Αυτή η πόρτα όπου να 'ναι ανοίγει.
Η κλειδαριά της έχει πια σκουριάσει
κι από μόνη της σιγα-σιγά υποχωρεί,
μην αντέχοντας την αποσύνθεση του εγκλεισμού μου.
Πάνε άλλωστε οι καιροί που πρόσμενα
μια δύναμη ανώτερη να τη ρίξει
κάποια ζωής μεταβολή σωστά εξοπλισμένη
οριστικά να τη συντρίψει.
Μόνη μου τελικά την παραβίασα
και ομοίως μόνη μου θα φύγω.
Σε λίγο φεύγω. Τώρα δα θ' ανοίξει.
Μέσα σε χρόνια ολοσκότεινα τούτη τη φυγή μεθόδευαν
τα όνειρά μου, που άλλο τα κελιά δεν άντεχαν
και το κορμί μου, που υπέφερε δίχως νερό κι αέρα.
Κυρίαρχος πόθος μου
τη δική τους ευθύνη μοναχά να κουβαλώ στο μέλλον.
Τα πόδια μου δε θέλουν άλλες αλυσίδες.
Όχι πως ζω με αυταπάτες παραδείσων-
οι ψευδαισθήσεις ήταν πάντα ανεπιθύμητες
μέσα στο μικρό μου σύμπαν.
Αλλά το να πληρώνω μόνο τα δικά μου χρέη
επιτέλους, μια μικρή ευτυχία θα είναι.
Ας κρύβει η σιωπή της νύχτας
μόνο τα ταπεινά μου σχέδια
και τα ντουλάπια μου τα καθημερινά χρειώδη,
δε θέλω άλλα μυστικά, ούτε μισόκλειστες πληγές.
Και τα χάπια να 'ναι μόνο βιταμίνες ή παυσίπονα
ούτε κατά διάνοια παυσίχτυπα ή παυσικάρδια.
Χριστίνα Χάσου
9/5/2006
5 σχόλια:
Εγώ πρώτη σχολιάσω?Τιμή μου....Μπορώ να φανταστώ από που φεύγειζ..άντε μια μεγάλη ανάσα έμεινε.Το ποίημα σου,περιττό να πω ότι είναι αξιοθαύμαστο, μου δίνει την εντύπωση ότι αισιοδοξείς για κάτι καλύτερο.Τέρμα οι σκουργιαζμένεζ κλειδαργιέζ και τα σκουριαζμένα μυαλά κάπχοιων!Σου εύχομαι,εφεξήζ, να συναντάζ μόνο λουστραριζμένα πόμολα και όλα να πάνε καλά.Ε τώρα ,αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις και κανα γυαλόχαρτο,για να γυαλίσεις τις "αδρές πτυχέζ τιζ ζωήζ,είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρειζ.Μπράβο σου και και καλή επιτυχία!!!!!
Και τα χάπια να 'ναι μόνο βιταμίνες ή παυσίπονα ούτε κατά διάνοια παυσίχτυπα ή παυσικάρδια.
Δι μπεστ πάρτ οφ γιορ πόεμ. Γουέλ ρίττεν. Ένα στιχάκι που δε θα 'γραφε ποτέ - ούτε κατά διάνοια - η Κατερίνα Γώγου. Στιχάκι αισιοδοξίας. Θα 'θελα να το βλέπω στην αρχή.
Κρατιέμαι να μην γράψω...
Άντε Χάσου /
Φεύγεις; /
Τώρα που Φεύγεις /
Κούραγιο κι Άντε Χάσου /
Χαμένη δεν θα βγεις /
Μπορείς. Δε σε φοβαμαι, /
Μαζί θα πιούμε για τη Νίκη /
Και τα ποτά να 'ναι μόνο μπόμπες ή χαλασμένα /
ούτε κατά διάνοια σπράιτ ή λεμονάδα.
Εγώ πάλι, σου εύχομαι να μην χρειαστείς ποτέ ούτε βιταμίνες ούτε παυσίπονα! Να ΄σαι και χαρούμενη και ενεργητική και οι "πόνοι" που θα συναντήξεις να είναι μες στα όρια που αντέχεις.
Καλά κάνεις και τις σπας και τις κλειδαριές και τις πόρτες. Πώς θα πάμε παρακάτω; Αν περιμένουμε να μας το επιτρέψουν, θ` αγιάσουμε.
