Κυριακή 30 Απριλίου 2006

ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ ΡΙΜΑΔΓΙΟ

Παζ να γράψεις ένα -βλακώδες- ποιηματάρΓιο κόντρα στη ρίμα, πας να εκφράσεις την αγανάχτησή σου για την ομοιοκαταληξία· κυρίως παζ να ειρωνευτείς την αναμενόμενη ρίμα (του στιλ «μαλλιά»-«φιλιά», «χέρι-μαχαίρι» κ.ο.κ.). Και βλέπεις ότι, προκειμένου να σατιρίσεις το φαινόμενο της προβλέψιμης ομοιοκαταληξίας, σου προκύπτει ένα ποίημα με ό,τι ακριβώς καταρΓιέσαι, δηλαδή με τη ρίμα τής πεπατημένης. Να πώς την έπαθα ο ό,τι-κοροϊδεύω-το-λούστηκα:

ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΛΙΣΑΡΙΖΜΕΝΗ ΡΙΜΑ

Το δικό μου το κρεβάτι
Δεν ριμάρει με το μάτι.
Είναι μόνο για
ραχάτι
Και καθόλου απ’ αχάτη.

Μήτε τ’ άξιο μου το χέρι
Ομοιοκαταληκτεί με το μαχαίρι.

Η προσωπική μου αλήθΧεια
Απέχει πόρρω απ’ τη συνήθΧεια
.
Κι αν μου ’ρθει κάτι να πω,
Αυτό ποσώς θα είναι «σ’ αγαπώ».

Εις στο βουνό ψηλά εκεί,
Δεν ’ναι εκκλησιά ερημική.

Κι όταν σε τραγούδι ακούω το «μένω»,
Περιμένω και το «περιμένω».

Με το ζόρι κάθε
χελιδόνι
θα ταιριάζει με παγόνι;

Άι σιχτίρ μ’ αυτήν την ευκόλως προβλέψιμη τη ρίμα,

Πάλι της οποίας πέφτω θύμα!
ΚάπΧοιος να την καταργήσει,
Κι από προσώπου Γής να τηνε ζβήσει.
Γιάννης Σημαντήρας

Παρασκευή 28 Απριλίου 2006

Waterboys and Watergirls

Mε αφορμή την πρόσφατη ΚΑκατάληψη της Αποθήκης τού ΜΥΛΟΥ από τις ορδές των ορκιζμένων ισόβΓιων ακολουθητών τού Μάικ Γουότερμποη, γνωστός και μακρόχρονος αδαμαντιστής (που επέλεξε να υπογράψει ως «Η αδερφή ψυχή τού Μούχλα»), μας έστειλε το αΚΑκόλουθο κείμενο, το οποίο με χαρά και με καθυστέρηση δημοσΧιεύουμε:


Στρατηγική (strategy) επιτυχίας για αγάμητους αρσενικούς Θεσσαλονικείς

1.Φοράμε κολλητό T-shirt, κατά προτίμηση mainstream soft rock-pop ονόματος. Οπλιζόμαστε με υπομονή και επιμονή (διότι έχουμε στόχο), και μπαίνουμε το βράδυ της 10/4 από τους πρώτους στην πήχτρα Aποθήκη του Μύλου (πόσα εισιτήρια κόψανε οι αχόρταγοι;)

2.Κοιτάμε προσεχτικά ό,τι μπαίνει και αποφασίζουμε γρήγορα. Εντοπίζουμε 2, το πολύ 3, στόχους γεωγραφικά κοντινούς. Η αποθήκη είναι γεμάτη γυναίκες. Καλή μας επιτυχία. Βεβαιωνόμαστε ότι ο πρώτος μας στόχος δεν συνοδεύεται (περιμένουμε τουλάχιστον 25 λεπτά μην έρθει κανένας από το bar, το οποίο σερβίρει απελπιστικά αργά, 1 μπάρμαν γαρ).

