρους και μεγάλα πιάτα με ελάχιστο φαϊ μέσα, θα πιούνε σαμπάνιες, θα δώσουν ένα κάρο λεφτά και μετά θα πάρουν την αμαξάρα να πάνε σπίτι να δουν τηλεόραση.

ΝΑΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΛΑΑΑΑ! Άξιος και γερός και δυνατός και όλα αυτά τα βαρετά κόπυ-πέηστ που λένε στις γιορτές.
"Αχ, καλέ, πανελλήνιες δίνει αυτό; Αχ, τι θέλεις να περάσεις; Άντε, καλή επιτυχία. Όλοι έδωσαν και όλοι πέρασαν. Και δεν είστε μαθητές. Είστε υποψήφιοι φοιτητές.". (πέρα από τη πλάκα, τι αηδίες είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε και εμείς)

Να μεταφέρουν αλλού το ξυλουργείο, χωρίς αψίδες και πορτιέρηδες που σε κοιτάν μυστήρια. Και να πάρουν απ' τη μέση τα ρημαδοτραπέζια.

John G. Simandiras είπε...

χα, μην αυτοπροδίδεσαι. στον κόζμο τής σόου μπιζ, 15 ετών είσαι ήδη ξοφλημένη.
... ίσως επειδή το βλέμμα του rob όταν "χορεύαμε" μπροστά του ήταν μακριά ..: φριράιδερ, ναι, ρε γκαμώτο, έκεις ντίκιο. σωστότατη παρατήρηση. εσύ και πίνεις και χορεύεις και την διειζδυτική ικανότητα του ειζβάθος παρατηρητή δεν χάνεις! αλλά σκέφτηκες ότι ο άνθρωπος μπορεί και να έχει αυτόν τον τρόπο να υπερβαίνει, φερειπείν, μια κάπΧοια αγοραφοβία ή το σύνηθες στους frontmen stage fright;
έρωτας, εφκαρίστουμε πάρα πόλυ! αυτό το ποστ μ' άρεσε ακόμα κι εμένα!
person formerly know as 'sle' (μία εσύ και μία ο prince-symbol), δεν περίμενα το ποστάρΓιον να ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟΝ ΑΣΚΟ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ (yeah!) για σένα. αλλά αυτήν τη φορά η γκρίνια σου μ' έφτΧιαξε και ...έτσι... με εκφράζει. οφείλεις να ξηγήσεις στους αναγνώστες ότι κάθε πρόσκληση που κερδίζει ένας αδαμαντιστής, δεν είναι τζάμπα-τζάμπα, αλλά κοστίζει ένα σεντ. το οποίο πηγαίνει σε κοινό ταμείο. ε, όταν ο κουμπαράς σπάει, το ποσό που μαζεύουμε, πηγαίνει για τις ανάγκες τής νοσηλείας αρχιεπισκόπων στα μαϊάμια.
και κάτι ακόμα: με τον νάσο, έχουμε φτΧιάξει το μουσικό γκρουπ, "οι ίκτεροι". άλλα μέλη δεν υπάρχουν ακόμα. μπορεί και να μη δισκογραφήσουμε ποτέ. θα είμαστε ομάδα γενικών περφόμανς. και άλλα πολλά, που ακόμα τα πσάχνουμε. το σημαντικό είναι ότι το συγκρότημα έχει ήδη γίνει. "oi ikteri rulez".

γσ

Ανώνυμος είπε...

Ήμουν λίγο σκληρός ίσως για τον αγαπητό Rob... Άψογος ήταν, ειδικά για τα χρονάκια του και αν κρίνω από την ενέργεια που έβγαλε. Ας μην γίνομαι γκρινιάρης... Εύχομαι στους ίκτερους κάθε χαρά και ευτυχία στο μελλοντικό έργο τους εις τας αρένας της μουζικής!

Ανώνυμος είπε...

Τώρα ό,τι και να πω εγώ φαντάζει μικρό και λίγο..Συγχαρητήργια σε όλους σας!Ωραίο κείμενο Γιάννη.Η σημαντηπόκρισή σου εννοείται πως είναι αρτιότερη,λεπτομερέστερη και σαφώς καλύτερη από εκείνη την παλιά πλέον α-ντη-πόκριση μου από τους περσινούς RADIO BIRDMAN(ελπίζω να μη τη θυμάται κανείς)τότε τους είχα πρωτογνωρίσει.
Χαίρομαι που το λάιβ ήταν φακάτο,και ας ήμουν εγώ απούσα.Never mind..maybe next time Rob Younger will be younger on stage.
Ya,έκανε πάλι δγιάλογο με το κοινό και δεχόταν παραγγελιές?
Νάσσεεεε,πολύχρονος και πολύχρωμος ή μάλλον κίτρινος like ikteros.

John G. Simandiras είπε...

ντινιώ, ό,τι και να πράξω, αΝΤΗπρόκιση δεν τα καταφέρνω να σκαρώσω, χι χι χι...

γιάννης ίκτερος