Κάποιοι δεν θα το κάνουν γιατί "μας αγαπάνε", κάποιοι γιατί μας μισούν...
Εμείς όμως θέλουμε να ζήσουμε.
Κι αν είναι να πληρώσουμε για λάθη, όπως ακριβώς τα λες.
Ας είναι τα δικά μας!
Όρμα, Χριστινάκι!
Κάποιος είπε ότι:
'Δεν υπάρχει μεγαλύτερο τείχος από μια πόρτα που δεν έχουμε το κλειδί της' και ίσως να έχει δίκιο σχετικά με την αρνητική δύναμη που μας ασκούν οι κλειστές πόρτες μπροστά μας.
Εγώ όμως αδερφή Χριστίνα στο πνεύμα μαχητικό'ητας στο οποίο διακατέχεται ενδόμυχα (;) το ποιημά σου, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι:
'We don't need the key,
We 'll break in.'
Εύγε! Έτσι μπράβο, θετική στάση! Τα κάνουν άλλοι και τους τα χώνουμε, μην τα κάνουμε και εμείς.
Γλυκά μου, αγαπημένα αδερφάκια εσείς... Πάλι με συγκινήΞατε! (Και όχι συγκΗΜΊξατε, φυσικά). Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! Βλέπω πως όλοι πΧιάσατε το νόημα, καθένας με τον δικό του, προσωπικό τρόπο και μου αρέσει τούτη η σύμπνοια απόψεων. Όσο έχω ανθρώπους σαν εσάς δίπλα μου, τι να πω, όχι πόρτες, κάστρα ολόκληρα μπορώ να γκρεμίσω, και η δύναμη που με γεμίζουν τα σχόλιά σας -ιδΓιαίτερα για τη δοκιμασία που με περιμένει τις επόμενες εβδομάδες- είναι απερίγραπτη.
Ντινάκι μου, λουστραριΖμένα πόμολα δεν υπάρχουν πολλά - για να μην πω πως δεν υπάρχουν καθόλου, και με αποκακέσετε πάλι "απαισΧιόδοξη". Στο χέρι μας όμως είναι να πράττουμε τη σκουρΓιά λούστρο!
Αδελφέ Άγγελε, χαίρομαι και ταυτόχρονα εντυπωσΧιάζομαι που ξεχώρισες τούτο το δύστυχο δίστιχο. Η αλήθΧεια είναι ότι προσπάθηΞα, μέσα σε μόνο δΓυο γραμμούλες, να ξορκίσω μια πολύ οδυνηρή κακατάσταση που πέρασα σ' ευαίσθητη ηλικία, και προβληματίστηκα αρκετά για το αν έπρεπε να το +περιλάβω στο ποίημαχ. Όσο γι' αυτά που μου γράφεις στο καταπληκτικό δικό σου ποιηματάρΓιο -ειδικά στο κλείσιμο-, δεν έχω τίποτα να σχολιάσω, σου τα είπα και στο mail. Ευχαριστώ και για την φροντίδα της δημοσίευσης, δεν πρόλαβα να στο στείλω και το ανέβασες, τι τσακαλάκι είσαι συ!
Νάσο και Φένια μου, πολύ μου άρεσαν όσα μου γράφετε περί μαχητικότηταΖ. Αυτήν την άχρηστη την πόρτα, πόσα χρόνια τη χτυπούσα για ν' ανοίξει... Πόσες φορές είπα "άδικος κόπος"... Ορίστε, όμως, που τώρα ανοίγει!
Λοιπόν, δΓιαμαντάκια μου, θέλω να σας πω εδώ και καιρό πως είστε οι καλύτεροι φίλοι που είχα ποτέ! Ευχαριστώ για όλες τις πανέμορφες στιγμές που έχουμε μοιραστεί. Σας αγαπάω με όση δύναμη αντέχει η μικρή, κακοσχηματιΖμένη καρδΓιά μου... Φιλιά σε όλους, και κυρίως στους απόντες (Zpi, Γιάννη).
Υ.Γ.:Νάσο, έχω "κολλήσει" λίγο σε ότι αφορά στη σύνταξη της λίστας υποψηφίων ομιλητών για τη νυχτερίδα που ετοιμάζουμε. Δε ρίχνεις κι εσύ καμια ιδέα; Θα περιμένω.
Δημοσίευση σχολίου