Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2006

ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΗΛΙΚΟ

Όλα είναι απόψε εδώ.
Μέσα σε μια σιωπή τόσο πηχτή,
τόσο αποπνικτική που σε ζαλίζει,
τόσο ομιχλώδη που σου κλείνει τους ορίζοντες.
Ψάχνεις λίγη θέρμη να τη λιώσεις:
τη ζεστασιά από ’να κερί
ή την ανάσα κάποιου ανθρώπου
πλάι στη δική σου που πάγωσε.
Πάγωσε, σαν την παλάμη σου, που απόμεινε απλωμένη
μούδιασε στην άκαρπη αναζήτηση μιας άλλης,
όμως κανείς δεν έστερξε να την αγγίξει.
Πού να τη βρεις τη ζεστασιά,
που όλα τα φώτα είναι εκεί κάτω,
τόσο μακριά κι ας φαίνονται κοντά σου
-μην τεντώνεις άδικα το χέρι, δεν τα φτάνεις-
τόσο μακριά που δεν ξεχωρίζεις πια
αν είναι λάμπες σπιτιών, στολίδια γιορτινά, φανάρια πλοίων, ή αστέρια.

Όλα είναι απόψε εδώ.
Τ’ αόρατά σου σύνεργα:
πένες με διάφανη μελάνη, αέρινα χαρτιά,
ειδική παραγγελία για τα μυστικά και τα κρυφά τα σχέδιά σου.
Πού θα τ’ αποτύπωνες αν όχι εκεί;
Οι μέρες απομόνωσης
-λεκέδες υγρασίας από δάκρυα πάνω στους τοίχους-
οι αρνήσεις και οι απαρνήσεις και οι απογοητεύσεις
έστησαν τρελό χορό μες στο μυαλό σου,
χορεύουν και γιορτάζουν με χαιρεκακία.
Όλοι γιορτάζουνε χωρίς εσένα.

Κανείς δεν είναι απόψε εδώ.
Ούτε εκείνοι που έχουνε ψυχές σα λεωφορεία
με όλες τις θέσεις τους πιασμένες
-πας ν’ ανεβείς κι όλο σου κλείνουνε τις πόρτες,
ποτέ δεν περισσεύει χώρος για σένα-
ούτε οι άλλοι, οι σπουδαίοι μαθηματικοί
που όλα τα βλέπουν σα διαιρέσεις,
ως και τους ανθρώπους που χωρούν μες στη ζωή τους
και πάντα τις διαιρέσεις τους τις θέλουν τέλειες.
Τα πηλίκα να ’ναι στρογγυλά και λεία
σαν τα αισθήματά τους.
Με τα υπόλοιπα δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Γι’ αυτό κι εσύ απόψε θα τους κάνεις το χατίρι
και στο πηλίκο εκεί ένα μηδενικό θα γράψεις.
Τίποτα περισσευούμενο να μην αφήσεις.
Μηδέν εις το πηλίκο.
Μηδέν, μηδέν, όλα μηδέν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Δ. ΧΑΣΟΥ

Υ.Γ.: Γράφτηκε το βράδυ της 25ης Δεκεμβρίου 2005
και πήρε την τελική του μορφή το πρωινό της Δευτέρας 16 Ιανουαρίου 2006
(εν ώρα μαθήματος, φυσικά).
Εφκαρίστο. Γκαμπρέν.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι μου,
το ποιηματάκι σου μας επαναφέρει στην πραγματικό'ητα, μετά απ` αυτό το... χαριτωμένο δΓιάλειμμα του συν-ανταγωνιΖμού Σημάν-Νασχημώου. Το δΓιαβασα αρκετές φορές πριν το σχολιάσω, όχι γιατί δεν καταλάβαινα αλλά δεν μπορούσα ν` αποφασίσω τι ακριβώς απ` όσα ένιωθα δΓιαβάζοντάς το ήθελα να σου γράψω.
Λοιπόν, σαν ποίημα μου άρεσε πάρα πολύ! Ελπίζω όμως το συναίσθημα που περιγράφεις να μην σου είναι μόνιμη κατάσταση, αλλά να περιορίζεται μόνο σε κάποιες στιγμές που θα διεγείρουν την δημιουργικό'ητά σου και θα σε κάνουν να μας χαρίζεις τέτΧοια αποτελέσματα!
Μόλις τελειώνεις με την δημιουργία, επιστροφή στη Χαρά και στα ΔΓιαμάντΓια! Γιατί είμαστε εδώ, άλλωστε;

Φιλιά πολλά και συνέχισε!...

Φένια

Zpi είπε...

Κακή μου Χριστίνα εντυπωσχιάστηκα και πάκι. Τι σου είναι τελικά τα Χριστούγεννα ε; Δε θα πω περισσότερα, με κάλυψε η Φένια.

Πάντως έχω την εντύπωση πως όσο μεγαλώνει κανείς τόσο πιο εύκολα εντοπίζει και απομονώνει τους ανθρώπους στους οποίους αναφέρεσαι. Μη μου στεναχωριέσαι λοιπόν

Ανώνυμος είπε...

