Παρ08Μαΐου09, Firewater live στο Principal, Θεσσαλονίκη φωτό: Νάσος Αβδαρμάνηςλόγια: Γιάννης Σημαντήρας

Firewater, exclusive live for diamonds 95,8

«Αποκλείεται!».
Ένα μεγαλοπρεπές και κοφτό «αποκλείεται!» έφαγα κατάμουτρα -από έναν φίλο μάλιστα- στο τηλέφωνο, εμπλεκόμενο στη διοργάνωση της συναυλίας των Firewater στο Πρίνσιπαλ, όταν τού ζήτησα να κανονίσουμε ένα unplugged με τον Tod A, ειδικά για τα ‘διαμάντια’. Τότε κατάλαβα ότι όλα θα εξελιχτούν ακόμα πιο βολικά από όσο επιθυμούσα. Το μυρίστηκα αυτό, επειδή όσες φορές έχω ακούσει «δεν γίνεται», «αποκλείεται», «αδύνατον», «λυπάμαι, είναι πολύ δύσκολο» και όλες τις σχετικές σουπαμούπες, σχεδόν πάντα όλα τσουλούσαν πιο ομαλά από ομαλά, πιο κατ’ ευχήν από κατ’ ευχήν.

H γλυκύτατη και πρόθυμη να εξυπηρετήσει tour manager των Firewater (η Simone, που είχε παίξει στην Ελλάδα με το πανκ γκρουπ της) και ο ίδιος ο Τοd με αγνή φιλικότητα και ακαριαίο ενθουσιασμό τα κανόνισαν, ώστε μεταξύ 20:45 και 22:30 να γίνει το ακούστικ σέσΧιον. Η συνεννόηση ήταν να πάμε με τον Νάσο να πάρουμε τον Τοντ, να τον μεταφέρουμε σε στούντιο στο κέντρο, στο Ράδιο μας ή στον Μαγιονέζο, να τον ηχογραφήσουμε σε ένα τραγούδι, και να τον επιστρέψουμε λίγο πριν τη συναυλία. Η συνεννόηση τούτη είχε διάφορα ζητηματάκια. Ξέρω ότι όλα θα έβγαιναν αξιοπρεπέστατα και όλα θα έβαιναν ωραιότατα και εγκαίρως, αλλά…

…αλλά με έτρωγε μια άλλη ιδέα: γιατί να μην ηχογραφήσουμε επιτόπου τον Τοντ; Στο Πρίνσιπαλ,αμέσως μετά το soundchek;Φτάνουμε στο Πρίνσιπαλ με τον Νάσο, στις εννιά παρά τέταρτο. Ο Τοντ μάς υποδέχεται στα καμαρίνια. Κερνάει ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει. Ποτό, νερό και τα ρέστα. Κερνάμε σοκολάτα Παυλίδη και μαστίχες ΕΛΜΑ dental. «Τοντ, γιατί να μην το κάνουμε εδώ στη σκηνή;» «You mean semi-acoustic?», «Nαι, ακριβώς, with the rest of the gang», αλλά μόλις έχουν τελειώσει το τσεκ τους οι Sleepin Pillow (επειδή θα παίξουν πρώτοι) και οι δικοί τους ενισχυτές είναι στημένοι στη σκηνή. Σιγά τα προβλήματα. Όλοι οι Pillow είναι χαμογελαστά ευγενικοί. Δανείζουν και ενισχυτές και κιθάρες (!) και τον Νίκο τους στο μπουζούκι. Και ο Ρίσπα δανείζει και τον recorder του. Φίλε, θενκς, μας έσωσες, είχε γίνει αγώνας για να βρεθεί ένα τέτοιο κωλομηχάνημα, γαμώ την ώρα που δεν προνόησα να αγοράσω ένα. Οι περισσότεροι Firewater, το λοιπόν, συν τον Νίκο Sleepin Pillow είναι επί σκηνής, και προσπαθούν να του μάθουν να παίζει το ‘Already Gone’. Χμ, δεν νομίζω ότι λειτούργησε το πράμα. Ο Νίκος μάς βγήκε μάλλον ανυπόταχτο πνεύμα. Δεν έμπαινε και δεν χώραγε στα καλούπια της μελωδίας. Αν τον άφηναν τελείως χυμαντάν να τζαμάρει στο ελεύθερο, θα προέκυπτε γαμώ-τις-εκτελέσεις. Ενώ, τώρα… Τώρα, ούτε ο Νίκος (με το μούσι στη φωτό) παίζει χαλαρός ούτε τη μελωδία αναπαράγει πιστά. Μεσοβέζικη φάση. Αλλά ο χρόνος τρέχει. Και σε λίγο πρέπει να βγουν οι Πίλλοου.Κάνουμε δύο βερσΧιόν τού ‘Already Gone’. H μία με τον ηχογραφέα συνδεδεμένο στην κονσόλα. Βασίλης Καρκαβίτσας, Αλέκος Γκούλαγκ, Κλεάνθης Scab Level, Rispa συνεργάζονται και βυζματώνουν. Η άλλη με τον ηχογραφέα ασύνδετο να παίρνει μουσική από τον χώρο. Η πρώτη βγήκε μάλλον παίξιμη στο ράδιο. Η άλλη όχι. Λίγη υπομονή. Θα τα βγάλουμε στον αέρα και θα κρίνουμε. Από αυτές τις ηχογραφήσεις (του ‘Already Gone’) είναι οι φωτογραφίες του Νάσου μας σ’ αυτό το section. Στο κάτω μέρος, στιγμιότυπα από τα καμαρίνια.

