Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2005

ΜΟΝΑΧΟ ΤΩΝ ΔΕΚΑΞΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

Xαζομάρα μου ίσως που ημιπρολογίζω το ποίημα της Χριστίνας μας, διότι ως αυτόφωτο γραπτό στέκει αυτόνομο στα πόδια του, και λάμπει αφ’ εαυτού του, χωρίς παρείσακτες εισαγωγικάντζες. Αλλά και τι να τον κάμω τον δικό μου ενθουσιαζμό για το ποίημα της Χριστίνας; Να τον αφήκω να με πνίξει; Τον διοχετεύω στην εικονική πραγματικό’ητα της Διαδιχτύου, και ξαλαφρώνω κάπως. Διότι δύο τινα δεν κάνει να κρατάμε μέσα μας: το ένα είναι ο ενθουσιαζμός μας. Το άλλο είναι το σπέρμα μας (τα αγοράκια) και τα υγρά μας (τα κοριτσάκια).
Δεν κρύβω, ως χαζοακριτόμυθος που είμαι, ότι, όταν ξεκίνησα την ανάγνωση του ποιήματος, υπομειδιούσα ειρωνικά. Όταν την ολοκλήρωσα, είχα ανατριχιάσει από συγκίνηση. Αυτή παραμένει μια μεγκάλη πρόκληση για κάθε ντημιουργκό: να καταπΧιαστεί με ένα τετριμμένο θέμα, και να του εμφυσήσει αυθεντική πνοή ζώσα. Την προσωπική του πνοή.
Δεν θα ήθελα να είμαι ο φιλόλογος της Χριστίνας στο Σκολείο. Θα την ζήλευα φανατικά για την ικανότητά της στο γράφειν. Βλέποντας και το ιδιόγραφον επιστολάριόν της (το συνοδευτικόν των παρακάτω στίχων, το οποίο μόνο εγώ έχω στα χέρΓια μου), συμπεραίνω ότι η Χριστίνα τα καταφέρνει το ίδιο λαμπρά και στον λεγόμενο πεζό λόγο, όσο και στην ποίηση. Έχει ο Republic τέτοιους συνακροατές; ΓΣ




ΜΟΝΑΧΟ ΤΩΝ ΔΕΚΑΞΙ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ

Μουντό πρωινό, πέντε του Απρίλη
κι εσύ φτάνεις στο Μόναχο μόνη.
Όλη μέρα βροχή, μα ως το δείλι,
είχε αρχίσει ψιλό να ρίχνει το χιόνι.

Να ο θείος Λάζης, με το γέλιο το παιδικό
κι ο Ηλίας, στοργικός σαν πατέρας.
Η θεία Λουίζα, σουλούπι βαυαρικό.
Της Κριστίνε η κουζίνα, σωστό Αμάλθειας κέρας.

Κυριακή του Πάσχα, εκδρομή με τ’ ανίψια στο βουνό.
Ψηλά στο ξύλινο σπιτάκι ιστορίες, γέλια, εξομολογήσεις.
Δε θες να το παραδεχτείς, όμως φίλους, γονείς, σχολειό,
σε λίγο οριστικά θα λησμονήσεις.

Αδέσποτη τ’ απογεύματα στο Garching.
Σαν σε ρωτούν «Πότε γυρνάς;» απαντάς «Δε γυρίζω!
Πρώτη φορά, στα δεκάξι μου, την αληθινή ελευθερία γνωρίζω».

Τη δέκατη μέρα λες σ’ όλους αντίο.
Επιστρέφεις -πέτρα η καρδιά- στου λύκου το στόμα.
Και τώρα που αποκοιμιέσαι, κάπου εκεί στο τελευταίο θρανίο,
τ’ ανθρωπάκια στη Marienplatz βλέπεις, που μες στο κρύο θα χορεύουν ακόμα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΣΟΥ

4 σχόλια:

amarkos είπε...

Χριστίνα,

από τα πρώτο, κιόλας, πόνημάχ σου διέκρινα τα χνάρια μιας ευαίσθητης y xς, κάτι που διακρίνει εμάς τα δΓιαμαντόπαιδα.

Συγκινητική η αντίθεση που πράττει η Μοναχική σου ελευθερία με τη σκλαβιά γονέων, φίλων και σχολείου.

Εύχομαι αυτή η ελευθερία να σε ξαναπετύχει και να σε σφιχταγκαλιάσει παντοτινά.

Ανώνυμος είπε...

Ω ναι!
Όλοι οι κακιτέχνες μαζεμένοι σ` αυτήν την εκΖομπή! Φανερά ή κρυφά.

Χριστινάκι, πολύ πραγματικό και ζωντανό ό,τι περιγράφεις. Όντως η "σκλαβιά" που λες είναι μάλλον απ` τις χειρότερες γιατί ακριβώς είναι αφοπλιστική. Σου δένει τα χέρια κατά κάποιον τρόπο. Γιατί, πόσο εύκολο είναι ν` αντιδράσεις σ` αυτούς που "σ` αγαπούν"?
Πάντως, το Μόναχο των 16 σου χρόνων, είμαι σίγουρη πως θα επαναληφθεί! Σε κόβω αρκετά ανήσυχη για ν` αντέξεις οτιδήποτε άλλο! Καλή τύχη λοιπόν!
Και φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Αξιότ ημιαδελφή Χριστίνα, τι αφχαρίστα που μας εκπλήσεις!
Ναι, το συγγραφοδιαδιχτυωαδαμαντικακό αίμα χτυπάει δυνατά! (π’ανάθεμά σε, με αναγκάζεις να πράξω κατάχρηση των θαυμαστικακών...).
Και πως να μην είναι ο ΓΣ (Γιάννης Σημαντήρας βρε καλοήθεις, όχι ‘Γυμναστικός Σύλλογος’) και είμαι σίγουρος όλη η οικογένΙα των δΓιαμαντΓιών, υπερήφανος; Πόνημα με ειλικρινές συναίσθημα που αποτυπώνει έξοχα-χα το πρωτόγνωρο αίσθημα ελευθερίας που βιώνει κανείς στα πρώτα του ταξίδια στο εξωτερικό και περαιτέρω τη συνάντηση με το Εγώ (τι εγωκεντρικός που είμαι, πάλι για ‘μένα να πω...).
Ημιφθονερή αδελφή Χριστινά, ελπίζω πολύ σύντομα να μας διαδιχτυωαερίσεις και νέο σου πόνημα.
Θα τον φάμε τον ανταγωνιΖμό! (Μπα, δεν τρώγεται με τίποτα...)

Υ.Γ.: Μγιας που είπα για τον ανταγωνιΖμό, γιατί αλήθΧεια τον ονομάσανε Republic; Έχει καμία σχέση με τον Bush;

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι μου,το δημιούργημά σου άγγιξε και την δική μου ψυχούλα.Ένα ποίημα είναι επιτυχημένο όταν κάπχιος όσες φορές και αν το δγιαβάσει,δεν πάυει να ανακαλύπτει ολοένα και νέες πτυχές του.Έτσι έκανα η μάλλον έπραξα καιέπαθα και εγώ.Keep walking.Θα πετύχεις με ό,τι και να καταπιαστείς....Σε ευχαριστώ γιατί με στηρίζεις..και ας μην έχουμε ακόμη συναντηθεί.

το ΝΤΙΝΙΩ