Εσύ Χριστίνα, όσο πάει και μου θυμίζεις περισσότερο, κάπχοια που ξέρω καλά...

Μπράβο για το ποίημα, girly.

-Κ-

mystery falls down είπε...

Καταδικασμένο να συγκινήσει...

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι,δεν σκοπεύω να κάνω μια μακροσκελής φιλολογική ανάλυση..το ποίημά σου αυτό είναι όντως "παιδί" της δικής σου ψυχής...ένα αριστούργημα..είσαι όμως και εσύ ένα παιδί που τώρα γνωρίζει τον κόζμο.Όχι από τώρα μηδενιστικές απόψεις.Το θετικό είναι ότι η θλίψη σου αποτέλεσε πηγή δημιουργίας.Ελπίζω η επόμενη πηγή έμπνευσής σου να είναι χαμογελαστή.'Ενα μειδίαμα παραπάνω ..σκάστο το ρημάδι..να πατάξουμε τον ανταγωνιζμό(όπως θα έλεγε ΄και κάπχιος γνωστός μας)

Ανώνυμος είπε...

Πολύτ ημιαδελφή, αξίοτ ημιΧριστίνα,
για μια ακόμη φορά μας φανερώνεις μέσα από τα ποίηματά σου πως και ξεχωριστή γραφή διαθέτεις και στέρεες σκέψεις έχεις.
Κυρίως όμως αυτό που είναι έκδηλο είναι μια έντονη και αγνή ευαισθησία που χαρακτηρίζει τα ποιήματά σου αλλά φυσικά και εσένα την ίδια.

Θα συμφωνήσω ασφαλώς και εγώ με τις αισιόδοξες παραινέσεις των προγραφήσαντων αδελφών, όμως αυτό που θα σου πω είναι ότι όπως και να νιώθεις, ακόμη και άσχημα, καλό είναι που το εκφράζεις.
Είναι και αυτός ένας τρόπος να το πολεμήσεις.

Εύyeah λοιπόν αδελφή, για μια ακόμη φορά!


Υ.Γ.: Αγνόησε αυτούς που μετρούν πηλίκα στις πράξεις τους. Αν κάποιοι ίσως κάτι αξίζουν, είναι αυτοί που μπορείς να πράξεις γινόμενα μαζί τους.

Ανώνυμος είπε...

ΗμιαδέρφΧια μου, ευκαρίστοου πολύ! Επιτέλους εδέησα ν' απαντήσω, ε; Η αλήθΧεια είναι ότι μ' αρέσει πΧιο πολύ να το πράττω όταν μαζεύονται μερικά σχόλια μαζί, ώστε να υπάρχουν περισσότερα θέματα για συζήτηΞη. Βλέπω πως όλοι εδώ είστε, πουλάκια μου, ο κύρΓιος Μαρκ μου έστειλε ο ίδΓιος σχόλιο μέσω e-mail. Με βάση λοιπόν το σύνολο των σχολίων σας, έχω να πω τα εξής:
Όντως, η θλίψη και οι πολλαπλές μορφές της είναι μΓια Σημαντη-κή (πάλι να τον πΧιάσω στο στόμα μου τον ακατονόμαστο) πηγή έμπνευσης (;) για μένα. Πολύ περισσότερο δυστυχώς, από τη χαρά, δΓιότι αυτήν την βΓιώνω ολοένα και λιγότερο, ιδΓιαίτερα τον τελευταίο καιρό, και δεν προλαβαίνει να με συγκλονίΞει σε τέτΧοιο βαθμό που να με οδηγήσει στο γράψιμο. Ειλικρινά θα ήθελα κι εγώ να ήταν δΓιαφορετικά τα πράγματα, ώστε να μπορούσα να γράψω έστω ένα αισΧιόδοξο ποίημαΧ, έτσι γι' αλλαγή.
Μέχρι τότε όμως, και για ν' απαντήΞω και στις ημιανοησίες του κυρίου Ασουμαντήρα, τις οποίες εκστόμισε εις βάροζ μου στην εκζομπή της Δευτέρας, θα εκφράζομαι ε λ ε ύ θ ε ρ α, όπως ακριβώς μου αρέσει, κι όπως με προτρέπει ο σοφός ημιαδελφός Νάσος να πράττω, άλλωστε... Αυτό μου έλειπε, ν' αρχίσω ν' αυτολογοκρίνομαι από τα 18 μου, επειδή κάπΧοιοι θέλουν να βλέπουν μόνο ανώδυνα ποιηματάρΓια τύπου "9 ένδοξα Λ" στο μπλογκ. Και σ' όπΧοιον δεν αρέσει, ας μην τα δΓιαβάζει!
Σε ότι αφορά τους ανεκδιήγητους τύπους που θίγω στο ποίημαΧ, το πρόβλημαΧ δεν είναι απλώς ότι υπάρχουν. Θα ήταν τότε πολύ εύκολο και να τους απομονώσει και να τους αγνοήσει κανείς. Είναι ότι ξεφυτρώνουν, οι άχρηστοι, από 'κει που δεν τους περιμένεις. Ή κακύτερα, μεταμφιέζονται: Όλο και συχνότερα βλέπω ανθρώπους που μέχρι πρότινος αγαπούσα ν' αποδεικνύονται τέτΧοιοι μασκαράδες, και γι' αυτούς χτυπά η καμπάνα...
Και πάλι εφκαρίστοου και συγγνώμη αν είπα πολλά. ΚαλημερούδΓια σε όλους, τα λέμε το βράδυ στην εκζομπή.

