Πέμπτη 8 Μαρτίου 2007

ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ: βραδιά μαγείας στο Ξυλουργείο

υπερήφανο κείμενο ανταπόκρισης: Χριστίνα Χάσου
φωτογραφίες, βίντεα, τεχνιΚακή ημιστήριξη:
Νάσος Αβδαρmaniac

Οι ζωντανές εμφανίσεις του Ντίνου Σαδίκη αποτελούν βαρύνουσας σημασίας γεγονότα για την Παγκόζμια Οικογένεια ΔΓιαμαντΓιών: αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα το βράδυ της Παρασκευής, 02Μαρ07, βλέποντας εξέχοντα μέλη της συλλογικό’ητάς μας παρατεταγμένα μπροστά στη σκηνή του ΜυλοΞυλουργείου. Κρατώντας ακόμη στις ψυχές μας την ανάμνηση του τελευταίου λάιβ του Σαδίκη, πέρσι τον Ιανουάριο, προσήλθαμε μετά πίστεως και αγάπης για να ζήσουμε μια ακόμη απογειωτική συναυλιακή εμπειρία - από εκείνες που μόνο ο Ντίνος ξέρει να μας προσφέρει.

Ο Σαδίκης με την τετραμελή μπάντα -δύο κιθάρες, μπάσο και τον κορυφαίο Λάζαρο Πλιάμπα στα τύμπανα- που τον συνοδεύει, εμφανίζεται επί σκηνής λίγο μετά τις 11 και «Σπασμένο κέρμα στο πηγάδι των ευχών σου...». Με την επιβλητική όσο και αεικίνητή του σκηνική παρουσία, την άψογη ερμηνεία και το σχεδόν απόκοσμο παρουσιαστικό, καθηλώνει, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, το κοινό. Το ηχητικό αποτέλεσμα καθιστά αμέσως σαφές ότι πρόκειται για μια γερά δεμένη και άριστα προπονημένη ομάδα. Στα αφτιά μας κυριαρχούν, ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε κομματιού, πότε τα τύμπανα και πότε οι χορδές, με το μπάσο να δίνει ακούραστα τον τόνο και δημιουργώντας ατμόσφαιρα ονειρική. Τραγούδια από την εποχή των Εν Πλω μέχρι και το ‘Γέλιο των πολλώνξυπνούν τις αισθήσεις μας, με μελωδίες και νοήματα ολοζώντανα και φρέσκα.

Ο χώρος μπροστά στη σκηνή, από όπου παρακολουθούμε τη συναυλία οι συναδαμαντιστές, είναι ασυνήθιστα άνετος και προσφέρεται για χορό... μέχρι τελικής πτώσης (Η Ντίνα μας καταλαβαίνει τι εννοώ). Οι θεατές, που έχουν σχεδόν γεμίσει το Ξυλουργείο, φαίνονται παραδομένοι στην ψυχοτονωτική τούτη εμπειρία και οι περισσότεροι έχουν μια έκφραση τόσο γαλήνια στα πρόσωπά τους... Χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει ότι δεν εισπράττουν τη μουσική ένταση που εκπέμπει το σχήμα.
Με ντεκόρ από μισοκουρελιασμένα play list, χυμένες ολόγυρα μπίρες -το αλκοόλ να ρέει γενικώς άφθονο- και στίκερ με άποψη -βλέπε το Poeta Negra στην δεξιά κιθάρα-, ο Σαδίκης μοιάζει ολόψυχα αφοσιωμένος στο ερμηνευτικό του έργο, το οποίο διακόπτει μόνο για να αστειευτεί με το κοινό -ε, Zpi;- ή για να ζητήσει τη συνδρομή της νεράιδας Αλκοόλης από το μπαρ. Παρατηρώντας τον, αναρωτιέμαι αν όντως ανήκει στον γνωστό μας, υλικό φυσικό κόσμο ή αντλεί τις εμπνεύσεις του από μια διάσταση μεταφυσική, απόκρυφη, όπου μόνο άνθρωποι με το δικό του ταλέντο και πάθος έχουν πρόσβαση. Μια διάσταση στην οποία γεννιούνται έργα τέχνης αγνά και ανόθευτα από την πεζότητα της καθημερινής ζωής, εκείνα που μας δίνουν κουράγιο και δύναμη για να αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι που μας πολιορκεί από παντού.
Το πρόγραμμα τελειώνει μάλλον απότομα και απρόσμενα, έχοντας αφήσει παραπονεμένα έξι τραγούδια στις διασωθείσες play λίστες. Μάταια περιμένουμε encore, το σχήμα εγκαταλείπει βιαστικά τη σκηνή και τον χώρο κι επιστρέφει μόνο για μετασυναυλιακή, άμεση επαφή και συζήτηση με τους παρευρισκόμενους. Κάπου εκεί ο Σαδίκης και ο Πλιάμπας εισπράττουν έπαινους από τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ ο πρώτος μάς υπογράφει και τις αφίσες! Πώς να μην του συγχωρήσουμε το άδοξο φινάλε, τόσο ευγενικά και θερμά που μίλησε σε όλους μας;
Για τη μαγική αυτή βραδιά, η οποία με πλημμύρισε όμορφα αισθήματα και με επηρεάζει θετικά ακόμη και τη στιγμή που γράφω τούτες τις λέξεις, ευχαριστώ πολύ τόσο τον Ντίνο Σαδίκη για την παρέα του, όσο και τα ΔΓιαμάντΓια για την ενημέρωση και τη δωρεάν είσοδο. Για τη δΓιαμαντοσυντροφΧιά που απόλαυσα, παράλληλα με το λάιβ, η ευγνωμοσύνη και η αγάπη μου είναι δεδομένες. Γιατί ναι μεν οι εμφανίσεις του Σαδίκη γαληνεύουν την ψυχή για καιρό, δεν θα ήταν όμως το ίδΓιο απολαυστικές χωρίς τα πρόσωπα των φίλων να λάμπουν τριγύρω...
Και εις άλλα με υγεία, αδέρφΧια μου!

