Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2005

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ
(ποίημα-μετά-προλόγου)



Όπως έχω ξαναπεί μέσω της εκζομπής -και ζητώ συγγνώμη αν έχω ημιζαλίσει μερικούς μ’ αυτή τη χιστορία-, τον περαζμένο Μάρτη κέρδισα με το σπαθί (και το ξίφοζ) μου μγια θέση ανάμεσα στους εξήντα μαθητές Λυκείων της Δυτικής Θεσσαλονίκης για το πρόγραμμα Euroscola, που έχει ως σκοπό τη γνωριμία των νέων με το Ευρωκοινοβούλιο και τους ευρωπαϊκούς θεζμούς.


Τούτη τη φορά όμως δεν ήξεραν τι τους περίμενε... Εγώ και οι ημισυνάδελφοι συμμαθητές μου, Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι, φανήκαμε ιδγιαιτέρως μαχητικοί, ασούμε, τόσο στον τομέα της κατάθεσης προτάσεων, ανάλογα με το θέμα της επιτροπής του ο καθένας, όσο και στην παρουσίασή τους στους γερομπαμπαλήδες που ήταν επιφορτιζμένοι με τη, ψυχοφθόρα για τους ίδγιους, μπίζνα να τις συγκεντρώσουν. Φαντάζομαι ότι πρέπει να καταναλώθηκαν πολλά κουτχιά υπογλώσσχια στο κτήργιο εκείνη τη μέρα...


Στην ομορφιά του Στρασβούργου δε θέλω ν’ αναφερθώ από τώρα, γιατί αδέρφχια μου είστε, δε θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε. (Λέω «να κάνω» κι όχι «να πράξω», κύργιε Σημαντήρα, γιατί προφανώς η ζήλια συνκακαλέγεται στα καμώματα κι όχι στις πράξεις). Συστήνω πάντως ανεπιφύλ-αχ!-τα μγια επίσκεψη στην αλσατική πρωτεύουσα, αν βρεθείτε ποτέ προς Γαλλία μεργιά.


Το ποίημα που ακολουθεί, φιλοδοξεί να εκφράσει τα προσωπικά μου βιώματα από την όλη περιπέτχεια, αλλά κυρίως να υμνήσει τα έργα και τις ημέρεζ μας εκεί. Περιμένω εναγωνίως τα σχόλιά σας, δΓιαμαντάκια...



Υ.Γ.: Κακέ, τι απέγινε η Σλέιερ; Πείτε ό,τι θέλετε αλλά εμένα μου ημιέλειψε... Πάνω που την είχα συμπαθήσει, είχε προσαρμοστεί σχεδόν άψογα στην οικογέ-νια μας, ασούμε. Γιατί εσχιώπησε η άλλοτε λαλίστατη ημιαδερφή μας;


STRASBOURG, LIBERTE


«Παλιότερα θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, τώρα το μόνο που θέλουμε είναι ν’ αλλάξουμε κόσμο.»


ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Μην πας ποτέ μόνος στο Ταχυδρομείο


Στρασβούργο, μου ’παν για σένα ένα πρωί
την ώρα μιας ανούσιας συντακτικής ανάλυσης.
Έχεις ιδέα από αρχαία ελληνικά;
Στρασβούργο, τα λεφτά μου κείνη τη μέρα δεν έφταναν για πρωινό
-για τα δίδακτρα των παλιογαλλικών ας μη μιλήσω-
κι η ζωή μου έμοιαζε μουντζούρα από χαλασμένη πένα
πάνω σε πρώτης ποιότητας χαρτί
όμως από την πρώτη στιγμή το ’ξερα
πως ήτανε γραφτό ν’ ανταμωθούμε.


Στρασβούργο, στ’ ορκίζομαι
πως το πρωί που έφυγα, δεν είχαμε ρεύμα σπίτι
κι οι γονείς μου δυο μίζερες κηλίδες,
έτσι μου φάνηκαν, καθώς πετούσα από πάνω τους.
Βλέπεις λοιπόν;
Το πήρα επιτέλους απόφαση.
Κανένα δε θ’ αφήνω να μιαίνει τη ζωή μου πια.



