σκριπτ: γιάννης σημαντήραςφωνή: γιάννης σημαντήρας
τον εαυτό του παίζει ο: νάσος αβδαρμάνης
ηχογράφηση/μοντάζ: δημήτρης σάτκας
φωτογραφίες/βίντεο: νάσος αβδαρμάνης
OΛΑ ΚΑΛΑ ΚΙ ΟΛΑ ΩΡΑΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡ ΣΟΚ ΣΤΗ ΒΛΑΣΤΗ, εκτός από έναν αχρείο, στιζ μπροστινές σειρές, που δάγκωνε επίμονα στον λαιμό κάθε κορίτσι που βρισκόταν δίπλα του.Γενικά, δεν έχουμε πρόβλημα με τουζ δράκουλες, και, κάτω από άλλες συνθήκες, ίσωζ να τον είχαμε συμπαθήσει τον τυπά, αλλά, πάνω στον χοντρό χαμό και το συνεχές ξύλο, να έχεις και αυτόν τον αιμοδιψή λαιμομανή να επιτίθεται στα κορίτσΧια της παρέαζ μας… πήγαινε πολύ… και μας αποσπούσε την προσοχή από τη σκηνή. Στην αρχή, δεν πολυδώσαμε σημασία. Παρόλο, που ο …biteman με ευσυνειδησία ασκούσε το καθήκον του να δαγκώνει θηλυκά λαιμουδάκια. Όταν, όμως, άκουσα τη Χαρά να γυρνάει και να του λέει: «Καλά, θα σταματήσεις, παιδάκι μου;», και την τράβηξα πΧιο μπροστά, για να τον αποφύγει, τότε σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να τον ξαποστείλουμε, αβρόχοις ποσί και αναιμακτέ, αυτόν τον ενοχλητικάντζα. 
Όλο αυτό το δΓιάστημα, ο Νάσος τραβούσε φωτογραφίες τον Τζίνο και τα άλλα παιδΓιά, εντελώς αμέριμνος. Του κάνω νόημα να ενωθεί με την παρέα, και, μόλις ο Νάσος έρχεται, του εξηγώ με τρεις κουβέντες, πώς έχει η φάση. «Τι θα κάνουμε, ρε Νάσο, για να μην μας χαλάσει το κέφι ο δαγκωνιάρης;»… Κι ο Νάσος, που όλο κάτι σπιρτόζικο θα μηχανευτεί, όλο και προτείνει λύσεις στα φαινομενικά αδΓιέξοδα, στοχάζεται μια στιγμή, και σπεύδει να με καθησυχάσει: «μην ανησυχείς, μπράδερ, άσ’ το πάνω μου».
Ξέχασα να πω (και το συμπληρώνω τώρα, δεν πειράζει, δεν είναι αργά, ίσα-ίσα…) ότι λίγο πΧιο μπροστά από τον δαγκωνιάρη ήταν μια χαζούλα, που τριβότανε σε έναν άλλο φίλο τής παρέας… σε όλα τα αγόρΓια, δηλαδή, που τύχαινε να βρεθούν δίπλα της, αλλά και σε έναν άλλο φίλο μας, που εμείς τον λέγαμε «Γιατρό». Ο «Γιατρός», μέγας ΚουλτουρΣοκάς, απολάμβανε τη συναυλία, χωμένος και χαμένος στον κόζμο του, και δεν άργησε να την εκδιώξει την κοπελίτσα, η οποία -τι να κάνουμε, ανθρώπινο κι αυτό;- πρέπει να βρέθηκε σε επείγουσα ανάγκη έρωτος… Με το ένα μάτι, βλέπω τη συναυλία, και με το άλλο τον Νάσο, που περιγράφει στον «Γιατρό» το σχέδιό του. Κατάλαβα με τη μία. Ο σατανικός Νάσος (δεν μπορούσα να ακούσω, αλλά ορκίζομαι ότι κάτι παρόμοιο θα συνέλαβε) προέτρεπε τον Ντόκτορα να φέρει, τσάκα-τσάκα, κοντά την κοπελιά που χαϊδευόταν στ’ αγόρΓια και τον δράκουλα που δάγκωνε τα κορίτσΧια. Ο Ντοκ στην αρχή έδειξε να ξινίζει τα μούτρα του, γιατί ο Ντοκ ήταν αγιάτρευτος φαν των Κούλτουρ Σοκ, και δεν εννοούσε να χάσει δευτερόλεπτο από το λάηβ. Αλλά, συνάμα, ήταν ψόφΧιος για χαβαλέ, και συνειδητοποίησε και την αναγκαιότητα της επιλογής και τη σοφία τού σχεδίου τού Νάσου.
