TA ΔΙΑΦΑΝΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΣ

γράφει η Ιωάννα Χατζηκυριάκου
φωτο-γράφει ο Νάσος Αβδαρμάνης
κίτρινος τύπος: Γιάννης Σημαντήρας

Έχω δει τα Διάφανα πολλές φορές, αλλά ποτέ κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Περίεργη αίσθηση ομολογουμένως, ίσως γιατί τα έχω συνδέσει, και μάλλον όχι αδικαιολόγητα, με κλειστούς, ατμοσφαιρικούς χώρους. Εκεί όπου, όταν σηκώνεις το βλέμμα σου προς τα πάνω σε κάποια ψυχεδελική φάση της συναυλίας, το μόνο που αντικρίζεις, είναι τα φώτα ανακατεμένα με το άσπρο του καπνού. Εκεί όπου η μουσική δεν ξεχύνεται, αλλά εγκλωβισμένη σ’ ένα μικρό χώρο χτυπάει από τη μία γωνία στην άλλη και πάλι στην άλλη, διαπερνώντας κάθε φορά και κάποιο άλλο σώμα και μεγεθύνεται, μέχρι που χτυπάει μέσα σου πια.
Αυτή τη φορά, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά… Και εκεί στην ανοιχτωσιά, ο Θάνος αποφάσισε να ξεδιπλώσει τον θεατρίνο που έχει μέσα του, επιδιδόμενος σε σουρεαλιστικά σκηνικά. Η πλειονότητα παρακολουθούσε τα δρώμενα μουδιασμένα, και σε τίποτα δε θύμιζε το ένθερμο κοινό των Κρίνων (σημείωση ΓΣ: ναι, αλλά η εμπροσθοφυλακή;), αλλά ίσως ο αέρας του Low Bap να κράτησε μακριά τους περισσότερους από τους οπαδούς της Διάφανης μουσικής, καθώς τα Κρίνα εμφανίστηκαν μετά τους Active Member και τους Tsopana Rave. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε που δώσανε την τελευταία τους συναυλία στο Μύλο.

Η συναυλία τα είχε όλα. Φωτιές, ζωγραφιές, «ζογκλέρ» παραπατήματα, τον γραφικό τύπο που φώναζε μανιωδώς «Την Κυριακή των Βαΐων ρεεεεεεε!» και φυσικά άφθονο αλκοόλ. Μάλιστα, εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι «και πίνω μπίρες, πίνω μπίρες» (σημείωση ΓΣ: μαθημένα τα λαρύγγια από τα αλκοόλια, πρώτη φορά είναι;). Η αντιστοιχία λοιπόν ήταν περίπου 2 τραγούδια και μια μπίρα, που δεν σημαίνει από μόνο του και τίποτα, πέραν του ότι η κίνησή του αυτή είχε γεννήσει στο κοινό σοβαρούς προβληματισμούς του στιλ «Καλά, δε θέλει να πάει τουαλέτα;» Κι όμως, ο Θάνος άντεξε και όχι μόνο άντεξε, αλλά έβγαλε για μια άλλη φορά ποζερίστικες και συνάμα δυνατές ερμηνείες. Κραύγασε για τους ανθρώπους που λιώνουν όπως τα χιόνια, για τον κλόουν που πέθανε την Κυριακή, για την ευτυχία και ό,τι απόμεινε από αυτήν, για όλα αυτά που δε θα δούμε, για τη σωστή εποχή και τη λάθος στροφή… και για κάτι απέραντους θλιμμένους αναρχικούς. Δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη Γιουροβίζιον, προτείνοντας για συμμετοχή το στο ‘Πλάι σου’. Και κάπου εκεί, και ενώ η μπάντα συνέχιζε να απογειώνει τις μελωδίες των Κρίνων, ο Θάνος πήρε τον μαρκοδόρο και λευκά χαρτιά.
Και άρχισε να σχεδιάζει… Ο κόσμος προσηλώθηκε στη φυσιογνωμία του και τα στοιχήματα αρχίσαν να πέφτουν στο τραπέζι. Τώρα έκανε μια πάπια… τώρα ενα ανθρωπάκι, τώρα μια προσωπογραφία του, τώρα έγραψε κάτι, αλλά τι; Ρε συ Θάνο, πιο μεγάλα τα γράμματα, έχουμε και μυωπία… «εικασία»; τι θέλει να μας πει; έχουν κάποιο ειρμό αυτά που κάνει ή τζάμπα μας έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω για να παρακολουθήσουμε το ασύνδετο παραλήρημα ενός καλλιτέχνη; Μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες θέλουν να έγραψε σε κάποια στιγμή και ΠΑΟΚ… (σημείωση ΓΣ: ‘ΠΑΘΟΣ’ έγραψε, ήμουν σε απόσταση βολής), και μόλις έγραφε, τα άφηνε από τα χέρια του, και εκείνα προσγειώνονταν στη σκηνή.Κι ενώ το κοινό από κάτω χαβαλεδιάζει με τα καμώματά του, ο Θάνος παίρνει για τελευταία φορά το μαρκαδόρο και γράφει ‘ΓΙΑ ΤΗ ΓΩΓΟΥ’, η εισαγωγή της Μπαλάντας Της Φωτιάς, γνωστής και ως Μουχλαλούδας, κάνει την είσοδό της… και η ατμόσφαιρα αλλάζει και πάλι. Αρχίζουν τα χοροπηδήματα, αλλά κάπου στην αρχή ακόμα του τραγουδιού, ένα παλικάρι επιμένει να περάσει από τους μπράβους και να ανέβει στη σκηνή. Οι φουσκωτοί, εννοείται, τον εμποδίζουν, αλλά ο τύπος είναι ζάντα, και δεν καταλαβαίνει τίποτα… επεμβαίνει ο Θάνος, και τελικά η Μουχλαλούδα τραγουδιέται με το παλικάρι στην αγκαλιά του Ανεστόπουλου, για να τον στηρίζει μην πέσει και τον τυπά να ξυπνάει πού και πού από το λήθαργό του και να τραγουδά στο μικρόφωνο «κάθε μεσημέρι καίγεσαι από έναν πόνο αβάσταχτο… Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι… δεν πατάς πια πουθενά… κρέμεσαι απ’ τον αγέρα… ΚΡΕΜΕΣΑΙ ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ!» ΚΝΤΟΥΠ! Και όταν έπεσε ξερός και ο guest star, ξεκίνησε το οργανικό-οργασμικό πανδαιμόνιο του Μπλε Χειμώνα… και μπροστά ο Θάνος να βάζει φωτιές στις ζωγραφιές του, που κείτονταν μέχρι τότε στο πάτωμα της σκηνής… και μετά να βάζει «φωτιά» στα τύμπανα, συνοδεύοντας τον Τάσο Μαχά…
«Οι άνθρωποι –σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα, κι άλλοι με νότες» μου λέει η Γώγου, καθώς περπατάμε παρέα προς το σπίτι…

