1989: οι Noise Promotion Company έχουν καταφέρει να βρουν τον δικό τους δρόμο, και τα λάιβ τους έχουν πια μεταμορφωθεί σε κανονικές παραστάσεις. Η ζωή, βέβαια, είχε άλλα σχέδια, και οι τρεις τους σκόρπισαν. Ο Γεώργιος Μπαντούκ έμενε πια στο Λονδίνο, ζώντας μια σχιζοφρενική ζωή για αρκετά χρόνια, παίρνοντας έμπνευση από τον Δόκτορα Τζέκιλ και τον Μίστερ Χάιντ. Έπαιξε κάμποσα λάιβ, από το Κέντ μέχρι τη Γλασκώβη και τη Δυτική Ιρλανδία, είδε ακόμα περισσότερα, πήρε μέρος σε ηχογραφήσεις, και ανακάλυψε τα κομπιούτερ και τα συνθεσάιζερ, ξεφεύγοντας από την κιθάρα και τη φυσαρμόνικα που έπαιζε μέχρι τότε.
Το 1995, μάζεψε τα μπογαλάκια του, και γύρισε στη Θεσσαλονίκη. Μετά από λίγο, άρχισε να παίζει με τους Ποδηλάτες τού Μανώλη Φάμελλου, όπου και γνωρίστηκε με τον Φώτη Σιώτα. Σύντομα βρέθηκε να στήνει το λάιβ άλμπουμ
Nights Between Stations, όπου ο Chris Eckman και η Carla Torgerson των Walkabouts έπαιξαν με μουσικούς από τη Θεσσαλονίκη σε μια συναυλία στον Μύλο. Στις αρχές τού 1996, συνεργάστηκε με τις Τρύπες στην παραγωγή τού άλμπουμ,
Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι. Από το καλοκαίρι τού 1996, άρχισε να παίζει με τους Blues Wire, όπου ο αδελφός του ήταν ήδη στη θέση τού ντράμερ από το 1988, και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς έγινε και επίσημα μέλος τους, παίζοντας σλάιντ κιθάρα, φυσαρμόνικα (αργότερα και πλήκτρα) και τραγουδώντας. Η αγάπη του για το rhythm & blues, όμως, δεν επισκίασε τα πάντα: συνεργάστηκε για καιρό με τον Μιχάλη Σιγανίδη, τόσο σε συναυλίες με τους υπέροχους Siganidis Tours, όσο και στο άλμπουμ,
Μικρές Αγγελίες και στις ηχογραφήσεις μουσικής για το θέατρο. Συμμετείχε, επίσης, και στις ομάδες Μουσικής Επιτόπου τού Σάκη Παπαδημητρίου, δημιουργώντας ζωντανά σάουντρακ για ταινίες τού βωβού κινηματογράφου μαζί με τον Σάκη Παπαδημητρίου, τη Γεωργία Συλλαίου, τον Λευτέρη Αγγουριδάκη και άλλους μουσικούς, αλλά και μόνος του (
Η Εκκλησία του Διαβόλου). Συνεργάστηκε και με τον αδελφό του στη multimedia παράσταση,
Το Θαμμένο Τύμπανο, την οποία ο Αλέξης έστησε και παρουσίασε το 1997.
Ταξίδεψε πολύ με τους Blues Wire, παίζοντας σε εκατοντάδες λάιβ και ηχογραφώντας τα άλμπουμ:
Steady Gig,
Fence και
Blues Wire Live. Παράλληλα, έπαιξε σ’ ένα σωρό άλλες ηχογραφήσεις
–πρέπει να κατεβάσει μια στοίβα cd από τη βιβλιοθήκη του για να σας τα πει όλα κάποια στιγμή. Στα τέλη τού 2001, ξαναβρέθηκε με τον παλιό καλό του φίλο, Μπάμπη Παπαδόπουλο και, μαζί με τον αδελφό του, μπήκε στην ομάδα των μουσικών, που άρχιζε να δουλεύει το υλικό τής
Αγρύπνιας του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η
Αγρύπνια κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2002, και άρχισαν και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις. Την ίδια εποχή, η βρετανική εταιρία Leo Records κυκλοφόρησε και το άλμπουμ
Nosferatu, ένα ζωντανό σάουντρακ της κλασικής ομώνυμης ταινίας τού W.F. Murnau με μουσική τού Σάκη Παπαδημητρίου, της Γεωργίας Συλλαίου και του Γεωργίου Μπαντούκ Αποστολάκη.