Βίντεα:


Να πούμε ακόμα ότι η Χριστίνα έχει δώσει ρέστα με το κείμενό της ετούτο. Η νεαρά κυρία τής Πα.Οι.ΔΓια. ελίσσεται με δεινότητα πολύπειρου σκιέρ σε σλάλομ ανάμεσα στην ποίηση και στη δημοσιογραφία. Θέλω να πω ότι κανένα είδος τού λόγου δεν της αντιστέκεται. Όση εντύπωση ποιούν τα ποιήματά της, άλλη τόση σημασία έχουν για μας οι ανταποκρίσεις της. Συμβουλές ούτε θέλω να δίνω ούτε να μου δίνουν. Ας επιτραπεί, επομένως, μια προτροπήξ προς τη Χριστίνα: Χριστίνα, δΓιάβαζε λιγότερο (τους ανίδεους και κατώτερούς σου, που δημοσΧιεύουν κείμενα δω κι εκεί, σε δήθεν έγκυρα media). ΔΓιάβαζε λιγότερο - γράφε περισσότερο. Και σκίζε, πέτα στα άχρηστα ακόμη περισσότερο. Θα δεις μόνη σου την πρόοδο.

Για, δε, τον Θανασή Αβδαρμανή μας, τα λόγια περιττεύουν. Ο σερ τού ...φωτορεπορτάζ (τρέμε, Γιάννη ΚυρΓιακίδη) αλατοπιπέρισε λειτουργικά τα λόγια της Χριστίνας Χάσου. Κρίμα, ρε, αχρείε. Όλο και πΧιο μπροστά πας! Πού είναι η πίστη σου στις κακομανείς αρχές τής Αδαμαντοσύνης;

