Μ’ ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μας

Ο Μουχλαλούλουδας είναι φανα-τίκ των Κρίνων: αυτό σημαίνει ότι έχει ένα τικ φανατιζμού με τα Διάφανα, δηλαδήςς ανασηκώνει αλά επιτιμέ τούς ώμους του, κάθε τρεις και λίγο, αλλά τους σηκώνει πάντα στον ρυθμό τραγουδΓιού των Κρίνων. Άλλοτε ο ώμος του παίζει την Απώλεια, άλλοτε την Απέραντη Θλιμμένη, ενίοτε δε (όταν παραπΧιεί --ο Μούχλας, όχι ο ώμος) παίζει και το Βάλτε Να ΠΧιούμε. Τον Μουχλαλούλουδα -τoν αγνώστων λοιπών στοιχείων αδερφό μας- τον πετυχαίνει κανείς εικονικά στο www.mysteryfallsdown.blogspot.com. Φυσικώ τω τρόπω, τον πετυχαίνει και σε συναυλίες των Κρίνων ή (σόλο) του Θάνου Κρίνου. Δική του (του Μουχλαλούλουδα) είναι η ανταπόκριsee, που ακολουθεί και που -περήφανα- φιλοξενεί αποκλειστικά η δική μας μπλογκάρα. (ΘΑΝΑΣΗ -ΑΒΔΑΡΜΑΝΗ, ΟΧΙ ΚΡΙΝΕ- ΒΑΛΕ ΚΑΜΙΑ ΦΩΤΟ, ΧΡΥΣΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ). (ΓΣ) (ΕΒΑΛΑ -ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ- ΑΡΓΥΡΕ ΜΟΥ, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΕΣΤΙΒΑΛΑΡΔΑ ΤΟΥ 2005). (ΝΑ)

γράφει ο Μουχλαλούλουδας (γνωστός και ως Ελευθέριος Αρβανιτάκης)

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου, Ξυλουργείο του Μύλου. Το δελτίο τύπου της Kazandb ενημέρωνε ότι το κίνητρο της εμφάνισης του Θάνου Ανεστόπουλου ήταν η αληθινή (αν και το σωστότερο επίθετο θα ήταν η πραγματίΚ) ανταλλαγή συναισθημάτων και η μεταφορά της ευωδιάς των Διάφανων Κρίνων. Αναμφισβήτητα, η προσμονή γέννησε ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες. Ο χώρος κατάλληλα διαμορφωμένος για την περίσταση. Ελάχιστος φωτισμός, τραπεζάκια με κεράκια ρεσώ και μουσική συντροφιά το αριστουργηματικό ( ) των Sigur Rόs (παρεμπιπτόντως, ετοιμάζουν νέο δίσκο φέτος). Με τέτοια ατμόσφαιρα, η αναμονή έγινε ακόμα πιο γλυκιά. Περιττό να αναφέρω ότι η προσέλευση του κόσμου ήταν άκρως ικανοποιητική.
["Μπες στο θέμα. Μας κούρασες με τον πρόλογο." Εξαιρετικά πιθανό πολλοί από εσάς να έχετε αρχίσει να ψιθυρίζετε παρόμοιες προτάσεις. Πώς όμως να καινοτομήσεις όταν έχεις πλέξει, επανειλημμένως, το συναυλιακό και δισκογραφικό εγκώμιο (απόλυτα δικαιολογημένα) των Διάφανων Κρίνων και να αποτυπώσεις διαφορετικά συναισθήματα, όταν κάθε φορά εκπλήσσεσαι ευχάριστα από το αποτέλεσμα;]

Με μια κιθάρα, μια φυσαρμόνικα και ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου (τρόπος του λέγειν, αν και ήταν ευδιάθετος) εμφανίστηκε στην σκηνή ο Θάνος Ανεστόπουλος. Από εκείνη τη στιγμή, γέμιζε το ποτήρι μας με σταλαγματιές μελαγχολίας, δακρύων, απόγνωσης και απελπισίας. Κάθε φορά, όμως, που φτάναμε στο τέλος, η ψυχή μας ήταν ήρεμη και ανάλαφρη σαν πεταλούδα. Τα τραγούδια ζωντανά απέκτησαν άλλη υπόσταση. Άφησαν το μαγικό ραβδί του αυτοσχεδιασμού και μια εκλεκτά ονειρώδη φωνή να τα αγγίξει και ελευθερώθηκαν από τα τείχη στα οποία είχαν συνηθίσει να βρίσκονται. Η περίφημη (για ακόμα μία φορά) ερμηνεία (σεμιναριακή. Άλλοτε ψιθύριζε, άλλοτε απήγγειλε, άλλοτε τραγουδούσε, άλλοτε κραύγαζε. Όχι βέβαια δίχως λόγο. Δραματοποιούσε απαράβλητα κάθε λέξη.), οι εξαίσιοι στίχοι και οι μελωδίες έλουσαν το χρόνο και κάθε λεπτό που περνούσε άφηνε πίσω του ομορφιά. Όσοι τον εμπιστεύτηκαν του χάρισαν τις καρδιές τους. Εκείνος τις άλεσε και έπλασε με τα πιο θαυμάσια υλικά μια αξέχαστη βραδιά. Η επιστροφή τους δηλαδή (εννοώ των καρδιών μας) μας προίκισε με νέες συγκινήσεις. Ίσως τελικά για αυτό επέλεξε τη συγκεκριμένη ημερομηνία (ΒΑΛτΕ κρασί να ΔΙΝΩ συγκινήσεις).

Τι απολαύσαμε (όχι απόλυτα με αυτή τη σειρά);

Νερωμένο κρασί (Έναρξη με το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη. Κυκλοφόρησε σε κασέτα με το περιοδικό Κονσεβοκούτι αλλά με τίτλο "Παραδειγματικόν")
Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της φωτιάς (στην Κατερίνα Γώγου)
Κάτω απ' το ηφαίστειο (!)
Δίπλα σου σαν ... πάντα
Καινούργιος τόπος
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Μέρες αργίας
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι
Το τρένο (διαφορετική ανάγνωση του γνωστού τραγουδιού των Τρυπών)
Βάλτε να πιούμε (φινάλε με τη συμμετοχή του ακροατηρίου, την οποία και ζήτησε)

+ Δύο καινούργια τραγούδια (το ένα ολόφρεσκο με πανέμορφους στίχους και όπως χαρακτηριστικά δήλωσε οι άλλοι δεν θέλουν να το κυκλοφορήσουν. "Τα Κρίνα βαράνε") εκτός και αν τα υπόλοιπα (τέσσερα αν δεν πράττω λάθος εκ των οποίων τα δύο του Καρυωτάκη και του E.A.Poe) δεν ήταν μελοποιημένα ποιήματα.

Μιάμιση ώρα μετά, την κατακλείδα ποίησαν (από τα ηχεία) δύο τραγούδια (άραγε να αποτελούν πειστήρια για τον ήχο που θα χαρούμε στον επερχόμενο δίσκο των Διάφανων Κρίνων;) που θα διανθίζουν μουσικά τη θεατρική παράσταση "Σ’ αγαπάω, μου λύπεις" (τον επόμενο μήνα θα μετακομίσει και στα θεατρικά σανίδια της Θεσσαλονίκης). Ανάλογο εγχείρημα είχαν διαπράξει και 4 χρόνια πριν με το ομώνυμο τραγούδι για το "Δις Τζούλια", το οποίο συμπεριέλαβαν στο "Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία".

Δεν φαντάζομαι να περιμένετε να συνοψίσω;