επιδόρπΧιο:

Οι Κρίνοι δεν έπαιξαν ούτε ένα -μα ούτε ένα- από τα καινούργια trax τους, αυτά τού λεγόμενου ‘Γύρου Τής Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους’. Η επιλογή τους ετούτη [ολόκληρο το setlist αναπαράγει ο Μουχλαλούλουδας στο http://mysteryfallsdown.blogspot.com] κρίνω ότι απέβη προς όφελος της συναυλίας, καθώς το σετ, που συγκρότησαν για το εν λόγω λάιβ, προέκυψε σφιχτοδεμένο και αρκούντως μαρσαριστό. Κι αυτό λαμβάνει ιδΓιαίτερη σημασία, δΓιότι τοιουτοτρόπως δεν έπεσαν ο ρυθμός και οι τόνοι, μετά από την ανεβαστικότατη και αποθρασυντικά χωστική εμφάνα των Tsopana. Οι οποίοι Tsopana, σημειωθήτωΧ, έδωσαν ρέστα, ίσως επειδή καιρό είχαν να παίξουν στη Θεσσαλονίκη μπροστά σε τόσο λαό. Έχει τύχει (Club ΜΥΛΟΥ, Μάιος 2003 και Υδρόγειος, 2005) να gigάρουν ενώπΧιον μιας χούφτας θαμώνων, ολίγων γκαρσονιών και των δΓιοργανωτών! Μέγα όνειδος για την πόλη μας. Aν -με το ζόρι- θα πρέπει να βρούμε κάτι ενοχλητικό πάνω στους Tsopana, αυτό είναι ότι -φεφ!- εκτελούν τα τραγούδΓια τους, τόσα χρόνια μετά, με κατά γράμμα πιστότητα ως προς τις εκτελέσεις των δίσκων τους. Μάλλον πρόκειται για παγκόζμιο κατόρθωμα. Μα τίποτα δεν αλλάζει στις ψυχοσυνθέσεις τους, με την πάροδο των ετών;

