ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που γεννιούνται από έμπνευση. Υπάρχουν τραγούδια
που γεννιούνται μετά από σκληρή δουλειά. Υπάρχουν τραγούδια που τα γεννάει η
έμπνευση, και τα αναδεικνύει η σκληρή δουλειά. Υπάρχουν και τραγούδια που τα
γεννοβολάει η ανάγκη. Αυτά τα τελευταία είναι τα τραγούδια, που μια μυστική,
απροσδιόριστη, επιταχτική, επείγουσα ανάγκη οδηγεί τους δημιουργούς τους να τα
γράψουν. Σάμπως να τριγυρνάν στις σκοτεινές στοές των εγκεφάλων των δημιουργών
τους, επιζητώντας να γραφτούν. Να
γίνουν στίχοι και ήχοι. Ούτε και οι ίδιοι οι γράφτες των τραγουδιών ετούτων, των που γεννιούνται από ανάγκη, ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτή η
ανάγκη. Μα τη νιώθουν. Νιώθουν πως, αν δεν τα γράψουν, θα τρυπήσει το κρανίο
τους, και θα εκραγεί από τον χείμαρρο των ιδεών.
Και ξέρετε γιατί; Γιατί τα από την ανάγκη
γεννημένα τραγούδια σαν να υπήρχαν από πάντα. Τόσο φυσικά κι αβίαστα ρέουν. Από το μέσα των δημιουργών τους στο είναι
των ακροατών τους. Είναι τα προαιώνια
τραγούδια. Αυτά που τα έχει μυρώσει ευλογημένα η Μούσα.
Δεκαπέντε τραγούδια
γεννημένα από ανάγκη να γραφτούν, δεκαπέντε προαιώνια τραγούδια, δεκαπέντε χρισμένα να ζουν για πάντα
τραγούδια (δεκατρία με λόγια και δύο χωρίς λόγια, μα τραγούδια λογαριάστε τα κι
ετούτα τα δύο) σφιχταγκαλιάζονται στο The Enormous Head of King Splendid. Kαι καλούν τον ακροατή να
σφιχταγκαλιαστεί μαζί τους. Ήδη κάποιοι από μας τα έχουμε ζήσει να
αναπτύσσονται πρόβα με την πρόβα, ηχογράφηση με την ηχογράφηση και, κυρίως,
συναυλία με τη συναυλία. Τα παρακολουθήσαμε ν’ ανθίζουνε και να μοσχοβολάνε σε
κάθε φιλόξενη σκηνή τής Θεσσαλονίκης (κάθε τόσο), αλλά και στην Αθήνα και στη
Λάρισα. Και αλλού. Τα χορέψαμε, όσο οι πέντε νεαροί άντρες μάς τα κοινωνούσαν
από σκηνής. Ντάμες και καβαλιέροι ενωθήκαμε, τραγουδώντας τα στις συναυλίες.
Των πέντε νεαρών αντρών που λέμε… Μερικοί (αν είναι ντροπή, μισή δικιά μας,
μισή των πέντε νεαρών αντρών) βουρκώσαμε κιόλας από συγκίνηση.
Κι έτσι έγινε αυτό που
με λίγους δίσκους συμβαίνει: Οι ζωές κάποιων από μας έχουν ήδη δεθεί κόμπο με το The Enormous Head of King Splendid.
Τώρα πια, το The Enormous Head of King Splendid παύει να είναι προνόμιο
των ολίγων. Προνομιούχων;
Μυημένων; «Υποψιασμένων» (καθώς συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε); Όπως θες πες
τους. Τώρα πια, το The Enormous Head of King Splendid έρχεται να προστεθεί -χάντρα
λαμπρή σε κομπολόι πολύτιμο- στον κατάλογο με τις κυκλοφορίες τής Puzzlemusik. Έρχεται να γειτονέψει με τα έργα τού Χρήστου
Αλεξόπουλου και με τους New Zero God.
Απελευθερώνονται,
λοιπόν, αυτά τα δεκαπέντε τραγούδια. Δισκογραφικά. Και κατά κυριολεξία. Για να ταξιδέψουν μέσα από τα ερτζιανά,
και να συναντήσουν εραστές μες στη βαθιά νύχτα. Για να συντροφέψουν δρομείς στα
ατέλειωτα τρεξίματά τους. Κορίτσια που βάφουν τα χείλια τους με κόκκινο
κραγιόν, λίγο πριν τη βραδινή έξοδο το Σαββατόβραδο. Οδηγούς που κουνούν
ρυθμικά το κεφάλι τους, καθώς το αυτοκίνητο γεμίζει με το All The Poets Are Dead. Moναχικούς ανθρώπους σε σκοτεινά δωμάτια, που ακούν με κλειστά μάτια το Small Talk With the Devil. Μαρίες, Γιάννηδες, Γιώργηδες και Άννες που θα δουλεύουν σε γραφεία,
σκυμμένοι πάνω από οθόνες υπολογιστών, σιγοψιθυρίζοντας τα λόγια των τραγουδιών…
Α! Τα λόγια! Λόγια που δεν νιώθεις βλάκας που τα τραγουδάς. Κοινώς:
όχι στίχοι. Ποιήματα.
Τελικά, δεν πέθαναν όλοι
οι ποιητές. Μερικοί
ζουν δίπλα μας, κι αναπνέουν τον ίδιο αέρα με μας. Άυλοι. Πιο μεγάλοι από την
ύλη. Φτιαγμένοι από χρυσόσκονη ονείρων και εσάνς συναισθημάτων. Μα και γήινοι
συνάμα! Κάνεις ένα «χοπ!», και τους αγγίζεις στις συναυλίες. Όπως τους πέντε
νεαρούς άντρες, που πρωταγωνιστούν στο γραφτό που διαβάζετε. Που τους λένε Jane Doe. Kαι έχουν σκαρώσει έναν
άφθαρτο, αθάνατο δίσκο.
Γ.Σ.