3.Προσεγγίζουμε το στόχο σε απόσταση αναπνοής, χωρίς να αλλάξουμε ματιά. Κάνουμε την καρδιά πέτρα (διότι έχουμε στόχο και τελικό σκοπό), και λικνιζόμαστε με την όποια μουσική, μέχρι να αποκτήσουμε επαφή με το στόχο (σαρκική εννοώ έτσι;). Σιγά σιγά, παγιώνουμε και επεκτείνουμε το προγεφύρωμα. Χαμογελάμε στο στόχο. Όταν παίξει το ‘Whole of the moon’, πρέπει οπωσδήποτε να τραγουδήσουμε όλα τα λυρικά και να ουρλιάξουμε και 2-3 μακρόσυρτα wahhhh. Τον ίδιο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό (και πιο θερμό χαμόγελο) επιδεικνύουμε στον Πάνα μέσα μας (τι Έλληνες είμαστε; Άλλωστε, έχουμε φροντίσει την προηγούμενη να μάθουμε τα λυρικά από το Internet ή κάτι τέτοιο, διότι είμαστε φανς, πώς να το κάνουμε;). Το χέρι μας προχωράει σιγά, αλλά σταθερά. Σκύβουμε προς το στόχο, και της ψιθυρίζουμε με βραχνή φωνή (βοηθάει η καπνίλα και η τσίκνα από τα σουβλάκια που ψήνουν από κάτω) μια μετάφραση σε ellinika της ατάκας της Mike ή κάποιου στίχου (λυρικά, ξέρετε εσείς). Οι εντελώς απελπισμένοι μπορούν να αρχίσουν να τρίβονται στο πίσω μέρος του στόχου (μην ντρέπεστε, και ο Iggy έτσι έκανε σε συναυλία των Doors). Έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα καταφέρετε κατάληψη του στόχου. Όσοι είναι πιο σίγουροι για τον εαυτό τους αντέχουν όλη τη συναυλία, διότι έχουν στόχο και τελικό σκοπό. Με το τέλος, δεν αφήνουμε το στόχο μόνο του επ’ ουδενί, δεν σταματάμε για σουβλάκια, αλλά παρασύρουμε το στόχο σε παρακείμενο bar, για 1 μόνο ποτό (στη διάρκεια του οποίου μιλάμε και ακούμε μόνο για το μεγαλείο του Waterboy και των συν αυτώ). Τραβάμε το στόχο στο σπίτι να του δείξουμε τη συλλογή μας από σπάνια 12ιντσα και συνεντεύξεις-αυτόγραφα του Mike. Αν είμαστε ολότελα θρασείς ψεύτες, της λέμε ότι θα έρθει εκεί αργότερα (ίσως για μια πρωινή μπύρα) το φρικιό που πλήκτριζε (ο οποίος και ήταν κολλητός μας από την εποχή που σπουδάζαμε στο Cork, πού να σκεφτεί τώρα αυτή μέσα στη νύχτα πόσων χρονών είμαστε;). Έρχεται σπίτι. We score.

4.Αν στραβώσει κάτι στο βήμα 3, εγκαταλείπουμε το στόχο τάχιστα, χωρίς δεύτερη λέξη, και επαναλαμβάνουμε το πλάνο εμπλοκής (αρχή βήματος 3) με το 2ο στόχο.

5.Αν παρόλα αυτά δεν δουλέψει τίποτα, αγοράζουμε μια πλαστική κούκλα (τώρα πια η Σαλονίκη είναι γεμάτη sex shop, ίσως μας κοστίσει και λιγότερο από τη συναυλία, και σ’ αυτήν την περίπτωση satisfaction guaranteed).

6.Θεωρητικά, θα έπρεπε να πω και κάτι για το Waterboy gig, αλλά για τέτοια θα μιλάμε τώρα;


PS: Παιδιά, αν κανείς δοκιμάσει το άνω σύστημα σε επόμενο γκιγκ, να μας πει αποτέλεσμα, έτσι;

Η αδερφή ψυχή τού Μούχλα

Πληθυντικοί

Τι ειρωνεία για τον πληθυντικό να αναφέρεται όλος ο κόσμος σε αυτόν χρησιμοποιώντας πάντοτε τον ενικό. Αν στέκονταν ποτέ δίπλα δίπλα σίγουρα ο ενικός θα τον κοιτούσε με βλέμμα γεμάτο περιφρόνηση. Κάπχοιος πρέπει επιτέλους να δγιορθώσει τούτη δω την αδικία