Το 2003, η μπάντα που μετά από λίγο καιρό έγινε γνωστή ως Λαϊκεδέλικα, πήρε την οριστική της μορφή, και οι ζωντανές εμφανίσεις με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου έγιναν όλο και περισσότερες. Η προσωπική δημιουργία τού Μπαντούκ άρχισε να φανερώνει έναν περισσότερο αντισυμβατικό και εξερευνητικό χαρακτήρα, αρχίζοντας από το τρίιντσο cd
and be ok, που κυκλοφόρησε με το όνομα uvm.
Αυτή η περίοδος με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου άφησε στη μνήμη μια σειρά από συναυλίες, που έμειναν κλασικές και το διπλό άλμπουμ
Τα Ζωντανά, το οποίο κυκλοφόρησε το 2004, σημαδιακό έτος περιπετειών και ανακατατάξεων.
Ήταν η χρονιά που ο Γεώργιος Μπαντούκ γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Σίμο Κακάλα, και άρχισε να συνεργάζεται με την ομάδα του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, γράφοντας τη μουσική για μια εκδοχή τής πολυπαιγμένης και χιλιοειδωμένης Γκόλφως διαφορετική από κάθε άλλη που είχε δημιουργηθεί μέχρι τότε, μακριά τόσο από το το άτεχνο του μπουλουκιού, όσο και από το χιούμορ τού ελληνικού θεάτρου τής δεκαετίας τού εβδομήντα. Η παράσταση GolfW γνώρισε την επιτυχία όπου παίχτηκε, αλλά παράλληλα συνάντησε αντιδράσεις: άλλοι θεώρησαν ότι η παράσταση δεν σέβεται τις ελληνικές παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, ενώ η διεύθυνση του ΚΘΒΕ την χαρακτήρισε «ξέρασμα», και έτσι ένα μεγάλο μέρος τής ομάδας αποχώρησε από το ΚΘΒΕ, δημιουργώντας την ομάδα θεάτρου Χώρος.
Το καλοκαίρι τού 2004, το κεφάλαιο Blues Wire τελειώνει: ο Γεώργιος Μπαντούκ και ο Αλέξανδρος Αποστολάκης παύουν να είναι μέλη των Blues Wire, μετά από παρατεταμένες διαφωνίες σχετικά με τον τρόπο, με τον οποίο θα έπρεπε να λειτουργεί ένα συγκρότημα. Το κεφάλαιο Λαϊκεδέλικα έλαβε, επίσης, τέλος μετά από μια σειρά εμφανίσεων στο Θέατρο Χώρα στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2004, και την αποχώρηση του Μπάμπη Παπαδόπουλου και άλλων μελών τής ομάδας. Όσο, όμως, κάποια πράγματα τελείωναν, άλλο τόσο κάποια άρχιζαν: Η ομάδα χορού Sinequanon παρουσιάζει την παράστασή της, Μυστικός Δείπνος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μουσική τού Θανάση Παπακωνσταντίνου, παιγμένη ζωντανά από τούς Φώτη Σιώτα, Τίτο Καργιωτάκη, Κλέωνα Αντωνίου, Βασίλη Μαντζούκη και Γεώργιο Μπαντούκ. Οι μουσικοί και οι χορευτές αναπτύσσουν μια εξαιρετική δημιουργική σχέση, και ο Μυστικός Δείπνος μέσα στα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να διαμορφώνεται και να εξελίσσεται σε εμφανίσεις που θα φέρουν την ομάδα από το Θέατρο Σφενδόνη στην Αθήνα στο Shanghai Concert Hall, περνώνας από την Καλαμάτα (Διεθνές Φεστιβάλ Χορού), τη Θεσσαλονίκη (Θεατρική Άνοιξη), τις Κάννες (Διεθνές Φεστιβάλ Χορού) και το Πεκίνο (Beijing Academy of Drama, Experimental Scene).
