Aloha, Radio Birdman!

φωτογραφίες: Nasso, Ha

λόγια: Yanni[Aν μια φωτογραφία λέει χίλιες λέξεις (γαμώ τον μαλάκα που το έχει δΓιαδώσει αυτό, και έχει γίνει καθεστώς να το λέμε...), στο κάτω-κάτω δεν τις λέει και όλες! Η spectacular φωτό τού Nasso (το καλλιτεχνικό τού Νάσου Αβδαρμάνη, με το οποίο και ήδη πράττει υπερδΓιεθνή, συμπαντική, καρΓιέρα) από το γκιγκ των Radio Birdman στο Ξυλουργείο στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου 2007, στέκεται από μόνη της, αυτόφωτη, ως ένα δαχτυλικό αποτύπωμα όχι μονάχα των Αυστραλών κολοσσών, αλλά και της ροκενρόλ θέωσης. Εγώ θα προσπαθήσω να την συμπληρώσω/πασπαλίσω με λόγια. ΌπΧοιος θέλει απολαμβάνει μόνο την εικόνα. ΌπΧοιος γουστά δΓιαβάζει μόνο το κείμενο. Κι όσοι την δουν στο αλλιώτικο, έχουν την επιλογή να συνδΓυάσουν την ανάγνωση του ποστ, παρατηρώντας και τη φωτογραφία τού Νasso.]

Όλη η αλήθΧεια φωλιάζει στο μουσκεμένο από ιδρώτα μπλουζάκι τού Rob Younger. Ηe may not be younger than ever, he may even not be young any more, that is more than obvious. Aλλά το λέει η καρδούλα του. Το μουσκεύει το μπλουζάκι του. Και έχουμε συμφωνήσει, στην Πα.Οι.ΔΓια., ότι αυτό ακριβώς αποτελεί το υπέρτατο κριτήρΓιο για την αξία ή όχι μιας ροκενρόλ παράστασης: το αν ιδρώνεις ή όχι το μπλουζάκι σου. Ο αρσενικοθήλυκος χορός τού Rob στο μικρόφωνο παρέσυρε τουζ μπροστινούς στον δικό τους, παρτίσΧιο, χορό.
Ο Deniz Tek σφυροκοπούσε από την κιθάρα. Μα τι στα τσακίδΓια παίρνει αυτός ο παίχτης, και κρατΧιέται σε τέτΧοια θαυμαστή κατάσταση; (πληροφορίες από αξΧιόπιστο αυτόπτη: ένα πΧιάτο χάπΧια στην τουαλέτα, λίγο πριν το σόου!) Ο ηγέτης των Birdman, και γραφεύς των περισσότερων τραγουδΓιών τους, έμοιαζε ατσάκιστος από το πέραζμα του πανδαμάτορος. Αν και ο Στέφανος Χρυσάκης, ο κονσολιέρης, που είχε την ευκαιρία να τον τσεκάρει από κοντά, ακόμα από το soundcheck της ίδΓιαζ μέρας, μου είπε αμέσωζ μετά το λάηβ -πλέοντας σε πελάγη ενθουσΧιαζμού που είχε την τύχη να δΓιευθύνει κονσολικά ένα τέτΧοιο γκιγκ ολκής- ότι του ημιφαίνεται η ηλικία του (του Deniz). Όπως και να ’χει, ο Deniz είναι σε ζηλευτή φόρμα. Both physically (για mentally, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτΧιά, η τρέλα έχει περάσει από το campus των Birdman, χε χε χε), and guitarwise. Xριστέ μου, τι γκόμενος! Μπρατσωμένος, ιδρωμένος, σαν ένας λευκός Chuck Berry, που μεταμορφώνεται σε Fred -MC5- Smith, έκανε παρτάλια τους ανταγωνιστές του. Πιλότος, γιατρός, πολυταξιδεμένος, σύζυγος και μπαμπάς, οδεύει προς τα εξήντα μόνο ημερολογιακά. Βιολογικά, (δείχνει να) παίζει σαν έφηβος. Θέλει πείζμα, ρε γαμώ το lounge σας, το ροκενρόλ! Θέλει να ανέβεις στο πάλκο, και να ματώσεις. Θέλει να κυνηγάς την αιώνια νιότη. Κι αν είσαι θεατής, και όχι δράστης ή παραγωγός ροκενρόλ, πάλι κίνηση θέλει. Δεν βΓιώνεται, λουλούδεζ μου, το ροκενρόλ από τους καναπέδες σας. Κίνηση. Όπως ακριβώς το γαμήσι, η πηγή τήζ ζωής. Μπορείζ να γαμιέσαι ακίνητος; Ε, ούτε να παίζεις ή να παρακολουθείς ροκενρόλ ακίνητος μπορείς! Αλλά στη φραπεδοκαναπεδούπολή μας, η κίνηση συνιστά εξαίρεση. Ραχάτι. Ραστώνη. Πώζ να αφήσεις την οικιακή σου εστία, και να μεταφέρεις (και να μοστράρεις) το σαρκίον σου μέχρι το Ξυλουργείο; Γι’ αυτό και -ανάλογα με τη λάμψη των Birdman- λίγοι τούς τιμήσαμε και τιμηθήκαμε κι από δαύτους. Πλέον, οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι -brothers and sisters- δεν λέγονται «σκυλάδες». Γιατί και στο σκυλάδικο να πας, ιδρώνεις. Κινείσαι. Χορεύεις. Απέναντί μας έχουμε (να πολεμήσουμε) τουζ νεοloungeάδες.
Ann Arbor, Michigan. Φίφτις. H γνωστή Πανεπιστημιούπολη. Πλησίον τού Detroit. Ο Deniz Tek μεγαλώνει με γνήσΧιο ροκενρόλ... http://www.deniztek.com/band_histories/768/early_years.html. Στην πορεία, θα παθΧιαστεί με τους αντρΓειωμένους τού Detroit: Mitch Ryder, The Stooges, MC5. Θα την κάνει Αυστραλία για να σπουδάσει γιατρός. Θα κολλήσει με τον Rob, o οποίος θα τον μυήσει πΧιο βαθΧιά, πΧιο σφαιρικά στη δισκογραφία. Οι Birdman γεννιούνται. Επανακαθορίζουν το πανκ. ΔΓυο άλμπουμ αργότερα, οι Birdman πεθαίνουν. Χρόνια μετά, εκειγύρω στο 1996, ξαναγεννιούνται, και βγαίνουν στον δρόμο. Πέρσι, ανασταίνονται. Βγάζουν το τρίτο άλμπουμ τους, το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους. ‘Ζeno Beach’. IσάξΧιο και -ναι!- σε σημεία πΧιο παλικαρίσΧιο από τα ‘Radios Appear’ (1977) και ‘Living Eyes’ (1981). Kαταλαβαίνω όσους είδαν με μισό μάτι την επανένωση των Birdman (κυρίως για την ηχογράφηση νέου υλικού), εγώ ήμουν και είμαι περισσότερο επιφυλαχτικός σε ανάλογες περιπτώσεις. Όμως, το ‘Ζeno Beach’ είναι ικανό να άρει κάθε επιφύλαξη. Άλμπουμ πολλών και λαμπρών αστέρων.