Εν κατακλείδι: τα Κρίνα πραγματοποίησαν μια καθηλωτική εμφάνιση. Με πολλά χάπενινγκ. Τα αναλύει περιγραφικότατα η Ιωάννα Χατζηκυριάκου ανωτέρω. Ως προς τους Active Member, παρά την άνευ όρων αποδοχή τους εκ μέρους των δικών τους, ίσως είναι η ώρα να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με περισσότερα αμιγώς μουσικά στοιχεία, καμιά κιθαριστική γαρνιτούρα για να σπάει λίγο το μπλα-μπλα, ξέρω γω... Κατά τα συνήθη, λάμψαμε και πάλι ως κοινό με την ευρύτητα των γούστων μας, τρομάρα μας: με το που φινίτο οι Active, να σου και απεχώρησαν οι οπαδοί τους, αφήνοντας xώρο για να πλασαριστούν οι πΧιο Τsopaniκοί έμπροσθεν. Τελειώνοντας και οι Τsopana, απήλθαν εκ νέου οι μπροστινοί, και τη θέση τους μπροστά-μπροστά κατέλαβαν λίαν φανατιζμένοι Κρινικοί, οι οποίοι έκαψαν το πελεκούδι, μερικές φορές και άγαρμπα, ίσως και λόγω τής αλκοόλης που είχαν καταναλώσει. Απειλήθηκαν, δε, επεισόδΓια μεταξύ θερμόαιμων μπροστινών, εν ώρα σκηνικής υπηρεσίας Κρίνων. Ακούστηκαν ολίγα γαλλικά, και έπεσαν καναδΓυό ψιλούτσικες, μερικές από τις οποίες από μια χοντρούτσικΧια πεδιλοφόρα (μαμά μου!) δικηγόρο (κατά δική της έντονη δήλωση), η οποία ημι-γρονθοκόπησε στη μάπα έναν παρακείμενο αψύ (λουλούδι κι ελόγου του). Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του, χα χα... Ευτυχώς, δεν ήμουν. Ήμουν λίγο πΧιο πέρα, σα να λέμε ΣτοΠλάιΤου, μπου χα χα χα...

ACTIVE AS EVER

Λόγου Bap: τα λόγια του Β.D. Foxmoor

Φοβάμαι ότι -όσο και να σπάω το κεφάλι μου για να παρουσΧιάσω το ‘Χρέωσέ τα κι αυτά στη φωτιά’- παραστατικότερα από τη Sadahzinia είναι αδύνατο να τα γράψω. Η συντρόφισσα του B.D. Foxmoor προlowγίζει με εντυπωσΧιακή ευστοχία και οξυδέρκεια το νέο βιβλίο με στίχους (και μερικές φωτογραφίες) του mainman των Active Member. Ίσως θα ’πρεπε ο πρόλογος της Sadahzinia να φτερουγίσει από το βιβλίο, και να κυκλοφορεί και στο Ίντερνετ, ελεύθερος και αυτονομημένος, ως μια ιδανική, αξεπέραστη παρουσίαση του ‘Χρέωσέ τα κι αυτά στη φωτιά’.

Με αστέγνωτη καλά-καλά μελάνη, φρεσκοτύπωτο και χαρτομύριστο, κατέφτασε στα ‘δΓιαμάντΓια’ το ‘Χρέωσέ το κι αυτά στη φωτιά’ (Εκδόσεις Καψιμί, σειρά: Ακραία Πολιτιστικά Φαινόμενα, χαρτόδετο, 19 εκ. Χ 22,5 εκ, σελίδες 324, Απρίλιος 2006).

Ο ασταμάτητος ρέκτης των Αctive Member και των ατέλειωτων παράλληλων πρότζεκτ ξαναβγάζει στη φόρα στίχους του, ύστερα από το μιλενιουμικό (είχε βγει το 2000) ‘Χρέωσέ τα στη φωτιά’ (Ελληνικά Γράμματα). Για τον κατά κόζμον Μιχάλη Μυτακίδη, ο λόγος είναι το έργο του, και έργο του είναι να lowγίζεται και να συλλογιέται. Ολοένα και πΧιο φανερά, τα λόγια, οι στίχοι και η παρουσίασή τους επί σκηνής ή εν τω στουντίω καταχτούν κεντρική θέση στα τραγούδΓια των Active Member. Ολοένα και πΧιο φωτεινά αστράφτει η στιχουργική σπίθα τού B.D. Aν του άρεσε να τον λέμε ποιητή, θα λέγαμε ότι καλλιεργεί το τάλαντό του, κι αυτό βλασταίνει -από δίσκο σε δίσκο- πΧιο χυμώδεις καρπούς. Η κλίμαξ των εμπνεύσεων του B.D. δείχνει αμετάκλητα ανοδική.