Το αυτοκόλλητο Poeta Negra. Που φορούσε ο Πάνος Παπάζογλου (;) στην κιθάρα. Δεν πρόκειται περί έμπρακτης αποδείξεως υψηλής αισθητικής. Ανάμεσα στα, χμ, δεκάδες σχήματα, στα οποία έχει κατά καιρούς κιθαρίσει ο Πάνος Π. (Μωρά στη ΦωτΧιά για ένα φεγγάρι, Μπλε, Scab Level, Go Over 1000 καιλοιπά καιλοιπά), ειδικό βάρος (αν και ο Πάνος ουδέποτε έβαλε κιλά) έχουν οι S.ink. Oι S.ink κυκλοφόρησαν το 2003 το (ναρκωτικά ταξιδευτικό) άλμπουμ τους, ‘Time and Τiming’ στην εγνωζμένου γούστου Poeta Negra (PN20CD). Δύο προσωπικά άλμπουμ στην PN έχει και ο έτερος κιθαρίστας τού Σαδίκ (ο ένας χορδοκράτορας πΧιο σπουδαίος από τον άλλον). Ο Dani Joss. ‘Shaper of Form’, PN27CD, 2006. ‘Liquid Photography’, PN24MCD, 2004. Μεγάλο το εχτόπιζμα και του bassman Χρίστου Παππά. Για τον Πλιάμπα η επιδοκιμασία είναι πολύ παραπάνω από σαφής και δεδομένη. Ο άνθρωπος παίζει σαν να είναι (που είναι) ο νούμερο ένα φαν τού Σαδίκη. Από τους Γκρόβερ ίσαμε τον Σαδίκη, ο Πλιάμπ βαράει τα τύμπανα με αυτό που στερούνται οι ξενέρωτοι και οι τυπικοί, οι δΓιεκπεραιωτές. Πάθος.- Γ.Σ.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στη μαγεία του Σαδίκη έχω μυηθεί εδώ και χρόνια. Τη δική σου, Χριστίνα, την απόλαυσα σε όλες της τις διαστάσεις την Παρασκευή. Όπως χόρευες μπροστά στη σκηνή, αέρινη και ονειρώδης σαν ξωτικό, με γύρισες χρόνια πίσω. Τότε που, μικρούλα, σε βάζαμε να χορεύεις με τα ροκεντρόλια μας. Οι κινήσεις των τρυφερών άκρων σου έκαναν την καρδιά μου να χτυπά δυνατά όπως τότε. Κάθε φορά που τίναζες τα μαλλιά σου μ'έπιανε ζάλη. Δεν με είδες να τρικλίζω μέχρι έξω στα μισά της συναυλίας, στα πρόθυρα της ασφυξίας. Άθλος το πώς άντεξα μέχρι το τέλος. Ζήλεψα τους φίλους σου που ήταν κοντά σου. Που σε άγγιζαν και εισέπρατταν το χαμόγελό σου. Ούτε που φαντάζονται πόσο τυχεροί είναι που έχουν το προνόμιο της αγάπης σου.
Μαγική μου νεράιδα, αφού δεν μπορώ να χάνομαι μες στα μαλλιά σου, ας απολαμβάνω τον χείμαρρο των λέξεών σου... Συγχαρητήρια για το κείμενο

Ανώνυμος είπε...

τι αγένεια!
P.S.: Συγχαρητήρια και σε σας, Νάσο, για την οπτική κάλυψη. Το ταλέντο δεν κρύβεται. Φίλε Ιωάννη, τα σχόλιά σας για το μικρό μου με συγκίνησαν μέχρις δακρύων. Το καλύτερο είναι ότι ξέρω πως τα εννοείτε.
Να μου την προσέχετε, όλοι

Ανώνυμος είπε...

Τώρα, τι σχόλιο να πράξει κανείς;
Η Χριστινιώ τα λέει τέλεια! Οι φωτογραφίες και τα βιντεάκια το επιβεβαιώνουν και το "ΠΑΘΟΣ" που λέει ο Σημάν είναι η καταλληλότερη λέξη για ό,τι ζήσαμε το βράδυ εκείνο. Το πάθος με το οποίο ερμήνευσαν όλοι οι μουσικοί το κομμάτι που τους αναλογούσε και το πάθος που εισπράξαμε και βιώσαμε εμείς που είχαμε την τύχη κι ευτυχία μαζί να είμαστε εκεί!
Νιώθω κι εγώ στ` αλήθεια τυχερή και για τη συναυλία και βέβαια, για τη δΓιαμαντοπαρέα!
Θενξ παιδιά...Θενξ Johnny...
Συγχαρητήρια στο δίδυμο Χριστίνα-Νάσο για την ανταπόκριξη!
Απλά, Α Ψ Ο Γ Η ! ! !

Ανώνυμος είπε...

γιατρέ μου, η ποίηση αναβλύζει από μέσα σας.

εφκαρίστο για όλα,

γσ

Ανώνυμος είπε...

φένια,

το μεγαλείο σας βρίσκεται στην τάση μεγαλοποίησης, που έχετε.

τα παραλέτε, αλλά μάς αρέσει να μας κολακεύετε.

γσ

Leigh-Cheri είπε...

Τς τς τς!
Μακριά από κολακείες και τέτοια!
Έχουμε μια τάση στη μεγαλοποίηση, είν` η αλήθεια, αλλά είναι επειδή έτσι μεγαλοποιημένα τα αισθανόμαστε.
Θέλω να πω, δεν είναι υποκριτικό.

