Εσπερος

Έκλεισε κι ο Έσπερος!
Γιατί, ούτε κι οι κινηματογράφοι θα γλιτώσουνε από την σαρωτική επέλαση των πολυεθνικών.
Όμως ο Έσπερος, στην Αλεξάνδρου Σβώλου, κέντρο πόλης, υπήρξε για χρόνια από τους πιο ζεστούς, τους πιο αγαπημένους κινηματογράφους για πάρα πολλούς Θεσσαλονικείς – και όχι μόνο.
Συνήθως, η τύχη των κινηματογράφων που κλείνουν είναι η μετατροπή τους σε – τι άλλο; - σούπερ μάρκετ. Ζήτω η Θεά Κατανάλωση! Για τον Έσπερο μαθαίνω ότι μάλλον για πάρκιγκ προορίζεται. Πριν λοιπόν, να δω αυτή την…εξέλιξη, και για να συμβάλλω ή να δηλώσω, έστω μόνο, την ταπεινή μου, ελάχιστη και μάταιη αντίσταση σε όλο αυτό, δημοσιεύω ένα συμβάν του οποίου έτυχα μάρτυρας κάποιο μεσημεράκι και, ως συνήθως, η γραφτική μου μανία μ` έκανε να το καταγράψω.
Ίσως και να ΄γινε επίτηδες. Για να μην ξεχάσουμε ότι κάποτε και για πολύ καιρό, ο τόπος αυτός, υπήρξε σημείο συγκέντρωσης, χαλάρωσης και διασκέδασης για τόσες ψυχές…Ανθρώπινες και όχι μόνο…

Έσπερος…
Αποσπερίτης…
Ο πλανήτης Αφροδίτη…
Παράξενη η γεωγραφία του Έρωτα!
Ο τόπος που γεννιέται
Ο τόπος που εκδηλώνεται,
που κατοικεί

Στο «ρω» του «Έσπερος»
Μέρα μεσημέρι,
μ` έναν ήλιο λαμπρό
Κέντρο πόλης,
μέσα στ` ανάγλυφα,
τα πλαστικά τα γράμματα του κινηματογράφου
Μέσα στο «ρω», ακριβώς
Στο «ρω» της λέξης «Έσπερος»
Δυο περιστέρια ενώσαν τα φτερά τους
Αντάλλαξαν φιλιά κι αναπνοές

Ποιος νοιάζεται που είναι πλαστικό
Ποιος νοιάζεται που είναι μες στην πόλη
Ποιος νοιάζεται για τόσο κόσμο που περνά,
που προσπερνά, μπαίνει και βγαίνει

Δυο περιστέρια, ούτε που το νιώσαν
«Έσπερος», είδανε
Αποσπερίτης…
Πλανήτης Έρωτα και ομορφιάς…
Η Αφροδίτη…
Εκεί, στο «ρω», ενωθήκαν
και ταξίδεψαν στο Σύμπαν…

ΥΓ: Εγώ πάντως, προτιμώ ακόμη τους «μικρούς» κινηματογράφους - που εξακολουθούν να έχουν κάτι το ερωτικό - σε πλήρη αντίθεση με τους τεράστιους, πάμψυχρους πολυκινηματογράφους των εμπορικών κέντρων!

Φένια

AΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΣΥΝΑΥΛΙΩΝ

γράφει ο οιονεί πολεμικός ανταποκριτής μας, Βαγγέλης Μιχαλακάκης

Πάκι, αγαπητέ Γιάννη και λοιπά Διαμάντια!

Κατόπιν δικής σου προτροπής, αποφάσισα να εισχωρήσω στο δΓιαμαντο-site, ώστε να αναφέρω τα πεπραγμένα των δύο πρόσφατων συναυλιών στις οποίες, εύχαρις, παραβρέθηκα.

Η πρόσφατη εμφάνιση των RASMUS κύλησε με το γνωστό, εμπορικό ποπ-ροκίζον ύφος τους, δίνοντας έμφαση στις γνωστές επιτυχίες τους, με αποκορύφωμα το πασίγνωστο “In The Shadows” στο φινάλε της βραδιάς. Αξιομνημόνευτη η unplugged εκδοχή 4 τραγουδιών τους, καθώς και ο καθαρός, μεστός ήχος τους.
Όμως, η ατμόσφαιρα και η ανταπόκριση του κοινού, γιατί μου φάνταζε σαν πάρτι σε παιδική χαρά;

Όσοι δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν στην παρθενική εμφάνιση των LIARS στην ΥΔΡΟΓΕΙΟ, ίσως έχασαν την απολαυστικότερα παρανοϊκή συναυλία ever!

Τη βραδιά ξεκίνησε το ανερχόμενο τρίο των DREAD ASTAIRE, οι οποίοι με το μεστό, μπιτάτο, post-rock ήχο τους, έδωσαν υποσχέσεις για μια πολύ καλή πορεία.