Ξανακοιτάω τη φωτό τού Nasso. Αυτός εκεί ο παιχτρόνιος στα τύμπανα είναι ο Russell Hopkinson, ο μπαγκετΧιάρης των You Am I. Ευκαιρία να ξανααιθερίσουμε το νέο Υοu Am I στην εκπομπή.

Μετά από ένα χορταστικό ανκόρ, oι RadioBirdman-έζοι κατεβαίνουν από το πάλκο τού Ξυλουργείου... εγώ ποζάρω, περιχαρής, στον φακό τού Nasso, με λάφυρο το σετλιστάριον ανά χείρας (μπλούζα Blend of America)...

...η βραδΓιά τελειώνει αγάλι-αγάλι... αλλά όχι και το ποστ, που συνεχίζεται με φωτογραφία Sunsteps, που τράβηξε η Ha (το όνομα, με το οποίο θα πράξει, γκαραντί, υπερδΓιαγαλαξΧιακή καρΓιέρα η Χαρίκλεια Αξούριστου). Νasso, ο πήχυς έχει ανέβει ψηλά (άλλη μια κατεστραμμένη έκφραση, μια έκφραση-φαρσοκωμωδία, αλλά βολική). Η Ha μπήκε με φόρα, χα χα χα...

αποφώνα:

Eπιμελώς και απολύτως συνειδητά, απέφυγα να γράψω «στο Ξυλουργείο τού ΜΥΛΟΥ». Αυτό, επειδής πλέον είναι ηλίου φαεινότερον (όχι πάλι αυτές οι μαλακιζμένες κοινοτΥΟπίες!) ότι το Ξυλουργείο λειτουργεί ως αυτόνομος οργανιζμός εντός τού ΜΥΛΟΥ. Αυτή η μεγαλοπρεπής ανοησία, που υποτίθεται ότι είναι αψιδωτή είσοδος, ε... δεν καταπίνεται με τίποτα. Ούτε και ο κοντόχοντρος γραβατωμένος [sic(k)] σεκιουριτάς στην αψίδα τού θριάμβου. Ποτέ δεν χώνεψα τον ΜΥΛΟ. Ποτέ-ποτέ. Ούτε καν στα πρώτα χρόνια του. Νεοπλουτέξ, λαμέ, μπόλικο τουπέ από τους -αγορανομικώς και φορολογικώς- υπεύθυνους έως τον τελευταίο σερβιτόρο, κρυπτοσκυλέ, νεοελληνικό έντεχνο, το ουζερί δίπλα στο Κλαμπ όπου παίζει ο Κέηβ, δεν ήταν χαλαρότητα και πλουραλιστικό κόνσεπτ, αλλά αταίρΓιαστη κοτσάνα, ο Μητροπάνος (γιακ!) στην Αποθήκη, ηχολήπτες ακατάλληλοι... γρήγορα οι μάσκες έπεσαν και φάνηκε η αληθινή φυσΧιογνωμία. Δεν περνούσα ωραία στις συναυλίες τού ΜΥΛΟΥ. Ώσπου ήρθε ο Σάββας kazandb, και έδωσε το φιλί τής ζωής σε μια επιχείρηση (που, στο μεταξύ, είχε αλλάξει ιδΓιοχτήτες, αλλά όχι και όνομα), που βούλιαζε σε μαραζμό. Το 2004. Κι ενώ ο κατεξοχήν χώρος τής kazandb, το Ξυλουργείο, προοδεύει ολοταχώς, ως κράτος εν κράτει (άντε πάλι αυτά!), η γενική εικόνα τού ...ΜΥΛΟΥ, δεν μας αφορά. Ανεξαρτητοποίηση του Ξυλουργείου, τώρα! (ΓΣ)

---------------------------

επί τού πΧιεστηρίου:

Ακόμα μια απαιχτέ φωτό τού Νasso από το γκιγκ των Μπέρντμαν, στο http://salllonica.blogspot.com. (ΓΣ)