playlist: midnight25SEPT08

1.Off With Their Heads
2.Outline
3.Rocket From The Crypt
4.The Night Marchers
5.Alejandro Escovedo
6.Burn Down Rome
7.Eastern Conference Champions
8.The Haunted
9.Jonathan Richman10.The Gutter Twins
11.Isobel Campbell and Mark Lanegan
12.Glen Campbell

all artists appear with their latest efforts, except where noted

John

συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ

...στο ένθετο ΤV ΕΘΝΟΣ. Στον Λευτέρη Μπιντέλα. Στο φύλλο τής Κυριακής, 21 Σεπτεμβρίου 2008.

Δεν είχαμε περικοπές, δεν είχαμε επεμβάσεις, δεν είχαμε αλλαγές, παθήματα από τα οποία έχω υποφέρει (ή έχω φοβηθεί) σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν. Ό,τι είπα δημοσιεύτηκε όπως ακριβώς το είπα. Έκπληξη μου δημιούργησε (όχι δυσάρεστη, αλλά όχι και ευχάριστη) το ότι για τίτλο ο συνάδελφος δΓιάλεξε αυτό που είπα για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν μετανιώνω που το είπα. Είναι η γνώμη μου. Αλλά, επίσης, το Φεστιβάλ είναι κάτι που ούτε καν σκέφτομαι. Κατά συνέπεια, μεγάλη αξία τού δόθηκε, με το να βγει τιτλάκι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι για τσιτάτο προοριζόταν το Μια εκπομπή είναι, τελικά, ένα -πολύπλοκο- πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων και επαφών.

Υστερόγραφο: Μαζί με την εφημερίδα και τις Εικόνες και τα δΓιάφορα συνοδευτικά (Ρόκι DVD και δεν γκζέρω γω τι άλλο...), σερβίρεται και σιντοσυλλογή Marvin Gaye. Eνός ασυναγώνιστου μαύρου ερμηνευτή, που όμως είχε εκπέσει πολλές φορές στη γλυκαναλατΧιά. ΚολεξΧιόν πλούσΧια, αλλά -φευ- πακεταριζμένη στην ακαλαίσθητη θήκη των DVD, χωρίς ένθετα και βοηθητικά στοιχεία. Ωστόσο, η ανθολογιά περιέχει κι ένα τραγούδι πατρότητας τού φρεσκοχαμένου Norman Whitfield, το οποίο έχει δισκογραφήσει (εντάξει, ψάξτε να βρείτε εσείς σε πΧοιον δίσκο, δεν έχει αξία πΧια η μασημένη τροφή) και ο Steve Wynn. Kαι οι δύο εκτελέσεις είναι κοζμήματα για τιζ δισκοθήκες μας. That’s The Way Love Is. Έτσι λέγεται ο τραγούδης.

-Δεκατρία συνεχή χρόνια στην ΕΡΤ3… Δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό της μεταγραφής;
Κάμποσα χρόνια πριν, ένας μεγάλος και γνωστός όμιλος μιντιακών επιχειρήσεων ξεκινούσε νέο Ραδιοφωνικό Σταθμό στη Θεσσαλονίκη. Μου τηλεφωνεί ο υπεύθυνος: «Έρχεστε σε μας; Αλλά θα παίζετε μόνο ελληνικά». Εγώ: «Α, θαυμάσια, ελληνικά. Μωρά Στη Φωτιά, Τρύπες, Ντίνος Σαδίκης…». Αυτός: «Μμμ, όχι απόλυτα, Αρβανιτάκη, Αλεξίου, Πρωτοψάλτη…». Πρωτοψάλτη; Τον ευχαρίστησα και απάντησα όχι. Δεν μετάνιωσα ποτέ. Στην ΕΡΤ δεν μου υποδεικνύουν τι θα μεταδώσω. Ούτε τι θα πω. Άλλωστε, έχω καταλήξει: Προτιμότερο να υπηρετείς ένα απροσδιόριστο κράτος, παρά έναν συγκεκριμένο ιδιώτη εργοδότη και τα όποια συμφέροντά του.

-Αν κάνατε έναν απολογισμό όλων αυτών των ετών, τι θα «κρατάγατε» και τι θα «πετάγατε»;
Δεν θα άφηνα έξω κάτι. Ακόμα και οι ραδιοφωνικές στιγμές, για τις οποίες δεν είμαι περήφανος, είναι κομμάτι μου, και δεν θέλω να τις απαρνηθώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη γι’ αυτές. Τι θα θυμάμαι; Τους δεκάδες μουσικούς που έχω γνωρίσει από την εκπομπή, και τους δεκάδες ακροατές, με τους οποίους έχω συνδεθεί. Μια εκπομπή είναι, τελικά, ένα -πολύπλοκο- πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων και επαφών.

-Τα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης διαφέρουν από αυτά της Αθήνας;
Και κοινά στοιχεία υπάρχουν, και διαφορές. Στη Θεσσαλονίκη, είμαστε δέσμιοι του παλιού, του καθιερωμένου, του σχεδόν εθιμοτυπικού. Θαρρείς και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί μας σταμάτησαν να ψωνίζουν δίσκους μετά από τους James. To πολύ να αγόρασαν καμιά Duffy! Και κάτι παρατηρημένο και διαπιστωμένο: Οξεία κιθαροφοβία. Η ασθένεια, από την οποία πάσχουν τα ερτζιανά στη Θεσσαλονίκη. Ασθένεια που εξαπλώνεται. Το ροκενρόλ είναι πρακτικά εξορισμένο από τις εδώ εκπομπές.

