Να και τα τυχερά όταν πηγαίνεις βόλτα στη studio κατά τη δγιάρκεια αεριζμού των Δγιαμαντγιών. Τέλος εκπομπής και βόλτα κατευθείαν για το Μύλο όπου οι Calexico είχαν μόλις ξεκινήσει. Τι γκίνια να μην έχω πάρει μαζί μου τη φωτογραφική (ποιος ακούει τον Tertuliano...). Θα πρέπει λοιπόν να αρκεστείτε στο Playlist.
Δυστυχώς δεν έχω χρόνο για αναλυτική περιγραφή οπότε θα περιοριστώ στα παραλειπόμενα. Οι Calexico παίξανε σε ένα χώρο αριστερά πριν τη Βαβυλωνία, όπου υποτίθεται ότι θα τους βρίσκαμε. Εφτασα ημιαπογοητευμένος λόγω της αργοπορείας μας, αλλα εντυπωσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι στο χώρο αυτό η είσοδος βγάζει ακριβώς δίπλα στη σκηνή. Οι Calexico εν ολίγοις ήταν εξαιρετικοί και ο κόσμος φάνηκε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Ως ημιφυσιογνωμιστής μπορώ να πω μάλιστα πως μου φανήκαν όλοι τους καλά παιδιά, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Στο Crystal Frontier καταχειροκροτήθηκαν και βγήκαν εκτός σκηνής για 1 λεπτό μέχρι δηλαδή να ξαναβγούν για το πατροπαράδοτο encore. Ιδγιατέρως εμπνευσμένη η εισαγωγή με το all time classic greek hit του 'Zorba' σε mexican rock edition. Λίγα τραγούδια ακόμα και φινάλε γύρω στις 00:15.
Και τα παραλειπόμενα που λέγαμε; Βρισκόμουνα σε απόσταση 2 μέτρων από το πλησιέστερο playlist. Το θεωρούσα εύκολη λεία, αλλά είχα ξεχάσει ποιον είχα δίπλα μου για παρέα. Ο αίλουρος Cman πρόλαβε και καβάτζωσε το Playlist στο διάλειμμα πριν το encore, 5 ολόκληρα τραγούδια πριν τελειώσει η συναυλία! Βέβαια αναγκάστηκε να το επιστρέψει διότι ο δύσμοιρος Calexicos που καθόταν εκεί δε θυμόταν τη σειρά των κομματιών. Δε μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του Cman όταν είδε τον ίδιο Calexico να διπλώνει το Playlist και να το βάζει στο βαλιτσάκι του στο τέλος της συναυλίας. Ο τσίφτης όμως ξηγήθηκε. Πήγε και πήρε άλλο Playlist και έδωσε στον μικρό Γιάννη που ετοιμαζόταν να αποχωρήσει όντας συντετριμμένος από το Μύλο.
Τελεφταία σχόλΙα:
Ο συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος από κόσμο.
Συνολική δγιάρκεια 2 ώρες παρά.
Fχαρίστοου rating: 7.5/10
{Αν και ξεκίνησαν με ένα εντυπωσιακότατο 'ευχαριστούμε' που άγγιξε την τελειόητα, η συνέχεια δεν υπήρξε ανάλογη}
Fχαρίστοου Cman, Fχαρίστοου Calexico
Δυστυχώς δεν έχω χρόνο για αναλυτική περιγραφή οπότε θα περιοριστώ στα παραλειπόμενα. Οι Calexico παίξανε σε ένα χώρο αριστερά πριν τη Βαβυλωνία, όπου υποτίθεται ότι θα τους βρίσκαμε. Εφτασα ημιαπογοητευμένος λόγω της αργοπορείας μας, αλλα εντυπωσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι στο χώρο αυτό η είσοδος βγάζει ακριβώς δίπλα στη σκηνή. Οι Calexico εν ολίγοις ήταν εξαιρετικοί και ο κόσμος φάνηκε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Ως ημιφυσιογνωμιστής μπορώ να πω μάλιστα πως μου φανήκαν όλοι τους καλά παιδιά, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Στο Crystal Frontier καταχειροκροτήθηκαν και βγήκαν εκτός σκηνής για 1 λεπτό μέχρι δηλαδή να ξαναβγούν για το πατροπαράδοτο encore. Ιδγιατέρως εμπνευσμένη η εισαγωγή με το all time classic greek hit του 'Zorba' σε mexican rock edition. Λίγα τραγούδια ακόμα και φινάλε γύρω στις 00:15.
Και τα παραλειπόμενα που λέγαμε; Βρισκόμουνα σε απόσταση 2 μέτρων από το πλησιέστερο playlist. Το θεωρούσα εύκολη λεία, αλλά είχα ξεχάσει ποιον είχα δίπλα μου για παρέα. Ο αίλουρος Cman πρόλαβε και καβάτζωσε το Playlist στο διάλειμμα πριν το encore, 5 ολόκληρα τραγούδια πριν τελειώσει η συναυλία! Βέβαια αναγκάστηκε να το επιστρέψει διότι ο δύσμοιρος Calexicos που καθόταν εκεί δε θυμόταν τη σειρά των κομματιών. Δε μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του Cman όταν είδε τον ίδιο Calexico να διπλώνει το Playlist και να το βάζει στο βαλιτσάκι του στο τέλος της συναυλίας. Ο τσίφτης όμως ξηγήθηκε. Πήγε και πήρε άλλο Playlist και έδωσε στον μικρό Γιάννη που ετοιμαζόταν να αποχωρήσει όντας συντετριμμένος από το Μύλο.
Τελεφταία σχόλΙα:
Ο συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος από κόσμο.
Συνολική δγιάρκεια 2 ώρες παρά.
Fχαρίστοου rating: 7.5/10
{Αν και ξεκίνησαν με ένα εντυπωσιακότατο 'ευχαριστούμε' που άγγιξε την τελειόητα, η συνέχεια δεν υπήρξε ανάλογη}
Fχαρίστοου Cman, Fχαρίστοου Calexico
But what about the sound? From the opening song ‘Reasons To Be Fearful’, to the very last note, Engerica rules the fucking game. Raw and aggressive, more frenzy than angry, insane and dirty, they attack our ears with their electric, eclectic blend of high-velocity punk and metal, with added touches of grunge and a little hint of goth (plus a well-hidden pop flavor in the back). David Gardner (guitar, vocals) performs noise in an activist’s sort of way. He screams and yells, like a twisted, sick preacher. He does this on stage, too, scaring the audience and making enemies on purpose. Needless to remark, his style attracts many more followers. His partners (in crime), Mike Webster (bass) and Neil-Ross Gregory (drum-kit, as he prefers to be credited) back him up gracefully. 
Hot become the airwaves, each time ‘diamonds’ (our let’s-get-crazy radio show) broadcasts Engerica. I can imagine many listeners saying to the person sitting beside them: “Shut the fuck up, Engerica’s on the air!”. Fact is that these destructive kids from the deepest darkest reaches of Essex, UK have refreshed our playlist, having come to stay (there for a long time). Are we willing to die for Engerica? Hell, no! We’d die to …live to enjoy them.