Πράγματι, πώς τα κατάφερε αυτός ο δαιμόνιος ο Γιατρός (που χρωστούσε δΓυο μαθήματα, εδώ και αμέτρητα χρόνια, για να πάρει το Πτυχίο του, πτυχίο Γιατρού…) να φέρει κοντά τον δράκο και την ερεθιζμένη… αυτό ποτέ δεν το έμαθα. Τώρα πΧια, όλος ο λαός παρακολουθάει συναυλία, κι εγώ τσεκάρω το ντουέτο να πάρω μάτι τι θα συμβεί. ΠΧοιος θα επιτεθεί πρώτος;
Οι Κούλτουρ Σοκ βρίσκονται στο ‘Τούτι Φρούτι’, παίζουν το τραγούδι αυτό, όταν και λαμβάνει χώρα το μοιραίο. Η τύπισσα, Μαρία θα την λέμε, όπως ένας γνωστόζ μου καλοκάγαθος μεσήλικας μάγειρας, έλεγε όλες τιζ νεαρές Μαρίες, η Μαρία το λοιπόν, αρχίζει να γλείφει τον λαιμό τού Δράκου, σαν να ήταν παγωτό γρανίτα! Εγώ κρατάω την ανάσα μου, και προσπαθώ να μην με πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι της παρέας, αν και η Κωνσταντίνα με σκουντάει και μου κάνει νοήματα «τι τρέχει»… Τίποτα, τίποτα, Κωνσταντίνα, αλλά εμένα ο νουζ μου εκείει…
Ο δαγκωνιάρης, που στην αρχή, είχε σαστίσει, τώρα αφέθηκε να το απολαμβάνει, ώσπου η δικιά σου (μα βαλτή ήταν;) του πατάει ένα δάγκωμα στον λαιμό, που τον έκανε να πηδήξει! Το «ό» τού «Τζέ-λα-τό» τού αλλοπαρμένου Τζίνο στη σκηνή αναμίχτηκε με το «ωωωω…», του δαγκωμένου πΧια δαγκωνιάρη, που σφάδαζε από τον πόνο. Αν μη τι άλλο, η Μαρία είχε σφοδρές κάψες, άζβηστα γιαγκίνια… Κι ενώ έλεγα μέσα μου «κάτσε να δεις, εδώ θα γίνει μεγάλο πανηγύρι…», ο Δρακ (o biteman) αντιδρά απρόζμενα τρυφερά. Πρώτα, φιλάει τη Μαρία γλυκά, απαλά, στο μέτωπο. Κόκαλο η Μαρία. Μετά, ένα τοσοδένιο φιλούλι στα χειλάκια. Ύστερα, χειροφίλημα ο ιππότης… Έχω τραβηχτεί, δήθεν για να πάω προζ νερού μου, είμαι στην άκρη, σχεδόν έξω από το πλήθος, και δεν με γελάν τα μάτΧια μου, τα βλέπω όλα, είμαι πολύ κοντά τους. Η Μαρία… η Μαρία γλυκάθηκε τόσο, που άρχισε να τον πλακώνει σε κάτι βαθΧιά γλωσσόφιλα, που, αν ήμουν σκηνοθέτης και παραγωγός σε adult movies, θα έτρεχα με το συμβόλαιο στα χέρΓια, να μου υπογράψει. Ε, κι ο δικόζ μας δεν ήθελε πολύ να πάρει φωτΧιά, τον ανέβασε, ως φαίνεται, και το ‘God is Busy, May I Help You?’, και πήρε να χουφτώνει κανονικά την παρτνέρ του, χωρίζ να σταματά να την δαγκώνει ολούθε. Κι αυτή, που είχε τη φαεινή έμπνευση να φορέσει ένα φραμπαλεδΓιάρικο μίνι φόρεμα, ξεχνώντας από τη βΓιασύνη της το κάτω της εσώρουχο, μας έδειξε τη θηλυκότητά της, φόρα παρτίδα. Παγωτό η Φένια. «Καλέ! Τι κάνουν αυτοί, Σημάν;», μου λέει γελώντας. «Σουτ, Φε, μη μας πάρουν μυρουδΓιά…»… Η, δε, Δανάη, στον κόζμο της, χτυπούσε παλαμάκια στον Τζίνο…
Να μην μακρηγορώ, αν και αυτή είναι η σπεσΧιαλιτέ μου, ψάχνω τον τον Οδυσσέα και τον Αποστόλη, τους συναδέλφους από το ΡαδΓιόφωνο, που ξέρω ότι έχουν βιντεοκάμερες, αλλά πού να τουζ βρω τώρα μες στο παραλήρημα ασούμε; Κρίμα, γιατί θα είχαμε τις παράλληλες εκδηλώσεις τού Φεστιβάλ σε βίντεο… Κρίμα, γιατί κανείζ δεν θα μπορούσε να αμφιζβητήσει τούτη δω τη διήγησή μου, αποκαλώνταζ με «φαντασΧιόπληχτο» ή «μυθομανή».
