Ηχο-απο-μόνωση

Δεν θα το αποχωριζόσουν ποτέ. Με μήκος γύρω στα δέκα εκατοστά χωρούσε άνετα σε μια παλάμη και παρόλο που δεν έμοιαζε πρόσφατο τεχνολογικό επίτευγμα έδειχνε να δουλεύει άψογα. Για την εύρυθμη λειτουργία του αρκούσαν δυο μπαταρίες απ’ τις μικρές και λίγο μεγαλύτερη προσοχή όταν τύχαινε να βρίσκεται κοντά σε υγρά όπως καφέ ή νερό. Καθήκον του ήταν να καταγράφει οποιοδήποτε ηχητικό ερέθισμα με ακρίβεια ανάλογη της απόστασης από την πηγή του. Ο πανέξυπνος πωλητής του φρόντιζε να εξάρει στους υποψήφιους αγοραστές το μεγάλο του πλεονέκτημα: πάνω από χίλιες ώρες αδιάκοπης καταγραφής της ηχητικής πραγματικόΗτας.

Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, η παρθενική του χρήση ήταν η απομνημόνευση μιας ώρας απόλυτη ησυχία. Προφανώς - ή μήπως όχι; - το διακριτικά μεγάλο κουμπάκι που ενεργοποιούσε την εγγραφή είχε πατηθεί κατά λάθος. Η δεύτερη φορά δεν ήταν περισσότερο αξιομνημόνευτη: μια τελετή αναγόρευσης ενός γυαλάκια σε πρόεδρο. Παράδοξα, η ύπαρξή του απέκτησε νόημα όταν άρχισε να καταγράφει ντοκουμέντα της καθημερινόΗτας: ένα εκνευριστικό ξυπνητήρι, επαναληπτικά χτυπήματα από ξυράφι σε νιπτήρα, μια φτιαγμένη εντούρο να μουγκρίζει στην άσφαλτο, έναν καυγά χάσματος γενεών σε πολυσύχναστη στάση λεωφορείου, κουτσομπολιά υφιστάμενων στο γραφείο, το μεσημεριανό σόου των ειδήσεων, το ανακάτωμα κάποιας σαλάτας, τα ηδονικά βογκητά μιας συζύγου, το μακρόσυρτο κλάμα ενός μωρού τα μεσάνυχτα, τα «μπαμπά θέλω» ενός πιτσιρικά στη θέα μιας βιτρίνας. Κι όλα αυτά τα ηχητικά δρώμενα, στριμώχνονταν επαναληπτικά στα ηλεκτρονικά του κυκλώματα μέχρι τη μέρα που...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

(ως εδώ... Μαρκ)