Ο B.D. Foxmoor ανθολογείται εκ νέου. Η Sadahzinia βγάζει την ‘Πετρανάσα’, νέο δίσκο. ΑξΧιοάκουστο και 100% αξΧιομετάδοτο, αλλά σσσςςς, μην το πείτε τού ραδΓιοφωνικού ανταγωνιζμού. Οι Active Member επανέρχονται στα γνώριμα στέκΧια του ΜΥΛΟΥ τής Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 27 Μαΐου 2006, στον ανοιχτό χώρο τής Βαβυλωνίας, για συναυλία μαζί με τα Διάφανα Κρίνα και με τους Τσοπάνα Rave. Οι παράξενες μέρεζ μας έχουν και τις ομορφΧιές τους, τελικά...

Γ.Σ.

Ζητάδες

My Morning …Zacket

Oι My Morning Jacket είναι συγκρότημα των J. Eκτός από το ‘J’ τού ονομάτός τους, δύο ‘J’ έχει στ’ ονοματεπώνυμό του ο τραγουδοποιός, τραγουδιστής και κιθαρίστας τους. Ο Jim James. Μετά από τo περσινό άλμπουμ τους, το οποίο λέγεται ‘Ζ’, θα πήγαινε ασορτί όλα τα ‘J’ των MMJ να μεταμορφωθούν ωΖ δΓια μαγείας σε ‘Ζ’: Μy Morning Zacket, Zim Zames. Zohn Leckie (o βετεράνος Βρετανός παραγωγός, που επέβλεψε το ‘Ζ’ από την αντίπερα όχθη, αυτήν τού κοντρόλ-ρουμ.). Όσο για το ποιόν τού Leckie, ο άνθρωπος έχει συνεργαστεί με κάτι άσημα κι ασήμαντα, χε χε, γκρουπάκια, όπως οι Radiohead ασούμε. Ή κάπΧοιοι –να δεις πώς τούς είπαμε…- Stone Roses.
Για την ηχογράφηση του ‘Ζ’, οι ΜΜJ χρειάστηκε να εγκαταλείψουν την έδρα τους (Louisville, Kentucky), και να μεταφυτευτούν στας Νέας Υόρκας (Allaire Studios). Στο ‘Ζ’, οι MMJ φιλτράρουν την παραδοσΧιακή κάντρι μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας space-y pop. Ξέρω, ξέρω. Πρέπει να αναφέρω παραδείγματα. Αν ο ήχος τού ‘Ζ’ παρομοιαστεί με δΓιελκυστίνδα, τότε από τη μια μέρΓιά τραβάν ο Neil Young, οι Band και ενίοτε κι οι Beach Boys, κι από την άλλη oι Galaxie 500 και οι Flaming Lips. Kαι οπωζδήποτε (ορθώς αποφαίνεται περί αυτού η δομική μας e-γκυκλοπαίδΓεια) κάπου στη μέση θα ξεφυτρώσει και ο Elton John, δηλαδή ο Elton Zohn, επί εποχής ‘Goodbye Yellow Brick Road’. Οι πΧιουρίστες θα έχουν πρόβλημα με τους ΜΜJ. Oι fusionίστες θα ξετρελαθούν με την πάρτη τους. Όπως και να ’χει, οι MMJ γνωρίζουν και πώς συντίθεται και πώς παίζεται μια θελχτική μελωδία. ΠερασΧιά από το ‘Z’ πράττει ο ημιαινιγματικός M. Ward (όπα!). Αλλά σε δεσπόζουσα θέση στο εκτελεστικό σκέλος ανέρχεται Η φωνή τού Jim James. Τα ‘δΓιαμάντΓια’ ανέκαθεν τα μαγνήτιζαν οι ιδΓιαίτερες φωνές, όσες ξεχωρίζουν από τη μάζα, και υποδηλώνουν προσωπικότητα. Η φωνή τού JJ έχει επιβάλλον. Σωπαίνεις για να την ακούσεις προσεχτικά.
Chill-out φάση, δΓιανθιζμένη με ξεσπάζματα. Έτσι ρολάρει, έτσι ρέει το 10τράγουδο ‘Ζ’. Ονειρικά ψυχεδελικό. Μα κι ασύστολα χωρΓιάτικο. Έχει ψυχή ο τέταρτος δίσκος αυτών των Λουιβιλιανών. Δεν χρειάζεται να μας το πει το ‘Uncut’ αυτό, για να το καταλάβουμε.

