Νάσος Αβδαρμάνης
‘Στην Αριστοτέλους’
‘Στην Αριστοτέλους’
Το θέμα της έκθεσης, είναι η φωτογραφική καταγραφή της πλατείας Αριστοτέλους, μέσα από 19 ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Η καταγραφή αυτή ωστόσο, δεν επιδιώκεται να γίνει μέσω της ανάδειξης της χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής σχεδίασής της. Αντιθέτως, δεδομένου ότι η ταυτότητα ενός τόπου ορίζεται σε καθοριστικό βαθμό από τους ανθρώπους που κινούνται μέσα σε αυτόν, ο χώρος της πλατείας λειτουργεί σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα στιγμιότυπα, στα οποία τον πρώτο ρόλο έχει το ανθρώπινο στοιχείο. Η κάθε εικόνα επιχειρείται να λειτουργεί σαν ένα μέρος του συνόλου της εν λόγω καταγραφής, παράλληλα όμως να διαθέτει τη δική της οπτική και αφηγηματική αυτονομία.
Σε δεύτερο επίπεδο, στόχος της έκθεσης είναι η αποτύπωση του χρονικού πλαισίου, στο οποίο διαδραματίζονται αυτές οι σκηνές. Αναρτημένες αφίσες, επιγραφές, πανό συγκεντρώσεων, συνθήματα στους τοίχους, πλανόδιοι πωλητές, γίνονται το μέσο για να δοθεί το στίγμα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Με τον τρόπο αυτό δεν επιλέγεται η ωραιοποίηση του χώρου μέσω μιας ‘καθαρής’ απεικόνισης, αλλά η ανάδειξη στοιχείων, τα οποία πιθανόν και να κηλιδώνουν την εικόνα της πλατείας, την ίδια στιγμή όμως, ορίζουν την πραγματική και ζωντανή ταυτότητά της και περαιτέρω το σήμερα.
- Οι φωτογραφίες της έκθεσης πραγματοποιήθηκαν κατά το χρονικό διάστημα 2002-2005.
4 σχόλια:
Νάσο μου τα κουλούργια σου.
Εξαιρετικακή η έκθεση. Πιο πολύ δέθηκα με τον παππού που μετράει τα κέρματα, μιας που τυχαίνει να με ημιπνίγουν ορισμένα χρέη το τελευταίο δγιάστημα.
Πάντα τέτχοια και εις ανώτερα αδολφέ, ξέρεις εσύ Ανω πόλη που λέει και ο μισαδελφός Μαρκ
Αίντε δέκα με δώδεκα
Αδελφέ (ή και αδολφέ, πολύ μοχθηρό είναι αφτό) συνχαρητήργια κι από μένα για τις φοβερές και τρομερές φωτό. Εγώ πχιο πολύ συμπάθησα τους οδηγούς μέσα στ' αμαξάκια του δήμου που συζητούσαν. Άπαιχτο στιγμιότυπο... Εύχομαι λοιπόν καλή τύχη στην έκθεση και σε ό,τι κι αν πράξεις στο μέλλον. (Δεν θα πέσω στο επίπεδο του Γιάννη, που ευχήθηκε να γκρεμιστεί το 35...)
Άντε Γκαμπρέν (ή 11-1 για να πράξω και το χατίρι του Γαβριήλ)
Εγώ θα θεωρηθώ υποκειμενική αν μιλήσω; Ας θεωρηθώ ό,τι θέλω! Εμένα, η έκθεση μου άρεσε πάρα πολύ. Και δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω και δημοσίως για την φωτό με τα κουλουράκια που μου χάρισες. Την έχω λατρέψει από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε σε μέγεθος παλάμης. Μεγάλη χαρά να την έχω στην κατοχή μου.
ΕΦκαρίστο!
Καλή τύχη και καλή συνέχεια και στο De Facto και οπουδήποτε αλλού και σ` ό,τι άλλο κάνεις. Αν και είμαι απολύτως σίγουρη γι αυτό.
Φιλάκια...
Φένια
Μα τι γκαϊδούρι;
Να σου λένε τόσο κα(κ-λ)ά λόγια και τόσο θερμές ευχές και εσύ να μην απαντάς ούτε ένα απλό ‘εφκαρίστο’...
Μα σα δε ντρέπομαι!
Φίλοι και Αδελφοί (άιντε, το καβάλησα το καλάμι και άρχισα να μιλάω σε λαό...) σας υπερεφκαρίστο για την θερμή σας υποστήριξη, για την αφείδωλη δυσφήμιση της έκθεσης και φυσικά εφκαρίστο πολύ που παρΑΒρεθήκατε στα εγκαίνια της.
Αδελφέ Zpi, πολύ μεγάλη μου η τιμή, που δέχτηκες την επίσημη πρόσκλησή μου και που (φορώντας το απαραίτητο για την περίσταση φράκο) εκόμισες την υπερπολύτιμη κορδέλα των εγκαινιών και έπραξες την κοπή αυτής, χαρίζοντας με τον τρόπο αυτό υπέρλαμπρη αίγλη και Μέγα κύρος στα εγκαινία.
(Η αλήθεια είναι ότι ήθελα και η αδερφή Χριστίνα σε ρόλο αφέτη να έδινε με μια πιστολία το σύνθημα της εκκίνησης, όπως και ο αδελφός Μαρκ σε μία κινητική σύμπνοια ώθησης με την αδερφή Ντινιώ να έσπαζαν ένα μπουκάλι στην πλώρη της έκθεσης για το καλό της ταξίδι στο απώτερο Μέλλον, αλλά για ευνόητους λόγους τελικά δεν τα πράξαμε...).
Μη Άγιε πατέρα Σημαντήρα, εφκαρίστο για τον αγιαΖμό!
Στέλιο, Τιμή μου!
Χριστινάκι να σαι... καλά (ασφαλώς) για τις ευχές σου!
Φένια μου κακή, πώς θα μπορούσα να μην σου ημιχαρίσω (διότι είπαμε ότι στην ουσία θα με βοηθήσεις να αποθηκεύσω το κάδρο στον τοίχο σου, όσο δεν το χρειάζομαι) τα κουλούρΓια που τόσο σου άρεσαν από την πρώτη στιγμή;
Άλλωστε, αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πράξω ως δείγμα εκτίμησης για την διαρκή σου υποστήριξη από την πρώτη μου επαφή με την φωτογραφία.
Και όχι μόνο.
ΣΑΣ ΕΦΚΑΡίΣΤΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΟΛΑ 3 θαυμαστικά
Λοιπόν, από δω και πέρα τέρμα τα κακκιτεχνικά. Κατεβαίνω από το καλάμι, και ξαναγίνομαι ένας ταπεινός δούλος και υπηρέτης της αδαμαντοσημαντηροσύνης.
Αυτό δηλαδή που στην πραγματικό’ητα πάντα είμαι.
Θα ξανανέβω στην έπομενη έκθεση...
Δημοσίευση σχολίου