Ξέρω ότι δεν εννοούσες αυτό, αλλά ήθελα να το δΓιευκρινίσω:-)

Leigh-Cheri είπε...

...Φτου!
Κεκτημένη ταχύτητα!
Φένια, ήθελα να said...

Ανώνυμος είπε...

*Speechless*
ΗΜΙόμορφα (ναι ρε, όμορφα. Δεν μπορώ να πω μοχθηρά) τα λέτε ημιαδολφή Χριστίνα, και -έτσι- καΚιτεχνιΚΑΚότατες φωτογραφίες. Πολύ λυπάμαι που δεν μπόρεσα να παρευρεθώ...
(Εχμ..Ποιός είναι αυτός ο γιατρός..τι ε΄ναι αυτά που λέει...;)

~Σλρ.

Ανώνυμος είπε...

Νάσο, το ανέβαΖμα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο! Με ενθουσίασαν οι φωτό σου (ως ήτο αναμενόμενον) όπως και ο συνδυασμός - εναλλαγή τους με τις κειμενιΚακές μου ενό'ητες. Για ακόμη μΓια φορά δουλέψαμε σαν συνεννοημένοι! Όχι, δεν είναι τυχαίο αυτό. Είναι ο τρόπος δουλειάς κάθε ευσυνείδητου ρεπόρτερ - ανταποκριτή: πρέπει να γνωρίζει τι να τονίσει και τι να παραλείψει. Τα κύρια σημεία του γεγονότος του οποίου γίνεται μάρτυρας, που οφείλει να μεταφέρει στους μη παρευρισκόμενους.

Γιάννη μου, σ' ευχαριστώ για τα σχόλια και τις προτροπές. Μόνο που εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη σλάλομ, αλλά ακροβασία. Είναι ο διχαΖμός του ψυχιΖμού μου τούτος: από τη μΓια πλευρά η ποίηση κι από την άλλη ο ρεαλιΖμός. Η φαντασία και η πραγματικότητα. Ο λυρισμός και ο κυνισμός. Μόνο που αυτό το κείμενο δεν θα μπορούσε παρά να είναι λυρικό, παράλληλα με τον δημιοσιογραφικό του χαραχτήρα. Όταν το θέαμα που έχεις παρακολουθήσει είναι τόσο βαθΧιά λυρικό, δεν μπορείς παρά να δώσεις στην ανταπόκρισή σου το ανάλογο ύφος.

ΑδέρφΧια μου αγαπημένα, αναλογιζόμενη τη βραδιά της περασμένης Παρασκευής, τα όσα έγιναν στη συναυλία και όσα την ακολούθησαν, καταλήγω στην εξής σκέψη: ΤΙ ΠΑΡΕΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ! ΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ! Σας ευχαριστώ και πάλι για όλα τα όμορφα. Και τα καΚύτερα έρχονται! Ειδικά η απροσδόκητα όμορφη κοριτσοπαρέα Ντινιώ - Δανάη - Χριστίνα είναι όλα τα λεφτά! Είστε κούκλες και οι δΓυο, σας λατρεύω.

Γιατρέ, πρέπει να γίνουν τα εξής τρία μικρά βήματα:
1.Να αρχίσετε να υπογράφετε τα sms και τα comments σας με το αληθινό σας όνομα
2.Να στέλνετε μηνύματα στην εκΖομπή με το αληθινό σας νούμερο
3.(και κυρΓιότερον) Να μην φεύγετε από τις συναυλίες χωρίς να δίνετε σημεία ζωής. Ποτέ δεν κατάλαβα τη συστολή σας απέναντι στα παιδιά.

Ούτε εκτιμώ τη δειλία στους άντρες... Άντε, γιατί μετά δεν θα φταίω εγώ για όσα γίνουν! Με συγχύσατε πάλι, στα λόγια πρώτος είστε!

Διάλογος μεταξύ Ντίνας και Ντίνου:
-Ξέρετε, είμαστε από τα Διαμάντια...
-Α, εσείς είστε!
(Πειράζει που είμαστε μεγάλες φίρμες; Και πολύ βεντέτες ασούμε!)

Ανώνυμος είπε...