Στρασβούργο, μην παραπονιέσαι,
τα πιο λαμπρά νεανικά μυαλά της πόλης μου
σου ήρθανε τούτο το Μάρτη.
Πόσο μας κάνει εξήντα παιδιά
επί δεκαεφτά χρόνια ο καθένας;
Μια χιλιετηρίδα δύναμης και σοφίας.
Το ‘Dust In The Wind’ ακούγαμε στο λεωφορείο
καθώς σου ερχόμασταν μέσω Στουτγκάρδης
όμως ο καθένας μας αισθανόταν
ένας μικρός τυφώνας από μόνος του...
Στρασβούργο, το είδες με τα μάτια σου,
τρεις ορόφους ξενοδοχείων γεμίσαμε με τα νιάτα μας.
Φοβήθηκα μην προκληθεί καμία έκρηξη από την τόση ενέργεια
-όχι τίποτε άλλο, μετά θα πλήρωναν οι κηδεμόνες μας
και οι συνοδοί καθηγητές θα έπρεπε να το ανακοινώσουν
στους λυκειάρχες μας
μα εμείς δεν τους θέλουμε άλλο πάνω απ’ τα κεφάλια μας,
ούτε τους μεν ούτε τους δε.


Στρασβούργο, μη με κουνάς από την Place Kleber σου
δε βλέπεις που μαζεύω αχόρταγα ήλιο;
Ήμουν καιρό κλειστή σε θερμοκήπιο
κι ολόγυρα ομίχλη, τι αδικία, μη με παρεξηγείς.
Στρασβούργο, η άνοιξή σου μ’ άνθισε κι εμένα
τόσο που ένας πλανόδιος ζωγράφος σου,
αστείο, μα με πέρασε για Ιταλίδα
και μου ’πε «Ciao bella»
εσύ και η Petite France σου φταίτε για το φιλί που του ’στειλα.


Στρασβούργο, πλάι στο ποτάμι σου περπάτησα
-όσο μπόρεσα, τα πόδια μου, βλέπεις, δεν καταδέχονταν τη γη-
ακούγοντας Μωρά Στη Φωτιά με νίκης χαμόγελο στα χείλη.
Στρασβούργο, τα ποταμόπλοιά σου δεν πλέουν σε νερό
μα σε όνειρα λιωμένα στης νιότης το καμίνι.
Έξοχο το Ευρωκοινοβούλιό σου, μας άφησε άφωνους,
υπήρξε όμως ένα πρόβλημα:
μας υποδέχτηκαν εκεί κάτι γκριζομάλληδες γραφειοκράτες.


Στρασβούργο, εμείς δε δίνουμε δεκάρα για τους γραβατωμένους.
Τα μυαλά μας τα σπείραμε με σπόρους διαλεχτούς
και τα ’χουμε αλύπητα οργώσει, δεν τα πουλάμε στον πρώτο τυχόντα.
Το ξέρω πως δεν τους άρεσαν οι φάτσες μας
ούτε τα ρούχα ή τα μαλλιά μας
-φαντάσου τι θα ’χανε να πουν για τις ιδέες μας!-
Με πόση ευχαρίστηση θ’ απαντούσαν στις ερωτήσεις μας
ή πώς θα χάρηκαν στην ψηφοφορία...
Πλάκα δεν είχε που τους πετάξαμε βροντερό το «όχι»
για Ευρωσύνταγμα κι Ευρωστρατό;


Στρασβούργο, τι ωραία που ξίνισαν τα μούτρα τους
όταν άκουσαν τις προτάσεις των επιτροπών μας...
Όλο ξένες, άγνωστες για κείνους λέξεις τους ξεφουρνίσαμε:
Ειρήνη, δωρεάν παιδεία, περιβάλλον καθαρό,
και κάτι ακόμη, γι’ «ανθρώπινα δικαιώματα»
και «ίσες ευκαιρίες» προσθέσαμε οι τολμηρότεροι.
Ακόμη γελώ χαιρέκακα
όταν θυμάμαι πώς τους στριμώξαμε.
Στο κάτω - κάτω ήμασταν τριακόσιοι
κι εκείνοι μόλις πέντ’ έξι,
Εμείς έχουμε τη Ζωή να βράζει μέσα μας
μα εκείνοι δε θυμούνται καν τι είναι.
Νομίζουν τάχα ότι κρατούν τον κόσμο στ’ ανάξια χέρια τους
ότι τον κουμαντάρουν και μάλιστα ότι το κάνουν και σωστά...
Όμως γελιούνται. Ο Κόσμος είναι δικός μας. Τελεία και παύλα.
Δεν έπρεπε κάποιος να τους βάλει στη θέση τους;