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Χριστινάκι.
Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο ν` αντιμετωπίζει τα πράγματα και τις καταστάσεις, καθώς και να αμύνεται σ` αυτά. Άλλος εκφράζοντας αυτό που ακριβώς νιώθει, άλλος εθελοτυφλώντας, άλλος ρίχνοντάς το στο χαβαλέ ή στον ζαμανφουτιΖμό. Όλοι όμως τελικά την ίδια πραγματικό'ητα βιώνουμε και, τουλάχιστον, εμείς στα ΔΓιαμάντΓια, έχω την εντύπωση, ότι την συνειδητοποιούμε πολύ καλά. Θέλω να πω, ο καθένας τραβάει το δικό του ζόρι. Το ζήτημα είναι πως βοηθάει περισσότερο να βλέπεις το ποτηράκι ημιΓιομάτο! Αφού , ούτως ή άλλως, θα το φας που θα το φας στη μάπα!
Κι αυτόν ακριβώς τον σκοπό είχαν, νομίζω, και τα οποιαδήποτε σχόλια γίνανε με αφορμή το ποίημά σου. Πιστεύω πως όλα γίνανε με αγάπη και λαμβάνοντας υπόψιν και την ηλικία σου. (Ελπίζω να μην σε προσβάλλει αυτό. Μακάρι να ήμουνα κι εγώ στην ηλικία αυτή και να ξανάδινα πανελλαδικές, πχ.!) Είμαι απολύτως σίγουρη πως κανείς δεν ήθελε να σε "νουθετήσει" ή, ακόμη περισσότερο, να σε προσβάλλει. Μάλλον αυτό που όλοι θέλαμε ήταν να πράξουμε μία προτροπή προς την αισΧιοδοξία. Και σου το λέω εγώ, που είναι πασιφανές πως ψυχολογικά, μάλλον σου μοιάζω. Το παλεύω όμως.
Και τα ΔΓιαμάντΓια, μέρος των οποίων είσαι κι εσύ, με βοηθάνε σ` αυτό πολύ. Μη μου πεις ότι εσένα όχι!

Σε πέρασα! Σε πέρασα! Έγραψα περισσότερα! Χι Χι!

Άντε, τα λέμε το βραδάκι.
Σ`αγαπώ πολύ πολύ!

Φένια

Ανώνυμος είπε...

Φένια μου,
Θα γράψω όσο λιγότερα μπορώ, αφ' ενός γιατί ημιβΓιάζομαι κι αφ' ετέρου για να μη λένε μερικοί - μερικοί ότι τα γραπτά μου έχουν μέγεθος "σεντονιού" (προφανώς ακούν πολύ Κότσιρα...)
Λοιπόν, δέχομαι αυτά που λες και κατά βάση συμφωνώ, ωστόσο θέλω να δΓιευκρινίσω το εξής: Ότι δε με πείραξε το σχόλιο αυτό καθεαυτό, όσο ο τρόπος με τον οποίο έγινε, ο ημιειρωνικός, ενίοτε, τόνος, -λες κι εγώ δε μπορώ να ειρωνευτώ, αν το θελήσω- και κυρίως η επανάληψή του, σε βαθμό αηδίας.
Κι ακόμη, δε νομίζω ότι χρειάζομαι κανενός είδους προτροπή προς την αισΧιοδοξία. Από τότε που επέστρεψα στο σχολείο, μετά τις Γιορτές, μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Ίσως να μη χαίρομαι πάρα πολύ, όμως "πέφτω" αρκετά δυσκολότερα. Άλλωστε, το ποίημα αυτό γράφτηκε σε μια στιγμή πολύ άσχημης ψυχολογικής καταστασης, ακριβώς για να ξορκίσει τα συναισθήματα αυτά. Τι φαντάζεσαι, ότι δεν το παλεύω; Εδώ το πάλευα παλιά, που ήταν απείρως χειρότερα τα πράγματα...
Και κάτι τελευταίο: Με το να προσπαθεί κανείς να αγνοεί τη θλίψη και τη μελαγχολία του, δε νομίζω ότι λύνει το πρόβλημα. Μάλλον επιβαρύνει την ψυχή του περισσότερο...
Αν δεν πέσεις, πώς θα σηκωθείς;
Εγώ να δεις πόσο σ' αγαπάω!
Άντε Γκαμπρέν και 10-12!
Υ.Γ.: ΚύρΓιε Ασχημαντήρα, με αφορμή τη χθεσινή μας τηλεφωνική συνδΓιάλεξη, θέλω να σας πω ότι εγώ γράφω -και μερικές φορές παραπάνω απ' όσα χρειάζεται- γιατί το γουστάρω. Γιατί για μένα είναι απόλαυση και ξέσπαΖμα. Όχι αγγαρεία.