Ο 2L8, ο οποίος ακολούθησε, περιδιάβηκε ένα μονοπάτι απαιτήσεων μόνος, με την κιθάρα του και την ηλεκτρικο-unplugged παράθεση τραγουδιών του κι έδειξε ότι και καλά κομμάτια έχει και πολύ καλός performer είναι. Το CD του είναι από τα καλύτερα της χρονιάς, πράγμα που το αποδεικνύει και o ίδιος πάνω στο stage.

Γνήσια τέκνα του New York noisy ήχου, οι LIARS, απέδειξαν ότι δίκαια θεωρούνται από τις καλύτερες live μπάντες. Ένα δυναμικό τρίο, εν μέσω παραμορφώσεων και παραμορφωμένων «μπιπλικιών», με τον ανεκδιήγητο τραγουδιστή – μπασίστα να οργώνει το stage, έναν ασταμάτητο ντράμερ και τον τρίτο της παρέας να εναλλάσσει κιθάρες και, ενίοτε, τύμπανο, έστησαν ένα υπέροχo ηχητικό όργιο πάνω στη σκηνή. Ενδυματολογικά, η φόρμα του ντράμερ με την ένδειξη: “NO CHEERLEADERS” ήταν all the money, ενώ το κοστούμι του performer κατέληξε να εξαφανίζεται εν μέσω της συναυλίας, αφήνοντάς τον στο φινάλε της βραδιάς μόνο με τα εσώρουχα!
Τα δύο encore που ακολούθησαν, επισφράγισαν 90 λεπτών ηχητικού πανδαιμόνιου!

Με εκτίμηση,
Βαγγέλης Μιχαλακάκης

ΥΓ: Ίσως, τελικά, δεν ήταν και η πιο sexy συναυλία!

ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΗΛΙΚΟ

Όλα είναι απόψε εδώ.
Μέσα σε μια σιωπή τόσο πηχτή,
τόσο αποπνικτική που σε ζαλίζει,
τόσο ομιχλώδη που σου κλείνει τους ορίζοντες.
Ψάχνεις λίγη θέρμη να τη λιώσεις:
τη ζεστασιά από ’να κερί
ή την ανάσα κάποιου ανθρώπου
πλάι στη δική σου που πάγωσε.
Πάγωσε, σαν την παλάμη σου, που απόμεινε απλωμένη
μούδιασε στην άκαρπη αναζήτηση μιας άλλης,
όμως κανείς δεν έστερξε να την αγγίξει.
Πού να τη βρεις τη ζεστασιά,
που όλα τα φώτα είναι εκεί κάτω,
τόσο μακριά κι ας φαίνονται κοντά σου
-μην τεντώνεις άδικα το χέρι, δεν τα φτάνεις-
τόσο μακριά που δεν ξεχωρίζεις πια
αν είναι λάμπες σπιτιών, στολίδια γιορτινά, φανάρια πλοίων, ή αστέρια.

Όλα είναι απόψε εδώ.
Τ’ αόρατά σου σύνεργα:
πένες με διάφανη μελάνη, αέρινα χαρτιά,
ειδική παραγγελία για τα μυστικά και τα κρυφά τα σχέδιά σου.
Πού θα τ’ αποτύπωνες αν όχι εκεί;
Οι μέρες απομόνωσης
-λεκέδες υγρασίας από δάκρυα πάνω στους τοίχους-
οι αρνήσεις και οι απαρνήσεις και οι απογοητεύσεις
έστησαν τρελό χορό μες στο μυαλό σου,
χορεύουν και γιορτάζουν με χαιρεκακία.
Όλοι γιορτάζουνε χωρίς εσένα.

Κανείς δεν είναι απόψε εδώ.
Ούτε εκείνοι που έχουνε ψυχές σα λεωφορεία
με όλες τις θέσεις τους πιασμένες
-πας ν’ ανεβείς κι όλο σου κλείνουνε τις πόρτες,
ποτέ δεν περισσεύει χώρος για σένα-
ούτε οι άλλοι, οι σπουδαίοι μαθηματικοί
που όλα τα βλέπουν σα διαιρέσεις,
ως και τους ανθρώπους που χωρούν μες στη ζωή τους
και πάντα τις διαιρέσεις τους τις θέλουν τέλειες.
Τα πηλίκα να ’ναι στρογγυλά και λεία
σαν τα αισθήματά τους.
Με τα υπόλοιπα δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Γι’ αυτό κι εσύ απόψε θα τους κάνεις το χατίρι
και στο πηλίκο εκεί ένα μηδενικό θα γράψεις.
Τίποτα περισσευούμενο να μην αφήσεις.
Μηδέν εις το πηλίκο.
Μηδέν, μηδέν, όλα μηδέν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Δ. ΧΑΣΟΥ

Υ.Γ.: Γράφτηκε το βράδυ της 25ης Δεκεμβρίου 2005
και πήρε την τελική του μορφή το πρωινό της Δευτέρας 16 Ιανουαρίου 2006
(εν ώρα μαθήματος, φυσικά).
Εφκαρίστο. Γκαμπρέν.