ΓΣ

ΦΕΥΓΑΛΕΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑΡΓΙΟ

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΩ

Αυτή η πόρτα όπου να 'ναι ανοίγει.
Η κλειδαριά της έχει πια σκουριάσει
κι από μόνη της σιγα-σιγά υποχωρεί,
μην αντέχοντας την αποσύνθεση του εγκλεισμού μου.
Πάνε άλλωστε οι καιροί που πρόσμενα
μια δύναμη ανώτερη να τη ρίξει
κάποια ζωής μεταβολή σωστά εξοπλισμένη
οριστικά να τη συντρίψει.
Μόνη μου τελικά την παραβίασα
και ομοίως μόνη μου θα φύγω.

Σε λίγο φεύγω. Τώρα δα θ' ανοίξει.
Μέσα σε χρόνια ολοσκότεινα τούτη τη φυγή μεθόδευαν
τα όνειρά μου, που άλλο τα κελιά δεν άντεχαν
και το κορμί μου, που υπέφερε δίχως νερό κι αέρα.
Κυρίαρχος πόθος μου
τη δική τους ευθύνη μοναχά να κουβαλώ στο μέλλον.
Τα πόδια μου δε θέλουν άλλες αλυσίδες.

Όχι πως ζω με αυταπάτες παραδείσων-
οι ψευδαισθήσεις ήταν πάντα ανεπιθύμητες
μέσα στο μικρό μου σύμπαν.
Αλλά το να πληρώνω μόνο τα δικά μου χρέη
επιτέλους, μια μικρή ευτυχία θα είναι.
Ας κρύβει η σιωπή της νύχτας
μόνο τα ταπεινά μου σχέδια
και τα ντουλάπια μου τα καθημερινά χρειώδη,
δε θέλω άλλα μυστικά, ούτε μισόκλειστες πληγές.
Και τα χάπια να 'ναι μόνο βιταμίνες ή παυσίπονα
ούτε κατά διάνοια παυσίχτυπα ή παυσικάρδια.

Χριστίνα Χάσου
9/5/2006

MAD-NIFICENT:

Madrugada comes alive!


H εικόνα τού Sivert Høyem να έχει βουτήξει στο κοινό εν εκστάσει, και να τον μεταφέρουν στα χέρΓια τους θεωμένοι θεατές, στο ανκόρ τού αληζμόνητου λάιβ των Madrugada, πέρσι τον Μάη, στο Vilca Live Stage στη Θεσσαλονίκη… και ο Sivert να συνεχίζει, ένας μικρός θεός κι ελόγου του, να ερμηνεύει -πάνω στα χέρΓια του πλήθους και με ματωμένο, πληγωμένο πρόσωπο- το ‘Ramona’ (“there iz no tomorrow, there iz no tomorrow…”) είναι από τα πΧιο έντονα συναυλιακά στιγμιότυπα που εκτυλίχθηκαν στο ερωτικό χωρΓιό μας. Άλλο σκηνικό, επίσης καθολικής μεταρσίωσης: το ανκόρ τής συναυλίας των Gutterball στην Αποθήκη τού ΜΥΛΟΥ, όταν ο Steve Wynn είχε βρεθεί -ΚύρΓιος οίδε πώς- πεζμένος ξάπλα στη σκηνή, κι από πάνω του ένα κουβάρι κορμιά να τον φιλάμε και να τον πνίγουμε στις αγκαλιές. Ο Wynn επέζησε των αποπνιχτικών χαδΓιών μας. Ο Høyem επέζησε του stagediving. For Madrugada, there was a ‘tomorrow’.
Πού θέλω να καταλήξω: λίγα συγκροτήματα νομιμοπΧοιούνται να κυκλοφορούν λάιβ άλμπουμ. Οι Madrugada ξεπέρασαν το στάδΓιο της νομιμοποίησης. Επιβαλλόταν να έχουν ζωντανό δίσκο, αυτοί ένα καθαρόαιμο πιστΧιάρικο γκρουπ. Το ‘Live at Tralfamadore’ ικανοπΧοιεί τη λαϊκή απαίτηση για ένα λάιβ άλμπουμ των Μadrugada. Μας περιμένει ήδη στα δισκάδικα. Όσοι θέλουν να το τεστάρουν πριν το αγοράσουν, δεν έχουν παρά να συντονιστούν στα ‘δΓιαμάντΓια’ στον 102FM της ΕΡΤ3. Το ‘Live at Tralfamadore’ των Νορβηγών-με-τιζ-μεσόγειες-ψυχές αναμένεται να κατασκηνώσει στην playlista μας.-

ΓΣ

Βίντεοκλιπ: Μωρά στη Φωτιά

Σε παγκόΖμια αποκλειστηκΌητα η ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ. παρουσιάζει το ολόφρεσκο βίντεοκλιπ των Μωρών:


Μωρά στη Φωτιά - Αποτυχημένο Παιδί (Στο Δρόμο)

Για τους τεχνοκράτες: mpeg file, 352x288, 3.08m, ~33MB
Για όλους: Υπομονή, θα κατέβει.