-Στην εκπομπή σας φροντίζετε πάντα να παρουσιάζετε νέα μουσικά ρεύματα και συγκροτήματα που τα εκφράζουν. Η Θεσσαλονίκη έχει μακρά παράδοση στο να «παράγει» πρωτοποριακές μπάντες. Σήμερα τι έχει να παρουσιάσει;
Έξαρση γνωρίζει η «παραγωγή» μουσικών συγκροτημάτων και η δημιουργία ποικίλων τάσεων στη Θεσσαλονίκη. Νέα γκρουπ ξεφυτρώνουν, δισκογραφικές εταιρείες ιδρύονται, συναυλίες και φεστιβάλ, κούτσα-κούτσα, διοργανώνονται. Να το έπαιρνε χαμπάρι και το ραδιοφωνικό κατεστημένο τής πόλης τι ωραία που θα ’τανε!

-Στις 9 Οκτωβρίου ξεκινά το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ποια είναι η γνώμη σας για την αναβίωση του θεσμού και για την περσινή πρωτιά ενός χιπ-χοπ τραγουδιού;
Καλά δεν συζητούσαμε ώς τώρα; Γιατί θέλετε να με κάνετε να γίνω αιχμηρός; Περιττό και κενό κιτς. Ζούμε και χωρίς αυτό.

-Οι μουσικοκεντρικές εκπομπές έχουν παραγκωνιστεί από το ραδιόφωνο ή έχουν τη θέση που τους αξίζει;
Μ’ αρέσει η ερώτηση. Δεν είναι εύκολο να στήσεις επί μακρόν μια μουσικοκεντρική εκπομπή. Απαιτεί ογκώδες στοκ δίσκων (άρα και ανάλογου μεγέθους αποθηκευτικό χώρο), απόθεμα γνώσεων και συνεχή τριβή με το αντικείμενο, επένδυση σε χρήμα και σε χρόνο, στοιχειώδη ικανότητα και γλωσσική επάρκεια, για να παρουσιάσεις τις μουσικές σου. Α! Και έναν εργοδότη, που είναι σε θέση να σε πληρώσει ικανοποιητικά για τον κόπο σου. Γι’ αυτό και έχω καιρό να κάνω αφιερωματικού τύπου εκπομπή στο ράδιο.

-Υπάρχουν ακόμα «διαμάντια» στο ραδιόφωνο;
Υπάρχουν διαμάντια στη δισκογραφία. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω.

συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ (on its way)

αυτήν την κυριακή, 21 σεπτεμβρίου 08, συνέντευξη στο tv έθνος τού έθνους. στον λευτέρη μπιντέλα.

this is a sneak-sneak preview:
-Τα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης διαφέρουν από αυτά της Αθήνας;Και κοινά στοιχεία υπάρχουν, και διαφορές. Στη Θεσσαλονίκη, είμαστε δέσμιοι του παλιού, του...

γσ

αντρέας: ένας νέος μπλόγκερ (με προοπτική)

έμπνευση και καύλα φτυστές. θα έλεγα, μάλιστα, ότι η έμπνευση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια πνευματική καύλα. όπως καυλώνεις και νιώθεις, από τα βάθη τού είναι σου, την ανάγκη να αυτώσεις, έτσι κι όταν έχεις έμπνευση, ο πυρήνας τής ύπαρξής σου σε προστάζει να ξεχαρμανιάσεις / εκφραστείς. γράφοντας. ζωγραφίζοντας. ρητορεύοντας. και ούτω καθεξής. ένας κάποιος αντρέας, με υπερχειλίζουσα έμπνευση και άτακτες ιδέες να στήνουν χορό στην γκλάβα του, έκρινε ότι πρέπει να μας βομβαρδίσει με το προϊόν τής έμπνευσής του, εδώ: http://apsatiras.blogspot.com. φωτογραφίες του (αντρέα) δεν υπάρχουν, διότι επιμελώς αποφεύγει τον φακό. όπως ο δΓιάλος το λιβάνι; ναι, τι άλλο; υπάρχει πιο πετυχημένο στερότυπο από αυτό (με τον δΓιάλο και το λιβάνι); έτσι, αναγκάζομαι να γαρνίρω το παρόν πόστι με μια δικιά μου πόζα, τραβηγμένη από τον υιό μου, γιώργο. ο οποίος, δεν ξέρω, μπορεί και να γίνει φαν τού αντρέα.
(με την ευκαιρία, πότε θα έρθει η μέρα, κατά την οποία η έμπνευση θα πωλείται στα σουπερμάρκετ;)

γιάννης σημαντήρας

the Fleshtones interview (scenes)

picturer: Savas D / writer: John S

To have (3 of the 4) Fleshtones in the studio is like having a party. That’s for sure. The fab Peter Zaremba, cool Ken Fox and the lovely Bill Milhizer came in for an interview that lasted a whole hour, and attracted the attention of our friends and their friends. In fact, our friends have been or have become through the interview their friends, too. I guess it’s all about simplicity, and remaining true and honest to your principles. That is why the Fleshtones have survived any genre over the 30+ years of their existence. Bands came and went, styles came and went, trends came and went, but the Fleshtones are still being around. And you know what: it’s impossible for them to quit. Expect them to shake their asses up until their last days. Amen.