****************************

Sleepin Pillow

Oι Pillow με εξέπληξαν ευχάριστα. Το άλμπουμ τους μου είχε φανεί πολύ art για τα γούστα μου. Στο σανίδι, όμως, το λέει η καρδούλα τους, και, παρά τη μακρά διάρκεια των αναπτύξεών τους, παίζουν ηλεχτρικά και δυνατά. Τους προτιμώ στο λάηβ από ό,τι στον δίσκο. Και σίγουρα είναι περισσότερο συγκρότημα (δεμένη παρέα) από ό,τι οι Firewater, που εμένα μού έδωσαν την εντύπωση ότι είναι μουσικοί που βρέθηκαν μαζί για τις ανάγκες τής περιοδείας.

****************************

Firewater live

Οι Firewater (και ειδικά ο Τοντ, ίσως έφταιγε το κρύωμα, που τον ταλαιπωρούσε) ήταν μάλλον σε στιγμή κούρασης από τον δρόμο και τις κακουχίες τής τουρνέ. Κατέβαλαν προσπάθεια για να μας ανεβάσουν, και αυτό φαινόταν. Αλλά τόσο οι Firewater, όσο και ο κόζμος άρπαξαν γρήγορα, και η βραδΓιά οδηγήθηκε σε πάρτι. Που θα έπρεπε να συνεχιστεί στην αυλή τού Πρίνσιπαλ, αυτού του κρύου μαγαζΓιού. Στον δρόμο. Σαν αυθεντικό, λαϊκό, υπαίθριο πανηγύρι. Όπως, δηλαδή, οφείλει να είναι το πανκ. 1) Επί σειράν ετών, δυσκολευόμουν να παραδεχτώ ότι ζούμε σε σκουλούπολη, και να αποδεχτώ όλη τη συναφή παραφιλολογία σχετικά με τη Σαλόνικα. Η γλίσχρα προσέλευση του κόζμου σε ένα λάηβ, που (γαμώ την τρέλα μου!) του πήγαινε, ταίριαζε κάργα στο ταμπεραμέντο μας, ήταν μάλλον το τελειωτικό ράπιζμα. Ζούμε σε μια πόλη, που κατοικείται από ανθρώπους, που τους ξεβράζει το κύμα τού hype και του trendy στις συναυλίες. Όπου φυσάει ο άνεμος πάνε. Ευτυχώς και ορθώς, γέμισαν οι Θεσσαλονικείς την αίθουσα της Μόνικας. Μακάρι να ήταν και συνειδητή αυτή η πράξη. Μακάρι να ήταν συνειδητό και συστηματικό και ίδιον του χαρακτήρος μας να αγκαλιάζουμε το καινούργιο. Αν ήταν, θα είχαμε τιμήσει περισσότεροι το λάηβ των Φάιαργουότερ. Με στενεύει πια το κολάρο τής Θεσσαλονίκης.

2) Φωτογραφίες και άλλες από τη συναυλία έχουν υψώσει ο Φρηράηδερ και η Ντινιώ στα Σπέις τους. Η Ντινιώ και στο μπλογκ της.

3) Η συνέντευξη με τον Τοντ μεταδόθηκε σε επανάληψη από τον 95,8 το βράδυ τής συναυλίας.