Επισκέπτες 7/5/06

Μια Κυριακή με νωχελική δγιάθεση λόγω απανωτών ξενυχτχιών τελικά βρήκα το κουράγιο να επισκεπτώ τον Αγγελάκα με τους φίλτατους επισκέπτες (τρομερό λογοπαίγνιο έτσι;) παρέα με τον μισαδελφό Νάσο [δική μου παρέα όχι του Αγγελάκα]
22:40 η αποθήκη του Μύλου λίγο πολύ γεμάτη και το live ξεκινάει με τον λατρεμένο Ντίνο Σαδίκη να παίζει μόνος του επι σκηνής τρία κομμάτχια. 'Χωρίς Κανόνα', 'Απαισιόδοξο τραγουδάκι' και 'Χόρεψε μόνο για μένα' (εδώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τον τίτλο. Αναφέρομαι στη μπαλάντα από τον καινούριο δίσκο) το οποίο και εκτέλεσε χρησιμοποιώντας κουταλάκι με το οποίο κρατούσε σταθερό μπιτ (σε στυλ μετρονόμου) χτυπώντας το στις χορδές της κιθάρας.
Στη συνέχεια βγήκαν και οι υπόλοιποι επισκέπτες, γύρω στους 14 τους μετρήσαμε όλους, με τον Αγγελάκα για να αρχίσει το γλέντι. Μετά από το πρώτο κομμάτι 'Αγρια των άστρων μουσική' ακολουθεί μια παύση 3ων λεπτών. Ο κόσμος αναρωτιέται πόσο κομμάτια είναι ο Αγγελάκας. Ο ίδιος εξηγεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα το οποίο ξεπερνιέται και το πρόγραμμα συνεχίζεται κανονικά όπως τα αφήσανε. Ποτέ δεν έχω δει τον Αγγελάκα να είναι τόσο κομμάτια ώστε να μην μπορεί να αποδώσει. Ετσι και χθες. Αν και μας τρόμαξε σε εκείνη τη φάση όλα πήγαν ρολόι. Αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως να πουλάει και λίγο πρόλογο στη σκηνή.
Τέλος πάντων τα τραγούδια μπορείτε να τα δείτε και στο Playlist [γιατί βρε παιδιά εκτύπωση και όχι χειρόγραφο]. Δε θα τα σχολιάσω όλα, έχω μόνο να πω ότι η παρέα των επισκεπτών φαίνεται δεμένη και οι εκτελέσεις ήταν εξαιρετικές.
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε έφαγα τελευταία φορά ξύλο σε συναυλία. Μάλλον Τρύπες θα ήταν. Χθες γύρισα σπίτι μετρώντας μελανιές. Το πρώτο ξύλο το έφαγα στο 'Ακούω την αγάπη' και το καλό στο 'Σιγά μην κλάψω'. Από εκεί που βρισκόμουν κέντρο μπροστά μπροστά το κύμα με ξέβγαλε στα πλάγια προς τα δεξιά.

[Σημείωση προς την αδερφή ψυχή του μούχλα. Αγαπητέ αδερφέ μπορείτε να συμπληρώσετε στη διατριβή σας ότι σε τέτοιου είδους συναυλίες οι στόχοι βρίσκονται πάντοτε στο πλάι σε απόσταση 8-10 μέτρων από τη σκηνή ώστε να αποφεύγουν το ξύλο].

Κατά τις 00:20 οι επισκέπτες με τον Αγγελάκα αποσύρονται για να βγουν οι δύο guests από την Κρήτη. Λαούτο Χ2 από Ψαρογιώργη και σχωράτε με δε θυμάμαι το άλλο όνομα και μισή ώρα για να ξειδρώσουμε. Ωραίο ήταν. Παίξανε όσο έπρεπε να για να τους χαρούμε χωρίς να κουράσουν. Γύρω στα 4 τραγούδια, ένα εκ των οποίων και η διασκευή του 'Μέσα μου ο αέρας που φυσά' που βρίσκεται στο δεύτερο cd με τις διασκευές.Οι επισκέπτες ξαναβγήκαν στη σκηνή για encore ξεκινώντας με το 'Ο χαμένος τα παίρνει όλα' το οποίο υποστήριξαν όλοι μαζί με ένα ημιχορευτικό, βγαίνοντας στη σκηνή ο ένας πίσω από τον άλλο. Απολαυστικότατο. 'Ω! δεσποινίς μου ουτοπία' για τη συνέχεια και κλείσιμο με απίστευτη εκτέλεση του 'Θα ανατέλλω'. Εντύπωση μου έπραξε ότι βγήκαν και για δεύτερο encore μόνο για να παίξουν για δεύτερη φορά το 'Αιρετικό' [παρεμπιπτόντως το αγαπημένο κομμάτι του Νάσου]. Πληροφορίες που θέλουν τον Αγγελάκα να αφιερώνει το τραγούδι στον Νάσο ζητώντας του να ανέβει στη σκηνή κρίνονται ως ανακριβείς.