Ζουμπούλ στη σκηνή. Μεγάλο τραγούδι. Ευκαρία για αγκαλιές για το ζεύγος Μαρίας-Δράκου. Με επιδέξια σλάλομ ανάμεσα στο κοινό, οι κεραυνοβολημένοι από τα βέλη τού έρωτος την κοπανάν από τον περιφραγμένο χώρο τής συναυλίας. Αυτό δεν θέλω να το χάσω. Τους ακολουθώ κατά πόδας. Η Μαρία τρεκλίζει. Μα τι έχει πΧιει, ρε να πάρει η ευχή; Ο φραμπαλάς τού φουστανιού της αρμενίζει μια εδώ, μια εκεί, καθώς παραπατάει δεξΧιά, αριστερά. Αποπίσω κι εγώ. Σαν σκυλί που παίρνει το κατόπι το αφεντικό του. Ζουμπούλ ακόμα στη σκηνή. Τώρα, δΓιακρίνω ολοκάθαρα τη Μαρία αποπάνω του να τον φιλάει σαν τρελή, κι αυτός στο έδαφος, παραδομένος στον πόθο, σαν ζώο που σφαδάζει. Όπα! θα έχουμε πάρτι αξέχαστο. Όοουπα κι ο Τζίνο στη σκηνή! (Αυτό θα πει συντονιζμός). Τα βλέπω όλα. Μια κολόνα τήζ ΔΕΗ την ευγνωμονώ απέραντα που ρίχνει το ιλαρόν φως της τής Αγίαζ Δόξης… Ο μάγκας απλώνει τα χέρΓια του κάτω από το φόρεμά της, και θα ήταν ώρα να πέσει το ειδικό σηματάκι τού ακατάλληλου στο ραδΓιόφωνό μας, αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένα «γκραγκκκκ!» από τα εντόσθΧια τηζ Μαρίας δεν κατέστρεφε τη ρομαντζάδα. Η Μαρία ξαλάφρωσε ακριβώς (μωρέ μπράβο σημάδι!) μες στο στόμα τού παρτνέρ της, που αηδίασε τόσο πολύ, που αυτόματα άρχισε να ξερνάει το ξερατό τήζ Μαρίας. «Μα τι είχες φάει, ρε κορίτσι μου;» τον άκουσα να την ρωτάει λίγο μετά. «Θα πρέπει να με πείραξε μια κονσέρβα τόνου. Την κατέβασα σχεδόν αμάσητη», του απάντησε… Δεν άκουσα ποτέ αν του ζήτησε συγνώμη. Ε, να απολάμβανα και λίγη συναυλία. Τόσα χιλιόμετρα κάναμε για αυτούς τους Κούλτουρ Σοκ. Τους πληρώσαμε. Θα τουζ δούμε. Όπως στα εστΧιατόρΓια δεν αφήνουμε φαγητό πληρωμένο να πάει χαμένο.
Στον γυριζμό, πεινάω σαν λύκος. Λυκοδίαιτος που λέω κι εγώ, σε περιπτώσεις τρελής όρεξης. «Νάσε, παίζει τίποτα φαγώσιμο;», λέω στον Νάσο που οδηγάει με προσοχή. «Μπα. Μόνο κάτι κονσέρβες Ρίο Μάρε… Να σταματήσω να σου τιζ δώσω; Τις έχω στο πορτμπαγκάζ.»
«Όχι, ρε Νάσε. Ευχαριστώ. Θα αντέξω μέχρι το σπίτι…».
ξαφνικός πόνος στο δεξί βυζομέρι;
τι ώρα τελειώνει η βάρδΓια σου, δημήτρη; λέω να το ψειρίσουμε κανά τρίωρο ακόμα...
νάσος και σημάν χαβαλεδΓιάζουμε. ευτυχώς, ο δημήτρης κρατάει τις ισορροπίες, και δουλεύει.
δυο κοντρολοφρίκουλες, μπάστακες πάνω από το κεφάλι ενός πολύυυ υπομονετικού ανδρός...