Στρασβούργο, σ’ άφησα αξημέρωτα
με κάτι στάχτες φτηνών τσιγάρων
που προσγειώνονταν στα πεζοδρόμιά σου
σα διάττοντες αστέρες.
Μπορεί τα μαλλιά μου πολύ να ’χουν μακρύνει
από τη μέρα που έφυγα,
όμως τώρα ξέρω ότι μπορώ
και πάντα θα παλεύω-
κι όχι για το Καλό,
αλλά μόνο για το Καλύτερο.
Δε φοβάμαι κανέναν.
Και τώρα πια, σα νιώσω ότι η θηλιά στο λαιμό
επικίνδυνα έχει αρχίσει να σφίγγει,
ένα πράγμα μόνο σκέφτομαι:
πως, ανεβασμένη στου Καθεδρικού σου την κορφή,
το χέρι έτσι απλά τεντώνω και, δες, τον ουρανό αγγίζω...


ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΣΟΥ

13 σχόλια:

amarkos είπε...

Χριστίνα μου ως ένας ηλικιακά - και κυρίως συναισθηματικά - ακροβάτης μεταξύ γερομπαμπαλίασης και Ζωντάνιας, ένιωσα με το ποίημα σου ένα χέρι να με σβερκώνει και να με ρίχνει απότομα στη μερΓιά των Ζωντανών.

Άντε Χάσου (προτροπή), έχεις πολλά ακόμα να δώσεις!

Zpi είπε...

Θυμάμαι τους στίχους που έγραψα όταν έπραξα τις πρώτες μου προσπάθχειες πριν ακόμα φτάσω στην ηλικία της Χριστίνας:

Το γατάκι το σκυλάκι πήγαν στο περιπτεράκι να αγοράσουνε τυράκι

Αντε Χάσου κι από εμένα ρε Χριστίνα που βάλθηκε να μας κομπλάρεις

αν μπορείς για προσπάθησε να φτάσεις τις ομοικαταληξίες μου.
Είμαι πεπεισμένος πως το τρίπτυχο γατάκι-περιπτεράκι-τυράκι είναι αξεπέραστο.

Seriously νάου συγχαρητήργια με μπόλικα θαυμαστικά.

Ανώνυμος είπε...

Πάκι αδέρφχια!

Eφχαρίστο θερμά για τα σχόλιά σας, μου φτιάξατε τη μέρα, πάνω που ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ πάνω στο πληκτρολόγιο (Παρεμπιπτόντως, είναι 08.30, είμαι στο εργαστήργιο πληροφορικής του σχολείου μου και υποτίθεται ότι πράττω μάθημα)...

Άγγελε, τι είναι αυτά που γράφεις; Είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος σαν εσένα, και ιδγιαίτερα δΓιαμαντιστής, να πλησχιάζει τη γερομπαμπαλίαση; Cheer up, μην αφήνεις τίποτα να σε γερνάει πριν την ώρα σου!

Zpidάκο, τα δικά μου ποιηματάργια δεν είναι τίποτε μπροστά στα θαυμαστά που γράφεις εσύ στο blog σου... Τώρα που θα τελειώσω το σχόλιο θα το επισκεφθώ πρώτο-πρώτο, αδελφέ.

Και, εν πάση περιπτώσει, εσείς οι δγυο ετοιμάζεστε για διδάκτορες Πανεπιστημίου και συνχαίρεστε εμένα; Μην τρελαθούμε εντελώς...

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετιζμούς, τα λέμε το βράδυ στην εκζομπή. Άντε 10-12!