live rating: Wunderbar

Παραλειπόμενα:
-Τα ίδια Παντελάκη μου ο κόσμος: Ω είναι ωραία στον παράδεισο. Ω είναι ωραία στον παράδεισο και πάει λέγοντας...
-Το live βιντεοσκοπήθηκε από δύο καμεραμεν μεν.
-Ο Λαζαρινός έχει το μεγαλύτερο σαξόφωνο που υπάρχει στον κόσμο. Χωράω κι εγώ εκεί μέσα

ΥΓ#1 Οι φωτογραφίες φυσικά και είναι του Νάσου
ΥΓ#2 Αν σας βγάλει ο δρόμος σας στο Μύλο, ρίξτε μια ματχιά και στη γκαλερί. Εχει μέχρι 20κάτι Μαιου την έκθεση 9 Dimensions με πινακο-γραφίτια. Συμπαθέστατο

Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

ΣΑΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Κάθε νέα συνάντηση, καλύτερη!
Για τις συναντήσεις μας με τα Μωρά Στη Φωτιά μιλάω! (Μάλλον δε μιλάω, γιατί η φωνή μου έκλεισε μετά το χθεσινό!)
Παρασκευή, 5 του Μάη 2006, στο Ξυλουργείο του Μύλου. [ Α ρε Σάββα! Δεν το υπολόγισες καλά. Τουλάχιστον Αποθήκη χρειαζότανε! Χαμός! ]
Η αφίσα μας καλούσε στις 22:00, αλλά αργήσαμε λιγάκι. Κατά τις 23:00 παρά που φτάσαμε, ρίχνοντας μια ματιά μέσα και ενώ ακόμα έπαιζε το support ( δυστυχώς το προλάβαμε ελάχιστα, άκουσα όμως ότι ήταν πολύ καλό ) χαρήκαμε και τρομάξαμε μαζί! Πήχτρα! Θα χωρέσουμε, άραγε; Και πώς θα φτάσουμε μπροστά, που θέλουμε και να τους έχουμε κοντά! Ε! σπρώξαμε, πατήσαμε, στριμώξαμε και στριμωχτήκαμε,…φτάσαμε! Μπροστά μπροστά! Πήραμε θέση και περιμέναμε… Στο κενό μεταξύ support και Μωρών ήδη όλοι τραγουδούσαν∙


«…50 χρόνια περιμέναμε γι` αυτή τη βραδιά…» 23:15; Εκεί περίπου…τα Μωρά εν δράσει! Με πρώτο πρώτο και σε πρώτη συναυλιακή εκτέλεση ( ιστορικές στιγμές! ) και πολύ πολύ δικό μου αγαπημένο, το «Ταξίδι»! Καλύτερη εισαγωγή για το ταξίδι που θ` ακολουθούσε για όλους μας εκεί, δεν θα μπορούσε να γίνει. Ακολούθησαν τα: «ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ» «ΓΥΝΑΙΚΑ» «ΗΡΩΙΝΗ» «ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ» «ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΙΑ» «ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ» «ΕΙΔΩΛΑ» «ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ» «ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ» «ΧΑΜΑΙΛΕΟΝ» «ΓΚΡΙΖΟ BACKGROUND» «ΠΑΙΧΝΙΔΙ» «ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ» «ΤΑΤΟΥΑΖ» «ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ» «ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΡΑ» «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ» «ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ» «ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ»…μικρό διάλειμμα... «FUNK ΠΑΘΗ» «ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ» «ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ» «ΠΗΔΑ ΠΡΟΤΟΥ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ» «THIRD UNCLE» «ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΞΑΝΑ» «ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ» ( εδώ κάποια ωραία μαμουνιά έπραξε ο Σαλβαδόρ, κάτι, άλλοι στίχοι σ` άλλη μουσική, κάτι τέτοιο ) «ΧΑΡΤΙΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ» «Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ» «ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ» «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ»… Ωπ! Αυτό το παίξανε; Βοηθάτε λίγο. Νομίζω, όχι. Το γράφουν πάντως. Γιατί, μη νομίζετε ότι τα θυμάμαι και με τη σειρά. Το πολύτιμό μου πλέoν, playlist διαβάζω. Πολύτιμο, αφού μου το εν-χείρησε ( σωστά το χρησιμοποιώ το λέξη, Σημάν; ) ο ίδιος ο Κώστας ο Πουλής, κιθαρίστας του συγκροτήματος, και μάλιστα υπογεγραμμένο και αφιερωμένο! Ευχαριστώ πολύ, Κώστα!
Και βέβαια τα απαραίτητα encore.