Ουάου!Τί να πρωτοπώ και πχοιόν να πρωτοπαινέψω για τούτη την ευστόχως αποκαλούμενη απο Χριστίνα "ψυχοτονωτική" όχι μόνο βραδγιά αλλά και ανταπόκριση?
Χριστινάρα,για ακόμη μια φορά μας θάμπωσες με τον γραπτό λόγο σου.Μου άρεσε που εκτός από τα γεγονότα και την επικρατούσα ατμόσφαιρα μας αποκαλύπτεις και τις προσωπικές σου σκέψεις,φουλ στον λυριζμό,στο συναίσθημα,στην παραστατικότητα..κατάφερες να ζωγραφίσεις με άπσογες πινελιές το πορτραίτο εκείνης της βραδγιάς!Συγχαρητήργιααα!
Νάσο..οι φωτογραφίες σου για ακόμη μια φορά είναι fuckates.Να γίνω η ατζέντα σου(το θηλυκό του ατζέντη)?Θα σε προωθήσω..έχεις λαμπρό μέλλον μπροστά σου νέε μου!
Γιάννη,θενξ για την φρη είσοδο αλλά κυρίως για την συμβολή σου στον σαδικικό εθιζμό μου.Τα δγιαμάντγια είναι σαδικικά,όχι μόνο στα λόγια και στις κολακείες σαν κάτι άσχετες χαζοεκπομπές,αλλά και εμπράκτως!

ΥΓ1.Ο Ντίνος το"ααα,εσείς είστε.." συμπλήρωσε, "οι γνωστοί-άγνωστοι" και η Ντίνα..χαμογέλασε.

ΥΓ2."Σ΄ενός χορού τις φλόγες"..πυρποληθήκαμε!

mystery falls down είπε...

Όσο πιο υπερβολικά είναι τα λόγια, τόσο μεγαλύτερη δόση αλήθειας κρύβουν. Όχι πάντα. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας άκρως γοητευτικό. Εκλεκτές λέξεις στην περιγραφή, φωτογραφίες που μπορούν συμβάλλουν στην απεικόνιση της μαγικής (;) βραδιάς και σχόλια από τον πανέμορφο (οτιδήποτε άλλο θα ήταν περιττό) ρήτορα. Συγχαρητήρια σε όλους.

(Πάλι κοινοτοπίες έγραψα)

Ανώνυμος είπε...

Για να μη προσδώσω κι εγώ περισσότερο λυριΖμό, θα προσθέσω μόνο:
Ναι, περάσαμε πολύ όμορφα κι αγαπώ πολύ αυτή την παρέα.
Μόνο που εσύ ΣηΜαν όλο μόνους μας αφήνεις!

Ανώνυμος είπε...

Μετά απο αυτό το υπέροχο live, την ανάρτηση του της ανταπόκρισης, τα σχόλια που γράφτηκαν, μαζευτήκαν πάρα πολλά πράγματα για να πω, αμέτρητες ανάκατες και αντιφατικές σκέψεις που θα ήθελα να εκφράσω, όμως αν θα ξεκινούσα να τα γράψω -και με τον ασταμάτητο που με πιάνει καμιά φορά- θα μου ήταν αδύνατον να σταματήσω...

Έτσι τελικα ένα μόνο θα πω:
Εφκάριστο θερμά όλους για τα καλά (και ας είμαστε της κακοσύνης) λόγια! Χριστίνα το κείμενό σου, σου τα είπα και προσωπικά, μου άρεσε πολύ. Καλή συνέχεια!

Γκαμπρέν.

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστώ και πάλι όλους! Ντινιώ, ευτυχώς που δεν φοράμε τίποτα κουκούλες... Το ότι είμαστε οι "γνωστοί - άγνωστοι" κουτραγκένιοι του Ξυλουργείου, αυτό είναι γεγονός ;-)
Πες το, Νάσο! Εκφράσου ελεύθερα, ό,τι κι αν έχεις να πεις. Εγώ θέλω πολύ να σε ακουσω, (για την ακρίβεια, να σε διαβάσω) γιατί ακόμη κι όταν "σε πιάνει ο ασταμάτητος" ακόμη κι όταν οι σκέψεις που σε πλημμυρίζουν είναι "αμέτρητες, ανάκατες, αντιφατικές", ποτέ δεν χάνεις την ουσία. Κι αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που σε εκτιμώ τόσο...

Nathalie είπε...

Θα ήθελα να τον δω live και χωρίς τους επισκέπτες.. Βιντεάκι από το "απαισιόδοξο τραγουδάκι" υπάρχει;