2005: Πίσω στη Θεσσαλονίκη δημιουργούνται οι Tabako από τον Κώστα Βόμβολο στο ακορντεόν, τον Τάσο Μισυρλή στο τσέλο και τον Γεώργιο Μπαντούκ στην ηλεκτρική κιθάρα. Οι Tabako παίζουν συνδυάζοντας άφοβα την ενέργεια του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού με την ακρίβεια της μουσικής δωματίου και μια γενναία δόση σουρεαλισμού, χρησιμοποιώντας τόσο τις θεατρικές όσο και τις λογοτεχνικές τους αναφορές ως αναπόσπαστο μέρος των ζωντανών τους εμφανίσεων. Κυκλοφορεί το δεύτερο και τελευταίο τρίιντσο ως uvm με τον τίτλο spot, και παρουσιάζει αυτή την πλευρά τής δουλειάς του στο Synch Festival μαζί με τον μυστηριώδη και αινιγματικό dos.
Η δεύτερη εκδοχή τής
Γκόλφως από το Θέατρο
Χώρος παίρνει τον τίτλο
Golfo Reloaded, και παρουσιάζεται σε μέρη τής Ελλάδας, από θέατρα της Αθήνας μέχρι την αυλή τού Σχολείου στο Νευροκόπι. Η μπάντα τού Θανάση Παπακωνσταντίνου ξαναδημιουργείται και τριγυρνάει την Ελλάδα την άνοιξη και το καλοκαίρι τού 2005, ενώ την άνοιξη του 2006 μπαίνει στο στούντιο, για να ηχογραφήσει το άλμπουμ
Διάφανος.
Την ίδια άνοιξη, το Θέατρο
Χώρος παρουσιάζει μια νέα εκδοχή τής παράστασης με τον τίτλο
Golfo 2.3 beta. Η παράσταση παρουσιάζει επίσης και το επεισοδιακό ντουέτο των Clownski and Clownski (Σίμος Κακάλας και Γεώργιος Μπαντούκ) στη ζωντανή μουσική και τα σχόλια, κάνοντας το ντεμπούτο της στο φεστιβάλ θεάτρου Euro Art στο Μπλαγκόεβγκραντ της Βουλγαρίας, και συνεχίζοντας στο Φεστιβάλ Αθηνών (καλοκαίρι 2006), στη Θεσσαλονίκη (φθινόπωρο 2006), στο Bios (άνοιξη 2007) και σε γνωστά ή και σε ανεξερεύνητα μέρη τής Ελλάδας στη συνέχεια.
Από το καλοκαίρι τού 2006 μέχρι και τον Απρίλιο του 2007, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και η μπάντα τριγυρνάει την Ελλάδα και την Κύπρο, δίνοντας συναυλίες με μια εκπληκτική ατμόσφαιρα και ανταπόκριση παντού. Το τέλος τής μπάντας ήταν, όμως, προδιαγεγραμμένο από το καλοκαίρι τού 2006 και έτσι μετά την άνοιξη του 2007, όλοι προχωρούν σε διαφορετικές δραστηριότητες.
Ο Γεώργιος Μπαντούκ έκανε μερικές εμφανίσεις, τόσο σόλο όσο και με τον αδελφό του, και έγραψε τη μουσική για την παράσταση
Homo Hameno Hamini των Sinequanon, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούλιο του 2007. Πήρε μέρος στην ηχογράφηση του
Waiting Out There των αγαπημένων του Boomstate, και εμφανίστηκε επίσης ζωντανά μαζί τους. Πολλά σχέδια, όμως, διακόπηκαν απότομα τον Αύγουστο του 2007, όταν ο Γεώργιος Μπαντούκ μετακόμισε στη Φινλανδική Λαπωνία μαζί με την οικογένειά του.
Από τότε, ο Γεώργιος Μπαντούκ εξερευνά τις περιπέτειες της ζωής ως πολιτιστικός πρόσφυγας: εμφανίζεται στο Φεστιβάλ Πειραματικής Μουσικής τού Inari (Φινλανδία) και στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Dialog στο Wroclaw (Πολωνία), έγραψε τη μουσική για την εκδήλωση του Kaamosvalkeat (Kemijärvi, Φινλανδία) και συμμετείχε, συνθέτοντας μαζί με τον Μάριο Τσάγκαρη, στη μουσική τής παράστασης
Ανάποδη Κλωστή, που παρουσίασε η ομάδα CMD στο Bios στις αρχές τού 2008. Το υπόλοιπο της χρονιάς περιείχε παραστάσεις τού
Golfo 2.3 beta σε Ελλάδα, Πολωνία (Sczeczin) και Φινλανδία (Tampere) το καλοκαίρι τού 2008, εμφανίσεις σε Ελλάδα (σόλο και με τους Boomstate) και Φινλανδία (σόλο), συναυλίες γύρω από τη Λαπωνία με τους Chinese Train και τους Paha Mieli Social Club (περιοδεία No sleep till Hammerfest). Έγραψε τη μουσική τής θεατρικής παράστασης
Sota - Absurdi Tragedia, η οποία ανεβαίνει στο Helsinki, από την 1η Δεκεμβρίου 2008.