Ανώνυμος είπε...

Σε περίπτωση που δεν το προσέξατε, έγραψα ex-επίτηδες λάθος "συνχαίρεστε" αντί για "συγχαίρετε", δγιότι τελευταία γίνονται ελάχιστα λάθη, τόσο στο ιστολόγιο όσο και στην εκζομπή...
Τόσο γλήγορα λησμονήσαμε την περιβόητη έλξη μας προς το λάθος;

Ανώνυμος είπε...

Κανονικά θα έπρεπε να σε λένε όχι Χάσου αλλά Εμφανίσου ή Παρουσιάσου.Ακόμη μια φορά μας φανερώνεις το ταλέντο σου,δγιαμαντάκι μου.Ιδγιαιτέρως μου άρεσε το φινάλε{καθεδρικός ναός,άγγιγμα ουρανού} ένα αμάλγαμα τέχνης,δυναμης και ελευθερίας..

ΥΓ.ZPI,γέλασα με τπ σχόλιό σου(τυράκι..σκυλάκι..)και συμφωνώ.

ΦΙΛΚΑΚΙΑ ΑΠΟ ΝΤΙΝΙΩ

Ανώνυμος είπε...

Τώρα που έληξε η φεστιβαλική μου άδεια και επανέρχομαι στο αδαμαντικακό μου πόστο, βρίσκω και εγώ αξιότ ημιαδερφή, την ευκαιρία επιτέλους να σου γράψω ένassholeιο.

Εγώ δεν θα σου πω σαν τους άλλους (τους ακατονόμαστους αδελφούς...), ‘Άντε να χαθείς!’.
Να μην χαθείς Χριστινάκι! (- Ναι μπαμπά...). Και να συνεχίζεις να γράφεις με την ίδια θέρμη και το ίδΓιο πάθος. Μα περισσότερο, μην χάσεις αυτήν την αυθόρμητη και ασυμβίβαστη κρίση και σκέψη, (που φυσικά για να μην δούμε την κατάντια της δικής μας, την αντιμετωπίζουμε με συγκατάβαση και λέμε ‘Ναι, έτσι είναι’, αλλά κατά βάθος χαμογελάμε και λέμε ‘της ηλικίας είναι, θα περάσει’, σαν αν ήταν ακμή) και το κυριότερο:
Μην ακούς... συμβουλες.
Σαν και τις δικές μου ασούμε...

Άκσια!
Και σ’ άλλα!
(‘Πιο μεγάλα’...)

Ανώνυμος είπε...

Α,
'Άντε 10-12!'

Ανώνυμος είπε...

Ντινάκι μου γλυκό!
Με συγκινείς, φιλενάδα... Αν και δε νομίζω ότι είμαι τόσο ταλαντούχα όσο με περιγράφεις. "Αμάλγαμα τέχνης, δύναμης κι ελευθερίας", με τέτχοιο λεξιλόγιο πώς να μη γίνεις κριτικός; Πάω αμέσως μετά στο Atraktos να δγιαβάσω τη δισκοκριτική σου... Καλή τύχη με το Proficiency και το Λαογραφικό, ολόψυχα. Δείξ' τους τι αξίζεις! Φιλάκια, αγάπη...

Μεγάλε Αδελφέ Νάσο,
Ευχαριστώ κι εσένα για τα καλά(Καλά; Τσ τσ τσ, θέλεις να λέγεσαι και δγιαμαντιστής...)σου λόγια. Το να γράφει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος και C-mandικός καλλιτέχνης όπως εσύ σχόλια για την ανθυποταπεινότητά μου αποτελεί ύψιστη τιμή και ημιδικαίωση, ασούμε. Πιστεύω ότι το ελάχιστο που οφείλει να πράττει κανείς στην εποχή της κακαταναλωτικής αφασίας είναι να σκέφτεται, ή έστω ν' ανθυποσκέφτεται, όπως κακήωρα εγώ. Και φυσικά δεν δέχομαι συμβουλές, ούτε πάσχω από ακμή, χε χε χε... Εύχομαι να συνεχίσεις να έχεις επιτυχίες σαν την έκθεση φωτογραφίας, αδελφέ. Είσαι άπαιχτος...
Κακέ, τι οικογένια είμαστε 'μεις;
Θα τον συνθλίψουμε τον ανταγωνιζμό!(Γιάννη C-man, ακόυς;)
Άντε γκαμπρέν και 10-12!
Υ.Γ.: Πού είναι η Φένια; Οέο, πού είναι η Φένια;

Ανώνυμος είπε...

