AN H EΡΤ εξακολουθούσε να βρίσκεται σε πλήρη και ομαλή
λειτουργία, τότε τα δΓιαμάντΓια θα συμπλήρωναν
σήμερα, 03 Ιουλίου 2013, 18 χρόνια στο Ράδιο της ΕΡΤ3. Πάντα με έτρωγε μέσα μου
ο προβληματισμός (και πολλές φορές τον είχα εκφράσει και στο μικρόφωνο): «Πόσο
αντέχει μια ραδιοφωνική εκπομπή στο πέρασμα του χρόνου;». Πότε είναι η
κατάλληλη στιγμή, για να εγκαταλείψει ένας εκπομπιστής τα στούντια; Υπάρχει
κατάλληλο μομέντουμ; Θα αφήσω τα κοκαλάκια μου στους ανήλιαγους ραδιοθαλάμους; Θα
συνταξιοδοτηθώ από μια Δημόσια Υπηρεσία Παραγωγής Ραδιοτηλεοπτικών
Προγραμμάτων, είτε ενεργός στο μικρόφωνο είτε παροπλισμένος σε κανα γραφείο; Θα
κάνω αυτή (και μόνο αυτή) τη δουλειά δια βίου;
Κι
από την άλλη, γιατί όχι; Γιατί να μην το παλέψεις, άμα το λέει η καρδιά σου;
Όσο έχεις κουράγια, μπαίνεις και κάνεις το σόου.
Αυτά
τα ερωτήματα, βιαίως επίκαιρα, γυρνοβολάνε στα εγκεφαλικά αυλάκια μου. Ανάθεμά
με κι αν έχω (βρει) απαντήσεις. Πού να ξέρω τι σκατά θα γίνει. Πού να ξέρω, αν
θα ξανανταμώσουμε στα ερτζιανά. Ξέρω, όμως, κάτι. Ότι η σεζόν 2012-13 είχε
μπόλικο υλικό-για-αναμνήσεις. Τον Τζίνο Κούλτουρ Σοκ και το βροντερό του γέλιο
στο τηλέφωνο. Τον Νικ Νόμαντς, πάλι στο τηλέφωνο, εκφραστή μιας ολόκληρης
γκαραζογενιάς. Την καθαρή ματιά και την παλικαρίσια λαλιά τού Πέρτσινου των
Γκρόβερ στο στούντιο. Τόσα και τόσα. Τα γκρουπ που, το ένα μετά το άλλο,
έσπευδαν καλόγνωμα να εμπιστευτούν τον κόπο τους στα δΓιαμάντΓια. Τους συνακροατές,
που πάντα είχαν μια χρήσιμη και αξιοποιήσιμη παρατήρηση για το πρόγραμμα.
18
χρόνια μετά από την ένταξη των δΓιαμαντΓιών στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα της ΕΡΤ3,
η εκπομπή είναι μετέωρη. Έχοντας πίσω της ένα (καλό, άσχημο, μέτριο, αδιάφορο…)
γεμάτο, πάντως, παρελθόν. Να πω την αλήθεια: Θα ήθελα να έχει και μέλλον. Δεν
με πήραν, δα, και τα χρόνια.
Γιάννης Γ. Σημαντήρας