Οι εξπέρ των θεωριών συνωμοσίας ακόμα διαφωνούν για το αν ο Lee Harvey Oswald είχε σχέση, και αν είχε, τι είδους σχέση είχε με τη δολοφονία που προαναφέρθηκε. Ο Γεώργιος Μπαντούκ κατάφερε να γίνει γνωστός ως ένας ευφάνταστος και ευρηματικός μουσικός με ιδιαίτερη και χαρακτηριστική σκηνική παρουσία και ήχο. Εξακολουθεί να ψάχνει με δύναμη, συναίσθημα, χιούμορ και πειθαρχημένη απειθαρχία τούς ήχους που μας κάνουν να νιώθουμε πράγματα που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν.
www.myspace.com/bandoekmusic ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑNoise Promotion Company: Silence (1986)
Noise Promotion Company: Catalog (1988)
Chris and Carla: Nights between stations (1995)
Blues Wire: Steady Gig (1999)
Μιχάλης Σιγανίδης: Μικρές Αγγελίες (1999)
Blues Wire: Fence (2001)
Sakis Papadimitriou, Georgia Sylleou, George Bandoek Apostolakis: Nosferatu (2002)
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Αγρύπνια (2002)
uvm: and be ok (2003, εξαντλημένο)
Blues Wire: Live (2003)
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Τα ζωντανά (2004)
uvm: spot (2005, εξαντλημένο)
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Η βροχή από κάτω (2006)
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Διάφανος (2006)
Boomstate: Waiting out there (2007)
PHOTO CREDITSη φωτογραφία με το κράνος είναι της μαρίας στεφανιδάκη
η φωτό τού μπαντούκιου με το λάπτοπ είναι του κώστα καρδερίνη
η φωτό με τον θανάση παπακωνσταντίνου είναι του νάσου αβδαρμάνη
Δεν έχει και πολλά να γράψεις για την πολυ-συναυλία τής Μαγιονέζας στο 8ball, και φοβάμαι μήπως τζάμπα χαλάω την απαιχτέ έκθεση αναμνηστικών φωτογραφιών τού Νάσου από το ηβαίντ, η οποία αποδίδει με άκρα παραστατικότητα τι παίχτηκε πάνω και κάτω από τη σκηνή, αλλά, να, δυο λογάκια στα πεταχτά, όσο να γίνει φανερό και σαφές, και με λέξεις, ότι η Μαύρη Μαγιονέζα έχει ξεφύγει ακόμη πιο μπροστά, και σε ήχους αλλά και στο περφόρμιν, και βρέθηκε σε νύχτα λαμπρής φόρμας, και ότι, ναι (γκριμάτσα ευχάριστης έκπληξης!), είχε κόσμο (που θα μπορούσε να είναι και περισσότερο εκδηλωτικός, αλλά είχε κόσμο, διάολε, παρά τα Κρίνα σε άλλο σημείο τής Σαλονίκης), και ότι πολλαπλάσιοι χάρηκαν το λάυβ, από όπου Γης, από το Γουέμπ, καναπεδάτοι κι έτσι, κι ότι είχαμε οι παρευρισκόμενοι και τροφική υποστήριξη, καθώς με μεγάλη μου αγαλλίαση κερνούσα τυροπιτοειδή και σοκολατοειδή κατά τη διάρκεια της συναυλίας, άρα το δρώμενο έλαβε και την απαραίτητη ...μασητική διάσταση, ως όφειλε απέναντι στο κόνσεπτ καλή όρεξη, και με τον Αντρέα Μαγιονέζο είχαμε μικρούς και σύντομους διαλόγους τρεις φορές, ανάμεσα στα κοντά είκοσι τραγούδια του δίωρου σετ... και ότι ο Νάσος πια, κουνώντας το μικρό δαχτυλάκι του, βγάζει φωτό που άλλοι, όσο και να ζορίζονται, δεν θα βγάλουν ποτές. Αυτά. Τα είπα και ησύχασα.- ΓΣ 