Εδώ! Εδώ είναι κι η Φένια! Λίγο αργοπορημένη, αλλά πιστή.
Τι να σου πω βρε Χριστινάκι; Μάλλον με τον Μαρκ συμφωνώ πΧιο πολύ. Μας ταρακούνηξες λιγάκι, πάνω που πάμε να αποπροσανατολιστούμε (τι λέξη Θε μου!) μέσα στο γενικό μπάχαλο που επικρατεί, και μας χρειάζονται τέτΧοια ταρακουνήματα.
Εγώ για ταλέντα κι επιτυχίες δεν θα σου πω (χωρΓιό που φαίνεται...) θα σου ευχηθώ μόνο να μην ενφανιστεί τίποτα στο δρόμο σου που θα σε κάνει ν` αμφισβητήσεις αυτά που τώρα σκέφτεσαι και γράφεις. Τίποτα να μην αφήσεις ν` ανακόψει την ορμή σου. Και να ΄σαι κοντά μας να την μεταγγίζεις και σ` εμάς.
Ειλικρινά συγκινήθηκα, ζήλεψα και ντράπηκα (για μένα) με το κείμενό σου...
Άει...Χάσου!... Κι από μένα...
Φιλιά! Πολλά φιλιά!
Φένια

Ανώνυμος είπε...

Φένια μου εφχαρίστο ολόψυχα κι εσένα για τα κακά σου λόγια. Θα κάνω ότι μπορώ για να συνεχίσω τη μάχη μου, έστω κι αν η πορεία που ακολουθώ είναι τόσο δύσκολη και μοναχική, που ώρες - ώρες δεν αντέχεται... Και μην ντρέπεσαι για τίποτα, γλύκα, ο καθένας αγωνίζεται όπως μπορεί. Η ζωή δεν είναι ευθεία γραμμή, όλοι περνάμε τις δγιακυμάνσεις μας. Κουράγιο και πολλά φιλιά κι από μένα...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για την ενθάρρυνση, παιδγιά, δε φαντάζεστε πόση ανάγκη την έχω...

Υ.Γ.: Τι κι αν πλησχιάσαμε δυο βήματα πχιο κοντά; Ο τελικός στόχος δεν επετεύχθη ακόμα. Γι' αυτό θα φωνάζω ως το τέλος, ηχηρά, ισχυρά, μοχθηρά:
"ΑΝΤΕ 10-12!"

Ανώνυμος είπε...

Ποθώ, τέλος, να ευχαριστήσω τους αγαπημένους φίλους Γαβριήλ, Σεβαστή και Νάνσυ, που με τα σχόλιά τους -τόσο κατ' ιδίαν όσο κι SMSικά- με συγκίνησαν και μου έδωσαν ακόμη περισσότερο κουράγιο. Είστε τέλειοι όλοι, παιδιά!

Ανώνυμος είπε...

Ημισυχασιχτηργια και απο την εξαφανιζμενη Σλειερ. Οχι δεν χαθηκα αλλα αυτο το 7-8 8-9 τι στον !@#$#@# ηταν με εβρισκε AFR (away from radio (ασουμ)) Το ημισύγγραμμα/ημιποιηματάριο σου είναι πολύ ημιprogeszive. Μπράβο!!!!!! (ναι έτσι πολλά θαμβαστικά να τη σπάσω στον C-man!!)
Gabren
Σλέιερ

Ανώνυμος είπε...

Σλέιερ, ευκαρίστο! Όχι μόνο επέστρεψες, αλλά καταδέχτηκες κι ένα σχόλιο για την αC-manντότητά μου ασούμε. Τι μοχθηρά!

Γκαμπρέν