…Δεν ξέρω τι να πω… «Τέλεια»;… «Καταπληκτικά»;… Δε με καλύπτουν! Νομίζω, αν μετρούσαμε το επίπεδο διέγερσης των παρευρισκομένων-συμμετεχόντων σ` αυτό το…μυστήριο, τα θερμόμετρα θα βαρούσαν κόκκινο! Πραγματικά! Μοναδικό και να το βλέπεις και να το ακούς και, πάνω απ` όλα, να το ζεις! Αφού μ` αυτό που ζούσα εγώ εκτός σκηνής και βλέποντας ταυτόχρονα τα παιδιά που παίζαν πάνω στη σκηνή, στιγμές αναρωτιόμουν πώς δεν παρασύρονται, να κατεβούν σ` εμάς, να χτυπηθούν μαζί μας!

Νομίζω ότι μέρα τη μέρα, τα Μωρά παίρνουν τη θέση που τους ανήκει στον ελληνικό μουσικό χώρο. Καθόλου αδικαιολόγητα, βεβαίως ή τυχαία. Και αξίζουν γι` αυτό πολλά συγχαρητήρια στον Στέλιο Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου, που παρά τις όποιες δυσκολίες, εμπόδια και απογοητεύσεις, φαντάζομαι, που αντιμετώπισε όλ` αυτά τα χρόνια, δεν παραιτήθηκε, αλλά με πείσμα, πίστη, επιμονή κι εφευρετικότητα ( το αδιαμφισβήτητο ταλέντο κι η δημιουργικότητα δεν αρκεί και λίγο ενδιαφέρει μάλλον τον χορό των εταιριών και διαφόρων άλλων ) κατάφερε να κρατήσει το συγκρότημα, με τις όποιες αλλαγές, προσθαφαιρέσεις κλπ. του πληρώματος και να το ανεβάσει ως εδώ! Κι έτσι δεν στέρησε και από εμάς την απαραίτητη για την Ζωή μας …Αδρεναλίνη!!!
Κι αν χρειαστήκαν κάποια χρόνια απ` την…πιπίλα ( το πρώτο μπαμ των Μωρών )…τους Θεατρίνους…ως το Δρόμο, αυτό τους καταξιώνει ακόμα περισσότερο. Γιατί, ό,τι αντέχει στο χρόνο, και μάλιστα έχοντας μια πορεία ανοδική, αποτελεί απόδειξη ποιότητας. Γι` αυτό κι εγώ αναμένω ήδη με λαχτάρα, αγωνία και απόλυτη εμπιστοσύνη για την ικανοποίηση που θα αισθανθώ το επόμενο live και, φυσικά, την επόμενη δισκογραφική δουλειά των Μωρών Στη Φωτιά! Μήπως να το σκεφτούμε για το Καυταντζόγλειο αυτή τη φορά; Πάντως, στο Ξυλουργείο πλέον, δεν χωράμε! (Για να μην θυμηθώ το Yard Trip!)

Συγχαρητήρια, παιδιά! Συγχαρητήρια σ` όλους!
Κι ευχαριστούμε…

Φένια Γκουντούλα

Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚ(Ρ)ΟΙΝΩΣΗ

Προς αποφυγήν άσκοπων μετακινήσεων στας Αθήνας τη λάθος ημέρα, ανακοινώνεται ότι τα Διάφανα Κρίνα εμφανίζονται συναυλιακά την Παρασκευή, 05 Μαΐου 2006, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη Διεθνή Αντικαπιτιλιστική Αντιιμπεριαλιστική Συνάντηση της Αθήνας. Τα Κρίνα θα παίξουν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΔΕΝ ευσταθεί δηλαδή η πληροφορία (η οποία ευρύτατα δΓιοχετεύθηκε στον Τύπο) ότι τα Κρίνα θα παίξουν στην Αθήνα το Σάββατο, 06 Μαΐου 2006 στο πλαίσιο άλλων εκδηλώσεων (αυτών τού 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ). Επίσης, έχει «κλείσει» λάιβ των Κρίνων στην Ασπροβάλτα τής Χαλκιδικής για τις 10 Ιουνίου… αλλά και για τις 29 Ιουνίου στον Λυκαβηττό, με όσα 'τ' κι αν γράφεται αυτός.

Γ. Σ.