Κυριακή 9 Απριλίου 2006

Κρίνα 26/3/06

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ:
ΚΥΡΙΑΚΗ-26 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΑΠΟΘΗΚΗ, ΜΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο Θάνος δεν θα έπραττε λάθος, και δεν το έπραξε ούτε τώρα! Κυριακή, αν και όχι των Βαΐων, οι πέντε Διάφανοι κατέκλυσαν την Αποθήκη τής Μύλου με τα μεθυστικά τους αρώματα και την καθηλωτική τους μουσική. Τα Κρίνα ευωδίασαν γι’ ακόμη μια φορά, όπως πράττουν δέκα χρόνια τώρα.
Βρισκόμενοι επί τρίωρο πάνω στο stage, ο Ανεστόπουλος στο μικρόφωνο και την ακουστική κιθάρα, ο Τσουκαλάς και ο Μπάρδης στις κιθάρες και την τρομπέτα, ο Ροδοστόγλου στο μπάσο και ο Μαχάς στα τύμπανα, έδειξαν ότι δεν έχουν πια τίποτα ν’ αποδείξουν σε κανέναν. Σέβονται το κοινό και τη μουσική τους, και δεν έχουν πια να ξεπεράσουν παρά μονάχα τον εαυτό τους.
Το playlist περιείχε τρία καινούργια κομμάτια: ‘Γελώντας και πίνοντας’, ‘Κι η αγάπη πάλι θα καλεί’ και ‘Με ρωτούν οι χειμώνες’. Το υπόλοιπο περιείχε επιλεγμένα κομμάτια από τους τέσσερις δίσκους τους, όπως και το ομώνυμο του αγαπητού μας Μουχλαλούλουδα. Η συναυλία άρχισε με το ‘Πρόσεξε’, και στην κανονική της διάρκεια τέλειωσε με το ‘Μπλε Χειμώνας», δίνοντας τη θέση της σ’ ένα σαραντάλεπτο encore, στο οποίο ακούστηκε και το ‘Μέρες Αργίας’. Οι εκτελέσεις των ‘Σκισμένος Χαρταετός’, ‘Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία’, ‘Έγινε η απώλεια συνήθειά μας’ και ‘Κλόουν’ ήταν, όπως πάντα, καθηλωτικές!
Η μπάντα στο stage στήθηκε τέλεια, η ερμηνεία τού Θάνου ήτανε άψογη, και ο ήχος έβγαινε καθαρός και συμπαγής, αν και λίγο «μπουκωμένος» κάποιες στιγμές. Το φιλοθεάμον κοινό, παραδομένο ηδονιστικά στην ακατάπαυστη λυρικότητα των Κρίνων, συμμετείχε ενεργά στην όλη διαδικασία, δείχνοντας παράλληλα και την δική του συναυλιακή κάθαρση και ευχαρίστηση. Άλλωστε, η συναυλιακή πραγματικότητα των Κρίνων ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση! Απαιτεί πάντα το κοινό συναισθηματικό δέσιμο της μπάντας με τον καθέναν μας ξεχωριστά.
Εν κατακλείδι, ήταν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις των Διάφανων στην πόλη μας!

Τα «σέβη» μου

Ο πολεμικός ανταποκριτής σας στην ΔΓιαμαντοοικογένΙα

Βαγγέλης Μιχαλακάκης









Φωτογραφίες από το αρχείο του Νάσου Αβδαρμάνη



Τετάρτη 5 Απριλίου 2006

Film: The Band

Film:The Band


Οι Film είναι ένα τετραμελές, εναλλακτικό ποπ-ροκ συγκρότημα από την Αθήνα. Η Ελένη Τζαβάρα (φωνή) [Ζήτωωω], ο Κώστας Μπόρσης (drums), ο Δημήτρης Μπόρσης (μπάσο, κιθάρα, φωνή) και ο Μανώλης Ζαβιτσάνος (κιθάρα) μας καταστούν συμμέτοχους σε μια εξαίσια ηχητική περιπέτεια με το νέο τους άλμπουμ Angel B, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Στο νέο ηχητικό τους πανδαιμόνιο αποτυπώνουν επιρροές από την νταρκγουέϊβ σκηνή των 80's, την ποπ, ποστ φανκ και ντανς μουσική. Οι ίδιοι θέλουν η νέα τους δουλειά να θεωρηθεί concept-album, του οποίου τα τραγούδια είναι μια συρραφή κινηματογραφικών σκηνών.

Αυτή τη φορά το Film δεν το 'χουμε ξαναδεί, αν και θυμίζει αρκετά την προσπάθεια των Closer, ίσως και των Raining Pleasure, που ως αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα προσπάθησαν να εξαπλωθούν ηχητικά στην υφήλιο.

Το δεύτερο μέρος της περιοδείας τους σην Ελλάδα έχει ήδη ξεκινήσει και στις 8/4 θα βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη (Fix - Zinga), όπου μπορούμε να απολαύσουμε το νέο ηχητικό τους ντοκυμαντέρ.

Περισσότερα στην εξαιρετικά στημένη ιστοσελίδα του συγκροτήματος.