Waterboys and Watergirls

Mε αφορμή την πρόσφατη ΚΑκατάληψη της Αποθήκης τού ΜΥΛΟΥ από τις ορδές των ορκιζμένων ισόβΓιων ακολουθητών τού Μάικ Γουότερμποη, γνωστός και μακρόχρονος αδαμαντιστής (που επέλεξε να υπογράψει ως «Η αδερφή ψυχή τού Μούχλα»), μας έστειλε το αΚΑκόλουθο κείμενο, το οποίο με χαρά και με καθυστέρηση δημοσΧιεύουμε:


Στρατηγική (strategy) επιτυχίας για αγάμητους αρσενικούς Θεσσαλονικείς

1.Φοράμε κολλητό T-shirt, κατά προτίμηση mainstream soft rock-pop ονόματος. Οπλιζόμαστε με υπομονή και επιμονή (διότι έχουμε στόχο), και μπαίνουμε το βράδυ της 10/4 από τους πρώτους στην πήχτρα Aποθήκη του Μύλου (πόσα εισιτήρια κόψανε οι αχόρταγοι;)

2.Κοιτάμε προσεχτικά ό,τι μπαίνει και αποφασίζουμε γρήγορα. Εντοπίζουμε 2, το πολύ 3, στόχους γεωγραφικά κοντινούς. Η αποθήκη είναι γεμάτη γυναίκες. Καλή μας επιτυχία. Βεβαιωνόμαστε ότι ο πρώτος μας στόχος δεν συνοδεύεται (περιμένουμε τουλάχιστον 25 λεπτά μην έρθει κανένας από το bar, το οποίο σερβίρει απελπιστικά αργά, 1 μπάρμαν γαρ).

3.Προσεγγίζουμε το στόχο σε απόσταση αναπνοής, χωρίς να αλλάξουμε ματιά. Κάνουμε την καρδιά πέτρα (διότι έχουμε στόχο και τελικό σκοπό), και λικνιζόμαστε με την όποια μουσική, μέχρι να αποκτήσουμε επαφή με το στόχο (σαρκική εννοώ έτσι;). Σιγά σιγά, παγιώνουμε και επεκτείνουμε το προγεφύρωμα. Χαμογελάμε στο στόχο. Όταν παίξει το ‘Whole of the moon’, πρέπει οπωσδήποτε να τραγουδήσουμε όλα τα λυρικά και να ουρλιάξουμε και 2-3 μακρόσυρτα wahhhh. Τον ίδιο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό (και πιο θερμό χαμόγελο) επιδεικνύουμε στον Πάνα μέσα μας (τι Έλληνες είμαστε; Άλλωστε, έχουμε φροντίσει την προηγούμενη να μάθουμε τα λυρικά από το Internet ή κάτι τέτοιο, διότι είμαστε φανς, πώς να το κάνουμε;). Το χέρι μας προχωράει σιγά, αλλά σταθερά. Σκύβουμε προς το στόχο, και της ψιθυρίζουμε με βραχνή φωνή (βοηθάει η καπνίλα και η τσίκνα από τα σουβλάκια που ψήνουν από κάτω) μια μετάφραση σε ellinika της ατάκας της Mike ή κάποιου στίχου (λυρικά, ξέρετε εσείς). Οι εντελώς απελπισμένοι μπορούν να αρχίσουν να τρίβονται στο πίσω μέρος του στόχου (μην ντρέπεστε, και ο Iggy έτσι έκανε σε συναυλία των Doors). Έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα καταφέρετε κατάληψη του στόχου. Όσοι είναι πιο σίγουροι για τον εαυτό τους αντέχουν όλη τη συναυλία, διότι έχουν στόχο και τελικό σκοπό. Με το τέλος, δεν αφήνουμε το στόχο μόνο του επ’ ουδενί, δεν σταματάμε για σουβλάκια, αλλά παρασύρουμε το στόχο σε παρακείμενο bar, για 1 μόνο ποτό (στη διάρκεια του οποίου μιλάμε και ακούμε μόνο για το μεγαλείο του Waterboy και των συν αυτώ). Τραβάμε το στόχο στο σπίτι να του δείξουμε τη συλλογή μας από σπάνια 12ιντσα και συνεντεύξεις-αυτόγραφα του Mike. Αν είμαστε ολότελα θρασείς ψεύτες, της λέμε ότι θα έρθει εκεί αργότερα (ίσως για μια πρωινή μπύρα) το φρικιό που πλήκτριζε (ο οποίος και ήταν κολλητός μας από την εποχή που σπουδάζαμε στο Cork, πού να σκεφτεί τώρα αυτή μέσα στη νύχτα πόσων χρονών είμαστε;). Έρχεται σπίτι. We score.

4.Αν στραβώσει κάτι στο βήμα 3, εγκαταλείπουμε το στόχο τάχιστα, χωρίς δεύτερη λέξη, και επαναλαμβάνουμε το πλάνο εμπλοκής (αρχή βήματος 3) με το 2ο στόχο.

5.Αν παρόλα αυτά δεν δουλέψει τίποτα, αγοράζουμε μια πλαστική κούκλα (τώρα πια η Σαλονίκη είναι γεμάτη sex shop, ίσως μας κοστίσει και λιγότερο από τη συναυλία, και σ’ αυτήν την περίπτωση satisfaction guaranteed).

6.Θεωρητικά, θα έπρεπε να πω και κάτι για το Waterboy gig, αλλά για τέτοια θα μιλάμε τώρα;


PS: Παιδιά, αν κανείς δοκιμάσει το άνω σύστημα σε επόμενο γκιγκ, να μας πει αποτέλεσμα, έτσι;

Η αδερφή ψυχή τού Μούχλα